In Potosi heel de avond en nacht verschrikkelijke regen gehad, maar beter s'nachts als overdag. Overdag nog geen regen van betekenis gehad.
Wel is het zwaar bewolkt als ik naar Uyuni vertrek. Mooie asfalt en bergachtig. In principe daal ik af van 4100 meter in Potosi tot 3700 meter in Uyuni. Mijn info. is dat de laatste 20km. van de 200 km. ongeasfalteerd is, maar redelijk goede piste. Na 100km. echter wegwerkzaamheden en de weg is onbegaanbaar voor mij. Ikmoet tussen debuldozers, schrapersed. mijn weg zoeken en kom regelmatig vast te zitten in de blubzooi. Hier kom ik een Duits stel tegen op een combie van tandem/ligfiets en volgens hen is het maar 10km. slecht door de wegwerkzaamheden en dan strak asfalt tot in Uyuni. Ook weten ze mij te vertellen dat het onmogelijk is om op de zoutvlakte te komen of met een 4 wheel.
Met hen heb ik nog een appeltje te schillen ! De laatse 25 km. is ergeen weg, die zijn ze op aan het knappen en er is nu een alternatiefe route door bergen en gevaarlijk voor mij, met slechte achterrem.

In Uyuni, hotel Julia, redelijk maar goedkoop. Ze hebbeninternet met skype, zo kan ik ook weer eens met hetthuisfront communiceren. In het zelfde gebouw zitten ook 4 reisbureau's, die 4 wheel excursies verkopen. Er zijn in totaal 80 reisbureau's die allemaal hetzelfde verkopen, maar in hotel bevelen zij mij Mont-Blanc aan, want met eigen motormoet ik vergeten.Dit bureau zit in hetzelfde gebouw als het hotel.
Hier word ik te woord gestaan door Angie, een leuke spontane Boliviaanse meid. Ze praat honderd uit in perfect Engels en vertelt van alles over de zoutvlaktes en de verschillende excursies die mogelijk zijn. Ik wil in principe een paar uur met de Jeep over het zout en anders niks. De kortste excursie is van10.30 - 17.00uur, incl. lunch in een zouthotel en voor 15 Euro. Ik voel dat ik niet genaaid word en boek meteen voor zaterdagmorgen. Dan gaat zij voor mij nog op zoek naar een garage, voor mijn motor te stallen,want die heeft hotel niet. Tegenover kan ik terecht; interieur auto's 2 Euro en motoren 1.5 Euro. Dus ik er naar toe, maar helaas exterieur en hij verhoogd de prijs naar 2 Euro omdat ik een aanhangertje heb. Daar was ik gauw mee klaar en liet dat duidelijk merken. Ik draai mijn motor en wil gaan, dan verlaagt hij naar 1 Euro, maar ik ga. Ik zoek Angie weer open nu een garage verderop in de straat; exterieur voor 2 Euro maar hij heeft hoezen zodat hij droog staat. Ik ernaar toe en inderdaad perfect en hij brengt mij met auto terug naar hethotel. Ik ga nog bij Angie vragen voor een goed restaurant, want ik heb alleen nog maar ontbijt gehad.Zij weet een goed restaurant, maar wel duur en druk. Ik zeg dan zal het wel van een buitenlander zijn en inderdaad van een Fransman die met een Boliviaanse getrouwd is. Dat is namelijk altijd zo; Europeese klasse is in trek bij toeristen. Ik vraag of zij niet mee wil gaan eten dan ben ik niet alleen en zij is zeker leuk gezelschap. Akkoord om20.00 uuris ze afgewerkt en dan gaan wij meteen. Ik ga eerst nog een pintje pakken en raak daar aan de praat met vier Duitsers van rond de 50 jaar. Die zijn zonder hun vrouwen op vakantie en zij hadden mij met mijn motor gezien en al fotos gemaakt terwijl ik langs reed. Zij vragen ook vanalles en of je met een harley succes hebt bij de vrouwtjes ? Ik zeg dat willen jullie niet weten, ongeloofelijk. Ik ga mij douchen, baard trimmen en kop scheren. Ik ben er klaar voor !

Om20.00 uur pik ik haar op en wij naar Locco en inderdaad eenmooi ingericht restaurant, achtergrond muziekje erbij, perfect. Niet teveel tafels, maar ruim. Wij bestellen een fles Boliviaanse wijn, soep en brood. Met hethoofdgerecht wachten we, wanttijd genoeg. Er zitten alleen maar Europeanen binnen en dan komen die 4 Duitsers binnen en zien mijmet een knappe Boliviaanse van 25 jaar, aan een wijntje zitten. Achter haar rug maken zij verschillende gebaren en ik maar knikken. Later bestellen wij nog lama biefstuk met sausje, echt lekker. Mijn avond kan niet meer kapot.
Zij verteld van alles, zij is onderwijzeres en heeft verschillende jaren voor de klas gestaan maar dat vond ze saai. Zeheeft toen een jaar bij een familie aan huis privé les gegeven aan 3 kinderen. Praatteheel de dag alleen maar Engels en hadkost en inwoning. Dat verdiende 200 Euro in de maand. Nu werkt zij voor reisbureautje en verdient maar 100 Euro in de maand en 30 dagen per maand werken van 08.00 uur smorgens tot20.00 uur savonds. Dat is 3 Euro per dag,ongeveer 0.40 cent per uur. Zij krijgt 100 Euro omdat zij Engels spreekt, anders is het beduidend minder. Om23.00 uur gaat zij nog mee, mij naar hotel brengen, ze moet toch die kant op en zij beloofd dat ik morgen voorin de auto zit ivm mijn ernstig handicap. Leuke avond voor in totaal 20 Euro.

Als ik s'morgens wakker word valt mijn frank !Wat ben ik toch een eikel dat ik daar niet eerder aan heb gedacht ! Mijn rem, wat kan daar mee aan de hand zijn, alles vervangen en veranderd behalve mijn remschijf. Die moet krom zijn, dan gaan de blokken verder uit elkaar en moet je verschillende keren pompen om ze weer dicht te krijgen. Dat moet gebeurt zijn met de banden wissel in Lima. Daar is een van die jongens repend met mijn wiel en nieuwe band, naar bandenzaak gegaan, om de band te laten wisselen. Daar moet iets mee gebeurd zijn, ergens tegenaan gebotst of omgevallen, ik zal het nooit weten. Maar sindsdien heb ik slechte rem. Ik ga niet eens meer kijken of dit zo is, maar meteen op zoek naar een garage om afspraak te maken om mijn remschijf te vervangen. Ik heb een gebruikte remschijfin mijn aanhangertje. Ik weet dat ik een luchtsleutel nodig heb om de 5 bouten los te krijgen en ik ga met een taxi op pad. Maar nergens een luchtsleutel, wel een hobbyist met veel doppen, een grote ratel en verlengstukken. Maandag morgen om 8.30 uurben ik als eerst aan de beurt. Jammer dat ik vandaag het zout op moet. Ikhad beter vandaag kunnen sleutelen en morgen (Zondag) het zout op kunnen gaan.

Laterom 10.30 uur zit ik voor in de jeep en achter in 3 Columbiaanse grieten, 2 Chileense jongens en een Belg die zeer goed Spaans spreekt en in Barcelona bij een bank werkt. De chaufeur annex gids lijkt mij ook wel te pruimen. Eerst gaan we naar een trein kerkhof, hier worden alle afgedankte treinen van Bolivia gedropt. Ik snap niet, dat ze ze niet meteen verschrotten . Hier kom ik Nikki Hendriks en Giel weer tegen !Zij stonden bij wegversperring in Peru, maakte foto's voor mij op Machu Picha en nu weer bij het kerkhof. Leuk stel, zij zijn gisteravond na20.00 uur met bus aangekomen en hebben toen meteen jeep kaartjes gekocht voor 60 Euro per stuk. Dus die voelen zich behoorlijk genaaid ! Kom ik er met 15 Euro en etentje voor 10 Euro ergoed vanaf. Dan gaan wij naar 20 souveniers chops en een museum van zout, om de zakken van chaufeur te vullen vermoed ik. Dan naar mijn DOEL :de zoutvlakte; maar in een Jeep en niet op mijn brommerke. Het is echt onmogelijk om hier met mijn brommer door te komen, veel water soms wel 40 centimeter en je moet de weg weten anders rijd je vast in de moddderzooi. Nee, volgens dechaufeur kom ik er met mijn motor niet op. Als we door de rottigheid heen zijn, veel zoutwinning en alles gewoon met het handje op hoopjes, zodat het kandrogen. Als ze droog zijn met de schop de vrachtwagen op. Nog een kilometer of 5 rijden komen bij een zout hotel. Hier is alles van zoutblokken gemaakt, behalve hetdak, de deuren en deramen. Het zoutvaatje ende asbak weer wel !Hier doe je het voor: je kijkt uit over 12 duizend vierkante kilomer zout vlakte tot in Chili toe en mooi zonnig weer. Ik maak me een partij foto's en een van die Columbiaanse is echt foto geniek en een spontaan mens. We hebben een leuke groep. De2 Chilenen hebben veel foto apperatuur bij en statieven. Die maken een partij foto's, die zijn echt professioneel bezig. Ik zit mij eigen te ergeren dat ik hier zonder mijn brommerke zit. Ik moet en zal over die zoutvlakte crossen. MAAR HOE ?Onze Jeep heeft een trekhaak en ik ga met de chaufeur aan de praat of hij geen aanhanger kan regelen waar mijn motor met aanhangertje op kan, om mij dandoor die blub zooi te rijden en dan kan ik hier makkelijk rijden. Hij kan dat regelen volgens hem en ik ben al in onderhandeling over de prijs, maar hij moet met het reisbureau en eigenaar van Jeep ook tot een accoord komen. Wij krijgen onze lunch binnen in hethotel gereserveerd, de meeste lunchen op de achterklep van de Jeep, maar bij Mont Blanc is het altijd binnen in hethotel. Je moet niet vergeten dat hier ongeveer 50 autos staan, x7 personen. Ook kom ik hier die 4 Duitsers tegen en ik vermoed dat 2 van hun de BMW GS in gaan ruilen voor een Harley.

Ook hoor ik, als ik buiten aan een van zoutblokken gemaakte tafel zit, een zeer vreemde taal die ik niet thuis kan brengen. Het zijn 4 blonde Europees uitziende vrouwen en ik vraag netjes in het Engels:Were do you come from ?Ik krijg als antwoord: from Turkie en ik zeg dat had ik niet verwacht want jullie zien er helemaal niet als Turkse uit. Een van die vrouwen snauwt mij af: How many Turkie have you see in your life ? Ik zeg :MUCH TO MUCHen ik ben er klaar mee.

Later gaan wij nog naar een meertje op de zoutvlakte waar voortdurend gas omhoog borreld. Dan heeft de chauffeur een verrassing voor mij, hij weet een simpele weg voor mij om bijna zonder water en hard zout op de vlakte te komen. Hij zegt ook, wij houden dat onder de pet anders zit straks iedereen op zijn eigen voertuig op het zout en hebben wij minder clandisie. Maar ik merk aan jouw dat je verschrikkelijk graag over het zout wil ondanks je handicap, ik wijs jou de weg. Hij rijdt via een andere route van de vlakte af en ik neem alles goed in mij op. Hij stopt nog een paar keer, om wat herkennings punten aan te wijzen. Dit is makkelijk te doen voor mij op mijn brommerke en YES het gaatmorgen gebeuren.

Om16.30 uurzijn wij terug in Uyuni en ik ga meteen naar Angie om te vertellen hoe verschrikkelijk mooi het was en dat ik morgen met mijn eigen motor het zout op ga.Ook vertel ikdat mij dat nog veel en veel leuker lijkt. Ze vraagt :mag ik mee dan ? want ik was nog nooit op de zoutvlakte. Ik zeg graag dan kun jij foto's maken onder het rijden, en van mij en mijn brommerke op het zout. Alleen nog aan mijn bazin vragen zegt ze. Ik zeg dat moet je anders inkleden; je moet zeggen dat veel klanten van alles vragen over de zoutvlakte en over het zout hotel, maar dat je dat nog nooit gezien hebt en dat je nu de kans hebt .Wijvertrekken pasals de auto's naar het treinkerkhof zijn en dat we voor hun ook weer terug zijn. Want ik hoef niet naar de souvenier winkeltjes etc. maar direct het zout op. Haar bazin gaat accoord en dit worden haar eerste vrije uren sinds ze hier werkt. Ze is bijna net zo blij als ik, alleen heeft ze geen camera, maar wel een sd kaart en laat ik nou 2 camera's hebben. Alleen bij eentje kun je de foto's niet terug kijken, maarkan ik later haar foto's op mijn memory stick zetten. Ze nodigt mij uit om na haar werk een pizza mee te gaan eten, want dat is goedkoper voor haar en ik vermoed dat zij het gisteren,ook wel naar haar zin gehad heeft.

Ik ga nog wat aan mijn site werken, want ik ben nog paar dagen achter met mijn verslag. Om goed20.00 uur komt ze mij achter de computer vandaan trekken en wij gaan naar pizza boer. Lekkere pint erbij en dat tientje reken ik ook maar af. Zij gaat meteen naar huis en ik ga nog naar een kroeg, waar ze een vrachtauto grof zout binnen gelost hebben. Net als bij ons, als ereen beach party is en er zand gelost wordt. Alle tafels en stoelen zijnvan zout en ook de asbak.

Zondagmorgen weer stralend blauw en volop zon, het beloofd een mooie dag te worden. Ik haal op tijd mijn brommer uit de stalling en als om11.00 uur de laatste auto's vertrekken richting treinkerkhof, zijn wij meteen op weg naar het zout. Maar ik moet van haar nog langs een restaurantje, want zij heeft als lunch een gegrilde kip met rijst geregeld. 25 kilometer offroad, nog een party lama's voor mijn motor en nu heb ik er WEL fotos van dankzij mijn camera vrouw.Dan via desluiproute de zout vlakte op, bijna geen water en no problem, meteen de 5 kilometer door naar het zouthotel wat zij voor haar werk wil zien. Even met de eigenaresse praatje maakt.Dan rechts af, de eindeloze zoutvlakte op. Dat is kicken, wat een ongelofelijk gevoel, in de verte zien wij 2 Jeeps die ik als richtpunt gebruik, maar deze vrij kort passeer met 80 kilometer per uur, harder kan echt niet. En dan nog een half uur door niks als zout, zout en nog eens zout. Op de achtergrond heel ver weg bergen, waarop bij sommige nog sneeuw ligt, hier ben je echt alleen. Als wij stoppen om foto's te maken hoor je niks als het warmte tikken van mijn motorblock, zo ongelofelijk stil is het hier. Wij maken een berg fotos van mijn motor, mij en mijn motor van haar en op de motor. Ongeveer honderd meter van de motor vandaan picknicken wij, de kip is dankzij alluminium folie nog redelijk warm, colaatje erbij en zo ongelovelijk stil, geen vogeltje of vliegje helemaal NIKS. Hier geniet ik ongelofelijk van !Na de kip wil ik nog wat films maken, ja dat kan met mijn fototoestel !Ik heb eens iemand gezien die van een zwarte beer met drie welpen foto's en flims tegelijk wilden maken en uiteindelijk bijna niks had. Ik rij wat rondjes, kom van afstand recht op haar af en dan vlak langs dat ik ook vanachter gefilmd wordt, het moet echt mooi worden. En genieten van het weer, bij het rijden is het vrij fris, maar stilstaand zit ik lekker in mijn hemdje in de stalende zon en moet ik heel mijn kop insmeren met zonnebrand. Zet mijn camera weer op foto stand en wij gaan terug. Ik wil persé langs het zout hotel, daar staan nu ongeveer 50 jeeps en 350 man buiten. Het is ongeveer 50 kilometer rijden en ik moet op het laatst flink corrigeren om bij hotel uit te komen. Ik rij redelijk kort langs en er worden een partij foto's gemaakt ! Ikrij met een grote bocht terug en richting uitgang om naar Uyuni terug te rijden, maar ik ga ongelofelijk in de fout ! Ik zit te veel naar links blijkt en mijn achterwiel zakt door de zoutlaag. Ik krijg hem er weer uit en wil met een grote boog draaien, danzak weer de de laag. Ik krijg hem er weer uit, maarzak er weer door en de vierde keer is het over en uit. Ook mijn voorwiel zakt door de laag en ik zit tot aan mijn blok in de zwarte blub. Alleen mijn aanhangertje staat nog op de zoutlaag. Ik maak maar een party foto's van deze troosteloze situatie. Zelf kan ik wel over de zoutlaag lopen dat is gelukkig geen probleem.

Als de eerste Jeeps terug komen, die mij op een paar honderd meter paseren, ga ik als een gek staan zwaaien, maar ze rijden allemaal door. Angie komt met het idee om bij de zoutwerkers hulp te gaan vragen. Die zijn met vrachtwagens en jeeps en misschien willen die mij wel helpen. Ik blijf bij mijn motor wachten. Dan eindelijk 3 jeeps die wel recht op mij afkomen maar honderd meter voor mij stoppen. Ik loop er naar toe, zij zeggen: wij willen wel helpen maar wij kunnen daar ook niet komen met onze 2 duizend kilo zware jeeps. Daar komen wij ook niet uit, alleen met mankracht kom je hier uit. Het zijn allemaal Israeliers en zij vragen waar ik vandaan kom. Ik denkdat zij aan mijn accent en uiterlijk vermoedt hebben dat ik een Duitser was. En ik vermoed dat als dat zo was, ik er nu nog gestaan had. Maar als ik zeg dat ik Nederlander ben, komen zij gelijk in actie en zij krijgen mij eruit met een man of tien duwen en trekken. Ik had mijn camera aan een meisje gegeven en die zou een hoop foto's maken voor het nageslacht. Angie is ook terug gekomen, want die had van afstand gezien dat er jeeps mijn kant op gingen.

Mijn motor en aanhanger is een grote zwarte bende en vol zout.In Uyuni zet ikAngie bij het kantoortje af en haar bazin kan naar huis. Ik rijd mijn motor naar de stalling, want dewasserettes zijn op zondag dicht. Deze zijn nooit zelfbediening en hierwordt ervoor je gewassen, dus morgen vroeg voor het sleutelen even langs. Ik ga op het terras tegenover het hotel een pint pakken want daar was ik wel aan toe. Ik kijk mijn foto's terug en krijg de schrik van mijn leven 'DIT BESTAND BEVAT GEEN GEGEVENS', staat er in mijn schermpje. Fuck- Merde-Ostia-GVD. Ik haal mijn sd card eruit, plaats hem terug en probeer opnieuw. Gelukkig tot aan het filmen staat alles erop, ook de foto's van gisteren. Daarna is onduidelijk voor mij. Ik haal mijn memory stick en ga naar Angie. Die laadt haar foto's en die van mij op de stick en in haar computer. Daar is zij heel handig in. De 2 film bestanden krijgt zij niet geopend en de foto's van het vastrijden ook niet, maar ze schijnen er wel op te staan. Dit waren de 2 mooiste dagen van mijn trip, echt een hoogte punt. Schitterend mooi en goed gezelschap. De foto's volgen als ik sneller internet ter beschikking heb.