Zout, Zout en nog eens Zout

In Potosi heel de avond en nacht verschrikkelijke regen gehad, maar beter s'nachts als overdag. Overdag nog geen regen van betekenis gehad.
Wel is het zwaar bewolkt als ik naar Uyuni vertrek. Mooie asfalt en bergachtig. In principe daal ik af van 4100 meter in Potosi tot 3700 meter in Uyuni. Mijn info. is dat de laatste 20km. van de 200 km. ongeasfalteerd is, maar redelijk goede piste. Na 100km. echter wegwerkzaamheden en de weg is onbegaanbaar voor mij. Ikmoet tussen debuldozers, schrapersed. mijn weg zoeken en kom regelmatig vast te zitten in de blubzooi. Hier kom ik een Duits stel tegen op een combie van tandem/ligfiets en volgens hen is het maar 10km. slecht door de wegwerkzaamheden en dan strak asfalt tot in Uyuni. Ook weten ze mij te vertellen dat het onmogelijk is om op de zoutvlakte te komen of met een 4 wheel.
Met hen heb ik nog een appeltje te schillen ! De laatse 25 km. is ergeen weg, die zijn ze op aan het knappen en er is nu een alternatiefe route door bergen en gevaarlijk voor mij, met slechte achterrem.

In Uyuni, hotel Julia, redelijk maar goedkoop. Ze hebbeninternet met skype, zo kan ik ook weer eens met hetthuisfront communiceren. In het zelfde gebouw zitten ook 4 reisbureau's, die 4 wheel excursies verkopen. Er zijn in totaal 80 reisbureau's die allemaal hetzelfde verkopen, maar in hotel bevelen zij mij Mont-Blanc aan, want met eigen motormoet ik vergeten.Dit bureau zit in hetzelfde gebouw als het hotel.
Hier word ik te woord gestaan door Angie, een leuke spontane Boliviaanse meid. Ze praat honderd uit in perfect Engels en vertelt van alles over de zoutvlaktes en de verschillende excursies die mogelijk zijn. Ik wil in principe een paar uur met de Jeep over het zout en anders niks. De kortste excursie is van10.30 - 17.00uur, incl. lunch in een zouthotel en voor 15 Euro. Ik voel dat ik niet genaaid word en boek meteen voor zaterdagmorgen. Dan gaat zij voor mij nog op zoek naar een garage, voor mijn motor te stallen,want die heeft hotel niet. Tegenover kan ik terecht; interieur auto's 2 Euro en motoren 1.5 Euro. Dus ik er naar toe, maar helaas exterieur en hij verhoogd de prijs naar 2 Euro omdat ik een aanhangertje heb. Daar was ik gauw mee klaar en liet dat duidelijk merken. Ik draai mijn motor en wil gaan, dan verlaagt hij naar 1 Euro, maar ik ga. Ik zoek Angie weer open nu een garage verderop in de straat; exterieur voor 2 Euro maar hij heeft hoezen zodat hij droog staat. Ik ernaar toe en inderdaad perfect en hij brengt mij met auto terug naar hethotel. Ik ga nog bij Angie vragen voor een goed restaurant, want ik heb alleen nog maar ontbijt gehad.Zij weet een goed restaurant, maar wel duur en druk. Ik zeg dan zal het wel van een buitenlander zijn en inderdaad van een Fransman die met een Boliviaanse getrouwd is. Dat is namelijk altijd zo; Europeese klasse is in trek bij toeristen. Ik vraag of zij niet mee wil gaan eten dan ben ik niet alleen en zij is zeker leuk gezelschap. Akkoord om20.00 uuris ze afgewerkt en dan gaan wij meteen. Ik ga eerst nog een pintje pakken en raak daar aan de praat met vier Duitsers van rond de 50 jaar. Die zijn zonder hun vrouwen op vakantie en zij hadden mij met mijn motor gezien en al fotos gemaakt terwijl ik langs reed. Zij vragen ook vanalles en of je met een harley succes hebt bij de vrouwtjes ? Ik zeg dat willen jullie niet weten, ongeloofelijk. Ik ga mij douchen, baard trimmen en kop scheren. Ik ben er klaar voor !

Om20.00 uur pik ik haar op en wij naar Locco en inderdaad eenmooi ingericht restaurant, achtergrond muziekje erbij, perfect. Niet teveel tafels, maar ruim. Wij bestellen een fles Boliviaanse wijn, soep en brood. Met hethoofdgerecht wachten we, wanttijd genoeg. Er zitten alleen maar Europeanen binnen en dan komen die 4 Duitsers binnen en zien mijmet een knappe Boliviaanse van 25 jaar, aan een wijntje zitten. Achter haar rug maken zij verschillende gebaren en ik maar knikken. Later bestellen wij nog lama biefstuk met sausje, echt lekker. Mijn avond kan niet meer kapot.
Zij verteld van alles, zij is onderwijzeres en heeft verschillende jaren voor de klas gestaan maar dat vond ze saai. Zeheeft toen een jaar bij een familie aan huis privé les gegeven aan 3 kinderen. Praatteheel de dag alleen maar Engels en hadkost en inwoning. Dat verdiende 200 Euro in de maand. Nu werkt zij voor reisbureautje en verdient maar 100 Euro in de maand en 30 dagen per maand werken van 08.00 uur smorgens tot20.00 uur savonds. Dat is 3 Euro per dag,ongeveer 0.40 cent per uur. Zij krijgt 100 Euro omdat zij Engels spreekt, anders is het beduidend minder. Om23.00 uur gaat zij nog mee, mij naar hotel brengen, ze moet toch die kant op en zij beloofd dat ik morgen voorin de auto zit ivm mijn ernstig handicap. Leuke avond voor in totaal 20 Euro.

Als ik s'morgens wakker word valt mijn frank !Wat ben ik toch een eikel dat ik daar niet eerder aan heb gedacht ! Mijn rem, wat kan daar mee aan de hand zijn, alles vervangen en veranderd behalve mijn remschijf. Die moet krom zijn, dan gaan de blokken verder uit elkaar en moet je verschillende keren pompen om ze weer dicht te krijgen. Dat moet gebeurt zijn met de banden wissel in Lima. Daar is een van die jongens repend met mijn wiel en nieuwe band, naar bandenzaak gegaan, om de band te laten wisselen. Daar moet iets mee gebeurd zijn, ergens tegenaan gebotst of omgevallen, ik zal het nooit weten. Maar sindsdien heb ik slechte rem. Ik ga niet eens meer kijken of dit zo is, maar meteen op zoek naar een garage om afspraak te maken om mijn remschijf te vervangen. Ik heb een gebruikte remschijfin mijn aanhangertje. Ik weet dat ik een luchtsleutel nodig heb om de 5 bouten los te krijgen en ik ga met een taxi op pad. Maar nergens een luchtsleutel, wel een hobbyist met veel doppen, een grote ratel en verlengstukken. Maandag morgen om 8.30 uurben ik als eerst aan de beurt. Jammer dat ik vandaag het zout op moet. Ikhad beter vandaag kunnen sleutelen en morgen (Zondag) het zout op kunnen gaan.

Laterom 10.30 uur zit ik voor in de jeep en achter in 3 Columbiaanse grieten, 2 Chileense jongens en een Belg die zeer goed Spaans spreekt en in Barcelona bij een bank werkt. De chaufeur annex gids lijkt mij ook wel te pruimen. Eerst gaan we naar een trein kerkhof, hier worden alle afgedankte treinen van Bolivia gedropt. Ik snap niet, dat ze ze niet meteen verschrotten . Hier kom ik Nikki Hendriks en Giel weer tegen !Zij stonden bij wegversperring in Peru, maakte foto's voor mij op Machu Picha en nu weer bij het kerkhof. Leuk stel, zij zijn gisteravond na20.00 uur met bus aangekomen en hebben toen meteen jeep kaartjes gekocht voor 60 Euro per stuk. Dus die voelen zich behoorlijk genaaid ! Kom ik er met 15 Euro en etentje voor 10 Euro ergoed vanaf. Dan gaan wij naar 20 souveniers chops en een museum van zout, om de zakken van chaufeur te vullen vermoed ik. Dan naar mijn DOEL :de zoutvlakte; maar in een Jeep en niet op mijn brommerke. Het is echt onmogelijk om hier met mijn brommer door te komen, veel water soms wel 40 centimeter en je moet de weg weten anders rijd je vast in de moddderzooi. Nee, volgens dechaufeur kom ik er met mijn motor niet op. Als we door de rottigheid heen zijn, veel zoutwinning en alles gewoon met het handje op hoopjes, zodat het kandrogen. Als ze droog zijn met de schop de vrachtwagen op. Nog een kilometer of 5 rijden komen bij een zout hotel. Hier is alles van zoutblokken gemaakt, behalve hetdak, de deuren en deramen. Het zoutvaatje ende asbak weer wel !Hier doe je het voor: je kijkt uit over 12 duizend vierkante kilomer zout vlakte tot in Chili toe en mooi zonnig weer. Ik maak me een partij foto's en een van die Columbiaanse is echt foto geniek en een spontaan mens. We hebben een leuke groep. De2 Chilenen hebben veel foto apperatuur bij en statieven. Die maken een partij foto's, die zijn echt professioneel bezig. Ik zit mij eigen te ergeren dat ik hier zonder mijn brommerke zit. Ik moet en zal over die zoutvlakte crossen. MAAR HOE ?Onze Jeep heeft een trekhaak en ik ga met de chaufeur aan de praat of hij geen aanhanger kan regelen waar mijn motor met aanhangertje op kan, om mij dandoor die blub zooi te rijden en dan kan ik hier makkelijk rijden. Hij kan dat regelen volgens hem en ik ben al in onderhandeling over de prijs, maar hij moet met het reisbureau en eigenaar van Jeep ook tot een accoord komen. Wij krijgen onze lunch binnen in hethotel gereserveerd, de meeste lunchen op de achterklep van de Jeep, maar bij Mont Blanc is het altijd binnen in hethotel. Je moet niet vergeten dat hier ongeveer 50 autos staan, x7 personen. Ook kom ik hier die 4 Duitsers tegen en ik vermoed dat 2 van hun de BMW GS in gaan ruilen voor een Harley.

Ook hoor ik, als ik buiten aan een van zoutblokken gemaakte tafel zit, een zeer vreemde taal die ik niet thuis kan brengen. Het zijn 4 blonde Europees uitziende vrouwen en ik vraag netjes in het Engels:Were do you come from ?Ik krijg als antwoord: from Turkie en ik zeg dat had ik niet verwacht want jullie zien er helemaal niet als Turkse uit. Een van die vrouwen snauwt mij af: How many Turkie have you see in your life ? Ik zeg :MUCH TO MUCHen ik ben er klaar mee.

Later gaan wij nog naar een meertje op de zoutvlakte waar voortdurend gas omhoog borreld. Dan heeft de chauffeur een verrassing voor mij, hij weet een simpele weg voor mij om bijna zonder water en hard zout op de vlakte te komen. Hij zegt ook, wij houden dat onder de pet anders zit straks iedereen op zijn eigen voertuig op het zout en hebben wij minder clandisie. Maar ik merk aan jouw dat je verschrikkelijk graag over het zout wil ondanks je handicap, ik wijs jou de weg. Hij rijdt via een andere route van de vlakte af en ik neem alles goed in mij op. Hij stopt nog een paar keer, om wat herkennings punten aan te wijzen. Dit is makkelijk te doen voor mij op mijn brommerke en YES het gaatmorgen gebeuren.

Om16.30 uurzijn wij terug in Uyuni en ik ga meteen naar Angie om te vertellen hoe verschrikkelijk mooi het was en dat ik morgen met mijn eigen motor het zout op ga.Ook vertel ikdat mij dat nog veel en veel leuker lijkt. Ze vraagt :mag ik mee dan ? want ik was nog nooit op de zoutvlakte. Ik zeg graag dan kun jij foto's maken onder het rijden, en van mij en mijn brommerke op het zout. Alleen nog aan mijn bazin vragen zegt ze. Ik zeg dat moet je anders inkleden; je moet zeggen dat veel klanten van alles vragen over de zoutvlakte en over het zout hotel, maar dat je dat nog nooit gezien hebt en dat je nu de kans hebt .Wijvertrekken pasals de auto's naar het treinkerkhof zijn en dat we voor hun ook weer terug zijn. Want ik hoef niet naar de souvenier winkeltjes etc. maar direct het zout op. Haar bazin gaat accoord en dit worden haar eerste vrije uren sinds ze hier werkt. Ze is bijna net zo blij als ik, alleen heeft ze geen camera, maar wel een sd kaart en laat ik nou 2 camera's hebben. Alleen bij eentje kun je de foto's niet terug kijken, maarkan ik later haar foto's op mijn memory stick zetten. Ze nodigt mij uit om na haar werk een pizza mee te gaan eten, want dat is goedkoper voor haar en ik vermoed dat zij het gisteren,ook wel naar haar zin gehad heeft.

Ik ga nog wat aan mijn site werken, want ik ben nog paar dagen achter met mijn verslag. Om goed20.00 uur komt ze mij achter de computer vandaan trekken en wij gaan naar pizza boer. Lekkere pint erbij en dat tientje reken ik ook maar af. Zij gaat meteen naar huis en ik ga nog naar een kroeg, waar ze een vrachtauto grof zout binnen gelost hebben. Net als bij ons, als ereen beach party is en er zand gelost wordt. Alle tafels en stoelen zijnvan zout en ook de asbak.

Zondagmorgen weer stralend blauw en volop zon, het beloofd een mooie dag te worden. Ik haal op tijd mijn brommer uit de stalling en als om11.00 uur de laatste auto's vertrekken richting treinkerkhof, zijn wij meteen op weg naar het zout. Maar ik moet van haar nog langs een restaurantje, want zij heeft als lunch een gegrilde kip met rijst geregeld. 25 kilometer offroad, nog een party lama's voor mijn motor en nu heb ik er WEL fotos van dankzij mijn camera vrouw.Dan via desluiproute de zout vlakte op, bijna geen water en no problem, meteen de 5 kilometer door naar het zouthotel wat zij voor haar werk wil zien. Even met de eigenaresse praatje maakt.Dan rechts af, de eindeloze zoutvlakte op. Dat is kicken, wat een ongelofelijk gevoel, in de verte zien wij 2 Jeeps die ik als richtpunt gebruik, maar deze vrij kort passeer met 80 kilometer per uur, harder kan echt niet. En dan nog een half uur door niks als zout, zout en nog eens zout. Op de achtergrond heel ver weg bergen, waarop bij sommige nog sneeuw ligt, hier ben je echt alleen. Als wij stoppen om foto's te maken hoor je niks als het warmte tikken van mijn motorblock, zo ongelofelijk stil is het hier. Wij maken een berg fotos van mijn motor, mij en mijn motor van haar en op de motor. Ongeveer honderd meter van de motor vandaan picknicken wij, de kip is dankzij alluminium folie nog redelijk warm, colaatje erbij en zo ongelovelijk stil, geen vogeltje of vliegje helemaal NIKS. Hier geniet ik ongelofelijk van !Na de kip wil ik nog wat films maken, ja dat kan met mijn fototoestel !Ik heb eens iemand gezien die van een zwarte beer met drie welpen foto's en flims tegelijk wilden maken en uiteindelijk bijna niks had. Ik rij wat rondjes, kom van afstand recht op haar af en dan vlak langs dat ik ook vanachter gefilmd wordt, het moet echt mooi worden. En genieten van het weer, bij het rijden is het vrij fris, maar stilstaand zit ik lekker in mijn hemdje in de stalende zon en moet ik heel mijn kop insmeren met zonnebrand. Zet mijn camera weer op foto stand en wij gaan terug. Ik wil persé langs het zout hotel, daar staan nu ongeveer 50 jeeps en 350 man buiten. Het is ongeveer 50 kilometer rijden en ik moet op het laatst flink corrigeren om bij hotel uit te komen. Ik rij redelijk kort langs en er worden een partij foto's gemaakt ! Ikrij met een grote bocht terug en richting uitgang om naar Uyuni terug te rijden, maar ik ga ongelofelijk in de fout ! Ik zit te veel naar links blijkt en mijn achterwiel zakt door de zoutlaag. Ik krijg hem er weer uit en wil met een grote boog draaien, danzak weer de de laag. Ik krijg hem er weer uit, maarzak er weer door en de vierde keer is het over en uit. Ook mijn voorwiel zakt door de laag en ik zit tot aan mijn blok in de zwarte blub. Alleen mijn aanhangertje staat nog op de zoutlaag. Ik maak maar een party foto's van deze troosteloze situatie. Zelf kan ik wel over de zoutlaag lopen dat is gelukkig geen probleem.

Als de eerste Jeeps terug komen, die mij op een paar honderd meter paseren, ga ik als een gek staan zwaaien, maar ze rijden allemaal door. Angie komt met het idee om bij de zoutwerkers hulp te gaan vragen. Die zijn met vrachtwagens en jeeps en misschien willen die mij wel helpen. Ik blijf bij mijn motor wachten. Dan eindelijk 3 jeeps die wel recht op mij afkomen maar honderd meter voor mij stoppen. Ik loop er naar toe, zij zeggen: wij willen wel helpen maar wij kunnen daar ook niet komen met onze 2 duizend kilo zware jeeps. Daar komen wij ook niet uit, alleen met mankracht kom je hier uit. Het zijn allemaal Israeliers en zij vragen waar ik vandaan kom. Ik denkdat zij aan mijn accent en uiterlijk vermoedt hebben dat ik een Duitser was. En ik vermoed dat als dat zo was, ik er nu nog gestaan had. Maar als ik zeg dat ik Nederlander ben, komen zij gelijk in actie en zij krijgen mij eruit met een man of tien duwen en trekken. Ik had mijn camera aan een meisje gegeven en die zou een hoop foto's maken voor het nageslacht. Angie is ook terug gekomen, want die had van afstand gezien dat er jeeps mijn kant op gingen.

Mijn motor en aanhanger is een grote zwarte bende en vol zout.In Uyuni zet ikAngie bij het kantoortje af en haar bazin kan naar huis. Ik rijd mijn motor naar de stalling, want dewasserettes zijn op zondag dicht. Deze zijn nooit zelfbediening en hierwordt ervoor je gewassen, dus morgen vroeg voor het sleutelen even langs. Ik ga op het terras tegenover het hotel een pint pakken want daar was ik wel aan toe. Ik kijk mijn foto's terug en krijg de schrik van mijn leven 'DIT BESTAND BEVAT GEEN GEGEVENS', staat er in mijn schermpje. Fuck- Merde-Ostia-GVD. Ik haal mijn sd card eruit, plaats hem terug en probeer opnieuw. Gelukkig tot aan het filmen staat alles erop, ook de foto's van gisteren. Daarna is onduidelijk voor mij. Ik haal mijn memory stick en ga naar Angie. Die laadt haar foto's en die van mij op de stick en in haar computer. Daar is zij heel handig in. De 2 film bestanden krijgt zij niet geopend en de foto's van het vastrijden ook niet, maar ze schijnen er wel op te staan. Dit waren de 2 mooiste dagen van mijn trip, echt een hoogte punt. Schitterend mooi en goed gezelschap. De foto's volgen als ik sneller internet ter beschikking heb.

Chocabamba en Uroro

In Oruro bij hotel Sucre krijg ik weer dezelfde kamer enmoet weer de volle mep betalen 18 Euro, maar volgende week gratis. Ga in een Pizza tent heerlijke spagettie van oma eten en durf voor het eerst na 3 weken weer koffie te drinken. Ikheb net mijn laatse pil van de kuur op. Om22.00 uur lig ik onder de wol, want het koelt hier best af s'avonds en s'nachts. Morgen naar Potosie over redelijke weg en dan via onverharde weg naar grootste zoutvlakte van de wereld. Hoop dat het water weg is, want ik wil hier toch wel een dag over gaan rijden met mijn brommer. Anders zal ik met een 4 wheel mee moeten,want het schijnt schitterend mooi te zijn.

Vanmorgen vroeg uit bed wat aan dit verslag gewerkt en na mijn ontbijt om09.30 uur vertrokken met voor de eerste keer mijn dikke jas aan, want het is best fris. De eerste100 kilometer saai. In Challapata wil ik gaan tanken want de hele rit haal ik niet met mijn tank, maar alle 3 de pompen geen benzine, morgen weer wel. Gelukkig heb ik mijn reserve can nog vol bij me. 5 kilometer buiten de stad staat een auto stil, ze gebaren of ik wil stoppen. Ze staan zonder benzine. Ik haal mijn can van de aanhanger en geef hun1 liter. Ze vragen wat ze moeten betalen, ik zeg laat maar zitten want om uit te moeten leggen dat het voor hun nu ook een Euro is, schiet volgens mij niet op. Alleen wil ik je trechter gebruiken, dangooi ik de rest er bij mij in.

Dan100 kilometer glooiend terrein met heel veel lama's, maar die krijg ik niet op de foto of het moet van veraf zijn,wantze zijn niet harley proef. En als een kudde aan 2 kanten van de weg staat, moet ik heel voorzichtig zijn en oplettenwaar ze gaan hergroeperen. De laatste100 kilometer bergachtig en mooi, met heel veel verschillende kleuren. Hier moet ik aan de nationale parken in Amerika denken, maar het is hier zeker zo mooi. In Potosie hotel San Antonio genomen, minder luxe als de laatste dagen, maar voor de helft van het geld. Morgen naar Uyuni om op het zout te gaan spelen !

La Paz en DEAD-ROAD

En zoals je op de fotoal kon zien, ik moest schuilen voor een onweersbui. Dit gedaanbij een benzine station, ondereen afdak.
Daar stopte een Boliviaanse VW bus van 40 jaar oud en de bestuurder vroeg of ze benzine hadden. Nu hoorde ik aan zijn spraak en kon zien aan zijn uiterlijk dat het geen Boliviaan was. Het bleek een Amerikaanse Italiaan te zijn en ik vroeg hem of hij in La Paz een harley zaak wist. Nee, zei hij,ik niet maar mijn vriend in die auto wel. Dus die maar gevraagd enhij wist zeker van wel, maar kon mij niet aan een naam helpen. Maar ik heb wel een visite kaarje van een motor rockband met een telf.nr. eropvan BORIS en als je die belt helpt hij en hij rijdt ook een harley.

Na de bui richting La Paz, maar 15 kilometer voor La Paz een file die ik voorbij rijd. Maar aan het eind van de file, net na een Benzine station, een sitdown demonstratie. Een stuk of 50 vrouwen op de weg.Ik parkeer bij het benzine station en doe na vraag bij buspagagiers die daar staan te wachten. Ze zijn aan het demonstreren voor een betere busverbinding of zoiets en ze hebben de laatste 3 uur niemand door gelaten. Nou wie niet waagt wie niet wint dacht ik, maar ik weet ook heel goed dat je ze met respect moet behandelen, anders vallen er klappen. Ik had vorige week nog info. dat 3 buschaufeurs de blokkade wilde breken, door naast elkaar op de demonstranten af te rijden. De voorruiten werden uit de bus gegooid met stenen, een chaufeur werd uit de bus getrokken en met stokken bewerkt en daarna met een pistool tegen zijn kop gedwongen om zijn bus dwars over de weg te zetten. Alle passagiers moesten in de bus blijven als levend schild. Ook van Jan Gerben, een verwoed Zuid-Amerika motorrijder, weet ik dat je voorzichtig moet zijn bij demonstraties

Ik loop zonder mijn helm op naar de vrouwen en vraag ze netjes waar voor ze aan het demonstreren zijn. Ze willen inderdaad een betere busverbinding en ik geef ze natuurlijk groot gelijk, maar of ik; als gehandicapte uit Hollanda; met mijn motor niet mag passeren ? Ze overleggen even en ja bingo, No Problem, ik mag er door. Ik vraag en bij de volgende blokkade ook No Problem ?. Nee hoor, we bellen dat je door mag. Ik loop terug naar mijn moter en zeg tegen de buspassagiers dat ik door mag. Ze snappen er niks van. Ik denk dat het komt door mijn betrouwbaar uiterlijk !En inderdaad bij alle blokkades wordt mij geen strooi breed in de weg gelegd en maken plaats voor mij.

In het centrum komt een Honda Shadow naast mij rijden en vraagtof alles goed is. Nee zeg ik, mijn achterrem werkt niet al te best en ik ben op zoek naar een motorzaak die dit kan repareren. Volg mij maar zegt hijen na 10 minuten staan wij bij een motorzaak. De eigenaar wil mij wel helpen, maar heeft niks van Harley en dan moet hij elke keer op en neer naar La Paz voor onderdelen. Dan kun je beter zelf naar de motorschop in La Paz gaan, maar dat is moeilijk uit te leggen. Dan stopt er een BMW GS 800, Kevin en Jessica, die wonen in La Paz en ze brengen mij wel. Dat is weer boffen.
Bij de motorzaak, de zaak uitgelegt, hij kan mij wel helpen, maar heeft geen DOT 5 silicone remolie. Kevin aan het bellen en ja hoor bij een motor anex auto zaak vanHondahebben ze1 fles.
Spreek af dat ik vrijdagmorgen om 9 uur bij de zaak ben met mijn olie. Bij Honda garage vraagt Kevin waar ik slaap, nou dat weet ik nog niet, maar een redelijk hoteletje is goed genoeg voor mij.
Hij belt Leo zijn beste vriend endie weet wel wat goedkoops te regelen bij zijn andere vriend. Ondertussen vragen zij mij wat ik wil doen enof enwat ik wil eten. Het liefst traditioneel eten en ik lust ALLES. En ik wil de Dead Road gaan rijden, als mijn rem gemaakt is tenminste. Als Leo er is op zijn Vespa, praten wij nog wat en gaan naar hotel dat Leo geregeld heeft. Perfekt voor mij, mijn motor kan langs de patio, ongeveer 10 meter van mijn kamer staan. Enik heb een groot bed en een klein bed ter beschikking. We spreken afdat zij mij om21.00 uur met de auto op komen halen, om te gaan eten.

Als ze mij om21.00 uur komen halen, moet ik mee naar de parade, i.v.m. de Doden Herdenking van de oorlog met Chilie, die ze verloren hebben en daardoor de toegang tot de oceaan. Het is een hele optocht met fanfares en alle leger onderdelen en veteranen. Een fanatieke bedoeling, maar wel kleurrijk.

En inderdaad een leuk restaurant, Leo heeft zijn vriendin ook bij Elza. Ze bestellen 3 traditionele schotels,1 met koud varkens vlees en 2 met warm vlees van Lama en Kalf. Paar flessen Boliviaanse wijn erbij en het feest kan beginnen. Er komt ook nog een vriend van hun mee eten, maar die komt iets later. Als hij komt en zich voorstelt als BORIS, haal ik de foto van de motor rockband uit mijn zak en vraag deze BORIS ? Inderdaad dezelfde, wat een toeval weer. Wij hebben een leuke avond en er gaan ook nog 6 liter bier door de keel, het meeste bij mij ( Joop ! ) moet ik bekennen.
Als later de rekening komt van in totaal 40 Euro, mag ik niks betalen, maar ik krijg het voor mekaar dat ik de helft betaal. Onder het eten hebben ze mij gevraagd of ik altijd alleen rijd, anders willen ze wel met mij de Dead Road gaan rijden. Dat is weer geluk hebben, hoef ik ook niet te zoeken. We spreken af dat als mijn motor voor13.00 uur klaar is, we vrijdag meteen gaan. Anders op zondag want op zaterdag is er een rit van de Harley-club en daar MOET ik mee naar toe of ik wil of niet.

s'Morgens om 09.00 uur komt Kevin mij ophalen en rijden samen naar de motorchop. Het is er klein en donker en ik moet via planken binnen rijden. Mijn remcilinder wordt gedemonteerd, zuiger heeft wel wat slijtage plekken. Kevin gaat op pad voor nieuwerubbers voor op de zuiger. Na 2.5 uur komt hij pas terug. Hijheeft ze uiteindelijk in een Amerikaanse autozaak gevonden voor 10 Euro.
Alles weer gemonteerd, maar het isniet veel beter, hetblijft sponzig. Volgens deeigenaar moet ik mijn remklauw loshalen en hoger houden, dan kan de lucht naar boven en beter ontlucht worden. Met tegenzin geef ik hem zijn zin, maar het wordt niks beter. Dan wil hij ook nog de koperen leiding vanaf de remcilinder tot aan de druk contactschakelaar los halen, maar dit gaat mij te ver en ik kap er mee. Hij is nog een hele tijd bezig om tegen Kevin uit te leggen dat ik eigenwijs ben en hij het kan maken. Maar ik stop ermee en mijn rem werkt redelijk als ik pomp. Voor 40 Euro ben ik klaar, maar het is te laat om nog de Dead Road te gaan rijden en we gaan wat eten. We eten langs de straat wat hier gebruikelijk is, maar hier is de hygiene ver te zoeken. Een grote ketel staat op klein pitje om het eten wat warm te houden wat thuis gemaakt is. Eris geen stromend water of elektra. 2 emmers koud water een om voor tespoelen en de andere om na te spoelen en de klant kan weer eten. Achteraf gezien had ik dit beter niet kunnen doen. Ook al kost het maar 40 cent per persoon.

Ik heb nu tijd over en wil wat foto's op de site gaan zetten. Jessica heeft bij haar ouders SNEL internet dus ik er mee naar toe. Als ik eindelijk mijn foto's geselekteerd heb en deze wil gaan verzenden, duurt dit 5 minuten per foto,x 80. Dus ongeveer 7 uur. We stoppen er dus mee. Want op vrijdag avond om22.00 uur komen de plaatselijke motorclubs bij elkaar in het park en gaan dan om een uur of 22.00 ergens doorzakken en daar wil ik wel bij zijn. Ik ga met Kevin en Jessica in een restaurantje eten en daarna naar het park. Echt leuk en gemoedelijk; kratje bier erbij. Ik vermaak me wel. Dan naar een kroeg in een ongure buitenwijk, maar terug in de sixties, platen van the Stones, Jim Morrison, Led Zeplin en een hoop andere tegen de muur en biker musik. Het bier vloeit rijkelijk en als ik moet pissen, ga ik echt terug in de tijd. Een grote goot en stinken, jammer dat ze in november mijn neus uit gepeuterd hebben, maar het is verschrikkelijk leuk, echt iets voor mij. Om 05.00 uur sluitingstijd en iedereen op motor of in auto gewoon rijdend naarhuis ! Ik word met de auto naar hethotel gebracht en ze wachten dan tot je binnen bent voor de veiligheid, ivm eventuele beroving.
Ik lig nog maar net in bed en bingo DIAREE niet te geloven ! De halve nacht zit ik op de WC en dun als water. s'Morgens ben ik te laat voor ontbijt. ik moet ik het bed verschonen, badkamer wet reinigen en wat onderbroeken spoelen, maar ik voel mij goed . Ik besluit om toch maar naar apotheek te gaan hier krijg ik een kuur van 5 dagen die ik af moet maken. Ik ga uitgebreid ontbijten met gebakken eieren en ham en kaas, leeg is leeg !

Om 12 uur zou de rit zijn van harley club en Kevin en Jessica komen mij om half12.30 uurhalen. Zij hebben nog niet ontbeten en eerst een broodje met onduidelijke beleg en daarna Boris op gehaalt om samen naar harley rit te rijden. Om13.30 uurzijn we daar, maar ze zouden op ons wachten. Ik word als een held ontvangen, want ze vinden het wel een prestatie om met een houten poot zoveel kilometer te maken en alleen door Zuid Amerika te rijden. Ik krijg later een speech van de president en verschillende cadeau's; waaronder badges en pin en mijn verteer is gratis. Ze besluiten om eerst te eten en dan pas te gaan rijden en iedereen gewoon alcohol, niet veel, maar toch. Om16.00 uur rijden we aan voor een rit van in totaal 30 kilometer met tankstop en stop. We moeten ook nog langs iemand zijn huis want zijn motor loopt niet goed. Bij een villa rijd hij zijn harley de garage binnen om er een minuut later met een andere ful-dres mee uit te komen. Nee, het zijn niet echt armoeizaaiers. Om goed18.00 uur zijn wij weer terug en is het tijd voor een broodje. Daarna breng ik mijn motor naar hotel en Kevin zou mij om20.30 uurop komen halen om te gaan eten. Ik voel mij goed en heb heel de dag geen last meer gehad en pak mijn 2de pil en rust nog even.

Om21.00 uur komt de vader van Kevin mij ophalen in zijn dikke Nissan Patrol. Ook Leo gaat mee.We gaan in een typisch Boliviaans restaurantje eten en ik MOET van de vader van Kevin lam eten dat is de specialiteit hier. Ik krijg eerst lamsschotel met rijst en later lams soep waar de overschot van de rijst in moet. best lekker. We drinken wat flessen donker bier erbij.
De vader is een verschrikkelijk aardige kerel, een typiche Boliviaan en hij vraagt honderd uit over van alles, hij spreekt goed engels. Ik krijg van hun nog cadeau een lamawollen trui en verschillende badges van Bolivia. Ik voel mij schuldig bij zoveel vriendelijkheid, alleen mag ik van hem niet de Dead Road gaan rijden, veel te gevaarlijk volgens hem en zeker met aanhanger. Als ik zeg dat ik naar de WC ga en stiekum de rekening van 11 Euro wil betalen krijg ik me toch op mijn kloten van hem ! Ik ben zijn gast. Als hij mij later naar hethotel brengt, zie ik net, voor dat we een tunnel in rijden, een motor met volle bepakking in de ander tunnel staan. Ik zie in een gang tussen de 2 tunnels in, iemand staan. De anderen hadden geen van allen iets gezien. De vader gaat bij rotonde terug de tunnel in om te gaan kijken en daar staat een Chileen met een kapotte motor. Wij slepen hem zo vlug mogelijk uit de tunnel naar een veilger plaats om eenplan te maken. Hij wil eigenlijk gaan camperen, maar om zo laat nog ergens aan te komen is geen optie. Ik bied hem aan, om mee naar mijn hotel te gaan. Ik heb toch een bed overen veilige stalling voor de motor.Hij vindt dit natuurlijkt ook een strak plan en we slepen hem naar het hotel. Kevin en Leo duwen de motor achterom naar parking en ik ga met zijn vader vragen voor de prijs, hem inschrijven en om de achteringang te laten openen. Voor 10 Euro mag hij slapen en ontbijten. Devader zegt; als hij nou niet genoeg geld heeft betaal ik de helft en jij de andere helft. Nee zegik, ik betaal wel. Hetis allang goed, maar wat een aardige man.
De Chileen vind het geen enkel probleem om te betalen. Hij komt uit Iquiqe, een bivakplaats van de DAKAR ralley, dus weer een steunpunt erbij, voor mij !

Nou iets over tanken; ik sta bij een pomp en echt goedkoop 35 cent de liter, dat is boffen denk ik. Maar nee, ik moet als buitenlander 1 Euro aftikken. Alleen met Boliviaanse plaat is het 35 cent ! Ik denk aan een plaat kom ik wel aan bij een sloper of zo en ik vertrek zonder te tanken. Zaterdag bij de rit heb ik met de plaat van Leo zijn vespa getankt, scheelt toch 15 Euro per volle tank en daar kun je hier voor eten en slapen. Dus ze kunnen mij hier de boom in.

Zondag morgen komen Leo en Kevin mij om 07 30 uur halen om de Dead Road te gaan rijden. Ik weet niet wat ik er van moet denken. Ze vertellen hier dat er echt veel doden vallen elk jaar opnieuw weer en zeker nu er geen onderhoud is omdat er een nieuwe weg ligt. Mijn achterremhoud ik ingedachten want je kunt overdag alleen naar beneden en na17.00 uur s'avonds pas omhoog.
In Mongolie hebben ze mij eens verteld dat er een spiksplinter nieuwe weg lagvan Ulanbataar naar Chor ongeveer 200 kilometer strak asfalt en in 2 uur te doen. Wij vertrokken door visum problemen pas om18.00 uur s'avonds en kwamen s'nachts om 2 uur ( na 8 uur door woestijn ploeteren ) pas in Chor aan. Ze waren hem nog aan het maken !
In Marokko heb ik met Willy, de slechste weg ooit gereden en die was volgens iedereen die wij vroegen, perfect te rijden. Maar wij butsten 40 kilometer van kei op kei en van gat in gat.
In Alaska met de Plumber, raadde iedereen ons af om de DALTON Hyway te rijden en wij zoefden met 80 kilometer gemiddelt naar Deadhorse Prudhoe Bay.
Dus ik zit toch in dubio. s'morgens vroeg zijn Leo en Kevin op tijd bij hotel en ik ben kip lekker, geen enkel probleem meer, wat dat betreft. Dan belt Kevin's vader om mij nog eens op mijn hart te drukken om erg voorzichtig te zijn en het zonder aanhangertje te doen en als ik in problemen kom, hij komt mij halen !Wat een aardige bezorgde man.
De rit naar boven tot 4700 meter en dan een stuk afdalen tot dat daar een geiten pad begint van 62.5 kilometer. tToch effen bekijken wat te doen, want terug kan niet ivm eenrichting.
We gaan in de mist en nattigheid naar beneden. Ik heb constant mijn achterrem erbij nodig ivm met grint en stenen en zit mij te bedenken dat het voor mij gekken werk is en gevaarlijker als ik had verwacht. Ik heb spijt dat ik er aan begonnen ben en zit mij te bedenken wat te doen. Ik ben nog nooit bang geweest op mijn brommerke, maar nu voel ik mij niet zeker.
Ik word gered door een afgrond, de weg is compleet weggespoelt zelfs tevoet kan niet en we moeten terug. Als we op de harde weg terug zijn, vertelt Kevin mij dat we na 6 kilometer via een steile afdaling, de route weer op kunnen pikken, maar ik zeg dat ik stop ik durf niet meer, het is over voor mij.

Wij rijden terug naar La Paz maar onderweg eten wij gezamelijk nog 7 grote forellen in een klein restaurant. Zij respesteren mijn beslissing !Wij dalen in de zon af terug naar La Paz, daar pikken wij Jessica op en belt Kevin zijn vader dat ik het niet gedaan heb. Hij is opgelucht en geeft mij groot gelijk. Gezamelijk rijden wij zuidwaards zij willen een eind tot buiten de stad mee rijden om dan afscheid te nemen. Ik tank nog een keer met Leo zijn plaat en dan vertrek ik alleen naar Oruro.

Misschien kom ik nu ook wel in aanmerking voor : 'hetwatje van het jaar ' verkiezing van de Alpentoer !

Theo : bedankt voor de extra foto ruimte, want het was echt op !

MACHA PICHU

Vandaag gaat het gebeuren, een van mijn doelen de Macha Pichu. De dag begint voortreffelijk; s'morgens bij mijn ontbijt buiten in het zonnetje, zit een meter van mij vandaan een colibrie oftewel una pica flores zijn eigen te vermaken aan de bloemen. Hij is helemaal niet schuw en ik kan van zeer dichtbij mooie foto's maken. Die volgen nog als ik ergens sneller internet heb.
Met de trein naar Aqua Calientes, de voet van de Macha Pichu. Inde trein is gelukkig een toilet, want ik ben nog steeds niet de oude. Ik heb bij mijn ontbijt van de eigenaar van het hotel, een speciale thee gekregen en dat moet helpen zegt hij. In de trein zit ik naast een Braziliaan die net wat Engels geleerd heeft en met mij wil oefenen in de praktijk. Maar ik denk dat hij van mij dan niet veel zal leren. En mooie rit langs rivier en bergen.

Dan met bus via gravelweg, slinger deslanger naar de top van de Machu Pichu, verschrikkelijk toeristisch allemaal, maar dat zal er wel bij horen. Boven begint het geklauter voor mij en dat is niet mijn sterkste kant ! Niks als stenen trappetjes en hellingen, maar je moet er wat voor over hebben. Dan na een half uur; ja hoor het bekende plaatje van de Machu Pichu. Gelukkig is het zonnig en de foto's volgen nog. Heb nog wat verder gelopen, maar toen toch maar besloten via korste weg terug te gaan naar de bus. Nog met een Nederlandse meid een tijdje gepraat en die heeft ook nog een stel foto's van mij gemaakt.Zij had in de bus geslapen bij de wegversperring de dag ervoor.
En dan mijn eerste regen, het trekt helemaal dicht en gelukkig kom ik redelijk droog bij de bus en via slinger de slanger, weer naar beneden.
Mijn conclusie is dat deInca's verrekte klein waren, geen hoogte vrees hadden, geen rolstoelen hadden en heel veel tijd.
Met de trein weer terug naar hotel, waar de rest vande bikers al naar een restuarant zijn. Hetzelfde restaurant als gisteren, volgens eigenaar van Hotel, maar helaas ik ben de enigste gast. De serveerster dezelfde als de dag doorvoor herkent mij en ook nu vraagt ze weer volop over Nederland en Europa. Ik nodig ze uit om er bij te komen zitten, maar dat mag niet van haar baas. Maar dat los ik in een minuut op met de baas. Leuke avond gehad !Weer met de riksa naar het hotel en nu hoefde ik niet te duwen dus het ligt duidelijk aan Harry Cleeven. Hier nog een paar pinten en dan redelijk vroeg naar bed. Het regent nog steeds.

s'Morgens vroeg wakker en volop zon !Ik ontlucht mijn rem nog maar eens voor het ontbijt, maar ik krijg mijn rem niet hard. Duidelijk dat er iets met mijn remcilinder aan de hand is, ismijn conclusie.
Na het ontbijt, weer met thee voor mijn maag, bemoeit de monteur van de de groep zich ermee en volgens hem heb ik het niet goed gedaan. Er zit volgens hem nog lucht in en dat weet hij zeker. Maar ik heb nog maar 125 cc remolie en die nu er aan te wagen heb ik niet veel zin in. En deze remolie ( DOT 5 silicone ) zal wel nergens te koop zijn, vermoed ik. Maar ik geef hem zijn zin en hij aan de gang. Na een kwartier is mijn remolie op en trekt hij de conclusie dat er iets met mijn remcilinder aan de hand moet zijn.
Weer zo'n wijsneus die het beter weet als ik ! Hoe kan ik dat nou ook weten na 20 jaar onderhoud aan mijnmotor en met een opleiding van Stuutje.

Redelijk vroeg rijd ik aan, via een omweg om Cusco heen, alleen veel bebouwing en verkeersdrempels. Echt mooi rijden. Eerst honderd kilometer door een valley langs rivier, dan klimmen boven 4500 meter, en dan constant over hoofvlakte van plusminus 3800 3900 meter en goede asfaltweg, tot aan het Titicaca meer. Hier inPuno neem ik een hotel, ik krijg een kamer met ligbad waar ik heerlijk een uur in lig. En ik ben zo goed als beter, heel de dag niet naar WC gemoeten en ik hoef nog niet. Verrekte goede thee gehad vermoed ik. Een pizza en pintje en op tijd naar bed.

Vandaag wil ik de grens over met Bolivia en in La Paz een harley zaakte zoeken. Ze hebben tenslotte een Harley-Davidson club, dus er zal ook wel iemand repareren vermoed ik.
Net buiten Puno loopt het op het nippertje goed af met een grote hond die in volle vaart de weg overschiet, het stikt hier overal van de loslopende honden, soms wel 10 bij elkaar.
Je ziet hier veel vee met een herder, maar nu zie ik een bijzondere, eentje in een rolstoel. Zijn 2 dochtertjes helpen hem waar nodig. Het vee dat hij bij heeft, is van zijn Tante en hij is hier meer als 5 kilometer van huis af in een aftandse rolstoel met slappe banden. Hij heeft een katapult bij om af en toe een steen naar een afdwaalend stuk vee te schieten.

Vandaag 2 keer last met politie, eerst eentje die begon te zeiken over een reflector op mijn aanhanger. Nou heb ik 2 driehoeken op mijn spatborden van mijn aanhanger maar volgens hem moet ik ook 2 grote reflektoren op mijn aanhanger hebben, net als vrachtwagen aanhangers.
Normaal blijf ik altijd vriendelijk tegen die mafkezen, die volgens mij hardstikke gek zijn, maar deze maakte het welerg bont volgens mij. Hij moest mijn kenteken bewijs zien, ik haal dat uit mijn portefeule en hij ziet een briefje van 50 Euro er iets uitsteken. Hij trekt dit er uit en ik sla hem meteen keihard op zijn hand en pak het terug. Ik zeg hem dat hij mijn kenteken gevraagd heeft en dat hij dat gekregen heeft en hijuit mijn portefeulle moet blijven en dat ik dat bij hem ook niet doe.
Hij dreigt dat ik 100 dollar moet gaan betalen op het politie bureau in het dorp en dan terug moet komen om mijn kentekenbewijs op te komen halen. Dus ik moet 100 dollar betalen omdat jij 50 Euro uit mijn portefeulle haalt ?dacht het niet he. Hij ziet volgens mij ook geen oplossing en geeft mijn kenteken bewijs terug en maakt met zijn hand een gebaar dat ik op met rotten.
Later nog een politie, die alles controleerde; rijbewijs, paspoort, kentekenbewijs van motor en van aanhanger. Toen moest ik met mijn internationaal rijbewijs aantonen dat ik met een aanhanger mocht rijden, daarna verzekerings papieren en hier had hij beet ! Er stond nergens duidelijk op dat die ook voor Peru gelden en ik moest volgens hem in het dorp voor 250 Euro eenWA verzekering voor een heel jaar gaan kopen. Ik hem nog eens duidelijk uitgelegd dat ik een allrisk verzekering heb voor heel Zuid-Amerika en dat Peru daar ook bij hoort! Na een half uur totaal, mag ik doorrijden en na een half uur ben ik bij de grens, waar ik gelukkig geen gezeik heb. Binnen een kwartier ben ikBolivia binnen. Nog 125 kilometer naar La Paz waar ik om14.00 uur hoop te zijn om meteen een motorzaak op te zoeken. En lukt het mij om de DEAD ROAD te rijden ??????

JA; IK MOET WEER !

Ja; ik ben noodgedwongen weer op route ! Mijn brommer mocht maar 90 dagen in Peru blijven en nu moet ik er een keer mee de grens over, om in juli terug te komenvoor een langere trip.

Op maandag 5 maart ben ik naar Buenos-Aires gevlogen om van daar uitde VW-pickup naar Mar del Plata te brengen. Deze zoudoor een Nederlandse vrouw gekochtworden, maar dat ging achteraf niet door, omdat ze hem niet ingevoerd kon krijgen. Maar dat hoorde ik pas toen ik in Necochea bij de voormij bekende familie was.

Daar werd ik weer hartelijk ontvangen ! Nelson en zijn broer waren er ook, maar die vertrokken op donderdag voor 3 weken naar Spanje.

Maar op dinsdag werd ik ziek, grieperig, spierpijn en diaree. s'Avonds op tijd naar bed met een Paracetamol zetpil van 1000 mgr. en dan ben ik meestal na een dag wel weer beter. Maar deze keer niet. Op donderdag naar farmacia voor een paardenmiddel. Nu kosten medicijnen hier geen drol, maar deze keer: 3 pillen voor 9 euro, maar dan zou ik gegarandeerd beter zijn. Nou mooi niet dus, ik was wel wat beter, maar niet de oude. Ik had zelfs 4 dagen niks geen alcohol genuttigd !Op maandag was ik wel wat beter, maar nog steeds diaree.Heb toen toch maar een ticket naar Lima geboekt voor donderdag.

Ondertussen zaten ze met de VW-pickup in de maag, hij was noch steeds van Ludo maar wat te doen. Ik heb hem toen samen met de familie gekocht, we hebben hem letterlijk uitgemest : er lagen nog bananen in van een maand oud, onderbroeken, sokken en ongeveer 10 flessen met onduidelijke inhoud. De matrassen in de bak, daar stikte het de moord van de kakerlakken. Later de VWnaar een cleaning centra gebracht,om hem van binnen en buiten te cleanen. Dus nu ben ik mede-eigenaar van een VW transporter met dubbele cabine in puike conditie.Ikben bij de gemeente geweest voor een formulier, dit door een notaris laten bekrachtigen en nu mogen zij officieel met een Nederlands kenteken rijden, omdat de import papieren vanaf november op mijn naam stonden. Maar hij staat te koop of te huur, dus wie op vakantie wil in Zuid-Amerika: Ik heb een goede auto in de aanbieding. Officieel kan hij niet op Argentijns kenteken komen, maar via corupte mazen in de wet, moet dat met wat Pessos ook lukken. We hebben nu ook een aantrekkelijk bod van een Argentijn, die dat voor elkaar kan krijgen. En anders benader ik eind van het jaar wel wat Nederlanders die de DAKAR ralley willen gaan volgen.

Op donderdag morgen zou ik met de bus naar Buenos-Aires gaan om door te vliegen naar Lima, had al een buskaartje. Maar helaas STAKING van het openbaar vervoer. Ik kreeg wel mijn geld terug, maar nu moet ik met een remisse: dat is een soort teletaxi naar het vliegveld. Toch een 500 kilometer, maar misschien krijg ik het van mijn anulerings verzekering wel betaald. Onderweg nog 2 keer gestopt omdat ik mijn diaree nog niet kwijt ben, voel mij prima maar ik eet alleen maar brood en thee met ontbijt, overdag bananen en s'avonds kip met rijst.

Donderdag avond in Lima, kreeg van hetpersoneel plaats in Bussenis Class, dus ruimte genoeg voor mijn pootje en een goede vlucht. Had een hotel voor 2 nachten gereserveerd en vrijdag morgen met Enrique en Vladi gebeld om mijn motor op te halen. Ik moest er nog wat aan werken: mijn kilometer-teller werkte niet en had advies van firma Duckers nodighoe dit op te lossen. Dit is prima gelukt !

Ik had 2 weken van te voren contact gehad met Enrique en Vladi voor een motorverzekering voor heel zuid-Amerika, maar hier hadden ze niet veel mee gedaan. Nukwamenze pas in actie en nu kon ik alleen een WA-verzekering voor Peru afsluiten voor een heel jaar en nog duur ook. Dus Ludmila van de ATM-verzekering in Mar del Plata gebeld en deze verlengde mijn oude allrisk verzekering voor 2 maanden. Zemailde mij direct eennieuwe polis zodat ik nu in Argentinie en aangrenzende landen plus Peru mag rijden. En zij gaat aan de slag voor een verzekering voor heel Zuid-Amerika, welke ik in juli en augustus nodig hoop te hebben. Zij stuurt de rekening naar de bekende familie in Necochea, die hem zullen betalen

Mijn plan is om nu in Peru en Bolivia te gaan rijden. Met oa Machu Picha, Titikaka meer, zoutvlakten en de gevaarlijkste weg van La Paz richting Brazilie te gaan rijden. Maar het weer moet wel mee gaan zitten; de laatste week heeft het in de Andes verschrikkelijk geregend zodat veel wegen onbegaanbaar zijn door aardverschuivingen en de zoutvlaktes schijnt een witte modderpoel te zijn.

Later ga ik even Chilie inom 9 april s'morgens vroeg weer Peru in te gaan, dat is 1300 kilometer vanaf Lima en op 10 april heb ik s'avonds een vlucht naar Buenos-Aires waar ik een nacht overblijf om bij te komenen op 12 april weer naar Schiphol.

Zaterdagmorgen met stralend weer vertrokken naar het Zuiden en wil in Albenay gaan slapen in het zelfde hotel als met de DAKAR ralley. Van hier uit het binnenland in, over geasfalteerde wegen naar Cusco voor Machu Picha te bezoeken. Er is ook een kortere weg door de Andes maar deze is onverhard en dat lijkt mij met de overvloedige regen niet zo verstandig. Wat rijdt mijn brommerke weer super; met de nieuwe achterband en een grote beurt, hij lijkt wel nieuw. Het is eigenlijk van de zotte dat ik 550.00 kilometer met een ¨verkeerde¨ voorband gereden heb, maar beter laat dan nooit. De 450 kilometer verlopen zeer voorspoedig, onderweg wel een verschrikkelijk ongeluk gezien. Bij wegwerkzaam heden was net voor mij, een vrachtauto achter op een stilstaande vrachtauto gereden. De bovenkant van de cabine zat geplet tegen de bak van de vrachtauto en alleen zijn benen onder in de cabine waren te zien. Geen prettig gezicht mag ik wel zeggen en voordat er hier hulpverleners ter plaatse zijn duurt wel even. De voorste auto kon op eigen kracht een paar meter vooruit rijden zodat de cabine vrij kwam en nu begonnen vrachtwagen chaufeurs met een ijzerzaag de cabine los te zagen, wat een paniek situatie. Ben na 10 minuten door gereden en was nu alleen op de weg omdat auto verkeer gestremd was. Dat is ook een van de redenen dat ik altijd bij zulke situaties vooraan ga staan en het liefst gedeeltelijk naast de auto's en ik ben dan ook als eerste weg wat weer lekker opschiet.

Bij het motel aangekomen, aan het zwembad een lekkere fles bier genuttigd. Had s'morgens alleen thee met brood en onderweg bananen gegeten en cola gedronken. Had eigenlijk best wel honger, maar het was nog te vroeg om te gaan eten. Naast mij in het motel kwam Tim, een Peruaan staan. Hij was van Amerikaanse afkomst en sprak perfect Engels. Hij wist te vertellen dat ze de vrachwagen chauffeur levend uit de cabine hadden gekregen en dat hij op de weg lag te wachten op de ambulance en bij kennis was. Hij woont vlakbij Cusco en weet te vertellen dat vandaag heel de dag de weg versperd geweest is, door lawines. Alternatief is om via een andere weg te rijden, maar dat is 5 dagen rijden en die weg wil ik gaan rijden als ik naar Bolivia ga. Dus als de weg versperd is, wacht ik wel een dagje of zo. Ik zie wel, heb toch tijd genoeg. Ik ga een siesta doen, maar wordt pas om23.30 uurwakker endat is te laat om te gaan eten. Dus blijf ik maar in mijn bed. Om 06.00 uur ben ik klaar wakker en om06.30 uurben ik on route voor de 650 kilometer door de bergen te rijden, wat volgens Tim onmogelijk is in een dag. Maar na 450 kilometer is een leuk stadje om te overnachten.

Na getankt te hebben en droog brood met thee genutigd te hebben, ben ik op weg. De weg is echt steil en ik moet eerst een pas over van 4500 meter.Eenbeetje fris is het wel, maar zonnig en een redelijke goede weg. Op veel plaatsen stenen en modder op de weg, maar nergens opstakels waar ik niet langs kan. Tot dat ik na 350 kilometer bij een restaurant kom, waar ik kip met rijstgegeten heb enwaar een half uur geleden een grote steen lawine de weg versperd heeft, net buiten het dorp. Tim komt ook net aanrijden en we besluiten om eens te gaan kijken wat er aan de hand is. En inderdaad meters hoge keihoop op de straat tot in de rivier, zelfs te voet niet te doen. Er is al een wegwerker ter plaatse en die zegt dat om21.00 uur s'avonds de weg weer open is, maarhij staat alleen maar met zijn GSM te bellen en er gebeurt niks.Ik vermoed dat er op zondag ook niet veel zal gebeuren. Tim en ik rijden als de bliksem terug naar het dorp, om een slaapplek te zoeken, want het kon wel eens druk worden vermoeden wij. Bij het derde hostal hebben wij geluk 2 eenpersoons kamers voor 7 Euro per stuk en het ziet er netjes uit met douche en nieuwe TV, en vriendelijke mensen.

Heel de dag had ik al een slechte achter-rem, had hem al een keer ontlucht maar geen resultaat. Nu heb ik tijd om mijn remblokken te vervangen, wat eigenlijk niet hoeft volgens mij. Ik had ze voor de San- Francisco pas nog vervangen en kunnen niet op zijn. En inderdaad ze zijn nog dik genoeg , maar ik vervang ze toch maar voor de zekerheid. Ontlucht mijn rem weer, vul remolie bij, maar geen al te beste rem. Dus nu alleen de rem in noodgevallen pompend gebruiken enlater in een grotere stad bij een Harley knutselaar mijn remcilinder eens open te halen en eventueel de renzuiger te vervangen. Ik nodig Tim uit om mee te gaan eten, wat hij afslaat hij heeft voor heel de reis eten en drinken bij. Ik eet: ja het wordt saai, gegrilde kip met frites en fles bier. Het gaat al een stuk beter en durf weer zonder gevaar een flinke scheet te laten als dat nodig is, maar helemaal de oude ben ik nog niet

s'Morgens ben ik weer vroeg wakker, in hostal is er geen ontbijt dus ik ga maar weer eens bij de opruimings wekzaamheden kijken en inderdaad ze zijn nog volop aan het werk met bulldozers en ze verwachten dat ze om 10.00 uur klaar zijn en dat de weg weer open gaat. Ik ga terug naat het dorp om te ontbijten, bij hetpomp station staan minsten 20 autobussen waarvan de mensen gewoon in de bus geslapen hebben en nu met vuurtjes eten aan het maken zijn. Ook staan er minstens 100 vrachtauto's te wachten tot de weg weer open gaat. Na mijn ontbijt 2 broodjes met ei en thee, ga ik terug om heel de karavaan te passeren om vooraan te gaan staan. Hier stoppen ook 8 Peruaanse motorrijders die in het dorp geslapen hebben. Ik word in het Nederlands aan gesproken door ene Lars; hij is mede eigenaar van Peru Moto Reizen en is met 7 Amerikanen op weg naar Cusco waar zijn mede eigenaar vanuit Bolivia met 7 andere motorrijders ook komt. Als de weg opengaat zijn wij als eerste weg en hebben heel de weg voor ons alleen en een lekker zonnetje, Echt heerlijk rijden !

Om15.00 uuruur ben ik in Cusco waar ik meteen naar het treinstation ga om een ticket voor Machu Picha te kopen, want een wandeltrekking zit er voor mij niet in, vermoed ik. Met detrein en laatste stuk met de bus. Zo kan ik ook boven komen om te zien wat ze daar honderden jaren geledenuitgespookt hebben. Ik koop een treinticket en buskaartje, maar ik besluit om de eerste 80 kilometer met demotor zelf te rijden en aan de voet van de bergen de trein te pakken. Hoef ik ook niet om 04.00 uur s'morgens in de bus te zitten en kan nu voordat het donker wordt daar zijn.

In het dorp bij het eerste hotel wil Lars net de poort dicht doen van de garage, maar voor mij is er ook nog wel plaats; wat een toeval !Maar het wordt nog gekker. Ik krijg een een-persoons kamer met groot bed voor mij alleen. Ik gooi mijn spullen op de kamer en ga een pint drinken met Lars en zijn maat Geert. En wat blijkt in de groep van Geert zijn 6 Amerikanen en HARRY CLEVEN uit Riethoven; die in juni mee geweest is met de Alpentour van Ger Jacobs. We gaan gezamelijk eten en als iedereen naar hotel terug gaat besluiten Harry en ik nog een pint te pakken en later met taxi terug te gaannaar hethotel. Nu zijn er hier van die riksa's :3 wiel taxi met een 150 cc motor en geschikt voor 3 personen. Wij pakken er een, maar wij weten de naam van hotel niet, dus hij moet maar wat rond crossen dan zien we wel waar we moeten zijn. Als hij een steile weg afrijd zien we dat we verkeerd zijn en hij moet draaien. Maar hij komt niet meer op gang en wij moeten duwen, wat ik natuurlijk niet kan. Ik moet nu in het midden gaan zitten en Harry moet de hele helling mee duwen. Boven klimt Harry doodop in de riksa en wij naar hotel waar Harry nog zwaar hijgend binnen komt.Ze vragen wat er aan de hand is; ze lachen zich kapot en dat voor ongeveer 1.25 Euro voor de taxi en ik was helemaal niet moe. Na nog een paar pinten gaan ook wij als laatsten slapen. Op weg naar mijn kamer moet ik door de tuin en daar ruik ik Hombre De La Noche. Ik pluk een grote tak en neem die mee naar mijn kamer, waar ik heel de nacht een lekkere lucht heb !

De Laatste Dagen

Maandag morgen in het hotel meteen naar de garage laten bellen; 'Nee hoor, ik ben maandag de gehele dag open vanaf 09.00 uur s'morgens'. Dus taxi geregeld en er naar toe. Kom ik daar om 09.45 aan een gesloten deur. Maar de buurman wees mij naar een stalletje om te vragen, bleek daar zijn monteur zitten te wachten tot de baas George kwam. Om 10.00 uur was hij er dan, had een meeting gehad, zei hij. De garage is echt iets voor mij, een lekkere puinhoop. Vladi had hem het weekend al gebeld dat ik zou komen en een nieuwe band nodig had, hij had zijn plan al klaar. Er stond een Heritage met achter white-wall band en voor een zwarte band. Nu wilde de eigenaar voor ook een white-wall, dus kon ik de voorband overnemen. Nu wordt het even ingewikkeld voor amateurs; de voorband was een achterband die ten achterste voren gemonteerd was. Anders had ik paar dagen moeten wachten op nieuwe band. Hij wist ook een sleper die met mij mijn motor op kon gaan halen, maar hij wachte op een telefoontje van Vladi of die iets geregeld kon krijgen met een aanhanger. Ja hoor; Vladi belde dat hij er voor13.00 uur zou zijn en dat was hij ook. Samen zijn wij toen de motor op gaan halen; motor op een trailertje en mijn aanhanger gewoon aan de trekhaak van de motor, die ik wel al los gemaakt had en naar beneden geklapt had. Meteen langs wasserette, want hij was een beetje vies.Bij de garage de motor en het aanhangertje gelost. De brug was nog niet vrij en het voorwiel moest er nog uit. Dus samen met Vladi gaan lunchen.

Wat moet je je hier bij voorstellen; in de toeristen gebieden is het duur, maarwel duidelijk goedkoper dan Nederland, voor 25 Euro kun je goed eten. Verder van het centrum gelden Peruaanse prijzen. Een eenvoudige lunch is 5 Soles en luxe lunch 6 Soles incl. drank. (Er gaan 4 soles in een Euro) en het is goed te eten. Ook het slapen, in de buitenwijken 40 a 50 soles in centrum 50 a 60 USA dollars.

Ontbijt voor 6 Soles in de Peruaanse gebieden. Alleen aan een ding moet ik wennen, de meeste mensen zijn vrij klein en daar zijn de WC ook op aangepast. Dus grote en kleine boodschap tegelijk is niet aan te bevelen. Of het scharnier zit onder de stront of je hebt in je eigen broek zitten te pissen.

Maar de mensen zijn hier super vriendelijk, nog vriendelijker dan in Argentinie en Chili. Ook in de sloppen wijken van Lima is het redelijk veilig, daar kun je s'avonds gewoon over straat, als je normaal doet. Kijk; als je daar rond gaat lopen met witte sokken in sandalen, heuptasje met 2 handen vast en twee camera's op de buik, loop je iets meer risicodan wanneer je hun ¨taal¨spreekt en gewoon met iedereen ouwehoert.

Het verkeer hier is wennen, maar het is een goed systeem, alleen snap ik er nog niet alles van. Verkeersborden staan er bijna geen, je kunt in Lima kilometers rijden zonder dat je een bord tegenkomt. Er staan wel tekens op straat. Ze claxoneren de hele dag, maar ook daar zit systeem in; als je achter je hoort claxoneren,moet je op je eigen baan blijven want dan wordt je links of rechts ingehaald. Als je iemand ziet claxoneren wil het zeggen dat hij niet remt maar doorrijd. Op T-splitsingen heeft doorgaand verkeer voorrang. Bijna alles is eenrichting, kom je op een straat die 2 richtingen is, hebben die voorrang want dat is een grotere weg. Het werkt, maar het is soms niet om te snappen, maar ik heb nog geen enkel ongelukje gezien.

Onder de lunch maken we plan de campagne, ik laat Vladi mijn formulier in het Spaans en Engels zien wat ik moet doen om mijn motor hier achter telaten. Eerst zal ik een stalling moet zoeken, maar bij Vladi is geen plaats. Dan naar politie die verbaal op maakt dat mijn motor daar inderdaad staat en wie de eigenaar van het pand is. Daarmee ga ik naar de douane op het vliegveld en ik zie wel wanneer ik terug kom.

Vladi zegt; in Peru gaat niks gemakkelijk, dus het lijkt mij dat dit ook niet makkelijk is. Hij belt zijn vriend Enrike, die ik zaterdag ook al gezien had, en advocaat is, om advies. Die bevestigt mijn verhaal, alleen bij de politie moet ik schriftelijk aanvragen, dat ze mijn motor moeten komen schouwen en datkan niet binnen een week geregeld worden. Die sturen alles naar Tacna, want daar ben ik de grens over gekomen, metde vraagof alles daar legaal gedaan is. Dan wordt het terug gestuurd naar Politie en dan kan ik naar douane. Maar ik heb een ticket voor a.s. donderdag wat vast staat, dus devertrek- en terugkomst datum zijn niet wisselbaar. Nieuw ticket enkele reis is duurder dan retour totaal en ik weet nog niet welke datum ik kan vliegen. Maar een andere optie is, mijn motor bij hem ( Enrike ) in degarage, daar is wel plaats voor mijn motor. Gewoon a.s. donderdagnaar huis vliegen en voor 9 april terug komen en zorgen dat ik 9 april de grens over ben. Ik mag dus wel het land uit zonder motor, maar mijn motor moet voor 9 april weg zijn, anders wordt hij in beslag genomen en dan ben ik hem echt kwijt. Andere optie is terug naar Chili, daar is het makkelijker, maar dan ben ik mijn ticket ook kwijt, want ik kan nooit voor donderdag terug zijn. Dus s'avonds heb ik overlegd met het thuisfront en ons besluit is: ik ga donderdag naar huis en kom eind maart begin april terug. Voor hoelang, wat en waar ik dan ga rijden, heb ik nog geen idee van. Dat is voor later.

Na de lunch kan mijn motor op de brug en ik mag zelf sleutelen, wat ik wel prettig vind. Om19.00 uur zit mijn achterwiel er weer terug in. Morgen kan ik hem dan verder een beurt geven. George zal zorgen voor Motul-olie, die ik altijd gebruik. En op dinsdag heb ik de primaire ketting gespannen, contactpunten gestelt, luchtfilter gereinigd, remmen ontlucht; kortom een flinke beurt, maar dat mag ook wel na 13.000 kilometer zonder te sleutelen ( Michaël !!!! ). Als ik maandag afscheid neem van Vladi, belooft hij mij om dinsdag nog even langs te komen, want hij moet dan s'avonds weer gaan werken. Hij blijkt piloot te zijn bij LAN airlines en heeft die avond een vlucht naar Buenos-Aires. Ik had wel een vermoeden dat hij een goede baan moest hebben, hij rijdt een KTM adventure 990 voor off-road, een BMW GS voor te toeren en een Harley-Davidson Roadking van 2008 om mee te flaneren. En zijn 4 liter Jeep mocht er ook wel zijn. Maar een zeer aardige kerel, die mij verschrikkelijk goed geholpen heeft. Ook hij vindt de Nederlanders wel aardige lui; Ik had een vriend van hun goed geholpen en toen hij met zijn KTM vast gereden was in een special van DAKAR, heeft een foto-camera ploeg uit Nederland hem met hun Toyota Jeep, weer op begaanbare weg geholpen. Ik weet bijna zeker dat dit het camera expres team van Leon Jansen is geweest, waar ik zeer goed mee over weg kan. Op dinsdag heeft Vladi nog wel gebeld of ik iets nodig had, maar hij kwam niet hij moest ook slapen voor zijn nachtvlucht. Met George afgerekend, die wilde dat ik alleen de materialen afrekende en hij rijdt met mij mee naar Enrike om mijn motor te stallen. Wat rijdt dat weer fijn met nieuwe banden !Bij Enrike staat mijn motor veilig in een beveiligde garage onder zijn woning, jammer dat hij zelf niet thuis is. Maar ik moet op woensdag avond nog terug om de rest van mijn bagage te brengen.Ook mijn schone wasmoet ik nog brengen, wantdie is nu in de wasserette. Van mijn motor broek was de naad los en de rits kapot, maarook dat wordt gerepareerd, zodat ik weer klaar ben voor het volgend avontuur !

Het was voor mij weer een leuke trip, heb er van genoten !Duurde telang voor ik echt weg was ( in November in Argentinië )en met Kerst en Nieuwjaar was ik liever thuis geweest, maar dit neemt niemand mij meer af.

Zeer veel vriendelijke mensen ontmoet en niks vervelends meegemaakt. Ook allemaal bedankt voor de reacties en medeleven.

Er volgen nog foto's, maar daar zoek ik een snellere computer voor. Hetduurde gisteren meer dan 3 uur en waar of niet waar Joop : dat gaat allemaal van mijn drinktijd af !

Podium

Vandaag naar het podium, maar eens kijken wat het wordt. Ik heb nog geen bandje, maar dat krijg ik hopelijk van Marco Reinike, of ik moet maar weer met mijn bandje van vorig jaar binnen proberen te komen. Ben gisteren met hettransport e.d. mijn roadbook kwijt geraakt, dus ik weet niet precies waar ik moet zijn. Maar een taxi zet mij af bij de eerste wegafzetting en de rest moet ik dan maar lopen. Later blijkt dat ik met taxi tot achter het podium had kunnen komen. Nu moest ik 2 kilometer lopen en 6 keer mijn bandje laten zien.
Bij podium lukt het mij direct om binnen te komen, maar niet VOOR maar achter het podium. Dit jaar is VOOR het podium alleen voor pers en BoBo´s. Zelfs rijders die uitgevallen zijn komen niet tot voor het podium, evenals de monteurs. Nee; hier zit het cremé de la cremé, die niet weten af een quad 4 of 3 wielen heeft, en of er diesel of benzine in een motor moet ! Dit alles in de geest van Terry Sabine, hij draait zich om in zijn graf als hij dit zou zien !

Ook podium volgorde is sterk gewijzigd, eerst komt de langzaamste motorrijder; t/m nr. 16 aflopend en alle quads op 3 na. Die staan dus op een podium met alleen pers voor hun neus, want de BoBo¨s komen pas als het interesant wordt. Na een korte pauze komen dan de laatste motorrijders. Eerst de 3 quads, nu kunnen ze zien hoeveel wielen dat die heeft !
Dan de moterrijders van nr. 15 aflopend naar nr. 1. Dan komen de cars alleen nr. 1 t/m 10 en de eerste 5 Vrachtwagens. De BoBo¨s kunnen dit alles bekijken onder een afdak voor de zon; met in de ene hand een glaasje bubbeltjes nat en in de ander hand een hapje, zodat ze niet kunnen klappen voor de Dakar helden. Daarna komen de cars 15 t/m de laatste en de rest van de vrachtauto's, maar dan zitten de BoBo's allang weer ergens aan het dinee en staan die helden weer voor een leeg podium .
Maar toch heb ik mij wel goed vermaakt, alleen ik was mijn pet vergeten en heb mijn kop een partij verbrand. Achter het podium heb je wel contact met de rijders, je kunt ze aanspreken en uitgebreid fotograferen, maar de drank bestond uit cola en een of andere kamelenzeik, zonder alcohol en nog niet eens erg koud ook.
Wel mis ik 2 rijders waar ik een goed contact mee heb. Hans-Jos Liefhebber is in de laatste etappe gevallen met als gevolg een scheurtje in een ruggewervel. Daarmee heeft hij de etappe dus nog wel uitgereden, maar heeft een start verbod gekregen voor vandaag, wat volgens mij wel terecht is ter bescherming van de rijder. Ook de 150 CC twee-takt rijder is gisteren gevallen met als gevolg een gebroken pols, net als Marco van Geel een dag ervoor.

Marco van Geel is wel bij het podium maar De WOERK niet; die is ziek en in het hotel gebleven. Maar wij vermoeden dat hij het niet aan kon zien, wat ik wel kan begrijpen.
Jan de Rooy zit dit alles op zijn gemak te bekijken, heb nog even met hem gepraat en hij is verschrikkelijk trots dat zijn zoon net als hij, de Dakar gewonnen heeft met een auto met een NEUS.
En hij is natuurlijk blij met de 2de en 5de plek en alle Iveco's zijn gefinisht,wat een hele prestatie is.
Frans Verhoeven is nu beste Nederlander nr.15 en Henk Knijman nr 16, wat een goede prestatie is.
Marc Coma baalt als een stier, heeft in de laatste etappe zijn overwinning af moeten geven met een kapotte versnellingsbak, was zijn 2de en 3de versnelling kwijt.
Eric van Loon wordt 15e en dat valt een beetje tegen. Hijwas voor een top 10 gegaan maar heeft 2 dagen op rij, 3 uur verloren.
De Chinees op zijn Ching-cheng finisht wel en nog vrij hoog ook . Dit had niemand verwacht.

Na het podium ga ik in het centrum wat eten, want hier was verders niks te beleven, in tegenstelling tot andere jaren. Ook geen feestje of zoiets. Henk Verhoeven uit Eersel heeft alles gecanceld ivm met te weinig animo, Dus geen disco vanavond, wat weer een geluk is anders had ik mij weer moeten ergeren aan mijn vriend Kalf. Nu heb ik s'avonds tenminste tijd om mijn verslag te maken, voor dat ik weer moet gaan dineren.Morgenvroeg om09.00 uur eerst naar de garage bellen of ik terecht kan met mijn brommer enhopen dat Vladi mijn brommer eerst mee op gaat halen.Dan ook nog afwachten of dat de politie en douane mee wil werken aan een spoedige thuisreis voor mij !

Tot In LIMA

Ja, ik was goed op weg naar Lima ! De eerste 150 kilometer veel verkeer, service trucks van Dakar en veel bebouwing. Het schiet niet lekker op en het is heet, hier vlak bij de evenaar.
Na Pisco, waar het bivac is, wordt het rustiger en schiet het al beter op. Als ik plotseling uit moet wijken voor een tegenligger voel ik dat mijn achterband de weg kwijt is. Mijn besluit staat nu vast, ik moet in Lima een originele Harley band proberen te kopen. Die hebben ook grof profiel en gaan lang mee. 200 kilometer voor Lima krijg ik snelweg en gaat het nog sneller opschieten. Maar dan gebeurt het :mijn achterband geeft de geest enmet heel veel moeite krijg ik mijn motor op de vluchtsrook tot stilstand. Ikkom er echt goed mee weg !
Maar wat nu ? DeANWB bellen helpt niet, dus maar wachten op eventuele hulp. Er komt een motorrijder aan; ik zwaaien, hij stopt; maar zegt dat hij niks voor mij kan doen en rijdt verder. Een andere motorrijder stopt zelfs niet eens. Dan een auto van Police National vanuit de andere kant. Hij draait door de middenberm, zet zijn auto voor mijn motor en vraagt wat het probleem is. Ik leg hem dat uit en dat ik weg gesleept zal moeten worden. Ze willen proberen mijn band mee te repareren en halen een krik uit hun auto. Ze pompen mijn motor met achterwiel van de grond enwij inspecteren deband op eeneventuele spijker, maar vinden niks. Dan mijn spuitbus maar tevoorschijn gehaald en die in mijn band gespoten. Het lijkt effect te hebben, maar als we de krik laten zakken, is mijn band nog net zo plat. Met de krik weer omhoog en zij gaan alle vrachtauto's laten stoppen of er eentje een compressor aan boord heeft. De 10e vrachtauto heeft er een aan boord en mijn band wordt geprobeerd op 3 bar opgepompt te worden, maar het haalt niet uit, hij loopt net zo hard weer leeg. Wij kunnen zelfs niet ontdekken waar de lucht ontsnapt. Ondertussen zijn er 2 motorrijders gestopt en die bieden aan om te helpen, mij weg te krijgen. De politie laat mijn motor zakken, leggende krik in hun auto en rijden zonder iets te zeggen weg. Ik snap er niks van ?De motorrijder zegt: 'it is lunchtime', this is Peru, you know !

Zelf heb ik ook een potkrik in mijn aanhanger en een voetpomp, dus weer aan de gang. Maar met mijn voetpomp krijgen wij de band zelfs niet hard. En zelfs als we het eventuele gat zouden vinden, ik heb geen prop meer om te repareren. Zegt die motorrijder : 'dat weet ik ',want jij hebt donderdag avond jouw laatste prop aan een vriend van ons gegeven om hem van de berg af te helpen. Nu zagen wij jouw staan en moeten wij jouw ook wel helpen. Zelf had ik al tegen de politie gezegt dat ik op zou wachten tot dat er een autotransport auto langs zou komen of een dieplader die hebben ook oprijdplaten.
Want op een normale vrachtauto krijg je hem nooit op getakelt. Maar de motorrijders gaan aan het bellen en ze vinden iemand met een kleine truck, die zal komen met wat planken. Als hij dan met zijn achterwielen in de middenberm gaat staan, moet ik er zo op kunnen rijden. Ditlijkt mij een goed plan, alleen moet een motorrijder nog gaan kijken bij welke kilometerpaal wij staan. Terwijl hij net weg is, komt er een lege autotransportauto langs. Ikke zwaaien en hij stopt. Het is geen probleem en hij moet naar Lima envlak voor Lima stalt hij zijn auto bij een pompstation en daar kan ik mijn motor ook wel veilig kwijt; volgens hem. Als de motorrijder terug is, wordt de kleine truck afgebelt en rijden we mijn motor op de vrachtwagen incl. mijn aanhanger. Op de truck zit ook een lading riet en de eigenaar van dat riet zit ook op vrachtauto. Zo verdient de chauffeur een centje bij als hij leeg terug moet naar Lima. Ik krijg van Vladi het adres en telfnr. mee van een Harley garage in Lima. Dit is een geschikte peer volgens hemen kan mij zeker helpen. Ook krijg ikhet advies om ergens in Miraflores een hotel te zoeken, dit is een veilige en mooie buurt van Lima. Zelf moet ik Vladi maandag-morgen bellen, hij weet wel iemand met een kleine motoraanhanger en dan gaat hij met mij de motor ophalen om naar de garage te brengen. Zelf blijft hij nog in zijn huis, vlak bij het strand, om morgen de laatste special van Dakar te zien. De rit verloopt verder goed eneen stuk voor Lima wordt de eigenaar en zijn riet afgezet en bij het benzine station kan ik zelfs mijn motor binnen stallen. Hier kan ik met een taxi chauffeur mee naar Lima, die mij naar een hotel in Miraflores wil brengen. Alleen denken ze hier dat alle Dakar volgers miljoenair zijn en vlot waanzinnige prijzen betalen. Maar onze Tony niet !Ik vraag de prijs voor 2 nachten, ik zeg de prijs is oké, maar dan blijf ik tot donderdag morgen dat zijn 5 nachten. Na effe op zijn telmachine gerammeld te hebben, gaat hij accoord. Nu zit ik in een goed hotel, met internet, met airco en in hartje Miraflores. Het is al laat en ga nog effe eten en wat drinken, want morgenvroeg wil ik om 09.00 uur bij het podium zijn om de eerste, lees (laatste) motorrijders op het podium te zien.