Maandag morgen in het hotel meteen naar de garage laten bellen; 'Nee hoor, ik ben maandag de gehele dag open vanaf 09.00 uur s'morgens'. Dus taxi geregeld en er naar toe. Kom ik daar om 09.45 aan een gesloten deur. Maar de buurman wees mij naar een stalletje om te vragen, bleek daar zijn monteur zitten te wachten tot de baas George kwam. Om 10.00 uur was hij er dan, had een meeting gehad, zei hij. De garage is echt iets voor mij, een lekkere puinhoop. Vladi had hem het weekend al gebeld dat ik zou komen en een nieuwe band nodig had, hij had zijn plan al klaar. Er stond een Heritage met achter white-wall band en voor een zwarte band. Nu wilde de eigenaar voor ook een white-wall, dus kon ik de voorband overnemen. Nu wordt het even ingewikkeld voor amateurs; de voorband was een achterband die ten achterste voren gemonteerd was. Anders had ik paar dagen moeten wachten op nieuwe band. Hij wist ook een sleper die met mij mijn motor op kon gaan halen, maar hij wachte op een telefoontje van Vladi of die iets geregeld kon krijgen met een aanhanger. Ja hoor; Vladi belde dat hij er voor13.00 uur zou zijn en dat was hij ook. Samen zijn wij toen de motor op gaan halen; motor op een trailertje en mijn aanhanger gewoon aan de trekhaak van de motor, die ik wel al los gemaakt had en naar beneden geklapt had. Meteen langs wasserette, want hij was een beetje vies.Bij de garage de motor en het aanhangertje gelost. De brug was nog niet vrij en het voorwiel moest er nog uit. Dus samen met Vladi gaan lunchen.

Wat moet je je hier bij voorstellen; in de toeristen gebieden is het duur, maarwel duidelijk goedkoper dan Nederland, voor 25 Euro kun je goed eten. Verder van het centrum gelden Peruaanse prijzen. Een eenvoudige lunch is 5 Soles en luxe lunch 6 Soles incl. drank. (Er gaan 4 soles in een Euro) en het is goed te eten. Ook het slapen, in de buitenwijken 40 a 50 soles in centrum 50 a 60 USA dollars.

Ontbijt voor 6 Soles in de Peruaanse gebieden. Alleen aan een ding moet ik wennen, de meeste mensen zijn vrij klein en daar zijn de WC ook op aangepast. Dus grote en kleine boodschap tegelijk is niet aan te bevelen. Of het scharnier zit onder de stront of je hebt in je eigen broek zitten te pissen.

Maar de mensen zijn hier super vriendelijk, nog vriendelijker dan in Argentinie en Chili. Ook in de sloppen wijken van Lima is het redelijk veilig, daar kun je s'avonds gewoon over straat, als je normaal doet. Kijk; als je daar rond gaat lopen met witte sokken in sandalen, heuptasje met 2 handen vast en twee camera's op de buik, loop je iets meer risicodan wanneer je hun ¨taal¨spreekt en gewoon met iedereen ouwehoert.

Het verkeer hier is wennen, maar het is een goed systeem, alleen snap ik er nog niet alles van. Verkeersborden staan er bijna geen, je kunt in Lima kilometers rijden zonder dat je een bord tegenkomt. Er staan wel tekens op straat. Ze claxoneren de hele dag, maar ook daar zit systeem in; als je achter je hoort claxoneren,moet je op je eigen baan blijven want dan wordt je links of rechts ingehaald. Als je iemand ziet claxoneren wil het zeggen dat hij niet remt maar doorrijd. Op T-splitsingen heeft doorgaand verkeer voorrang. Bijna alles is eenrichting, kom je op een straat die 2 richtingen is, hebben die voorrang want dat is een grotere weg. Het werkt, maar het is soms niet om te snappen, maar ik heb nog geen enkel ongelukje gezien.

Onder de lunch maken we plan de campagne, ik laat Vladi mijn formulier in het Spaans en Engels zien wat ik moet doen om mijn motor hier achter telaten. Eerst zal ik een stalling moet zoeken, maar bij Vladi is geen plaats. Dan naar politie die verbaal op maakt dat mijn motor daar inderdaad staat en wie de eigenaar van het pand is. Daarmee ga ik naar de douane op het vliegveld en ik zie wel wanneer ik terug kom.

Vladi zegt; in Peru gaat niks gemakkelijk, dus het lijkt mij dat dit ook niet makkelijk is. Hij belt zijn vriend Enrike, die ik zaterdag ook al gezien had, en advocaat is, om advies. Die bevestigt mijn verhaal, alleen bij de politie moet ik schriftelijk aanvragen, dat ze mijn motor moeten komen schouwen en datkan niet binnen een week geregeld worden. Die sturen alles naar Tacna, want daar ben ik de grens over gekomen, metde vraagof alles daar legaal gedaan is. Dan wordt het terug gestuurd naar Politie en dan kan ik naar douane. Maar ik heb een ticket voor a.s. donderdag wat vast staat, dus devertrek- en terugkomst datum zijn niet wisselbaar. Nieuw ticket enkele reis is duurder dan retour totaal en ik weet nog niet welke datum ik kan vliegen. Maar een andere optie is, mijn motor bij hem ( Enrike ) in degarage, daar is wel plaats voor mijn motor. Gewoon a.s. donderdagnaar huis vliegen en voor 9 april terug komen en zorgen dat ik 9 april de grens over ben. Ik mag dus wel het land uit zonder motor, maar mijn motor moet voor 9 april weg zijn, anders wordt hij in beslag genomen en dan ben ik hem echt kwijt. Andere optie is terug naar Chili, daar is het makkelijker, maar dan ben ik mijn ticket ook kwijt, want ik kan nooit voor donderdag terug zijn. Dus s'avonds heb ik overlegd met het thuisfront en ons besluit is: ik ga donderdag naar huis en kom eind maart begin april terug. Voor hoelang, wat en waar ik dan ga rijden, heb ik nog geen idee van. Dat is voor later.

Na de lunch kan mijn motor op de brug en ik mag zelf sleutelen, wat ik wel prettig vind. Om19.00 uur zit mijn achterwiel er weer terug in. Morgen kan ik hem dan verder een beurt geven. George zal zorgen voor Motul-olie, die ik altijd gebruik. En op dinsdag heb ik de primaire ketting gespannen, contactpunten gestelt, luchtfilter gereinigd, remmen ontlucht; kortom een flinke beurt, maar dat mag ook wel na 13.000 kilometer zonder te sleutelen ( Michaël !!!! ). Als ik maandag afscheid neem van Vladi, belooft hij mij om dinsdag nog even langs te komen, want hij moet dan s'avonds weer gaan werken. Hij blijkt piloot te zijn bij LAN airlines en heeft die avond een vlucht naar Buenos-Aires. Ik had wel een vermoeden dat hij een goede baan moest hebben, hij rijdt een KTM adventure 990 voor off-road, een BMW GS voor te toeren en een Harley-Davidson Roadking van 2008 om mee te flaneren. En zijn 4 liter Jeep mocht er ook wel zijn. Maar een zeer aardige kerel, die mij verschrikkelijk goed geholpen heeft. Ook hij vindt de Nederlanders wel aardige lui; Ik had een vriend van hun goed geholpen en toen hij met zijn KTM vast gereden was in een special van DAKAR, heeft een foto-camera ploeg uit Nederland hem met hun Toyota Jeep, weer op begaanbare weg geholpen. Ik weet bijna zeker dat dit het camera expres team van Leon Jansen is geweest, waar ik zeer goed mee over weg kan. Op dinsdag heeft Vladi nog wel gebeld of ik iets nodig had, maar hij kwam niet hij moest ook slapen voor zijn nachtvlucht. Met George afgerekend, die wilde dat ik alleen de materialen afrekende en hij rijdt met mij mee naar Enrike om mijn motor te stallen. Wat rijdt dat weer fijn met nieuwe banden !Bij Enrike staat mijn motor veilig in een beveiligde garage onder zijn woning, jammer dat hij zelf niet thuis is. Maar ik moet op woensdag avond nog terug om de rest van mijn bagage te brengen.Ook mijn schone wasmoet ik nog brengen, wantdie is nu in de wasserette. Van mijn motor broek was de naad los en de rits kapot, maarook dat wordt gerepareerd, zodat ik weer klaar ben voor het volgend avontuur !

Het was voor mij weer een leuke trip, heb er van genoten !Duurde telang voor ik echt weg was ( in November in Argentinië )en met Kerst en Nieuwjaar was ik liever thuis geweest, maar dit neemt niemand mij meer af.

Zeer veel vriendelijke mensen ontmoet en niks vervelends meegemaakt. Ook allemaal bedankt voor de reacties en medeleven.

Er volgen nog foto's, maar daar zoek ik een snellere computer voor. Hetduurde gisteren meer dan 3 uur en waar of niet waar Joop : dat gaat allemaal van mijn drinktijd af !