Tot Bijna In LIMA
s'Morgens goed op tijd naar het eindpunt van special gereden en daar wacht ik op de eerste deelnemers. Frans Verhoeven finisht daar als achtste wat zeer goed is voor hem, maar hij maakt elke dag wel wat raars mee met zijn motor. Er flikkert vanalles af, waar hij zelf niks aan kan doen, alles is gewoon te zwak voor een topper. Gisterenwas hij na de finish zelf gebroken, hij reed op een tweedeá derde plek en dan breekt heel de opbouw van de elektronica; waaronder roadbook GPS en sintinel. Hij heeft met gevaar voor eigen leven met een hand gestuurd en met andere hand heel de zooi omhoog gehouden en toch als achste gefinisht. Maar na finish zag hij het helemaal niet meer zitten en had het helemaal gehad met zijn Cherco. Maar vandaag weer achste en alles zit nog op de motor.
Hier kunnen wij de finish wel zien maar er niet bijkomen. Ja : het begint saai te worden, maar hier vraagt een Amerikaanse TV crew of ze mij mogen intervieuwen en filmen. Na het intervieuw willen ze gaan filmen op de motor, maar ik vraag hun om te wachten op Frans Verhoeven dan kunnen ze ons samen filmen. Ditlijkt mij wel een leuk contrast :Ralley-motor en een Harley Chopper met aanhanger. En ik weet zeker dat Frans hier wel voor in is, daar ken ik hem goed genoeg voor. En inderdaad als ik Frans roep draait hij onmiddelijk om en komt met een wheely terug.
Samen rijden wij ongeveer 5 kilometer langs en voor elkaar en worden wij van alle kanten gefilmt, dan vertrekt Frans met een wheely.
Later word ik ingehaald door het Spaans- Italiaans team van Villedoms waar ik afgelopen zondag mee ontbeten heb, ook zij vragen om wat foto's te maken. Zie de foto's later. Gisteren is de Tatra van het Tjechies team verongelukt, zij stonden op de tweede plek tussen de2 Ivecos van de Rooy in. In de verbindings routezijn de chauffeur en navigator gaan liggen slapen en de monteur heeft het stuur overgenomen. Nu was het de bedoeling dat hij wakker zou blijven en niet in slaap zou vallen, maar helaas; hij rijdt van de weg in een greppel en raakt de hele vooras kwijt en slaat over de kop. De een eengebroken rug en de ander schedelbasis factuur en wat keinere breuken hier en daar.
Arica laat ik links liggen en rijd meteen door naar de grens om die vandaag al te passeren en na te vragen hoelang mijn motor in Peru mag blijven. Zelf vlieg ik donderdag naar huis en mijn motor wil ik in Lima stallen, om in Juli naar het noorden te gaan rijden. Maar helaas mijn motor mag maar 90 dagen inPerublijven en ik 183 dagen! Ikhad het liever andersom gehad dan was er geen probleem geweest. Ben hier 2 uur met alles en iedereen bezig geweest om mijn vergunning voor de motor net zo lang te krijgen als mijn vergunning, maar dan mag ik nog niet zonder mijn motor het land uit.
Zelfs de hoogste chef bemoeit zich ermee, maar we komen er niet uit. Ze zijn allemaal even vriendelijk en behulpzaam maar niemand durft de beslissing te nemen. Na wat telefoon werk krijg ik het advies om morgenvroeg om08.30 uurnaar de douane te gaan op industriepark van Tacna.
Dus in Tacna naar een leuk hotel gaan zoeken, wat samen werkt met het hotel waar ik in Iquique geslapen had. Dit hotel was ook goed, alleen de verplaatsing van mijn motor toen, vond ik niet zo geweldig. Ik krijg het hotel niet gevonden en ik word van het kastje naar de muur gestuurd, dan vraag ik het aan een politieman. Die weet het ook niet, maar hij belt voor mij naar het hotel en een collega van hem zal mij voorrijden naar hotel. Hij legt het verkeer stop zodat wij kunnen draaien en dan direct naar het hotel. De politie hier in Zuid-Amerika is wat mij betreft altijd zeer correct en behulpzaam ! Je moet ze alleen niet in het ootje proberen te nemen en absoluut geen grote bek open trekken. Als je ze netjes een hand geeft en aanspreekt met señor en porfabor en gracias, zegt krijg je alles voor elkaar. Later nog het vorige verslag afgeschreven, gegeten met een flesje wijn erbij en op tijd naar bed.
s'Morgens om08.30 uursta ik bij de douane op het industrie terrein. Ook hier weer heel vriendelijk ontvangen, maar ook zij weten er ook geen raad mee. Er wordt wat gebelt en ik krijg een Engels sprekende douanebeambte aan de lijn, die vraagt mij om met mijn motor naar zijn office te komen op het vliegveld waar ik gisteren langs gekomen ben. Inderdaad weer een en al vriendelijkheid en hij was een partij trots dat hij Engels sprak en zijn collega's niet. Hij wist hoe het zat, ik moet mijn motor ergens stallen en dan bij de politie melden waar dat is. Die gaan met mij mee om de persoons gegevens van de eigenaar van de zaak te noteren. Mijn motor mag dan het pand niet verlaten en dat wordt enkele keren gecontroleerd in de tijd dat ik weg ben. De politie maakt daarvan een rapport op en met dat rapport moet ik, voor dat ik het land uitga, naar de douane op het vliegveld. Dan wordt mijn motor losgekoppeld van mijn paspoort en mag ik een jaar weg blijven. Als ik terug kom word hij weer gekoppeld en mag hij weer 90 dagen blijven en ik 183 dagen, deze regels heb ik in het Engels en in het Spaans meegekregen.Ik ben benieuwd hoe dat gaat lopen !
Eigenlijk veel te laat begin ik nog aan mijn rit van 500 kilometer. Ik wil bij het bivac van de motoren gaan slapen in Camana en niet bij trucks en cars in Arequipa. Dan kan ik de dag erna eerst 250 kilometer op de verbindings route tussen de motoren en heb ik van service trucks e.d. geen last en zij niet van mij. In Camana slapen de motorrijders met zijn alle in een loods zonder ondersteuning, dus zelf sleutelen als dat nodig zou zijn en de dag erna ook zonder service naar Nasca, waar de service trucks veel later als zij zullen ariveren, een zogenaamde marathon etappe.
Het is druk op de weg, met vaak bergachtig terrein wat wel bij Peru hoort volgens mij en veel langs de oceaan af rijden,echt heel mooi.
Mijn achterband krijg ik niet onder controle, ik weet wel hoe hard een normale wegband moet zijn, maar niet hoe hard een noppenband zou moeten zijn. Eigenlijk is de achterband niet geschikt voor mijn motor hij is te zwak, normaal kan ik met een 140 brede band rijden en deze is maar 120 breed. En dit is de enige band van 16 inch die er in de handel is. Als ik hem op normale spanning breng is hij te zwak voor een motor van 300 kilo met een gewichtig persoon erop en een aanhanger erachter. Als er spoorvorming is, lijkt het af en toe net of ik met een slappe achterband rijdt. Vooral met inhalen is dit een rot gevoel, het midden van de weg ligt vaak wat hoger en als ik dan terug ga naar mijn eigen helft, kwispelt mijn motor met zijn kont. Ook mijn benzine verbruik ligt veel hoger als wat ik gewend ben. Als ik hem te hard oppomp zoekt hij constant zijn weg bij spoorvorming, dus het experiment met noppenachterband is mislukt en als deze versleten is weer normale wegband.
Mijn voorband daar in tegen bevalt mij zeer goed, deze is robuuster als mijn normale voorband en het stuur en remgedrag zijn beduidend beter. Vooral bij grind en zand breekt hij niet of nauwelijks uit. Dus dit zal hij wel blijven als de levensduur tenminste redelijk is. En er isheel veel keus met 21 inch banden.
Heel de dag zijn er heel veel Peruaanse motoren die net als ik, nu de ralley voor een paar dagen komen volgen. Ik heb leuk contact met hun bij stops e.d. s'Middags eet ik met een Frans team, zij hadden net kip en kalfsvlees besteld, maar er is ook konijn, dus voor mij een rabbit . Nou weet ik niet of jullie ooit een konijn met TENEN gezien hebben, maar ik heb er een opgegeten. Als ik later de foto's aan Peruanen laat zien, blijkt dat ik een cavia opgepeuzeld heb. Als iemand thuis nu wat van die beesten heeft waar je geen raad mee weet, breng ze maar naar Eersel. Voor Arequipa draai ik meteen links af naar Camana, dat moet makkelijk gaan voor dat het donker wordt. Ze hebben hier geen zomertijd en het tijdsverschil met Chili is 2 uur dusom 19.00uur wordt het hier al redelijk donker, maar s'morgens om 05.00 uur is het al licht.
Als ik net na de stad stop om wat foto's te maken, ja doe ik echt hoor Michaël ! stopt er ook een Honda faldera of zoiets met een Peruaans kenteken. Er zit eenkoppel op, even mee gepraat en natuurlijk meer foto's. Later in de bergen zie ik hem op zijn buik aan zijn achterwiel werken. Blijkt hij een lekke achterband te hebben en hij is in de weer met een spuitbus van 5 jaar oud en dat werkt dan niet meer. Geen nood want ik heb nog een prop bij mij, er zit een spijker in zijn band die eruit gehaald, de vijl erin om het gat wat groter te maken en mijn laatste prop erin. Met mijn voetpomp de band redelijk op spanning gekregen en rijden maar weer. Hij nodigt mij uit voor s'avonds met hun te eten in Camana en samen een hostal of zoiets te zoeken. Hij rijd veel harder als ik en als ik het laatste stuk in het donker moet rijden, schiet het helemaal niet meer op. Vooraan in het dorp staat hij mij op te wachten, hij heeft al een hostal gevonden waar zijn vriendin al is. Later met een driewiel taxi naar het dorp om te eten en we hebben geluk het is dorpsfeest omdat de ralley er is. Live muziek en vuurwerk, alleen er is niemand van de deelnemers, die moeten s'morgens vroeg uit bed om om05.00 uur te vertrekken, voor een verbinding van 250 kilometer. Ik eet lekker met Carlos en Monica en zij betalen het eten en ik mijn 5 liter bier.
We spreken af om s'morgens om 5.30 aan te rijden en onderweg een ontbijtje te pakken. Maar om05.30 uurzijn zij niet wakker en ik we spreken af dat ik maar aan moet rijden zij zien mij wel weer onderweg. Ik zie nog veel motorrijders op weg naar special van vandaag en als hij mij om 7.30 nog niet ingehaalt heeft, pak ik een ontbijt. Ik krijg een ontbijt met voorgerecht hoofdgerecht en nagerecht, maar de kok blijft vol houden dat dit onbijt is. Maar mijn Spaans is wel zo goed dat het pecies overeen kwam met het menu van de dag en dit alles voor 2 Euro. Als ik hier zit, passeert Carlos, maar hij ziet mij niet en later zie ik hem ook niet meer.
Bij de start van de special zijn alle motorrijders al weg en staan al veel auto's te wachten tot zij mogen vertrekken. Eric van Loon heeft gisteren 3 uur verloren met kapotte V snaren en is gezakt naar plaats 15. Team de Rooy komt ook voltallig en bij hun is de stemming opperbest. Gerard stevig aan de leiding en alle 5 de trucksnog in de race en allemaal bij eerste 10. Later rijd ik door naar Nasca waar ik om 12 uur al bij het bivac ben, maar nog geen bandje voor mij. Ik parkeer mijn motor op VIP parking en loop naar de aanloop route van bivac en bingo meteen een Hongaars team wat mij in de auto mee binnen neemt. De snelste motorrijders zitten in een grote tent bij elkaaar te rusten en te wachten op service auto's, leuk omdat ook eens mee te maken. Als de serviceauto's binnen komen ga ik naar het Honda team om te kijken of De WOERK er ook is, want ik ben beniewd naar zijn verhaal. Hij is er nog niet, hij zou later in de service auto van Henk mee binnenkomen volgens monteurs. Als Henk later binnen komt vertrekt hij meteen met De WOERK naar organisatie tent. Wat blijkt Van GEEL is gevallen en zijn pols gebroken, dat is echt balen. Even later komen ze met zijn motorkleding terug. De stemming is bedrukt, echt kloten om de voorlaatste dag uit te vallen. Later komt Marco met zijn pols in een breace, hij baalt stevig. Hun vrouwen zijn om13.00 uur geland om de finish te zien en zij liggen er alle 2 uit. Tot overmaat van ramp zijn hun vrouwen alle bagage kwijt geraakt en ze SMSen dat ze aan het choppen zijn ! Marco had zich voor genomen om het rustig aan te doen en geen enkel risico te nemen. Op het strand, in een heel snel stuk, waren hem er wel 10 motoren voorbij gereden, maar hij hield zich in om geen risico te nemen. Als hij aan zijn roadbook iets moet resetten, gaat hij dertig km per rijden. Hij ziet een greppel niet en valt met polsbreuk tot gevolg. De WOERK verteld zijn verhaal ook. De dag voor de San Francisco pas was hij stevig gevallen en hij was blij dat die dag dus eruit ging en hij rustig over de pas kon rijden zonder tijdsdruk.
Zaterdag het rondje Copiapo ging beter als verwacht en zondag de rustdag deed hem goed, maar maandag naar Antofagasto valt hij weer en krijgt last van zijn schouder. Die morgen in Antofagasto zie ik hem vertrekken maar spreek hem niet, hij valt die dag en daarbij loopt hij een scheurtje in zijn schouderblad op, blijkt later. Als hij weer valt en daarbij zijn knie zwaar blesseert rijd hij nog 10 kilometer en dan trekt hij de stekker eruit het gaat absoluut niet meer. Hij belt naar huis en het is over en uit met De WOERK.
In het bivac zie ik Marco Reinike, hij zit nog in de race en met zijn arm gaat elke dag een stuk beter, hij is vol vertrouwen om te finishen. Als hij ziet dat ik nog geen bandje heb, gaat hij met mij naar organisatie om een bandje te vragen voor het podium van Zondag, want daar wil ik toch wel bij zijn. Het lukt hem en hij belooft dat hij zondagmorgen, voor dat hij het feest terrein oprijd, mij het bandje zal geven. Hij komt als een van de laatste motorrijder toch met de eerste binnen. Kijk daar heb ik iets aan. Om17.00 uur ga ik naar mijn motor om aan de computer mijn verslag te gaan maken. Maar het loopt anders als gepland. Ik verlaat het terrein via VIP poort want daar wordt niet gescand. Bij mijn motor staat een Toyota jeep en 2 mannen, zij zijn kennelijk op mij aan het wachten. Het is Carlos Buhmann een Zuid-Afrikaan die ik 2 jaar terug in Marokko een paar dagen gezien heb en waar ik mee op de boot zat. Hij is nu met een Tjech, Milan Elznic, die ook eigenaar van de auto is, in Zuid-Amerika aan het rond trekken. We besluiten om in het dorp een hostal te zoeken met een grote parkeerplaats, waar zij in de auto kunnen slapen. Daar gaan mijn goeie plannen om aan mijn verslag te gaan werken! Als we een motel zien voor de stad met zwembad en veel parkeer ruimte, is de keus gauw gemaakt. Als wij bij de poort aanbellen komt Marc mijn Franse organisatie-vriend de poort open doen. Zij slapen met zijn vieren hier, want zij hebben morgen de securitie bij de start van de special 70 kilometer hier vandaan. Voor mij is er nog een kamer vrij en we besluiten dat we eerst mijn rekening van de bekeuring gaan vereffenen. Het bier vloeit rijkelijk en van zwemmen komt niks meer terecht, en van douchen ook niet meer, wat wel jammer is want als het hier regent heb je een SUPER douche. Zie later de foto's. We gaan met zijn zevenen in de taxi in het dorp eten. Om24.00 uur zijn wij terug, Marc met zijn club moet om 05.00 uur weg zijn naar special. En ze beloven dat wij heel dicht bij de start zullen zijn. als we op tijd daar zijn. Om05.30 uurzijn wij ook weg en wij zitten vlak bij de start. Marc regelt een stoel voor mij, de koffie wordt gezet en wij krijgen wat broodjes. Wij zien alle motorrijders voor onze neus vertrekken, ook de Chinees met nr. 94 op zijn Ching Cheng zit nog in de race, evenals de Argentijn nr. 150 op zijn 2 takt van 150 CC, en allebei hebben ze onderweg benzine van me gehad. Na de start besluit ik om meteen om te vertrekken en niet in Pisco maar in Lima te gaan slapen. Dat is nog 450 kilometer en ik hoop om daar om ongeveer 14.00 uur te zijn. Kan ik alvast een garage en hotel zoeken en aan mij verslag gaan werken. Maar het loopt weer anders !!!!! Wordt vervolgd !
Frans zou zeggen je weet wel wanneer je vertrekt op een Harley maar niet wanneer je aankomt.
En voor Joop die ook weer on line is, ik ga nu een vette pint drinken !
Allemaal bedankt voor de reacties, morgen meer en dan ook de foto's hoop ik althans toch !
Liefhebberdag
s'Morgensvroeg rijd ik aan om de eerste 100 kilometers met de rijders mee te rijden. De WOERK en Van GEEL komen ook even langs, dus die zijn ook weer onderweg. Ook Hans-Jos Liefhebber nr. 48 komt een tijdje langs mij rijden, dit is een zogenaamde kisten jongen die rijd zonder enige ondersteuning en moet zelf sleutelen en zijn tentje opzetten.
Gisteren is het fout gegaan met mijn bandje. Jan van Gerven is naar huis en hij zou zijn bandje voor mij achterlaten in het bivac, maar toen ik in het bivac kwam wist niemand iets van mijn bandje. Eric van Loon belde voor mij naar Jan waar zijn bandje was, nu bleek dat Henk Heiligers, de teamchef van Honda, tegen Jan gezegd had dat hij zijn bandje niet achter hoefde te laten voor mij, omdat ik al een bandje had. Dus ik voelde mij genaaid door Henk die mij notabene de eerste dag toegezegd had, datals er een van zijn team uit zou vallen, ik het bandje zou krijgen. Balen dus !
Onderweg moeten de rijders een redelijk drukkke weg oversteken en daar is een controlepunt voor de rijders en tankstop en verplichte rust van 15minuten. Hier zie ik Hans-Jos Liefhebber ook weer, maar hij baalt als een stier het loopt niet lekker en voelt zich kloten. Ik bied hem wat te eten of drinken aan, maar hij moet niks. Hij zit duidelijk niet goed in zijn vel. Ik zie nog een hoop rijders meer en Marc heeft samen met zijn maat de beveiliging van dit controle punt. Nu blijkt dat zijn maat ook een Harley fanaat is en bevriend is met Paul Boering van regio Noord. Ik zal de foto's later wel doorsturen naar Paul.
Later rijd ik door naar het eindpunt van de special wat vlak bij de 'HAND IN DE DESSERT ' is. Hier ontmoet ik de filmploeg van MUNSTER ENERGIA die hier met hun MINI foto's en een film aan het maken zijn. Jawel hoor zij vragen mij om een intervieuw en film reportage. Mijn motor zetten we voor de hand en ze beginnen met filmen, foto's en intervieuw. Het duurt even en ondertussen kan niemand een foto maken, omdat wij voor de hand staan. Hier vraagt iemand niet al te vriendelijk of wij op willen zouten, aan het dialect te horen een Duitser. Maar de Amerikanen maken hun reportage gewoon af. Daarna zet ik mijn motor weg zodat de hand weer vrij is. Nu moet het niet gekker worden; komt die Duitser naar mijn motor om foto's te maken, nou die laat z'n eigen voorlopig niet meer zien aan mij.Die heb ik een partij uitgescholden en gedreigd als hij een foto van mijn motor durft te maken, ik zijn camara de vernieling in help. Hij ziet dat het ernst is en hij druipt af, de Amerikanen lachen zich kapot. Als ik later bij de hand wegrijd staat er een fietser met een grote Nederlandse vlag en die roept mijn naam. Ik stop en nu blijkt dat hij mij in 2006 bij de Dakar ralley uitgebreid gesproken heeft in Mauretanië, op de rustdag. Mijn Franc valt en ik herken hem, het is Hans Liefhebber. Hij zegt dat hij Hans-Jos Liefhebber, die absoluut geen familie van hem is, gebelt heeft voor de ralley en dat hij vandaag langs het parcour zou staan met een vlag. En wie stopt daar inderdaad : Hans-Jos liefhebber, die verteld dat hij een grote ...dag heeft gehad en blij is dat hij niet door onoplettendheid de fout ingegaan is. Dus vandaag zie ik de ene Liefhebber 3x en de andere na 6 jaar, weer tesamen. Als ik later weer wegrijd filmt de MUNSTER ploeg mij nog een 15 minuten onder het rijden. Het is later te zien op youtube Munster energina, maar heb het zelf nog niet gevonden.
In Antofagasto heb ik afgesproken met Michael. Ik zou hem bellen of ik kom naar zijn huis. Nu blijkt dat hij zich vergist heeft met zijn telefoon nr en ik dus naar zijn huis rijd, maar hij is niet thuis. Zijn vader en moeder wel,Vader is een heel stuk beter als vorig jaar, praten gaat weer als vanouds en heeft geen rolstoel meer nodig, alleen hij sleept met zijn been. Moeder hangt weer om mijn nek en is blij dat alles weer goed is. Vader belt Michael die bij het bivac is en ondertussen zit ik al aan het koud bier. Als hij thuis is wordt er aan het eten begonnen en wij praten een tijd over van alles en nog wat bij. Na het eten moet er natuurlijk weer gebiljart worden, maar dat gaat hem niet zo goed meer af als eerst. Redelijk op tijd naar bed want Michael wil om 7uur met mij mee naar de start van de special. s'Morgens zien wij De WOERK en Van GEEL samen naar de special rijden. Jammer dat wij ze niet spreken, later blijkt dat De WOERK er gisteren redelijk hard af gegaan isen problemen met zijn schouder heeft.
Later rijd ik naar het eindpunt van eerste deel van de special, waar een neutralisatie deel is van 100 kilometer en ik weer met de rijders mee kan rijden, als ik op tijd ben. Onderweg zie ik een partij motorrijders, die kris kras de weg oversteken op zoek naar hun waypoint vermoed ik. Het kan nooit de bedoeling zijn dat de rijders onbeveiligd op de openbareweg rijden tijdens special. Later blijkt dat er een fout in roadbook zat en de rit daardoor ook 35 kilometer langer. Als je tijdens een rit meer als 3 waypoints mist, lig je eruit en bij 1 controlepunt missen ben je meteen de sjaak. Dus rijders zoeken liever een tijdje dan eruit liggen. Hier ziet een Argentijn mij met mijn aanhanger en zwaait van verre al, dat hij mij iets wil vragen. Ik stop en hij zit bijna zonder benzine. Ik mats hem met een litertje of 5 en hij bevestigd mij, dat ze inderdaad een waypoint aan het zoeken zijn. Later ga ik eten bij pasado caminoaris, deze wordt gerund door 3 negerinnen en ze verlenen dag en nacht service. Wat daar mee bedoeld word weet ik niet, maar koken kunnen ze wel, ik krijg heerlijke kipmet rijst en salade.
In de neutralisatie zone rijd ik een tijd mee met Hans-Jos Liefhebber en die heeft zijn ritme weer gevonden en zit weer met een smile op de brommer. Hij bedankt mij voor desteun van gisteren. Als ik in Iquique kom pak ik vlug een hotel en laat mij door een taxi afzetten op de route naar het bivac, maar er komen weinig Dakar voertuigen langs. De wedstrijd rijders finishen vanaf een hoge berg direct in het bivac en de assistentie voertuigen zijn via een korte weg langs de kust al heel vroeg in het bivac aangekomen. Na een uur word ik opgepikt door Henk Heiligers en Mirjam Pol van het Honda team. Ze willen mij meenemen tot het bivac, maar absoluut niet mee naar binnennemen. Ik vraag waarom zij tegen Jan gezegd hebben dat ik al een bandje heb, terwijl dat niet waar is. Ze willen niet dat er iemand, die niet in het bivac thuis hoort, met een bandje van hun team binnenkomt. Omdat Henk vertegenwoordiger is van de A.S.O. in Nederland, kan hij daar niet aan meewerken. Dat begrijp ik, maar zeg dat dan meteen als ik dat de eerste dag vraag, dan had ik nu een bandje gehad !Krijg hier ook te horen dat De WOERK de strijd gestaakt heeft. Het hoe en waarom weten zij ook nog niet. Bij het bivac kom ik niet binnen en als het donker word lift ik terug naar hotel en ik baal als een stier. In het hotel hebben ze mijn brommer verzet en nu staat hij niet op de zijstandaard, maar met handvat en spiegel tegen de muur. Op dereceptie verhaal halen en diegene die het gedaan heeft, doet dat nooit meer, met mijn brommer. Ik was piswoest ! Als ik later ga eten bestel ik in hetrestaurant primera : una grandeserveza porvabore, want daar was ik wel aan toe. Na eenpaar minuten komen ze bestek brengen en ik vraag waar mijn bier blijft. Una momenta en na 5 minuten komen ze met de menukaart en vragenwat ik wil eten. Ik zeg dat ik ostia rapido een pilske wil en dat ze dan maar eens met de kaart kunnen komen en anders hoef ik niks meer hier, begrepen !Nu gaat het wat vlugger en ik eet nog lekker ook nog. Later heb ik toch nog plezier met 15 achterhoekers die de DAKAR ook volgen, maar via hun team elke dag in bivac zijn. Het kan dus wel ! Eigenlijk telaat naar bed, maar ik hoef er niet vroeg uit, het eind van special is maar 100 kilometer vanaf het hotel en de eerste wordt hier pas om 11.30 uur verwacht. Later wil ik dan de grens over naar Peru, zodat ik niet in de drukte van heel de caravaan zit. Ik heb nog een mailtje gehad vanuit Argentinië. Ik was daar meteen kort intervieuw en filmpje, in de Dakar reportage. Het kan dus wel !
COPIAPO
Nou kan ik met een taxi gaan, maar dan moet ik lopend naar binnen en dan wordt je bandje gescand en dan val ik door de mand. Vorig jaar ging ik voor hethotel bij een stoplicht staan en wacht tot er een officiële bestikkerdeDAKAR auto langs kom en dan liften,maar wel zo dat ze mijn bandje goed kunnen zien. Dan kan ik rijdend mee naar binnen en wordt alleen de auto gescand, er zit n.l. een sticker met barcode op de voorruit. Ik loop mijn hotel uit en meteen de superbingo, stoppen gelijk de 2 TV autos die mij gisteren benzine gegeven hebben en ik achterin gelijk met hun het bivac in. In het bivac nog uitgebreid foto's gemaakt en hen hartelijk bedankt.
In bivac eerst bij team de Rooy aan gegaan. Gust van Montfoort is er ook weer bij als arts. Even met ome Jan zelf zitten praten, hij was blij met weer een etappe winst voor Gerard en die nu steviger aan kop gaat. 25 jaar terug heb ik bij de TIM veel onderdelen voor zijn vrachtauto gemaakt via de research afdeling van DAF. Wij hebben toen eens zijn magnesium velgen moeten verhogen omdat de band er steeds afliep, nadat wij die verhoogd hadden moest Jan op de Oorschotse hei proberen om de banden eraf te rijden en wij zijn toen met de DAF mensen mee geweest om dit te bekijken en Jan kreeg ze er niet af met zijn lomp geweld. Hij wist zich dat nog goed te herinneren.
Bij het Honda team zijnde WOERK en van GEEL ook binnen van hun special. Ze zijn blij met de rustdag van morgen, want het is toch wel vermoeiend. van GEEL heeft een dezer dagen ook 5 uur liggen klooien met zijn ontsteking, maar dat is nu weer opgelost. Metde WOERK z'n schouder gaat het al een stuk beter en het is best te doen. Ze zijn vast van plan om in Lima te finishen. de WOERK vertelde mij dat hij werd ingehaald door nr. 140 Marco Reinike de Chileen, maar dat die er een paar kilometer verder, verschikkelijk hard af ging en volgens hem kan het best wel eens zijn dat hij eruit ligt.
Cees Coolen en Jurgen van den Goorberg zitten er met hun buggies ook nog steeds in en zijn best tevreden.
Eric van Loon heeft net voor de fnish van de special 20 minuten vast gezeten in het klapzand enis gezakt naar plaats 10 algemeen.
Robby Gordon heeft vandaag de overwinning te pakken met zijn Hummer.
Van de vrachtauto's zijn er nog niet veel binnen, er zijn er tig vast gereden in het klapzand en dan wordt het moeilijk om weer aan de gang te komen. Die blijven in het parcour slapen omdat het in het donker alleen maar moeilijker wordt, maar zij hoeven zondag avond om18.00 uur pas weer binnen te zijn. Ikkan het alvast verklappen, zondag middag om13.00 uur is de helft pas binnen.
Ik kom ook diegene tegen, voor wie ik de video gemaakt had. Hij was er erg blij mee en ik had mijn werk goed gedaan, stond er allemaal luid en duidelijk op. Als ik later naar het centrum wil om wat te gaan eten en te drinken kan ik zo het bivac uitlopen en krijg een lift van een Russisch pers team, die mij in het centrum afzetten.
Vanmorgen redelijk op tijd uit mijn bed om mijn motor te gaan wassen. Mijn olie-koeler en spannings-regelaar zitten ingebakken in de klei en dan functioneert dat niet zogoed meer. Ik moet ook nog tanken en een ontbijtje scoren, want dat kan ik in mijn motel niet. Alle wasserette's gesloten ivm Zondag rustdag. Wel Shell V-power kunnen tanken. Vlak bij mijn motel, in een ander hotel gevraagd voor ontbijt en ik word meteen uitgenodigd door een Spaans team om mee te ontbijten. Zij zijn blij met een 5e, 6e en 12e plek algemeen in de motorklassse. En Spanjaarden lusten HAM, die hebben ze dan ook vacum verpakt meegebracht vanuit Spanje. Een van hun komt elk jaar bij KTM Lemmens een paar weken trainen en hij slaapt dan in Veldhoven. Ook Herlings komt vaak bij hem trainen in de wintermaanden om conditie op te doen voor het volgend seizoen. Op dit moment verblijft die dan ook in zijn huis vlakbij Barcelona.
Bij het motel kan ik mijn motor wel met de tuinslang afspuiten. Hier laat ik ook een partij lucht uit mijn banden, want gisteren in het bivac, bij de kenners eens nagevraagd hoeveel bar er in moet en wat mijn stuurgedrag van mijn motor is. Conclusie veel te harde banden, morgen bij een pomp eens contoleren hoeveel ik er uit gelaten heb.
Bij het stoplicht krijg ik meteen eenlift van eenArgentijns team en zo ben ik weer in het bivac zonder problemen. Hier en daar wat koffie en wat ouwehoeren. de WOERK envan GEEL zijn ook al wakker. Hun motoren zijn ook zowat klaar, met blok wissel en onstekingen vervangen. Wel willen ze nu de oude ontsteking in hun jaszak meenemen, voor het geval dat.
Ook kom ik Marco Reinike tegen met zijn vader, hij heeft een dikke arm, maar gelukkig niks gebroken en is gisteren op tijd gefinisht. Want hij MOET morgen rijden, de finish is dan in zijn woonplaats Antofagasto. Ik heb ook een mailtje van Miguel gehad,dat ik morgen weer bij hun in huis kan slapen en eten. Ik ben benieuwd hoe het nu met zijn vader is, die het jaar daarvoor net een herseninfarct gehad heeft.
Bij het Honda team nog erwtensoep meegegeten, is ook lekker bij 30 graden kan ik je vertellen. Als ik later het bivac uitloop om dit verslag te gaan maken, loop ik bijna tegen de lamp. Ze scannen mijn bandje, maar dat werkt natuurlijk niet, hij ziet duidelijk dat dit bandje voor Copiapo is. Hij vraagt of ik later nog terug kom, anders moet ik nu bij de beveiliging mijn polsbandje om gaan wisselen, anders kom ik er niet meer in. Maar dat weet ik te voorkomen en kom met de schrik vrij. Ik hoop wel dat ze zichmijn rotkop niet herinneren als ik weer eens in een auto zit. Mijn bandje wil ik n.l.de heleweek gaan gebruiken, het heeft namelijk precies dezelfde kleur als de monteursbandjes van dit jaar en als ik dan in een auto zit, wordt er niks gescand.
Zo dadelijk nog wat foto's op de site proberen te krijgen en dan eten en op tijd naar bed. Morgenvroeg om05.30 uurvertrekt de eerste motorrijder weer en daar wil ik toch wel weer ergens tussen zitten.
SAN FRANCISCO PAS
Na de douane is de eerste 20 kilometer nog zeer goed asfalt en dan kan Ludo mij ook bij lange na niet bijhouden op de klim van 10 %.
Bij refugio nr. 6 stop ik om te kijken of de Nederlander nog daar is of al weg is, maar er is niemand te zien in de hut, dus ik vermoed dat ze hem al van de berg afgehaald hebben, of dat het wel meevalt met de problemas. Ja van hoogte-ziekte word je niet vrolijk, bij de douane zat een beambte aan de zuurstof fles en dan knap je vlug op. En de douane zit bijna altijd op hoogte, dus als die ziek kunnen worden, kan het iedereen.
Ludo stopt hier ook met de vw-pickup en ik vertel hem waarom dat ik hier gestopt ben,maar dat er niemand te zien is.
Hier begint mijn 110 kilometer slechte weg, waar ik vorig jaar 5 uur voor nodig heb gehad. Het is nu 14.00 uur; dus als het net zo slecht is als vorig jaar ben ik om 19.00 uur pas bij de Chileense douane en dan moet ik maar zien of ik nog de 180 kilometer naar Copiapo pak of mijn slaapzak daar uitrol.
De weg valt mij mee en met mijn noppen is het goed te doen, ook mijn vering van HYPERPRO doet zijn werk naar behoren en ik kan ongeveer 40 kilometer per uur makkelijk aanhouden. Alleen is het koud, ik vermoed dicht bij het vriespunt. Een stuk voor de douane had ik mijn dikke jas en mijn winterhandschoenen al aangedaan en die heb ik ook echt nodig. Maar het gaat voorspoedig en ik zit m'n eigen al rijk te rekenen dat ik voor 17.00 uur al bij de Chileense douane ben en voor het donker in Copiapo. Er is bijna geen verkeer op de weg,zodoende kan ik heel de breedte van de weg gebruiken, om de gaten en het losse grind te omzeilen. Maar de kou breekt mij op, ik krijg verschrikkelijke koude klauwen en is zal dan ook moeten stoppen om die te warmen. Dan zie ik een driewielig spoor wat redelijk vers lijkt, dat moet een fiets met aanhanger zijn of een handbiker, maar die verwacht ik hier niet. Dus ik besluit om door te rijden tot ik die ingehaald heb en mij dan te warmen. En inderdaad een fietser met aanhangertje doemt op en ik stop bij hem om mij te warmen, een praatje te maken en of hij iets nodig heeft. Het zal niet waar zijn maar het is een Drentse Nederlander die per fiets vanuit Vuurland naar Lima in Peru wil fietsen en hier de berg oversteekt om aan de kust naar het Noorden te gaan rijden. Hij heeft het niet koud en geen last van de hoogte, maar hij heeft honger en niet al teveel eten bij zich. Drinken heeft hij meer dan genoeg, dat had de douane hem gisteravond gegeven in refugio nr. 6. Oh, dus jij bent de Nederlander die in problemas was op de berg. Nou echt problemen had hij niet, maar door de sneeuw kon hij niet verder en besloot dus maar om vroeg te stoppen en te overnachten in refugio tot de sneeuw weer gesmolten was. Mijn stokbrood komt nu goed van pas en hij eet een stokbrood meteen helemaal op en ik geef hem er nog een voor reserve voor als hij weer honger heeft. Hij verteld dat hij net ingehaald werd door een rooie Nederlandse VW pickup, maar dat die gewoon doorreed zonder te stoppen, ondanks dat hij stond te zwaaien. Ik weet wel wie dat geweest is !
Als mijn handen weer normale temperaturen hebben, rijd ik weer aan. Maar het blijft koud en het begint te sneeuwen, in het begin natte zooi maar later echt sneeuw. Met mijn motor krijg ik last van een bevroren carburateur en hij blijft klappen en pruttelen. Voor de amateurs onder de lezers; de carburateur bevriest alleen maar als het NIET vriest, dan zit er namelijk geen vocht in de lucht en die kan dan ook niet bevriezen. Maar bij een of twee graden boven nul en vochtig weer bevriest die lucht zo gauw dat hij door de carburateur gezogen wordt en zet zich af op gasklep en carburateur wand en loopt de motor slecht met weinig vermogen en hoog benzine gebruik.
Ik krijg het kouder en kouder en mijn handen zijn zowat bevroren en het zicht wordt echt slechter en slechter. Als ik een groep wegwerkers zie, besluit ik om te stoppen en mij weer op te warmen. Ik kan bij hun in de bus mij op warmen en zij dekken mijn motor af met een zeiltje. Ze zetten de verwarming in de bus hoger en mijn handschoenen voor de blazer. Zij weten mij te vertellen dat het nog 30 kilometer is tot aan de douane, maar dat er daar geen overnachtings mogelijkheden zijn, alleen in hun kampement is dat wel mogelijk. Officieel natuurlijk niet, maar als er mensen in nood zijn, zijn zij verplicht om te helpen en mogen zij niemand aan hun lot overlaten. Hun Chef is een geschikte peer en die laat mij wel binnen, denken zij.Zij vertrekken met de grote bus om op de route hun collega's op te halen die aan de weg aan het werken zijn. Dan rijden ze naar hun kampwant het zit er op voor vandaag. door het slechte weer.
Het weer wordt slechter en de weg ook, het wordt een grote blubber zooi.Dan krijg ik er nog onweer bij, echt dichtbij felle flitsen en direct enorme klappen. Hierben er niet blij mee, maar ik hobbel verder, meer zit er voor mij niet in. Dan moet ik mijn benzinekraan al op reserve zetten, dus met mijn voorraad kom ik nooit in Copiapo bij de eerste pomp, maar dat zal een probleem zijn voor morgen.
Door en door koud kom ik om19.15 uurin het kamp aan, dus maar een kwartier sneller als vorig jaar. Ze staan mij al op te wachten en brengen mij naar het kantoor van hun chef, die belooft mij dat ik mag blijven slapen en wat te eten krijg, maar hij weet nog niet of ik een bed krijg. Hij moet zijn 200 man personeel ook van een bed voorzien, maar hij zal zijn best doen. Ik krijg warme thee en een lunch pakket, dan kan ik mijn laatste stokbrood morgen als ontbijt gebruiken. Ik haal droge kleren uit mijn aanhanger en ik zit hier lekker bij de verwarming, mijn gedachten zijn bij de eenzame fietser op de berg, die zal zijn tentje in de berm op moeten zetten.
Als het later begint te regenen ben ik blij dat ik binnen zit op 3700 meter hoogte en niet op de berg want daar zal het nu echt sneeuwen vermoed ik. Om22.00 uur als het kantoor gaat sluiten neemtde Chefmet zijn planner de slaaplijsten door, ik krijg kamer 11 B en ik word er meteen heen gebracht. Wat een geluk heb ik weer, een bed met echte lakens en dekens en nog verwarming erbij, maar die draai ik meteen dicht en ik slaap als een os.
Om 07.00 uur s'morgens word ik wakker en ik zie door het raam dat het strak blauw is en zonnig. Als ik met mijn bagage buiten kom staat al een hoop personeel buiten bij mijn motor, die is dus helemaal wit van de rijp en ijzel. Ik krijg het slot van aanhanger niet open en mijn contact slot niet verdraaid. Het heeft meer dan 10 graden gevroren volgens hun en op de weg naar Copiapo is veel sneeuw gevallen.
Ze halen een waterkoker met warm water en nu kan ik mijn sloten ontdooien. Ze bieden mij ook ontbijt aan, maar dat sla ik af. Ik vind dat je dat moet verdienen. Wat zal dat een waarheid worden ! Mijn motor start meteen en na afscheid te hebben genomen rij ik de laatste honderde meters naar douane. Hier staan een partij motorrijders die hier onder het afdak hebben geslapen, omdat ze van douane niet verder mochten i.v.m. dezeer gevaarlijke weg naar Copiapo. Bij de douane ben ik gauw klaar, die zijn echt super vriendelijk en er zijn verders geen klanten want de pas is heel de nacht afgesloten geweest. Ik informeer naar de fietser met zijn aanhanger, maar niemand weet iets van hem af. Niemand kan mij aan bezine helpen, de motorrijders hebben ook maar genoeg om in Copiapo te komen en de rest rijd allemaal diesel. Als ik de douane plechtig beloof om het heel voorzichtig aan te doen, ben ik de eerste die vertrekt en zie ik maar waar het schip strand.
De eerste 20 kilometer verloopt voorspoedig, droog en zonnig en redelijke wegmet nog geen sneeuw. Maar dit zal veranderen en in de verte zie ik een hoge witte berg. Mijn carburateur bevriest weer, dus de temperatuur stijgt. Als ik halverwege de berg ben, valt mijn motor stil, zonder benzine. Ik pak mijn reserve can waar nog ongeveer 6 liter inzit, van mijn aanhanger, maar ik ben mijn trechter verloren. Ik probeer het zonder trechter, maar daar gaat te veel benzine mee verloren en ik heb al niet genoeg om in Copiapo te komen. Ik heb maar 1 fles drinken bij en om die nu te gebruiken om een trechter van te maken, vind ik eigenlijk onverantwoord. Die zal ik misschien nog heel hard nodig hebben. Ga mij lekker in het zonnetje zitten te warmen en maak wat foto's en wacht maar tot er iemand langs komt die wel een trechter heeft. Als er een landrover aankomt, houd ik die aan. Er zitten 4 man in,ze hebben geen trechter, maar wel 6 flessen water. Gezamelijk drinken wij er eentje leeg en maken een trechter. Zij kunnen mij niet aan benzine helpen, maar een vriend van hun werkt 30 kilometer verder in de mijn en die helpt mij wel aan brandstof. Ze schrijven hun naam op en de naam van hun vriend en ik denk wat een mazzel. De weg wordt slechter en slechter en af en toe is het eigenlijk onverantwoord waar ik mee bezig ben. Maar met 15 kilometer per uur kun je nooit hard vallen, denk ik maar en ik hoop dat de afdaling minder slecht zal zijn, want dan zal ik mijn rem ook moeten gaan gebruiken en in de sneeuw doe ik dat liever niet. In mijn spiegel zie ik 2 auto's van DAKAR personeel aankomen, zij blijven een 50 meter achter mij rijden tot dat ik plaats maak voor hun. Het zijn 2 auto's van de TV ploeg en als ik later een bocht doorkom, staan zij op een parkeerplaats op mij te wachten. Ik stop natuurlijk en zij schudden mij allemaal de hand en tonen echt respect dat ik met mijn Harley over deze col rijd. Vier man van hun rijden zelf motor en zij snappen niet hoe ik het voor elkaar krijg. Ze vertellen ook dat de etappe er voor vandaag uit ligt omdat het voor de motorrijders onverantwoord is om vroeg in het donker over de pas te gaan. De motorrijders gaan altijd als eerste zodat ze niet tussen de autos en trucks terecht komen en dan komt er altijd nog een service truck achter hun om eventueel te helpen. Of ze me nog ergens mee kunne'n helpen; vragen ze ?Ja met nafta, zeg ik. Wat een geluk zij hebben een can van 20 liter bij en ik heb een trechter. Mijn rechtertank wordt volledig gevuld en ik heb weer 15 liter aan boord. Van betalen willen zij niks weten en zij stoppen nog 7 repen in mijn jaszak voor als ik honger krijg. Kijk dit zijn de echteliefhebbers in de organisatie !
De weg wordt slechter en slechter en gladder, ik slibber meer als dat ik rijd en met afdalen in de bochten, is het soms pislink. Maar ik red het zonder te vallen, alleen sta ik af en toe dwars over de weg. Ik ben blij als ik weer gewoon modder heb en geen natte of bevroren sneeuw.
Na 30 kilometer kom ik inderdaad langs de mijn, maar ik hoef niet aan te gaan voor benzine. Later als ik weer gewone fatsoenlijke droge weg heb, ben ik blij en vind ik dat ik mijn ontbijt wel verdiend heb en mijn laatste stokbrood gaat er wel in. Het is dan ook al10.30 uur.
Mijn pak en winterhandschoenen kunnen weer in de aanhanger en mijn houthakkers-blouse met vestje kan weer aan. In Copiapo rijd ik meteen naar het motel waar ik vorig jaar ook geslapen heb. Ze herkennen mij meteen en geven mij dezelfde kamer als vorig jaar. Ook wordt er direct een stoel in de douche gezet, zonder dat ik dat hoef te vragen. Kijk zo kan het ook ! Ik pak een douche, doe eenkorte broek aan en ga naar het internet cafe om verslag en foto's te plaatsen van gisteren. Later ga ik nogeen siesta doen en s'avonds de stad in. Hier ontmoet ik Bram en zijn collega van Omroep Brabant weer, waar ik mee eet en bij klets. Natuurlijk pakken we later nog een dikke pint en ik slaap een gat in de dag. Nu dit verslag en nog wat foto's plaatsenen dan ga ik eens aan de slag om het bivac binnen te komen. Ik ben er van overtuigt dat me dat gaat lukken !
4 januari : tot aan SAN FRANSISCO PAS
Marco Reinike nr. 140 kwam langs mij rijden en gebaarde mij om te stoppen. Ikhad hem in Mar del Plata gemist en nu even bij gepraat. Hij heeft hoogstwaarschijnlijk polsbandjesin Chili voor mij. Nog even een quadrijder geholpen; was zijn benzinedop kwijt en zijn benzine kwanselde eruit. Hij was net aan het bijvullen uit zijn reservecan. Met mijn duke-tape en een stuk plasticfles provosorisch gerepareerd en mijn duke-tape mee gegeven voor in de special. Zokan hij ook weer vooruit.
Chinees nr 94 Guanghui Wei op een JingCheng mijn benzine gegeven, zijn slang was los en had zijn benzine verloren. Hemook weer gelukkig gemaakt.
De Argentijnse TV ploeg kwam langs me rijden en gebaarde om te stoppen. Ze vroegen om een intervieuw en mij en mijn motor uitgebreid gefilmd.
Op deze 150 kilometer heb ik zeker 50 motor rijders naast mij gehad en op het laatst de eerste auto's.
Bij de benzine pomp gaan de rijders links naar de special en ik rechtsaf naar Chilecito. Hier ook even gestopt, hoefde zelf niet te tanken, maar er stonden zeker 15 motorrijder bij de pomp om te tanken, wat te eten en te drinken. Alleen De WOERK en Van GEEL mis ik telkens.
Hier word ik gefilmd en geintervieuwd door TVE España, ja, jahet moet niet gekker worden.
Eric van Loon staat met zijn auto onder een boom te rusten, was zeer in zijn nopjes met zijn 8 ste plaats van gisteren. Hij vertelde ook dat Jan van Gerven uit gevallen was met onstekings problemen, jammer natuurlijk. Even later stopt Henk Heiligers, de teamchef van Honda en bij hem in de auto: Jan van Gerven. Hij baalde als een stier, hij had van s'middags14.00 uurtot23.00 uurs'avonds aan zijn onsteking liggen klooien. Dan weer een stukje rijden, dan weer sleutelen. 2 maal de Heli bij hem geland om hem op te pikkken, maar dat wilde hij niet. Tot hij om23.00 uur savonds zelf opgaf', omdat het heftig begon te onweren. Ook had hij geen drinken meer, had al 2 keer uit een riviertje gedronken.
Hij vertelde ook dat hij de hele nacht had liggen janken en verschrikelijk teleurgesteld was. Het kost toch een hoop geld en dan de derde dag eruit doorontstekingsproblemen. Wat foto's gemaakt, maar nu keek hij niet zo vrolijk als 2 dagen geleden met de siliconedames.
Later over een zeer mooie rooie pas naar Chilecito gereden. Hier mocht alleen redelijk klein spul door, zonder aanhanger. Vlakvoor de pas politie-controleof de voertuigen niet te lang zijn.Hier tref ik Marc weer en hem nu bedankt voor de medewerking van de dag ervoor.
In Chilecito niet gestopt maar meteen door naar Tinogasta om hier mijn banden te wisselen op de camping.
Ik stop nog evenin een gehucht om te eten. Nee een restaurant mag je het niet noemen, maar leuk en een zooi ! Later nog met heel de familie op de foto, inclusief baby in mijn aanhanger.
Op de camping was Ludo eral met mijn banden, meteen aan de gang met wielen demonteren. Ik mocht aan de bar mijn motor met zijn blok over een muurtje zetten en mijn gereedschap op de bar. Naar de bandenboer om de banden te wisselen enlater mijn voorwiel weer gemonteerd, want mijn motor stond toch wel wat wankel zonder wielen. De BBQ man liet ons in de steek, hij kon op een ander meer verdienen, dus dan komt hij gewoon niet. Maar wat brood etc. gegeten. Nog een bui regen gehad en een pint gedronken. Mijn tent op een overdekt terras gezet, ikhoefde mijn gereedschap niet op te ruimen en kon ik s'morgens meteen aan de gang met mijn achterwiel. Want ik wil toch wel zo vroeg mogelijk de berg op, want de berichten zijn nog slechter als eerst. 2 dagengeleden was depas gesloten wegens sneeuwval, maar hij zou nu weer open zijn. Ook de rit van donderdag wordt voor de motorrijder ingekort, omdat hij te zwaar is. Er zijn wat motorrijders met uitputtings-verschijnselen uit de special gehaald, maar ik vind dat de Dakar ralley zwaar moet zijn en als je niet genoeg conditie hebt val je uit. Alleen als het voor de rijders gevaarlijk is door de omstandigheden of de heli's niet de lucht in kunnen, mag je van mij aflassen of inkorten. Maar niet omdat er rijders zijn, dieeen beetje moe zijn.
Donderdag morgen was ik om07.00 uuruur al aan het sleutelen, remblokken vervangen en ontlucht, mijn tentje weer ingerold en later met Ludo achterwiel weer gemonteerd. Ja hij staat piekfijn op zijn nopjes !Nog getankt enom 9.30 uur vertrok ik naar Fiambala waar ik een uitgebreid ontbijt pak. Ikbestel een broodje ham/kaas als ontbijt en 3 broodjes om mee te nemen en nog paar flessen drinken voor onderweg.
Als mijn ontbijtje komt, blijkt dit een heel stokbrood te zijn met 4 plakken kaas en 4 plakken ham veel te groot, maar het zal nog blijken dat ikdaar laterheel blij mee ben. De berg op, de eerste 200 kilometer strak asfalt en hier rijdt mijn motor niet goed op de nopppen. Ik vermoed dat ik ze te hard opgepomt heb, hij zoekt continu en ik moet flink bij sturen bij spoorvorming. Om13.15 uurben ik bij dedouane en even later is Ludo daar ook. Deuitvoer van mijn auto en mijn motor verloopt vlekkeloos. Nu is de auto weer van Ludo en is mijn taak volbracht.
Om14.00 uur vertrek ik naar de Chileense douane, een tocht van 110 kilometer waar ik vorig jaar 5 uur over deed. Wat wordt het nu ? Voor mij een weet, maar jullie moeten nog een dag wachten. Jullie kunnen misschien al een beetje naar TV kijken, wat er zoal gebeurt !
3 januari
Vanmorgen inderdaad ALLE motor rijders gezien. Ik reed met de eerste mee aan en later kwamen mij er een hoop voorbij. De Lithouwer nr. 136 Igaris Gintautas kwam een hele tijd naast mij rijden. Ik dacht : 'Ja ik heb een roadbook en dan kan jedat allemaal opzoeken '.
Net voor Mendoza moeten de rijders voor hun special afdraaien naar Uspallata, hier heb ik mijn brommer geparkeerd en zie ook alle Honda rijders langs komen. Leuk !
Later rijd ik door Mendoza naar San Juan waar het bivac is voor vanavond, maar ik ga daar niet naar toe, ik kom er toch niet in vermoed ik.
Als ik Mendoza uit ben ben ik weer eens de Sjaak.De weg wordt van 4 baans -2 baans en meteen 2 gele doorgetrokken strepen. Er rijdt een oude vrachtwagen voor mij, met ongeveer 30 kilometer per uur en geen tegenligger, dus die pak ik mooi nog mee. Als ik naar rechts ga zie ik 2 motoragenten staan en eentje loopt al de weg op. Dokumenten graag van de motor en rijbewijs. Hij zegt 'pasada la linias' señor. Ontkennen heeft toch geen zin en een grote smoel nog minder. Dus ik mijn verontschuldigen voor mijn overtreding, maar dat die vrachtwagen wel erg langzaam reed en vrij vlug naar links ging zodat ik offlink moest remmen of moest passeren. En omdat er toch geen tegenligger aan kwam, dacht ik dat passeren de veiligste oplossing was.
Dat wordt dus toch betalen señor en hij laat mij zijn overtreding boekje zien met het bedrag van 1800 pesos, ongeveer 350 EURO. Vorig jaar was de eerste overtreding 60 EURO en de tweede er meteen vlak achteraan 160 EURO. Dus de inflatie correctie wordt hier flink toegepast. Ik zeg dat ik niet zoveel pesos heb maar wel USD dollars, hij aan het tellen. Maar dat kan ik vlugger en ik kom uit op 475 dollar, hij komt uit op afgerond op 200 dollar. Dus dat is iets dragelijker, als ik daar mee weg kom. Hij is al volop aan het schrijven en ik ben mijn dollars aan het zoeken. Dan stopt er een wagen van de organisatie en stappen er2 mannen uit. Ik herken meteen Marc de Harley-rijder die me in Mauretanië ook al eens flink gematst heeft. Hij komt aanlopen, geeft de agenten keurig een hand en vraagt of er problemen zijn, zodat hij eventueel kan tolken omdat hij mij zeer goed kent en weet dat ik nooit een vlieg kwaad doe en altijd zeer correct ben. De agent legt mijn overtreding uit en ik zeg inderdaad dat dat klopt, maar dat het voor mij veiliger leek om in te halen dan te remmen en er toch geen tegenligger kwam.
Marc vraagt of ze mijn bon niet kunnen seponeren, hij heeft wel wat voor hun hij haalt uit de auto 2 originele DAKAR caps en 2 originele DAKAR medewerker shirts.
Het bonnenboekje wordt op geborgen en ze zijn de koning te rijk met hun gift. Er worden nog hartelijk handen geschud en schouderklopjes uitgedeeld en ik ben weer gematst. Het zal me wel een paar pinten kosten op het eindfeest vermoed ik!!Kijk daar heb je vrienden voor !.
Later rij ik meteen door naar San Juan stop daar zelfs niet en rij richting de special van morgen. In San Jose de Jachal wil ik een hotel zoeken, maar eerst tanken.Helaas geen nafta, vanavond om20.00 uur is er weer volop beloven ze mij, want de ralley moet morgen hier ook tanken. Er is hier is een Italiaan gestrandt op een 50 cc tje, die vanuit Vuurland op weg is naar Alaska. Dus mijn 10 liter reserve is voor hem, dankan hij vandaag nog naar Chilecito.
Om15.00 uur in het hotel met airco, internet en garage. Alleen hetinternet ligt er nog wel 2 uur uit volgens de madam, dus heb ik tijd voor een siësta. Het moet niet gekker worden !
Morgenvroeg vertrekt de eerste motorrijder om05.30 uurin San Juan, dus kan ik hier om 07.00 uur bij de eerste aansluiten om nog 100 kilometer met hun mee te rijden naar special die in Guandacol begint.
Krijg net de nieuwsbrief van Frans Verhoeven dat hij vandaag 2e geworden is na Despres, dus hij heeft iemand gevonden die zijn bouten wel vast draaid, vermoed ik.
Ook een mailtje van Ludo terug, dat zij op tijd op de camping zijn morgenavond, ik vermoed dat ik er om15.00 uur wel al zal zijn. Kan ik mijn wielen alvast demonteren en remblokken vervangen. Ben ik misschien morgen al klaar met mijn brommerke. Kunnen wij donderdag morgen naar strart van de special die om 08.30 uur niet ver van de camping af is.
En dit wordt een verschrikkelijke etappe voor de deelnemers, vooral door het vele zeer mulle zand en hoge temperaturen. Elk jaar bijltjesdag !!!
Daarna wil ik voor de meute uit de pas over, die de motorrijders vrijdag morgen vanaf04.00 uur voor de kiezen krijgen.
Daniel en de Brazaliaan met BMW GS, gaan deze pas niet over omdat hij te slecht zou zijn, maar dat lijkt mij met hun motoren geen enkel probleem vermoed ik.
Ik zie wel waar het schip strand, maar met mijn noppenbanden mag dit niet teveel problemen geven en anders slaap ik wel ergens op de berg. Ik zalin ieder geval niet zweten, want hier vriest het s'nachts altijd.
Vanuit Copiapo in Chili, weermeer nieuws hoop ik, want daarwil ik, met de rustdag, het bivac op. Eventueel met de pas van mijn Belse vriend.
1 en 2 januari
Met nieuwjaar was het nog een 'bietje' uit dehand gelopen. Eerst heerlijk gegeten met goede wijn, later nog een partij bier en afgeblust met cognac. Dus veel te laat wakker.
Om08.30 uurzou de eerste motorrijder aan de special beginnen en als ik dan om09.30 uuraan het eind ben, zie ik ze allemaal en kan ik tussen hen in naar Santa Rosa de la Pampa rijden. Maar ik was
veel te laat en de eerste auto's van 11.30 uurwaren al door, wat ben ik toch een ... !Ik word onderweg wel gematst door een service truck die me een compleet roadboek geeft. Het was een lange dag
van 800 km; met kater ! Ik konnog wel een Lithouwer helpen die met een onwillige motor bij eenbenzine station staat. Gereedschap heb ik genoeg en het lukt om de motor aan de praat te krijgen en
omstanders genoeg om te duwen. Als hij zich weer inzijn kleding hijst, haal ik flessen water voor in zijn camelback en ik heb er weer een vriend bij.
Net voor het donker kom ik in Santa Rosa de la Pampa aan en ga op zoek naar eenhotel op de route van morgen. Het eerste hotel complet en als ik weer op mijn motor wil stappen roept er iemand uit
het raam 'TONY'. Ik kijk omhoog en het is Daniel waar Marc Wilms en ik vorig jaar een dag mee gereden hebben, hij heeft een bed over op zijn kamer en ikke blij.
Hier krijg ik te horen dat er een Argentijn dodelijk verongelukt is in de specialvanmorgen, kloten natuurlijk en altijd een motor rijder.
Samen gegeten en toch weer te laat naar bed ! Om 5.00 uur vertrekt eerste motorrijder om de eerste 350 km over normale weg naar special te rijden. Wij zijnpas om 07.00 uur weg en zien maar
eenenkele motorrijders op de route. Wel komt Eric van Loon nog effe langs me rijden, met de duim omhoog.
Net voor de special Mirjam Poll gesproken, ze weet niet zeker of alle rijders van hun gepasseerd zijn omdat ze van de route af moeten om te tanken en dat heeft de service wagen niet gedaan zodat
het in principe mogelijk zou zijn dat er nog een motormoet komen. Ik kan ze uit de droom helpen, wij hebben niemand van het Honda team gezien.
We rijden meteen door naar Grl Alvear om in Nelson zijn restaurant te gaan lunchen. Wij rijden nu met z'n drieën, er is nog een Braziliaan aangesloten.Bij Nelson worden we hartelijk ontvangen en er
wordtheerlijk gegeten. Misschien zou ik hier blijven slapen, maar Nelson heeft het druk. Het restaurant zit vol en s'avondsis ereen party en hij heeft ooknog een feestje met vrienden.
Ik besluit om door te gaan, de Braziliaan snapt niet hoe ik aan een roadboek kom. Hij fotografeerd alle routes met time table. Ja dit boek is eigenlijk onmisbaar voor de volgers, maar alleen Tony
heeft er weer een te pakken. Ik vertel hun dat ik liever alleen rijd, hun tempo ligt hoger maar alleen schiet ik beter op.Een keer heeft Daniel mij met hoge snelheid rechts ingehaalt en van die
fratsen word ik echt pislink. Ik rijd door naar San Rafael richting bivac. Een paar km voor hetbivac is een benzine station afgesloten voor publiek. Alleen DAKAR volk mag het terrein op om te
tanken en ik met bandje van de Harley club natuurlijk ook. Ik spreek hier Jan van Gerwen van het Honda team. Alle rijders van hun, dus ook DE WOERK, zijn de special doorgekomen. Ik maak nog een
paar foto's van Jan, met de daar aanwezige promotie dames met siliconevulsel en het valt niet mee om Jan in de camera te laten kijken. Ik zie DEWOERK nog wel langs komen evenals van Geel, maar
jammer genoeg komen die niet tanken. Ik rij later nog 150 kilometer in de richting van special van vandaag. De eerste rijder vertrekt morgen om 6.00 uur dus om07.30 uurpik ik die mooi op. Dan lig
ik weervoor op het schema en zie ik ze elke dag. Ik heb nog steeds geen polsbandje maar verschillende teams zijn voor mij aan de slag, maar het wordt moeilijk. Zelfs het Honda team wilde voor
sponsors enkele bandjes kopen maar dat was niet mogelijk. Het wordt te druk in het bivac maar ik hou hoop.
Ik krijg nog de niewsbrief van Frans Verhoeven; die heeft zijn monteur de huid volgescholden en hij mag niet meer aan zijn motor sleutelen. In de special van Zondag was hij al apparatuur verloren
die niet vast zat en vandaag heeft Frans meer als een half uur verloren om het stuur, voorwiel, spatbord en meer onderdelen VAST te zetten. Niks geborgd en van loctite heeft hij nog nooit gehoord.
Ik slaap in een motel en tref daar ene Gerrit uit Den Bosch. Hij is daar bezig met een aardappel project of zo iets voor zijn studie en we hebben leuke avond. Om23.00uur lig ik in mijn bed. Nu kan
ik morgen de rijder tenminste zien. Ik heb nog een mailtje naar Ludo gestuurd, dat ik mijn banden voor de San Francisco pas wil monteren en of hij woensdagavond dan op tijd op de afgesproken
camping kan zijn, waar om19.30 uurde BBQ klaar staat voor ons.Ja, Monique zorgt goedvoor ons !
Iet Giet On !!
Aller eerst allemaal een prettige jaarwisseling en de beste wensen voor 2012 !
Wat heb ik zoal gedaan de laatste dagen; Ben dinsdag naar Mar del Plata geweest om de zaak wat te verkennen. Mooie lokatie aan de zee en voor degene die daar slapen koelt het lekker af aan het water, want het is overdag dikke 30 graden. Er was nog niet veel te doen en heb dan ook niet geprobeerd om binnen te komen. Later langs de kust zeer mooi terug gereden naar Necochea.
Woensdag wat aan het strand gelambalt, wat gegeten en foto's gemaakt van een boertje in opleiding. Zie de foto's die ik er hopelijk ook weer op krijg. Henk Lammerting nog bedankt voor de sponsering voor 300 foto's. Nu zal ik wel meer foto's moeten maken !s'Avonds wat telefoontjes gepleegd voor entree in bivac en ja hoor, mijn Franstalige Belgische vriend had een pas voor mij, die kon ik s'morgens bij hem in hotel op komen halen. Dat is weer boffen.
Donderdag s'morgens al vroeg weg, want ik heb heel wat af te ouwehoeren in het bivac met veel bekenden van de afgelopen jaren en met natuurlijk onze Eerselse deel nemersde WOERK en van GEEL. Bij het hotel, pasje op gehaald en hij bij mij achterop de motor naar bivac.Hij volop filmen en hij genoot nog meer als ik van de vele belangstelling on the route. Bij het bivac gebruikte hij zijn pas van vorig jaar die met foto was en ik zijn nieuwe pas nog zonder foto. Geen enkel probleem, ik mocht zelfs mijn motor binnen de afrastering zetten. Daar stond hij mooi in het zicht voor iedereen die het bivac in en uit ging, zodat ze wisten dat tonyfromthefields ook weer in het land was. In het bivac kwam ik meteen 2 journalisten tegen die er geen zak van snapte dat ik een officiële Dakarpas om mijn nek had hangen. Zij moeten hiervoor tig formulieren invullen en 15 duizend Euro aftikken en ik regel dat daar met mijn vrienden ter plaatse, voor nop. Dan voel ik wel dat ze balen. Maar ja in de Dakar moet je vrienden maken en zeker geen vijanden hebben, want dan ga je vroeg of laat voor de bijl. Eerst nu naar HONDA team om de WOERK en van GEEL te begroeten. Met Henk de team baas ken ik al jaren lang goed mee overweg en nu is mijn vriendin Mirjam Pol daar als manager aan toegevoegd, omdat ze een team hebben van maar liefst 12 rijders. Hier kan ik altijd zomaar binnen lopen en niemand die mij ooit een stro-breed in de weg legt. Wat gedronken, UNOX soep gegeten en wat met de teamleden gepraat en natuurlijk foto's gemaakt. Ook Daniel Willemse, de 9 voudig Wereld Kampioen zijspan cross, is er weer bij ook al heeft hij verklaart IK NOÖÖÖÖIT MEER, IE BEGRIEPT HET NIE HE !
Effe bij Erik van Loon langs geweest en wat bij gekletst.Hij veronderschuldigde zich dat ik vorig jaar geen polsbandje had gekregen via Eric Verhoeven. Maar hij heeft dan ook wel iets anders aan zijn kop.
Frans Verhoeven bij zijn SHERCO team opgezocht. Ook met Henk Knuiman weer eens bijgekletst, bij zijn KTM team. Ja dit zijn de Nederlandse toppers en Frans wil voor een top 5 gaan en Henk voor de eerste 15.Het zijn 2 totaal verschillende rijders. Frans altijd in de aanval en risico nemend, waar ik wel van houd. En Henk de regelmaat zelf, die zich nooit gek laat maken, maar altijd finished en bijna altijd op het einde de beste Nederlander is. Met alle 2 kan ik zeer goed overweg. Ik ken hen al van mijn eerste jaar in de Dakar toen zij allebei in het Yamaha team zaten. Onderweg in de verbindings routestoppen ze bijna altijd om een praatje te maken met mij. Bij team de Rooy langs, Gerard rijd nu in een Iveco met neus, echt een mooie auto en Hans Stacey in de ander wedstijd truck. Die moeten hoge ogen kunnen gooien. Bij GINAF van Wuf van Ginkel, wordt altijd gewerkt, echt van die Achterhoekers van nie lullen maar poetse. Jos Smink met de 2 Peters is er ook weer bij. Zitten al jaren met zijn drieën in de auto en zijn echte vrienden dat merk je aan alles. Michiel de Groot is er ook weer bij, hijheeft een stoeltje bemachtigd in een zeer snelle auto. Tom Coronel even met me gepraat, die vindt het echt hardstikke leuk wat ik doe enheeft echt geen kapsonens. Hij won vorig jaar wel in zijn klasse.Toen nog evenbij Cees Coolen en Jurgen van de Goorberg wat rondgekeken, met hun buggys met Hayabusha ingeboude motoren. Zij willen dit jaar allebei finishen, wat hun vorig jaar niet is gelukt.
Ik wildedit jaar ook veel aandacht schenken aan Marco Reinike; de Chileen op KTM nr 140. Hij praat zeer goed Nederlands, heeft zijn Opa hem geleerd. Hij is dit jaar Chileens ralley kamioen geworden en heeft daardoor een wildkart gekregen van de Chileense motorsportbond. Het is een echte leuke kerel, maar helaas is hij met zijn motor naar technische keurig en komt niet meer terug in het bivac. Hij heeft mij telefonisch polsbandjes beloofd voor in Chili, we zullen wel zien.
In het bivac word ik anoniem benaderd. Ik had hier op verschillende plaatsen verteld dat ik in Necochea sliep en dat daar de special van Zondag gereden wordt, door veel zand en duinen. Ook verteld dat er een local was diede route precies wist en die met zijn landrover deze route ging rijden. Dit parcour is echt iets voor de Nederlandse deelnemers en ook belangrijk voor de start-volgorde voor de eerste dagen. Want als je als laatste motorrijder moet vertrekken wordt je al gauw ingehaald door auto's en trucks en dat is geen lolletje. Nu vroegen ze mij of ik met dielocal het parcour wilde gaan rijden en heel de route op video vast wilde leggen. Ook de herkennings punten erbij zou filmen en natuurlijk de beste lijnen uitzoeken bij moeilijke passages. Zij zouden alles betalen eneen camera leveren. Natuurlijk doe ikdat, dit is echt iets voor mij en je maakt weer een hoop vrienden. Dus ik s'avonds met de camera inmijn zak naar Necochea en meteen naar die kerel gebeld. Hij ook blij natuurlijk en eenafspraak gemaakt voor vrijdag morgen, om het parcour te gaan rijden.
Donderavond komt ook Ludo vanaf Buenos Aires naar Necochea naar hotel om zijn VW pick-up op te komen halen. Zij blijven met z'n drieën een nacht bij mij in het hotel en gaan danvrijdag naar Mar del Plata. Zij willen dolgraag meerijden over het parcour en toch zeker als het voor niks is. Ook hebben zij een special verbindingskabel bij voor Peter van den Kruisdijk wiens bagage kwijt geraakt is met de vliegreis. Dit hadLudo op de site van Ralleymaniacs gelezen en hij belde Peter op of hij iets voor hem kon meenemen in het vliegtuig. Nu kwam er dus iemand naar Schiphol om die kabel af te leveren, die Ludo naar het bivac brengt. KIjk zo maak je vrienden en dat weet zo iedereen.
Vrijdag morgen wij het parcourop en die kerel had dus heel de route exact, alleen het laatste stuk daar kon hij niet door. Dat was al afgesloten voor toeschouwers en ik maar filmen en bijzonderheden vertellen. Het parcour loopt eerst 40 kilometer parallel aan het strand, maar wel veel hoger dan het strand. Soms kun je beter over het strand, maar dan moet je bij een klif die tot in het water loopt, wel omhoog kunnen rijden en niet een kilometer terug moeten rijden om omhoog te kunnen. Die informatie heb ik keurig gefilmd met herkennings punten en ingesproken. Ik zeg natuurlijk niet voor wie ik dit gedaan heb, want dan kunnen ze hem een flinke tijdstraf geven of zelfs diskwalificeren. Ook rijders die in de buurt van de special gaan oefenen, liggen er meteen uit. Dus als je morgen wat Nederlanders slim over het strand ziet racen en de rest van de rijders over de keien hogerop ziet ploeteren, kun je misschien je conclusies trekken.
s'Morgens als ik lekker in mijn korte broek in de tuinzit te ontbijten, komt er altijd een Colibri in een hoge plant nectar halen.Die dingen zijn zo vliegensvlug, dat je ze bijna niet op de foto krijgt. Ook gebeurt hetwel eens dat ie er zit, maar dat ik m'n camera niet bij meheb. Maar vanmorgen heb ik hem gefotografeerd, nog niet van dichtbij genoeg naar mijn zin.Morgenvroeg waag ik nog een poging. En daarna ga ik naar het eind van de special om tussen de motorrijders mee naar Santa Rosa de la Pampa te rijden. Ik wil wel proberen om het bivac in te komen, maar hier blijf ik niet slapen. Ik rij nog een stuk door naar special van maandag waar ik Nelson ontmoet en na die special ga ik mee naar hun restaurant GRAND LOMO, wat vlak bij bivac is van maandagavond. Ik heb met de WOERK afgesproken dat ik ga proberen om elke dag iets te laten weten over hem. Ook over van GEEL ga ik dit proberen.Hij zegt dat hij ook een Eerselnaar is, maar hij woont ten Zuiden van het Stokkelsrivierke en dan bende volgens mij geen Eerselnaar. Maardaar is hij het niet mee eens!
Heb ook slechter nieuws gekregen: de SanFrancisco pas ligt er nog slechter bijdan vorig jaar en toen heb ik al zo af moeten zien. 5 uurgereden over 120 kilometer. Ik moet nog zien hoe ik dat ga doen, want tussen de deelnemers in, is geen optie voor mij.
Nogmaals allemaal een zalig uiteinde en een goed begin met lekkere oliebollen. Ik zal wel weer een stuk koei krijgen, vermoed ik. Maar dat is ook geen straf !