Zondagavond nog lekker weesten eten met Angie en vroeg naar bed, want morgen vroeg moet er gewerkt worden aan m'n brommerke.
Om 08.00 uur s'morgens ben ik onderweg naar de wasserette, want het ziet er niet uit en er verschijnen al witte plekken op het aluminium van het zout.
De baas van de wasserette heeft duidelijk ervaring met zout afspuiten, want mijn motor moet op de brug om hem ook van onderen goed te kunnen reinigen. Hij is er bijna een uur mee bezig en maardan is hij ook weer helemaal picobello !(3 euro totaal)

Dan naar de hobbyist, wat een heerlijke rotzooi hier.We gaan meteen aan de slag, mijn brommer op wat houten blokken zodat het achterwiel vrij is van de grond. Tassen eraf, uitlaater onderuit,dan het achterwiel eruit en webeginnen om mijn remschijf te verwijderen. Erzat inderdaad een slagje in.
Ik haal mijn reserve remschijf uit mijn aanhangertje en wat blijkt; Deze is nog KROMMER als degene die op mijn brommer zit, dus dat schiet niet op.
Maar het betekent wel, dat ik het tot Lima met een beperkte achterrem zal moeten doen. Maar ik kan er al behoorlijk mee overweg en ben al behoorlijk snel met pompen als het nodig is. Ik sta er versteld van wat alleen met voorrem mogelijk is !Ik raad iedere motorrijder aan om eens een week in de bergen te gaan rijden zonder achterrem. Wij monteren alles weer, alle werk voor niks en een dag verspild, want om nu nog aan te rijden naar Potosie, daarheb ik geen zin in. Dus heb ik mijn vorige verslag maar geschreven, wat jullie al gelezen hebben. Ik reken af met de baas, die mij ook nog een setje BOLIVIAANSE nummerplaten mee geeft. Hij vraagt in totaal 3 Euro, ik wil hem er 5 geven maar daar wil hij niks van weten. Maar het lukt mij toch om ze aan zijn vrouw te geven.

s'Avonds zal ik mij zonder Angie moeten vermaken, zij moet werken. Haar broer die hier werkt als chauffeur- gids, komt deze avond terug van een driedagse trip met vier Turkse dames. Dat zal gezellig geweest zijn.Er komen ook nog verschillende backpackers hun bagage op halen.Angie moet met haar broer naar de baas om het een en ander te bespreken. s'Avonds ga ik alleen een pintje drinken tegenover het hotel, leuk terras en de bazin een typische Boliviaanse net zo breed als hoog. 1 meter 50 hoog en honderd kilo zwaar, een gele plooi jurk, hoed op en haar haar in 2 lange vlechten. Maar het is eenaardig mens en vraagt en verteld van alles.

Als ik later wil gaan eten zie ik een Suzuki V-strom staan, met volle bepakking en zeer slordig geparkeerd. Ik kan zijn nummerbord niet lezen van het stof, maar ik besluit om de wacht te houden, want hier moet iets aan de hand zijn wat niet in orde is. Een paar minuten later komt een Zuid-Amerikaans type aanlopen met zijn helm onder arm, het is een Colombiaan :Alex Gomez die in New-York woont en werkt ,en nu met zijn maat een trip aan het maken is in Zuid-Amerika.
Hij heeft problemen met de koppeliing geen olie (dot 4 ) en zijn maat staat 10 kilometer voor het dorp zonder benzine. Hij is al bij alle drie de benzine stations geweest, maar geen van drieën Benzine op voorrraad. Nou dat treft, ik heb nog 10 liter op mijn aanhanger in voorraad, daar kun je een deel van hebben. Zelf zal ikook nog wel wat nodig hebben, want als er nu geen benzine is, zal er morgenvroeg ook wel geen benzine zijn als ik vertrek. Ik laat hem naar mijn stallingbellen om te kijken of George thuis is, want anders kan ik niet bij mijn brommer i.v.m. met de grote hond. George is thuis en wil ons met de auto op komen halen, om naar zijn maat te rijden met de benzine. Wij vinden zijn maat slapend langs zijn motor. Hij is doodop en ziek.Ze hebben die dag 600 kilometer of-road piste gereden. Wij kiepen wat benzine in zijn motor en hij rijd voorop naar het dorp. George weet een backpackers hostal waar motoren op een veilige binnenplaats kunnen en het goedkoop is. Later gaan wij gezamelijk eten en natuurlijk een goede pint (dat houden wij erin, héJoop !) Zijn maat gaat vroeg slapen, is echt ziek, maar ik ouwehoer nog een hele tijd met Alex. Als ik mijn verhaal vertel wat ik allemaal met mijn harley gedaan heb, is hij toch wel onder de indruk en hij wil persé morgenvroeg een filmpje maken voor zijn vader en zijn vrienden. En als hij hoort dat ik in juli / augustus naar het noorden wil naar Equador /Colombia etc, biedt hij mij zijn huis aan. Hij heeft een huis in Medelin en daar woont alleen zijn oma. Er zijn 3 kamers over en daar mag ik zo lang als ik wil gratis gebruik van maken en zijn oma zal goed voor mij zorgen. Kijk zo maak je vrienden. Als wij eigenlijk veel te laat gaan slapen ( wij kregen geen bier meer ! ) spreken wij af morgenvroeg 09.00 uur bij mijn hotel, om wat te filmen en foto's te maken.
Om 08.00 uur s'morgens haal ik mijn brommer op en knoop mijn bagage er weer op. Een lekkerontbijtje en ik ben er klaar voor. Alex filmt mij en een intervieuwtje erbij. Ikneem hartelijk afscheid van Alex en natuurlijk van Angie, want met haar heb ik het toch wel naar mijn zin gehad.

De eerste 25 kilometer offroad vallen mij weer mee. Ikmoet meer berg op, dan af en later op het asfaltin een stralende zon, zit ik weer te genieten.Met mijn rem is goed te leven, alsik er maar rekening mee houd. Onderweg nog foto's gemaakt bij cactussen en vergezichten, wat kan het leven toch mooi zijn. 50 kilometer voor Potosi moet ik mijn reserve can aanspreken, want ik kon s'morgens inderdaad nergens tanken. In Potosi ander hotel genomen, het vorige was wel erglawaaierig en prijzig omdat ik voor 2 moest betalen. Ik had bij de overburen, in hotel Jerusalem, al geïnformeerd naar prijs en dat was hetzelfde geld, voor 2 sterren meer. Zie later de foto's. Alleen moest ik mijn kamersleutel nog terug brengen naar vorig hotel, want die had ik nog in mijn zak zitten. Internet gezocht met snelle verbinding, maar datwas niet mogelijk. Aan mijn motor het fiets-computer systeem compleet vervangen, want nu was heteens een keer niet de teller. Onderweg was er iets aan de hand en ik had gemerkt hoe ik hem vandaag gemist had. Lekker gegeten in hetzelfde restaurant als vorige week en later nog in een donker bruin café eenafzakkertje genomenen op tijd naar bed. s'Morgens bij het ontbijt word ik in gebrekkig Nederlands aangesprokendoor een man,die gids is voor 2 Oostenrijkers en methen10 dagen door Bolivia reist in zijn4-wheel. Hij is geboren in Nederland, met zijn 3 jaar naar Australië verhuist en later naar Bolivia.Hij heeft nu dus 3 paspoorten, maar wil zeker zijn Nederlandse niet kwijt. Als ik later de stad uitrijd, knoop ik 100 meter voor het benzine station mijn Boliviaanse plaat op de motor en het gaat perfect : 30 liter voor een tientje. Dat is kicken (20 EURO verdient)

Onderweg naar Ouru geniet ik weer van een Canyon achtig gebied. In de bergen krijg ik nog een hagel en onweersbui op mijn flikker en heb ik het fris. Later weer volop zon en ik rij nonstop door naar het voor mij bekende hotel, maar nu voor derde keer gratis. En hier vind ik wel snel internet en zet mijn foto's van het zout op mijn site, (alhoewel : snel: 5uur !). Ik stuur een mailtje naar Enrique en Vladi; dat ik misschien een dag eerder kom, om mijn rem te repareren en ik besluit om eens naar mijn vrienden in La Paz te bellen. Ik bel Kevin, die spreekt het beste Engels, maar ook gebrekkig. Die geeft mij zijn vader en hem leg ik uit dat ik een nieuwe remschijf nodig heb en als die te verkrijgen is in La Paz, datik dan kom om hem te vervangen. Het is voor mij 300 kilometer omrijden. Er is in La Paz een harley zaak die alleen verkoopt maar niet sleutelt (Dennis) en via via krijg ik zijn telefoon nr. Ik bel hem; het is geen enkel probleem, hij heeft keus uit 3 verschillende types en eentje moet zeker passen. Anders kan ik bij Boris, in zijn metaal fabriekje, de gaten wel aan passen of zoiets.
Ik spreek af als ik morgen in de buurt van La Paz ben ik hun bel, dan pikken zij mij op om met mij de ronde te gaan doen. Later in een restaurantje nog een heerlijke schotel genomen met een, inderdaad :lekker pintje en een koffie met cognac na.

s'Morgens zit ik om 08.00 uur op mijn brommerke op weg naar La Paz, wat zal ik blij zijn als ik nieuwe schijf heb. Voor La Paz tank ik nog een keer met mijn eigen platen, ik denk dat ik het beste buiten de steden kan tanken, waar weinig volk is en geen bewaking, Alleen nu zegt hij dat ik een buitenlander ben, ik zeg dat klopt, maar de motor niet en het gaat om het voertuig en niet om de bestuurder. Hij tankt mij vol en vraagt uit welk land ik kom. Wat denk je, vraag ik ? Laat hij nu toch denken dat ik een Argentijn ben, dus met mijn Spaans gaat het al een stuk beter, al moet ik nog verschrikkelijk veel leren.
In La paz bel ik hun niet, maar rij op goed geluk de stad in en ik rij recht naar het zelfde hotel als vorige week. Ik pak een kamer en bel Kevin, die komt mij halen met Jessica en wij bellen Dennis. Maar helaas siesta tot 14.30 uur,dus anderhalf uur wachten. Kevin stelt voor om bij Boris mijn achterwiel en remschijf vast te demonteren, dan kunnen wij later meteen aan de gang. Maar ik houd de boot af ik wil eerst wel eens zien wat voor een schijf het is, het duurt nog lang voordat het donker is. We gaan in een Braziliaans restaurant eten, buffet en betalen per kilo. Om14.30 uurzijn wij bij Dennis en hij bekijkt mijn schijf eens. No problem; als ik hem nu bestel heb ik hem over 10 dagen in huis. Ik val een partij uit tegen hem, waar de honden geen brood van lusten. Ik heb jouw heel duidelijk gevraagd of JIJ ze op stock had en dat was geen probleem. Jij had er zelfs 3 op stock, maar hij bedoelde dat zijn leverancier ze op stock had. Kijk daar schiet je wat mee op. Als ik wat gekalmeert ben, besluiten wij om bij Boris mijn remschijf te laten richten en als dat niet mogelijk is, kan ik van een Sportster die bij hem in de shop staat de schijf kopen, monteerd hij later dan wel de nieuwe erop.
Bij Boris bekijken wij de situatie eens en die geeft het advies om de tweede handse schijf van de Sporster te monteren en niet gaan liggen te klooien.
Hij belt Dennis en die wil zijn schijf voor 250 USD wel kwijt. Ik zeg dat hij hardstikke gek is, deze heb ik voor 100 USD nieuw gekocht en dan 250 voor tweede handse. Ik ben gvd gekke Henkie niet. Zij bellen naar harley zaak in Sante Cruz: daar kosten NIEUWE 160 USD en op voorraad en in 2 dagen in La Paz. Ik bel zelf naar Dennis; dat ik zijn tweede handse voor 160 USD wil en hij krijgt dan een nieuwe, voor op de sportster, thuis geleverd. Hij heeft er tenslotte voor gezorgd dat ik voor Jan lul naar La Paz gekomen ben. Hij blijft bij zijn standpunt dat ik voor 250 USD de zijne kan kopen. Ik leg hem op zijn Spaans/Engels/Irsels uit dat hij zijn schijf in zijn reet kan steken, ik ben er helemaal klaar mee.

Boris en Kevin gaan aan het bellen, zij vinden via via een adres welke ervaring heeft met schijven richten en daarna opnieuw vlakken. Wij er naar toe, ik zie het eigenlijk niet zitten, maar ik ga overstag. Wij monteren mijn achterwiel gewoon op straat tussen het verkeer en ze gaan aan de gang. Het richten viel mij inderdaad niet tegen maar daarna het vlakken op de draaibank was kloten, want met een oude draaibeitel krijg je een geharde schijf echt niet gevlakt. Het bleef trillen, fluiten en zingen, daarna met oliesteen en schuurlinnen bij gewerkt en het zag er redelijk uit. Gemonteerd en ikke eenproefrit gemaakt. Het viel mij niet tegen in eerste instantie en mijn aanhanger er weer achter gehangen. Dan zegt Kevin tegen mij; boven naar de berg wijzend: MANAÑA ?en ikke zeg: SI. Ik nodig Kevin, zijn vader Leo, Borisen de dames uit voor een etentje voor vanavond. Dit voor wat zij allemaal voor mij gedaan hebben. En op weg naar het hotel, test ik mijn rem nog verschillende keren. Het gaat, maar daar houdt het mee op. Maar ik durf er morgen de DEAD ROAD mee aan !

Leuke avond, vooral Kevin zijn vader is in zijn nopjes met mijn bezoek. Hij praat en vraagt weer honderduit, als ik later het hele gelag betaal, zijn zij het er niet mee eens maar ik heb een leuke avond. Zijn vader, Boris en ik nemen er nog een en nog twee. Dan besteld hij whiskey die echt niet te zuipen is, dan cognac, dievolgens mij uit dezelfde fles komt. Dan weer een partij bier en veel te laat word ik met de taxi naar hotel gebracht.

Om 09.00 uur s'morgens staat Kevin aan het hotel voor de tocht. Een van mijn doelen in Bolivia was de DEAD ROAD of te wel CAMINO DES MORTES te rijden. En vandaag gaat het met enige vertraging, toch gebeuren. Jessica gaat nu wel mee achterop en kan foto's maken onderweg. Wij rijden naar boven met zijn tweeën. Leo en een paar vrienden komen later. Onderweg heb ik natuurlijk mijn rem weer eens goed aan zijn kloten gezeten en het is echt kloten. Boven bij een restaurant mijn aanhanger afgekoppelt, tentje van mijn motor af, mijn rem reservoir bijgevuld, de rem ontlucht, ik ben er klaar voor. Ik bestel nog een gegrilde forel en dan komt Leo met zijn broer op een harley sportster, hijzelf nu op een Suzukie look a like en nog iemand op een Yamaha ofroad met zijn vriendin er achterop. Wij rijden verder naar de top, om aan de afdaling te beginnen. Ik heb voor mijn eigen besloten om het kalm aan te doen, alleen met voorrem en in geval als het niet anders kan mijn achterrem erbij. Het eerste stuk is echt steil en grint. Ik moet hier mijn achterrem er al bij pakken, maar later wordt het minder en gaat het voor treffelijk. Slechte weg en diepe afgronden maar no problem ! Ik heb alles onder controle en twijfel geen enkel ogenblik. Na 10 kilometer stoppen wij om even wat te bij te kletsen en van het uitzicht te genieten. Het is spectaculair om te zien; een wegje van 3 meter breed uitgekapt op een berg en een afgrond van 600 meter diep en zonder vangrail ( twee maal de Eifeltoren). Als je hier een fout maakt, ben je ongelofelijk de klos en kansloos. Tussen de 10 en 15 kilometer is het gevaarlijkste stuk, veel water, een douche gordijn en keien en gaten Maar wij gaan zonder problemen naar beneden en ik heb mijn achterrem niet nodig. Alleen stikt het hier de moord van de mountain bikers, echt een plaag. Soms zit je echt op gesloten in zo'n groep, als het iets vlakker is gaan wij harder en iets steiler naar beneden gaan zij harder. Maar leven en laten leven. Na 25 kilometer is het eigenlijk maar een gewoon bergpaadje, meer niet . Dan word ik onbeschoft in gehaald door een quad, ik moet echt rechts blijven en kan niet het beste spoor volgen. Hij rijdt mij zowat van mijn sokken de idioot . Als ik weer eens in een groep mountain bikers zit, komt er een langs mij rijden en roept: you must go faster. Ja m'n kloten, ik hobbel in zijn eerste versnelling naar beneden en hoef geen gas te geven of bij te remmen.Het is goed zo.
Bij 40 kilometer is er een rustpunt, daar stopen wij weer en drinken wat. Hier vertelt Kevin dat hij is geraakt door die groene quad en met veel moeite overeind gebleven is. Ook de mountain bikers klagen over die idioot. Ik hoop voor hem dat hij aan de voet niet te zien is, anders zullen wij hem eens iets duidelijk maken, vermoed ik. De laatste 20 kilometer zijn redelijk goede weg, geen afgronden meer en niet zo steil meer. Soms zelfs klimmen. Dan zie ik die mountain biker die mij aan gesproken had, ik ga achter hem rijden met een hoop kabaal. Hij kijkt een paar keer raar achterom, dan ga ik langs hem rijden en roep: you must go faster. Na 60 kilometer is het gedaan enwij rijden door naar de rivier. Hier is ook een restaurant met zwembad. Veel mountain bikers zijn hier verzamelt, om later met busjes terug te gaan naar La Paz. Een Deense is op de dead road in de fout gegaan en vol de voorremgepakt ipv de achterrem en over de kop gegaan. Wat bulten en schaafwonden en de duim uit de kom. Wat mij opvalt bij die fietsers; die hebben volop bescherming, helm- knie- elleboog- schouder besherming maar enkels ho maar !Enkel een paar gympis. WE DID IT AGAIN !

We moeten nog 100 kilometer terug naar La Paz , dat isvolgens hun nog bijna 3 uur rijden door de vele bochten en langzaam verkeer. Na 60 kilometer pik ik mijn aanhangertje weer aan en bindt mijn tentje weer op de motor. Eet nog een forelletje en ga voldaan naar La Paz. Maar mijn rem is nu echt kloten; hij hapt en bijt en ik moet pompen en pompen om er wat vaart uit te krijgen. Mijn besluit staat vast : ik rijd morgen in 2 dagen naar Arica en parkeer daar mijn motor en ga met de bus naar Lima. Ik heb hier een goed adres;een biker met hostal en grote garage. Ik ken hem nog van Dakar ralley van 2011.

Het is dan over en uit !

Kevin zou mij om22.00 uur bij het hotel op komen halen om te gaan eten, maar ik ben moei, echt moei ! Ik ga een half uur onder de douche zitten en ga dan onder de wol om22.30 uurword ik wakker. Kleed mij vlug aan en ga naar receptie maar geen Kevin te zien. Kijk wat op mijn mail, stuur ons Drieka een mailtje dat ik ermee op houden dan komt hij binnen met Leo. Sorry sorry, ikheb mij verslapen; ja ik ook ben net hier. Zijn vader zou ook mee gaan maar heeft zijn kater van gister nog niet verwerkt en Jessica moet nog studeren. Zelf heb ik eigenlijk ook geen zin. Maar zij hadden mij de vorige week al beloofd om gegrild kalfshart te gaan eten aan een stalletje. Ditis maar een klein hapje en een specialiteit van La Paz. Echt lekker en een pintje erbij. Om24.00 uur lig ik onder de wol.

Om 09.00 uur komen Kevin en Leo mij uitzwaaien. Zij brengen mij tot buiten de stad, ik tank weer met mijn eigen plaat. Hier komt ook nog een Harley rijder van de Harley- Davidson club vertellen dat ze een remschijf voor mij gevonden hebben. Hartstikke fijn natuurlijk, maar ik heb nu geen tijd meer. Ik heb dinsdag een vlucht vanuit Lima naar Buenos Aires enhet is nog 1800 kilometer rijden naar Lima. En mijn besluit staat vast, ik ga op mijn gemak naar Arica, stal daar mijn motor en neem daar de bus naar Lima. Want als het mislukt heb ik een groter probleem, dan red ik ook dat niet meer.We nemen afscheid, zijn vader belt nog om mij het beste te wensen en ik rijd alleen naar de grens is tenslotte maar 300 honderd kilometer voor vandaag.

Het gaat voorspoedig en ik ben om14.00 uuruur al aan de grens. Het is hier een dorp van niks en ik besluit om door te rijden naar Arica, dathaal ik gemakkelijk voor het donker. De douane helpt niet echt mee om het vlot af te werken, maar in een uur ben ik klaar en mijn motor mag tot 6 juli in Chili blijven. De afdaling naar Arica van 4800 meter naar zeeniveau gaat normaal, wel wat gaten hier en daar maar no problem. Dan stilstaand verkeer en niet zo'n beetje ook. Hetzal toch niet waar zijn zeker, hier zit ik niet op te wachten. Ik rij naar voren en vraag wat er aan de hand is. Door wegwerkzaamheden van 23 kilometer, om en om verkeer. Alleen om en om is 3 uur wachten, maar er zijn al 2 uur van om, dus nog een uur wachten en dan kunnen wij. Als ik dat maar red voor het donker. Af en toe zien wij eens een vrachtauto de berg op komen, want wij hebben wel een prachtig uitzicht over de helling.
Als ik na een uur nog steeds vrachtauto's in een grote stofwolk de berg op zie komen, begrijp ik dat het wat langer kan gaan duren en ik in het donker zal moeten rijden. En zal dan ook de eerste tijd tussen auto'szitten. Ik vraag nog eens aan die verkeersregelaar hoe lang nog? Het kan nog best een uur duren, maar niet voor mij besluit ik. Ik start mijn motor en ben weg. Hij wil mij nog tegen houden, maar tevergeefs ik ben er vandoor. Als ik verkeer tegen kom ga ik netjes aan de kant en wacht. Soms gaan de vrachtauto's voor mij aan de kant, geen enkel probleem, Alleen verwacht ik aan de ander kant wel wat problemenbij de wegafzetting, want zij hadden wel radio contact met elkaar. Dehele de 23 kilometer kom ik verkeer tegen, dus wij hadden er nog wel een tijd gestaan, vermoed ik. Bij de ander wegafzetting mag het verkeer nog steeds door rijden en mij laten ze wonder boven wonder gewoon door rijden zonder iets te zeggen. Het laatste stuk moet ik toch nog in het donkere rijden, maar het iseen spiks-plinter nieuwe weg en met reflektoren in midden en bermstrepen. Geen verkeer, dus groot licht eropen met 100 kilometer per uur, de laatst 50 vlakke kilometers naar Arica.

Op goed geluk de stad in en als ik voor de eerste keer de weg vraag, blijk ik maar een straat van de hostal af te staan. Ik kan hier mijn motor binnen kwijt maar Marco de biker is er niet. Hijis naar Iquque met de Pasen. Ik ben de enigste gast want de prijs is i.v.m. de paasdrukte verhoogt van 18 naar 30 euro per persoon en dat blijkt niet echt volk te trekken. Maar ik denk dat ik met Marco wel een leuk prijsje overeen kom. Ga nog wat eten en natuurlijk een koude pint !want het is warm hier en om22.00 uur ga ik naar bed maar niet onder de wol. Als ik wakker word om te pissen, verschiet ik ervan dat het al na 09.00 uur is. Ikzal het wel nodig gehad hebben vermoed ik. Ik was ook echt moe en op, maar ook opgelucht dat ik het er weer vanaf gebracht had.
Vlug ontbijt en naar bus station voor info. vanbustijden naar Lima. Dat valt mee, 5 bussen per dag en in de bus van morgen,14.00uur s'middags, is nog een cama (bed) vrij. Zodoende heb ik nu de tijd om dit verslag te schrijven en kan ik vanavond eens lekker op stap en morgen uitslapen.
In de loop van de dag komen nog veel mensen vragen voor slaapplaats, maar als ze de prijs horen, vragen ze: is ditvoor twee personen ? Nee per persoon !en zeslaan gillend op de vlucht zonder de kamer te hoeven zien. Zodoende zit ik lekker rustig hier !

Er volgen t.z.t.nog een partij foto's

Houdoe !