JAPAN

Zaterdagmorgen na een goed ontbijt, gaan wij op de motor naar het monument ter nagedachtenis aan de atoombom die 6 Augustus 1945 boven Hirochima werd gedropt door de Amerikanen en aan 200.000 mensen het leven kostte en het hele centrum totaal verwoeste. Een gebouw wat niet totaal verwoest was hebben ze laten staan en daaraan kun je zien hoe verwoestend een atoombom is. Kentaro wil foto's van mij maken, vlak voor het monument en wij duwen mijn motor daar naar toe want het is niet gepast om tussen de mensen door te rijden. Later rijden we nog naar een museum over de ramp. Erg indrukwekkend allemaal en bij een gedenksteen met vlam, wordt door mensen huilend gebeden.

Daarna rijden wij naar de plaatselijke Harley-dealer waar ik zeer welkom ben, maar hij heeft alleen T-shirts in XL en daar kan ik echt niet in, jammer. De directeur heet Toon Kawasaki. Mijn motor wordt gewassen en de banden op spanning gezet en ik ben er weer klaar voor. Buiten staat een kerel met de Brabantse vlag te zwaaien en ik weet nog niet wat dat te betekenen had. Ga nog met Kentaro lunchen in een leuk Japans restaurant en ik moet voor het eerst met stokjes eten. Hij besteld typisch Japanse gerechten en ik heb hem beloofd dat ik alles eet en lust. We eten voortreffelijk en ik vond alles lekker. s'Middags wat geschreven aan mijn verslag en foto's geplaatst en s'avonds gaan wij met zijn vrouw en dochtertje naar een leuke pub waar ze happy-hour hebben, wat ons zeer goed uitkomt. Ik eet spaghetti met mosselen wat ik altijd lekker vind en inderdaad in de spagethie 2 MOSSELEN, dus alles perfekt toch. Nog een hamburger en franse frietjes, die zijn dochter niet lustte en ik kan er weer tegen. Kentaro kan duidelijk niet zo goed tegen drank als ik en is redelijk aangeschoten. Als wij later thuis nog een cognacje drinken lazert hij van de bank af en is met geen mogelijkheid wakker te krijgen. Als ik om 05.00 uur opsta om naar Nederland - Costa Rica te kijken is hij toch naar bed gegaan. Ik hoop wel dat ze tegen Duitsland in de finale, de kansen beter benutten.

Zondagmorgen om 10.00 uur rijden wij aan, Kentaro rijdt met mij mee op zijn EVO-springer van 1995, precies dezelfde als die de plumber had en hij heeft deze nieuw gekocht en er staan al 18.000 KM op de teller !Dus ongeveer 1000 KM per jaar, maar dit jaar komt hij daarover heen want hij rijdt een dag met mij mee. We rijden richting Tokyo en Mino komt ons tegemoet. Wij slapen in Toyohashi waar Mino een goed en goedkoop hotel geboekt heeft en waar een hele leuke pub is. Wij paseren Fukuyama, Okayama, Osaka, Kyoto, Nagoya en we zijn na 550 Km in de regen op de plaats van bestemming. Hartelijke ontmoeting met Mino en nu pas zie ik pas wat voor een harley hij rijdt, een Knuckelhead 1000 van 1937, echt een vette bike. Vlug in bad en op weg naar de pub Free-Bird en echt een leuke tent, we maken er zelf maar happy-hour van en we eten voortreffelijk. Er komt nog een stel wat door Mino uitgenodigd is omdat ik kom en zij mijn verhalen in Vibes gelezen hebben. Het moet niet gekker worden, maar dat doet het toch zal ik ondervinden. We hebben een leuke avond en Kentaro is weer flink dronken geworden en waggelt met ons mee terug naar hotel. s'Morgens besluit Kentaro om niet mee te rijden naar Tokyo maar weer naar huis te gaan. Ik rijd met Mino de laatste 350 KM naar Tokyo, mijn hotel, eten, drinken en tanken wordt door VIBES betaald. Ik ben hun gast.

Iets meer over VIBES : dat is dus een magazine puur over Harley en Harley treffens e.d. Het verschijnt maandelijks en elk jaar bezoeken ze de Super ralley in Europa en gaan naar Sturges in de USA voor de reportages. Zij bestaan sinds 1991 en zijn nu toon aan gevend in de Japanse Harley wereld. En dan praten we hier niet over de oplage van de parocie berichten van Hulsel om maar iets te noemen, maar over een oplage van 6 miljoen, welke allemaal in vrije verkoop verkocht worden. Ze hebben geen abonnees ! Ze hebben alleen reporters en grote adverteeerders krijgen het blad met de post thuis gestuurd en af en toe mensen die in een reportage staan, zo heb ik er 4 mogen ontvangen in de loop der jaren. Dus veel Japaners hebben mijn foto's en verhalen gelezen. Ook deze maand sta ik er met een pagina in, dat ik onderweg ben op de brommer door Siberië en Mino, die de verhalen schrijft als hoofd redacteur, heeft al veel reacties gekregen van mensen die mij willen ontmoeten. We gaan het zien. Het is voor hun ook gewoon business, als er een reportage komt over iemand die wat te vertellen heeft, dan alleen wat foto's van brommers. En ik vermoed dat hun reportages van de super-ralley in de tienduizenden Euro kost, dus dan ben ik redelijk goedkoop, vermoed ik. En ik heb echt iets te vertellen !

We komen op maandagmiddag aan in Tokyo bij hun kantoor en zowat de hele staf komt naar buiten om mij welkom te heten en ik krijg meteen 3 blikken bier in mijn hand geduwd. Ik vermoed dat mijn reputatie mij vooruit gesneld is en ik stel ze niet teleur. Verschillende van hen ken ik van de super-ralleys die zij geregeld bezoeken in verschillende samenstellingen. Alleen de eigenaar Toshi is er niet, maar die komt later heeft hij laten weten, ik ken hem nog van de super-ralley van Finland 2009. s'Avonds word ik door Mino naar een restaurant gebracht waar ik met Toshi zal eten en drinken. Ze hebben 2 dames van promotion team VIBESFOX uitgenodigd die onze tafeldames zijn Miki en Maria (voor geïnteresseerden google maar eens op vibesfox2014). Ze spreken geen Engels maar Maria heeft een Paraquaanse moeder en spreekt Spaans zodat ik met haar redelijk kan converceren. Leuke avond en ik moet aan de Sake. Ik dacht dat je dan een glaasje kreeg maar ze zetten het glaasje in een vierkant bakje en schenken net zolang tot glaasje en bakje tot de rand toe vol is en dan voor mij dan toch HUP-SAKE en zij snappen er niks van. Maria mag nog geen alcohol zij is 18 en de wet hier is minimaal 20. Later gaan de dames naar huis en wij gaan nog naar een andere bar waar niet veel te doen is op maandag avond, maar we worden redelijk dronken. Ik slaap in hun kantoor, het is behelpen maar ik heb wel op slechtere plaatsen geslapen. Op Dinsdag ochtend word ik wakker gemaakt door Mino en ik krijg zo ongeveer ontbijt op bed. Later ga ik op de motor met Mino en Toshi naar chopperbouwer Dragstare welke zij zeer goed blijken te kennen en Toshi heeft reparatie nodig en mijn schakelpedaal, wat weer redelijk los gerammeld was, wordt vakkundig vast gemaakt. Ik vermoed dat zij hem hadden verteld dat ik niet in Japanse XL kan want hij komt direct met een spierwitte blouse 3XL aan dragen welke ik meteen moet passen. Ik denk dat ik ondanks dat een witte blouse niks voor mij is, toch redelijk enthousiast heb gereageerd, want hij gaat er meteen een bij halen zodat ik er nu 2 heb. Rijd eerder met Mino terug want anders komen wij in de spits terecht, het valt mee en wij hebben toch even 100 KM door Tokyo gereden, om even naar dealer te gaan. Om 17.00 uur moeten wij klaar staan, want wij worden bij een bandje verwacht de : MMS band.

Wat ik niet wist en later pas achter kwam, is dat dit een zeer bekende band is in Japan, zij rijden allemaal Harley en kennen VIBES zeer goed. Volgende maand vertrekken zij voor optredens naar Amerika en spelen ook op Sturges en het ziet er naar uit dat zij volgend jaar op de Super-ralley van Londen spelen, de onderhandelingen lopen nog. Zij bestaan uit 3 man; drummer bas en zanger. Ik word opgehaald door drummer Shen Yoshida, hun manager Shimizu en hun vaste filmman, die alle optredens op film vastlegt. Drummer, bassist en zanger rijden alle 3 een Panhead uit de jaren begin 70 en hun manager een EVO. Eerst gaan wij naar het huis van de manager om kennis te maken met zijn vrouw en zoon en om alvast wat te eten en te drinken. Ik krijg hier een promofilm te zien en krijg Video film en een stuk of 10 CD's van hun en later gaan wij met 2 taxis de stad in. Over geld mag ik niet praten want zij vinden het een eer dat ik met hun op stap ga.
Nou moet je je ongeveer voorstellen als jij in Nederland met de de Golden Earing een restuarant binnen komt. Ik moet van hen voorop lopen en wij worden naar de tafel gebracht waar ik aan het hoofd moet zitten. Met de drummer kan ik zeer goed overweg en wij hebben de grootste lol en hun manager is echt een gangmaker hij zet bij wijze van spreken heel de tent op zijn kop met zijn redelijk imposante voorkomen en vertelt uit gebreid aan iedereen die het wel of niet horen wil dat ik een wereldberoemde Harley rijder ben en wat ik zoal gedaan heb. We eten zeer uitgebreid en hele mooie gerechten en tot hun verbazing lust ik alles wat zij bestellen en veel bier. We maken er een happy hour van dus 2 pinten tegelijk. Het gesprek komt met mannen onder elkaar natuurlijk weer bij de vrouwen uit en hebben veel plezier en de manager stelt voor om te verkassen. Weer 2 taxis en we gaan naar de zeer exclusieve Phoenix club. De portier kent de band blijkbaar want in mum van tijd is de manager bij ons om ons te verwelkomen en wij worden door hem persoonlijk naar een grote tafel met bankstellen geleid. En daar zit ik dan in mijn harley hemd, kapotte spijkerbroek en laarzen, maar als je beroemd bent mag alles. In de club hebben ze dus gezelschap dames; dat zijn leuk uitziende juffen die je gezelschap houden (geisha) en zorgen dat je niks tekort komt als je wat te te of drinken wilt hebben. Voor de goede orde het zijn geen bosnimfen, alhoewel ik vermoed dat ze wel tegen een stootje kunnen en je kunt er een leuk gesprek mee voeren als je tenminste Japans spreekt. De manager zorgt er persoonlijk voor dat ik aan iedere kant van mij een geisha heb die Engels spreekt. Echt happy hour 2 pinten 2 taxis en 2 juffen op de schoot, zie later de foto's. Als je dus naar het toilet moet brengt de geisha je weg en opent de deur voor je van toilet ( en volgens mij veegt ze je reet nog af als je dat vraagt ) en als je het toilet uitkomt staat zij klaar met een natte warme handdoek om je handen te reinigen en een droge om je te drogen en ze begeleid je weer naar de tafel en komt weer braaf langs je zitten. Er komt een cabaret optreden in een andere zaal en de manager komt ons halen om ons een goede plaats te bezorgen. Het optreden van de dames is zoiets als Lets-Dance in Eersel, maar dan niet synchrome maar de bewegingen zijn duidelijker, maar geen strip akt. We gaan later nog naar hun stamkroeg, wat ook een soort club is en ook weer een geisha, maar van lager niveau zal ik maar zeggen. We besluiten om gezamelijk een motorritje te gaan rijden en komen uit op woensdag. De eerste dagen kan niet ivm een naderende typhoon en het weekend ben ik met Mino naar een harley treffen 150 KM van Tokyo aan de voet van de hoogste berg van Japan de Fuji. De geisha welke bij mij zit, belooft om bij mij achterop mee te gaan rijden, wat volgens mij wel mogelijk is met 1.50 meter en 43 kilo moet kunnen op een harley en anders gaat ze maar in de aanhanger. We nemen hartelijk afscheid van de band en Mino brengt mij naar hun kantoor met de taxi en gaat zelf op de motor naar huis ( hij drinkt bijna niks )

Allemaal weer bedankt voor de reacties en sorry dat de reismee site er nog steeds uitligt, daar baal ik echt van !