s'Morgensvroeg rijd ik aan om de eerste 100 kilometers met de rijders mee te rijden. De WOERK en Van GEEL komen ook even langs, dus die zijn ook weer onderweg. Ook Hans-Jos Liefhebber nr. 48 komt een tijdje langs mij rijden, dit is een zogenaamde kisten jongen die rijd zonder enige ondersteuning en moet zelf sleutelen en zijn tentje opzetten.

Gisteren is het fout gegaan met mijn bandje. Jan van Gerven is naar huis en hij zou zijn bandje voor mij achterlaten in het bivac, maar toen ik in het bivac kwam wist niemand iets van mijn bandje. Eric van Loon belde voor mij naar Jan waar zijn bandje was, nu bleek dat Henk Heiligers, de teamchef van Honda, tegen Jan gezegd had dat hij zijn bandje niet achter hoefde te laten voor mij, omdat ik al een bandje had. Dus ik voelde mij genaaid door Henk die mij notabene de eerste dag toegezegd had, datals er een van zijn team uit zou vallen, ik het bandje zou krijgen. Balen dus !

Onderweg moeten de rijders een redelijk drukkke weg oversteken en daar is een controlepunt voor de rijders en tankstop en verplichte rust van 15minuten. Hier zie ik Hans-Jos Liefhebber ook weer, maar hij baalt als een stier het loopt niet lekker en voelt zich kloten. Ik bied hem wat te eten of drinken aan, maar hij moet niks. Hij zit duidelijk niet goed in zijn vel. Ik zie nog een hoop rijders meer en Marc heeft samen met zijn maat de beveiliging van dit controle punt. Nu blijkt dat zijn maat ook een Harley fanaat is en bevriend is met Paul Boering van regio Noord. Ik zal de foto's later wel doorsturen naar Paul.

Later rijd ik door naar het eindpunt van de special wat vlak bij de 'HAND IN DE DESSERT ' is. Hier ontmoet ik de filmploeg van MUNSTER ENERGIA die hier met hun MINI foto's en een film aan het maken zijn. Jawel hoor zij vragen mij om een intervieuw en film reportage. Mijn motor zetten we voor de hand en ze beginnen met filmen, foto's en intervieuw. Het duurt even en ondertussen kan niemand een foto maken, omdat wij voor de hand staan. Hier vraagt iemand niet al te vriendelijk of wij op willen zouten, aan het dialect te horen een Duitser. Maar de Amerikanen maken hun reportage gewoon af. Daarna zet ik mijn motor weg zodat de hand weer vrij is. Nu moet het niet gekker worden; komt die Duitser naar mijn motor om foto's te maken, nou die laat z'n eigen voorlopig niet meer zien aan mij.Die heb ik een partij uitgescholden en gedreigd als hij een foto van mijn motor durft te maken, ik zijn camara de vernieling in help. Hij ziet dat het ernst is en hij druipt af, de Amerikanen lachen zich kapot. Als ik later bij de hand wegrijd staat er een fietser met een grote Nederlandse vlag en die roept mijn naam. Ik stop en nu blijkt dat hij mij in 2006 bij de Dakar ralley uitgebreid gesproken heeft in Mauretanië, op de rustdag. Mijn Franc valt en ik herken hem, het is Hans Liefhebber. Hij zegt dat hij Hans-Jos Liefhebber, die absoluut geen familie van hem is, gebelt heeft voor de ralley en dat hij vandaag langs het parcour zou staan met een vlag. En wie stopt daar inderdaad : Hans-Jos liefhebber, die verteld dat hij een grote ...dag heeft gehad en blij is dat hij niet door onoplettendheid de fout ingegaan is. Dus vandaag zie ik de ene Liefhebber 3x en de andere na 6 jaar, weer tesamen. Als ik later weer wegrijd filmt de MUNSTER ploeg mij nog een 15 minuten onder het rijden. Het is later te zien op youtube Munster energina, maar heb het zelf nog niet gevonden.

In Antofagasto heb ik afgesproken met Michael. Ik zou hem bellen of ik kom naar zijn huis. Nu blijkt dat hij zich vergist heeft met zijn telefoon nr en ik dus naar zijn huis rijd, maar hij is niet thuis. Zijn vader en moeder wel,Vader is een heel stuk beter als vorig jaar, praten gaat weer als vanouds en heeft geen rolstoel meer nodig, alleen hij sleept met zijn been. Moeder hangt weer om mijn nek en is blij dat alles weer goed is. Vader belt Michael die bij het bivac is en ondertussen zit ik al aan het koud bier. Als hij thuis is wordt er aan het eten begonnen en wij praten een tijd over van alles en nog wat bij. Na het eten moet er natuurlijk weer gebiljart worden, maar dat gaat hem niet zo goed meer af als eerst. Redelijk op tijd naar bed want Michael wil om 7uur met mij mee naar de start van de special. s'Morgens zien wij De WOERK en Van GEEL samen naar de special rijden. Jammer dat wij ze niet spreken, later blijkt dat De WOERK er gisteren redelijk hard af gegaan isen problemen met zijn schouder heeft.

Later rijd ik naar het eindpunt van eerste deel van de special, waar een neutralisatie deel is van 100 kilometer en ik weer met de rijders mee kan rijden, als ik op tijd ben. Onderweg zie ik een partij motorrijders, die kris kras de weg oversteken op zoek naar hun waypoint vermoed ik. Het kan nooit de bedoeling zijn dat de rijders onbeveiligd op de openbareweg rijden tijdens special. Later blijkt dat er een fout in roadbook zat en de rit daardoor ook 35 kilometer langer. Als je tijdens een rit meer als 3 waypoints mist, lig je eruit en bij 1 controlepunt missen ben je meteen de sjaak. Dus rijders zoeken liever een tijdje dan eruit liggen. Hier ziet een Argentijn mij met mijn aanhanger en zwaait van verre al, dat hij mij iets wil vragen. Ik stop en hij zit bijna zonder benzine. Ik mats hem met een litertje of 5 en hij bevestigd mij, dat ze inderdaad een waypoint aan het zoeken zijn. Later ga ik eten bij pasado caminoaris, deze wordt gerund door 3 negerinnen en ze verlenen dag en nacht service. Wat daar mee bedoeld word weet ik niet, maar koken kunnen ze wel, ik krijg heerlijke kipmet rijst en salade.

In de neutralisatie zone rijd ik een tijd mee met Hans-Jos Liefhebber en die heeft zijn ritme weer gevonden en zit weer met een smile op de brommer. Hij bedankt mij voor desteun van gisteren. Als ik in Iquique kom pak ik vlug een hotel en laat mij door een taxi afzetten op de route naar het bivac, maar er komen weinig Dakar voertuigen langs. De wedstrijd rijders finishen vanaf een hoge berg direct in het bivac en de assistentie voertuigen zijn via een korte weg langs de kust al heel vroeg in het bivac aangekomen. Na een uur word ik opgepikt door Henk Heiligers en Mirjam Pol van het Honda team. Ze willen mij meenemen tot het bivac, maar absoluut niet mee naar binnennemen. Ik vraag waarom zij tegen Jan gezegd hebben dat ik al een bandje heb, terwijl dat niet waar is. Ze willen niet dat er iemand, die niet in het bivac thuis hoort, met een bandje van hun team binnenkomt. Omdat Henk vertegenwoordiger is van de A.S.O. in Nederland, kan hij daar niet aan meewerken. Dat begrijp ik, maar zeg dat dan meteen als ik dat de eerste dag vraag, dan had ik nu een bandje gehad !Krijg hier ook te horen dat De WOERK de strijd gestaakt heeft. Het hoe en waarom weten zij ook nog niet. Bij het bivac kom ik niet binnen en als het donker word lift ik terug naar hotel en ik baal als een stier. In het hotel hebben ze mijn brommer verzet en nu staat hij niet op de zijstandaard, maar met handvat en spiegel tegen de muur. Op dereceptie verhaal halen en diegene die het gedaan heeft, doet dat nooit meer, met mijn brommer. Ik was piswoest ! Als ik later ga eten bestel ik in hetrestaurant primera : una grandeserveza porvabore, want daar was ik wel aan toe. Na eenpaar minuten komen ze bestek brengen en ik vraag waar mijn bier blijft. Una momenta en na 5 minuten komen ze met de menukaart en vragenwat ik wil eten. Ik zeg dat ik ostia rapido een pilske wil en dat ze dan maar eens met de kaart kunnen komen en anders hoef ik niks meer hier, begrepen !Nu gaat het wat vlugger en ik eet nog lekker ook nog. Later heb ik toch nog plezier met 15 achterhoekers die de DAKAR ook volgen, maar via hun team elke dag in bivac zijn. Het kan dus wel ! Eigenlijk telaat naar bed, maar ik hoef er niet vroeg uit, het eind van special is maar 100 kilometer vanaf het hotel en de eerste wordt hier pas om 11.30 uur verwacht. Later wil ik dan de grens over naar Peru, zodat ik niet in de drukte van heel de caravaan zit. Ik heb nog een mailtje gehad vanuit Argentinië. Ik was daar meteen kort intervieuw en filmpje, in de Dakar reportage. Het kan dus wel !