Als ik bij de douane weg rij, waarschuwt de douane me dat er in refugio nr. 6 deafgelopen nacht een Nederlander met problemas heeft overnacht. Refugio's zijn schuilhutten op de berg, aan de Argentijnse kant zijn het er 6 en de laatste is net voor de top op 4900 meter hoogte.
Na de douane is de eerste 20 kilometer nog zeer goed asfalt en dan kan Ludo mij ook bij lange na niet bijhouden op de klim van 10 %.
Bij refugio nr. 6 stop ik om te kijken of de Nederlander nog daar is of al weg is, maar er is niemand te zien in de hut, dus ik vermoed dat ze hem al van de berg afgehaald hebben, of dat het wel meevalt met de problemas. Ja van hoogte-ziekte word je niet vrolijk, bij de douane zat een beambte aan de zuurstof fles en dan knap je vlug op. En de douane zit bijna altijd op hoogte, dus als die ziek kunnen worden, kan het iedereen.
Ludo stopt hier ook met de vw-pickup en ik vertel hem waarom dat ik hier gestopt ben,maar dat er niemand te zien is.
Hier begint mijn 110 kilometer slechte weg, waar ik vorig jaar 5 uur voor nodig heb gehad. Het is nu 14.00 uur; dus als het net zo slecht is als vorig jaar ben ik om 19.00 uur pas bij de Chileense douane en dan moet ik maar zien of ik nog de 180 kilometer naar Copiapo pak of mijn slaapzak daar uitrol.

De weg valt mij mee en met mijn noppen is het goed te doen, ook mijn vering van HYPERPRO doet zijn werk naar behoren en ik kan ongeveer 40 kilometer per uur makkelijk aanhouden. Alleen is het koud, ik vermoed dicht bij het vriespunt. Een stuk voor de douane had ik mijn dikke jas en mijn winterhandschoenen al aangedaan en die heb ik ook echt nodig. Maar het gaat voorspoedig en ik zit m'n eigen al rijk te rekenen dat ik voor 17.00 uur al bij de Chileense douane ben en voor het donker in Copiapo. Er is bijna geen verkeer op de weg,zodoende kan ik heel de breedte van de weg gebruiken, om de gaten en het losse grind te omzeilen. Maar de kou breekt mij op, ik krijg verschrikkelijke koude klauwen en is zal dan ook moeten stoppen om die te warmen. Dan zie ik een driewielig spoor wat redelijk vers lijkt, dat moet een fiets met aanhanger zijn of een handbiker, maar die verwacht ik hier niet. Dus ik besluit om door te rijden tot ik die ingehaald heb en mij dan te warmen. En inderdaad een fietser met aanhangertje doemt op en ik stop bij hem om mij te warmen, een praatje te maken en of hij iets nodig heeft. Het zal niet waar zijn maar het is een Drentse Nederlander die per fiets vanuit Vuurland naar Lima in Peru wil fietsen en hier de berg oversteekt om aan de kust naar het Noorden te gaan rijden. Hij heeft het niet koud en geen last van de hoogte, maar hij heeft honger en niet al teveel eten bij zich. Drinken heeft hij meer dan genoeg, dat had de douane hem gisteravond gegeven in refugio nr. 6. Oh, dus jij bent de Nederlander die in problemas was op de berg. Nou echt problemen had hij niet, maar door de sneeuw kon hij niet verder en besloot dus maar om vroeg te stoppen en te overnachten in refugio tot de sneeuw weer gesmolten was. Mijn stokbrood komt nu goed van pas en hij eet een stokbrood meteen helemaal op en ik geef hem er nog een voor reserve voor als hij weer honger heeft. Hij verteld dat hij net ingehaald werd door een rooie Nederlandse VW pickup, maar dat die gewoon doorreed zonder te stoppen, ondanks dat hij stond te zwaaien. Ik weet wel wie dat geweest is !

Als mijn handen weer normale temperaturen hebben, rijd ik weer aan. Maar het blijft koud en het begint te sneeuwen, in het begin natte zooi maar later echt sneeuw. Met mijn motor krijg ik last van een bevroren carburateur en hij blijft klappen en pruttelen. Voor de amateurs onder de lezers; de carburateur bevriest alleen maar als het NIET vriest, dan zit er namelijk geen vocht in de lucht en die kan dan ook niet bevriezen. Maar bij een of twee graden boven nul en vochtig weer bevriest die lucht zo gauw dat hij door de carburateur gezogen wordt en zet zich af op gasklep en carburateur wand en loopt de motor slecht met weinig vermogen en hoog benzine gebruik.
Ik krijg het kouder en kouder en mijn handen zijn zowat bevroren en het zicht wordt echt slechter en slechter. Als ik een groep wegwerkers zie, besluit ik om te stoppen en mij weer op te warmen. Ik kan bij hun in de bus mij op warmen en zij dekken mijn motor af met een zeiltje. Ze zetten de verwarming in de bus hoger en mijn handschoenen voor de blazer. Zij weten mij te vertellen dat het nog 30 kilometer is tot aan de douane, maar dat er daar geen overnachtings mogelijkheden zijn, alleen in hun kampement is dat wel mogelijk. Officieel natuurlijk niet, maar als er mensen in nood zijn, zijn zij verplicht om te helpen en mogen zij niemand aan hun lot overlaten. Hun Chef is een geschikte peer en die laat mij wel binnen, denken zij.Zij vertrekken met de grote bus om op de route hun collega's op te halen die aan de weg aan het werken zijn. Dan rijden ze naar hun kampwant het zit er op voor vandaag. door het slechte weer.

Het weer wordt slechter en de weg ook, het wordt een grote blubber zooi.Dan krijg ik er nog onweer bij, echt dichtbij felle flitsen en direct enorme klappen. Hierben er niet blij mee, maar ik hobbel verder, meer zit er voor mij niet in. Dan moet ik mijn benzinekraan al op reserve zetten, dus met mijn voorraad kom ik nooit in Copiapo bij de eerste pomp, maar dat zal een probleem zijn voor morgen.
Door en door koud kom ik om19.15 uurin het kamp aan, dus maar een kwartier sneller als vorig jaar. Ze staan mij al op te wachten en brengen mij naar het kantoor van hun chef, die belooft mij dat ik mag blijven slapen en wat te eten krijg, maar hij weet nog niet of ik een bed krijg. Hij moet zijn 200 man personeel ook van een bed voorzien, maar hij zal zijn best doen. Ik krijg warme thee en een lunch pakket, dan kan ik mijn laatste stokbrood morgen als ontbijt gebruiken. Ik haal droge kleren uit mijn aanhanger en ik zit hier lekker bij de verwarming, mijn gedachten zijn bij de eenzame fietser op de berg, die zal zijn tentje in de berm op moeten zetten.
Als het later begint te regenen ben ik blij dat ik binnen zit op 3700 meter hoogte en niet op de berg want daar zal het nu echt sneeuwen vermoed ik. Om22.00 uur als het kantoor gaat sluiten neemtde Chefmet zijn planner de slaaplijsten door, ik krijg kamer 11 B en ik word er meteen heen gebracht. Wat een geluk heb ik weer, een bed met echte lakens en dekens en nog verwarming erbij, maar die draai ik meteen dicht en ik slaap als een os.

Om 07.00 uur s'morgens word ik wakker en ik zie door het raam dat het strak blauw is en zonnig. Als ik met mijn bagage buiten kom staat al een hoop personeel buiten bij mijn motor, die is dus helemaal wit van de rijp en ijzel. Ik krijg het slot van aanhanger niet open en mijn contact slot niet verdraaid. Het heeft meer dan 10 graden gevroren volgens hun en op de weg naar Copiapo is veel sneeuw gevallen.
Ze halen een waterkoker met warm water en nu kan ik mijn sloten ontdooien. Ze bieden mij ook ontbijt aan, maar dat sla ik af. Ik vind dat je dat moet verdienen. Wat zal dat een waarheid worden ! Mijn motor start meteen en na afscheid te hebben genomen rij ik de laatste honderde meters naar douane. Hier staan een partij motorrijders die hier onder het afdak hebben geslapen, omdat ze van douane niet verder mochten i.v.m. dezeer gevaarlijke weg naar Copiapo. Bij de douane ben ik gauw klaar, die zijn echt super vriendelijk en er zijn verders geen klanten want de pas is heel de nacht afgesloten geweest. Ik informeer naar de fietser met zijn aanhanger, maar niemand weet iets van hem af. Niemand kan mij aan bezine helpen, de motorrijders hebben ook maar genoeg om in Copiapo te komen en de rest rijd allemaal diesel. Als ik de douane plechtig beloof om het heel voorzichtig aan te doen, ben ik de eerste die vertrekt en zie ik maar waar het schip strand.

De eerste 20 kilometer verloopt voorspoedig, droog en zonnig en redelijke wegmet nog geen sneeuw. Maar dit zal veranderen en in de verte zie ik een hoge witte berg. Mijn carburateur bevriest weer, dus de temperatuur stijgt. Als ik halverwege de berg ben, valt mijn motor stil, zonder benzine. Ik pak mijn reserve can waar nog ongeveer 6 liter inzit, van mijn aanhanger, maar ik ben mijn trechter verloren. Ik probeer het zonder trechter, maar daar gaat te veel benzine mee verloren en ik heb al niet genoeg om in Copiapo te komen. Ik heb maar 1 fles drinken bij en om die nu te gebruiken om een trechter van te maken, vind ik eigenlijk onverantwoord. Die zal ik misschien nog heel hard nodig hebben. Ga mij lekker in het zonnetje zitten te warmen en maak wat foto's en wacht maar tot er iemand langs komt die wel een trechter heeft. Als er een landrover aankomt, houd ik die aan. Er zitten 4 man in,ze hebben geen trechter, maar wel 6 flessen water. Gezamelijk drinken wij er eentje leeg en maken een trechter. Zij kunnen mij niet aan benzine helpen, maar een vriend van hun werkt 30 kilometer verder in de mijn en die helpt mij wel aan brandstof. Ze schrijven hun naam op en de naam van hun vriend en ik denk wat een mazzel. De weg wordt slechter en slechter en af en toe is het eigenlijk onverantwoord waar ik mee bezig ben. Maar met 15 kilometer per uur kun je nooit hard vallen, denk ik maar en ik hoop dat de afdaling minder slecht zal zijn, want dan zal ik mijn rem ook moeten gaan gebruiken en in de sneeuw doe ik dat liever niet. In mijn spiegel zie ik 2 auto's van DAKAR personeel aankomen, zij blijven een 50 meter achter mij rijden tot dat ik plaats maak voor hun. Het zijn 2 auto's van de TV ploeg en als ik later een bocht doorkom, staan zij op een parkeerplaats op mij te wachten. Ik stop natuurlijk en zij schudden mij allemaal de hand en tonen echt respect dat ik met mijn Harley over deze col rijd. Vier man van hun rijden zelf motor en zij snappen niet hoe ik het voor elkaar krijg. Ze vertellen ook dat de etappe er voor vandaag uit ligt omdat het voor de motorrijders onverantwoord is om vroeg in het donker over de pas te gaan. De motorrijders gaan altijd als eerste zodat ze niet tussen de autos en trucks terecht komen en dan komt er altijd nog een service truck achter hun om eventueel te helpen. Of ze me nog ergens mee kunne'n helpen; vragen ze ?Ja met nafta, zeg ik. Wat een geluk zij hebben een can van 20 liter bij en ik heb een trechter. Mijn rechtertank wordt volledig gevuld en ik heb weer 15 liter aan boord. Van betalen willen zij niks weten en zij stoppen nog 7 repen in mijn jaszak voor als ik honger krijg. Kijk dit zijn de echteliefhebbers in de organisatie !

De weg wordt slechter en slechter en gladder, ik slibber meer als dat ik rijd en met afdalen in de bochten, is het soms pislink. Maar ik red het zonder te vallen, alleen sta ik af en toe dwars over de weg. Ik ben blij als ik weer gewoon modder heb en geen natte of bevroren sneeuw.
Na 30 kilometer kom ik inderdaad langs de mijn, maar ik hoef niet aan te gaan voor benzine. Later als ik weer gewone fatsoenlijke droge weg heb, ben ik blij en vind ik dat ik mijn ontbijt wel verdiend heb en mijn laatste stokbrood gaat er wel in. Het is dan ook al10.30 uur.
Mijn pak en winterhandschoenen kunnen weer in de aanhanger en mijn houthakkers-blouse met vestje kan weer aan. In Copiapo rijd ik meteen naar het motel waar ik vorig jaar ook geslapen heb. Ze herkennen mij meteen en geven mij dezelfde kamer als vorig jaar. Ook wordt er direct een stoel in de douche gezet, zonder dat ik dat hoef te vragen. Kijk zo kan het ook ! Ik pak een douche, doe eenkorte broek aan en ga naar het internet cafe om verslag en foto's te plaatsen van gisteren. Later ga ik nogeen siesta doen en s'avonds de stad in. Hier ontmoet ik Bram en zijn collega van Omroep Brabant weer, waar ik mee eet en bij klets. Natuurlijk pakken we later nog een dikke pint en ik slaap een gat in de dag. Nu dit verslag en nog wat foto's plaatsenen dan ga ik eens aan de slag om het bivac binnen te komen. Ik ben er van overtuigt dat me dat gaat lukken !