Back in Argentinië en HOE

12 januari 2011

Maandagochtend bij Michael nog een lekker ontbijt gehad en daarnazou hij en zijn vriendin mee rijden tot MANO in DESSERT. Dat is een gigantische 'hand' in de woestijn en vorig jaar ben ik daar met 100 km per uur langs gereden zonder foto's te maken. Dit jaar doe ik het anders. Ik tref daar een groep van 20Amerikanen op gehuurde BMW's die de ralley ook volgen. Ik word in perfect Nederlands aangesproken door Adam. Ditis een Israeliër die in Nederlend gewoond en gewerkt heeft, maar nu al jaren in San-Fransisco woont. Nou die Amerikanen lusten mijn verhaal wel; dat ik met de plumber vanuit San-Francisco een retourtje Dead-horse heb gereden in 5 weken. Zij willen allemaal met me op de foto en ze beloven mij dat ze die naar mij zullen mailen. Hier ook afscheid genomen van Michael en zijn vriendin en ga ik op weg naar Copiapo.

Onderweg kom ik overal bekenden tegen, die mij vorig jaar ook gezien hebben.Ik word onderweg een keer tot stoppen gemaand, door 2 Argentijnen in eenauto die de rally ook volgen en die ik al paar keer gezien en gesproken heb. Zij hebben van mij onderweg foto's gemaakt en op groot formaat af laten drukken voor mij. Bij bezine stations waar het altijd druk is spreek ik ook vaak de service teams van de Nederlandse teams, wat altijd leuk is. In Copiapo, waar ik al vroeg ben, meteen een motel gezocht. Mijn brommer daar achter gelaten en met een taxi wil ik naarhet bivac, waar definish is van speciaal van vandaag. Maar detaxi-driver vraagtzo'nabsurde prijs, dat hij mij de boom in kan. Ikga bij eenstoplicht staan en ja hoor het eerste officeël bestickerde voertuig van deorganisatie neemt mij mee naar bivac.Ja, mijn polsbandjes doen wonderen !

In het bivac zijn net de eerste motoren binnen. Bij KTM gaat alles volgens verwachting, maar Frans Verhoeven zit ergens met kapot blok in de woestijn en gaat vandaag veel tijd verliezen. Tony van Deijne baalt verschrikkelijk, hijheeft kei door carterbescherming en carter gehad, zodat hij zijn olie verliest. Voor hemen Marcel Snijders is het over en uit. Mirjam Pol is beter gestemd, zeis duidelijk in haar ritme aan het komen nu er meer zand is en zestijgt elke dag verschillende plaatsen. Zeheeft nog geen pleisters nodig gehad ! Ik praat nog tijdje met een Belgisch team over de vele volgers. Zij zien mij al jaren, maar constateren dat het er wel erg veel worden en dat er bij zijn die niet op motor thuis horen en absoluut NIET kunnen rijden en levensgevaarlijk bezig zijn. Ze betwijfelen zelfs of ze wel een motor rijbewijs hebben en ooit motor gereden hebben. Later rijd ik met een Chileense coureur, die al dagen geleden uitgevallen is, mee naar stadje terug en zet mij af bij eenrestaurant. Ookgeeft mij tip voor een goede bar. Na het eten even terug naar motel, en tref ik daar een pers team uit Servieën. Die hebbenvorig jaar foto's van mij gemaakt,maar mijn mailadres kwijtgeraakt waren. Ook nu hebben zij weer foto's gemaakt onder weg en ze willen met mij een intervieuw, dekomende dagen,voor hun motorblad.

Later ga ik met een taxi naar de Santos bar. Ikkom daar binnen en om dit nou een bar te noemen ! Erzitten paar mannen binnen en een stuk of 20 snollen; allemaal hoge hakken, minirokje en mini bikini. Ik laat mij niet uit het veld slaan, heb wel voor hetere vuren gestaan. Ik ga op een sofa aan een tafeltje zitten en bestel een fles bier. Erkomermeteen een paar snollen bij mij zitten, die wel iets te drinken lusten, maar daar ga ik niet op in. Mijn bier voor 8 Euro is al duur genoeg, en ze hebben wel in de gaten dat ze beter op kunnen zouten. Als ik mijn biertje op heb, bestel ik nog een fles en komt er weer een juf bij mij zitten. Zeziet er best wel uit en praat goed Engels. Ze vraagtof zij ook een pilsje krijgt, want ze heeft dorst en het bier voor haar kost maar 4 Euro. Ik zeg haar dat dat oké is en ik roep de ober voor een fles bier meer. Maar ik vraag eerst aan de ober wat die fles kost en jawel hoor, ze had de komma verkeerd gezet en kost dus 40 Euro. Nou je begrijpt het wel, geen fles bier voor die snol. Maar ze blijft zeuren dat ze dorst heeft en dat ze mij zo leuk vindt enz. enz. Nou zeg ik, als je echt zo'n dorst hebt, mag je wel een keer van mijn fles drinken. Toen vond ze mij opeens niet zo leuk meer, snap jij dat nou? Op gestapt en op zoek naar een andere bar. Maar ook bij devolgende bar hetzelfde, alleen hier zaten maar2 dames maar dan wel van minimaal 100 kilo schoon aan de haak. Ook die hadden verschrikkelijke dorst, dus nu maar weer eens op zoek naar een normaal café. En die zijn er ook en hier een liter bier voor 2 Euro, dat smaakt beter ! Met sluitingstijd op zoek en ik vind nog een bar verderweg uit het centrum. Hier zit een stelletje onguurvolk, maar ik heb er best plezier mee en ze zijn allemaal kleiner dan ik en voel mij best wel op mijn gemak !Na een paar biertjes, op zoek naar een taxi of andere bar. Als ik verder van het centrum afloop en ik door de vuilnis op de stoepen over straat moet en een meute honden achtermij aan krijg, besluit ik om terug te gaan. Als ik bij en grotere straat kom, stopt er een politie auto. Die mij vragen wat ik zoek; een taxi of bar is mijn antwoord. Stap maar gauw bij ons in, want wij laten je hier niet alleen in deze buurt. Hieris hetveel te gevaarlijk voor toeristen en jij mag van geluk spreken, dat er niks met je isgebeurt. Ze zetten mij netjes af bij hetmotel. Spaart ook weer taxi uit ! Zo komt Jan Splinter door de winter, al hoewel het hier behoorlijk dooit !

Vanmorgen redelijk op tijd op en op weg naar Fiambala; de San-Francisco pas over. Ikwil die vandaag doen ivm drukte morgen. Met de hele meute, zoalsvorig jaar, islevens gevaarlijk voor mij. Tank vol en water ingeslagen, want na 500 kmis pas eenvolgend tankstation of restaurant. Het is bewolkt en best wel frisjes. Ik ben bang dat ik het vandaag koud ga krijgen, moet tenslotte naar 4900 meter hoogte. Ik zie ook geen barretje of iets dergelijks, dus stukje de berg op en maar wat bisquit met cola ontbeten. Het zonnetje komt door en de weg valt best mee, maar ik weet wat ik nog te goed heb voor ik op de top ben. Na 150 km wordt hij slecht, maar ik worstel er mij doorheen. Bij km 180 de Chileense douane, waar ik tegelijk met 20 Argentijnse motorrijders arriveer. Die hebben bewondering dat ik met mijn Harley de pas over ga, wantde pasis slecht, veel slechter als vorig jaar en ze zijn overal aan de weg aan het werken wat nogal wat problemen geeft. Maar ik denk dat nu het niet zo druk is, zodatik de volgende 120 km wel door kom. Het eerste stukje kan ik 60 km rijden, ditis beter als voor de douane. Maar dan begint het terug naar zijn eerste versnelling en ploeteren met 25 km door kiezel en zand. Gelukkig strakke wind van rechts, zodat mijn motor blok genoeg koeling krijgt en ik niet in het stof rijd, van het weinige andere verkeer. Maar de weg wordt slechter en slechter en rijd verschillende keren vast in het grind en moet werken om hem weer aan de gang te krijgen. Hier heb ik het geluk nog dat ik het beste spoor kan kiezen, dat kan morgen absoluut niet.Wind; soms van achter zodat ik in mij eigen stof rijd en als er dan ander verkeer komt even aan de kant tot stof weg is. Na 50 km gestopt; ikben doodop en snak naar adem en voel mij niet goed. Ook mijn fles water heeft heeft de geest gegeven en is een lekker zooi in mijn aanhanger. Delaatste cola maar opgedronken en verder ploeteren. Hetis echt afzien. Gelukkig geeft mijn brommerke ook op deze hoogte geen krimp en ploft lekker door. Dan komt de eerste omlegging, zehebben een alternatieve route, die nog slechter is met veel klimmen en dalen. Als ik mijn achterrem een keer nodig heb, blijkt dieniet te functioneren zoals het moet, dat kan er ook nog wel bij. Moet nu nog voorzichtiger zijn met afdalingen. Op gegeven moment kom ik op een bult en moet zeker 50 meter omlaag met 15% helling en aan de ander kant met 15% weer omhoog. Beneden in zit een grote bus vast, kan niet terug of omhoog. Komt niet meer op gang. Door een tegenligger, heeft ook een grote truck moeten stoppen en die staat mij daar ook een parij te stunten om opgang te komen. Ik wacht af tot heel de weg vrij is, zodat ik zonder te stoppen meteen door kan klimmen en inderdaad ikkom zonder problemen boven. Maar als morgen hier een bus of iets dergelijks groots vast komt te zitten, loopt alles in het honderd en rijden de wedstijd trucks alles naar de gort. Als ik terug ben op route, stopt een tegenligger die mij ziet ploeteren en vraagt of hij kan helpen. Hij geeft mij 2 flessen water en wenst mij veel sterkte met mijn laatste 35 km tot top. Ik heb nu wind van links, dus rijd ik zoveel mogelijk aan linkerkant van weg en tegenliggers zijn dan wel zo sportief om ook links te gaan rijden zodat ik uit het stof blijf. Ook dit kan morgen niet !Als ik bordje 5 km Pas de San-Francisco krijg, begin ik alweer wat op te monteren, maar voel mij beroerd. 2 km voor detop, als ik door gat moet, slaat mijn aanhanger op zijn kop. Dat kan er GVD ook nog wel bij. Ik hijg mij kapot op 4900 meter hoogte, maar ik krijgde aanhanger weer met de bandjes naar beneden. Deschade valt mee alleen maar deuk en geen achterlicht meer, wel remlicht en richtingaanwijzers.Na detop, prachtig asfalt, alleen in de bochten grind.Op deroute moet ik voorzichtig zijn, omdat ik aleen maar de voorrem heb. Ik heb dus over de 120 km vanaf13.00 uur tot18.00uur gedaan en in totaal 5 uur geploeterd en afgezien.

Om 19.15 uur kom ik bij douane op 4000 meter hoogte, maar voel mij nog steeds niet lekker en heb koppijn. Ik haal mijn invaliden parkeerkaart te voorschijn, want wil wel zo snel mogelijk aan de afdaling beginnen van180 km en liefst niet in het donker. Je had mij daar zielig binnen moeten zien komen strompelend en een zielig geziicht. Ikga op een stoel zitten, steek mijn kaart omhoog, als ik oogcontact heb en jawel hoor ik kan zelfs zittend alles afwerken. Dan nog mijn motor invoeren bij EMBA en hier ook meteen aan de beurt zodat zodat ik om20.00 uur weer aan kan rijden, het kan dus wel. Flink de sokken erin, lekkere lange stukken dik boven de 100 km daal ik af. Delaatste 50 km in het donker, dat schiet niet op en meer bochten. In Fiambale waar morgen de special begint, is het druk en eerste hostal geen succes maar Argentijn die net aanrijd, weet iets voor mij dus volgen maar. En inderdaad hij stopt aan de rand van stad op eenzandweg bij soort motel. Hij naar binnen en ik krijg al meteen een fles bier inmijn hand gedrukt van publiek . Na tijdje komt hij naar buiten en rijd zonder iets te zeggen weg. Ik vraag aan omstanders wat ik nou moet. Die kerel heeft met de eigenaar Walter geregeld dat hij voor slaap plek zorgt, dus no problem !Mijn motor geparkeerd en enkele van de Argentijnen spreken goed Engels. Zij hebben met heel de familie het motel afgehuurd om de DAKAR te zien. Ze slapen en eten hier en inderdaad er hangen een partij kippetjes aan de gril. Of ik honger heb; nou echt wel ! Ikheb heel de dag niks gehad als bisquit vanmorgen als ontbijt en het is nu22.00 uur. Ik kan kiezen : hier mee eten en morgenvroeg hier ontbijt en naar ander hotel voor te slapen of met familie met 5 man op kamer hier. Nou ik slaap toch wel denk ik en besluit om bij hun te blijven. Ze komen meteen met halve kip en koude salade en fles bier. Ikmoet natuurlijk weer van alles vertellen over Dakar, maar zij weten er ook veel vanaf. Overmorgen gaan zij naar San Juan om de volgende etappete zien. Als ik vertel dat mijn vriend Frans Verhoeven vorig jaar de etappe daar gewonnen heeft, komen zij met foto's op de laptop van Frans en zij zien dat Frans vandaag in Copiapo 2de geworden is. Dat moet natuurlijk gevierd worden. Eigenlijk veel te laat naar bed, maar ik kan uitslapen. Zij gaan met heel de familie vroeg de woestijn in, om een goede plek te zoeken. Als ik om08.30 uurwakker word, zijn zij inderdaad allemaal weg. Ikheb hun niet horen vertrekken. Goed ontbijt en ik op weg naar eentankstation, want sta dik op reserve. Hier mijn lampen van aanhanger vervangen, ketting gesmeert, olie bij gevult en versnellingsbak olie peil gecontroleert. Alles weer oké, Ben naar het stadje gereden net na definisch van special van vandaag. Nuheb iktijd voor dit verslag, maar ik vermoed dat eerste rijder flink later als gepland, zal passeren. Want wat ik gisteren in 12 uur gedaan heb, moeten de coureurs vandaag met start om 04.30 uurin het donker dus in 5,5 uur doen, over let wel525 kmslechte weg. Wat voor de motor rijder in principe geen probleem zal zijn, alleen stof, donker en kou zal hun wel ophouden. Ik hou er nu mee op. Nr. 1 Marc Coma passeerd net als eerste hier, maaruren te laat

Fiambale naar San Juan

18 januari 2011

Ik zal maar verder gaan met dat Marc Coma als eerste langs kwam en ik afsloot om Frans Verhoeven op te wachten na zijn special, die hij als 2e de mocht starten.

En inderdaad komt Frans vrij vlug langs en als hij hoort dat ik zijn naam brul remt hij af en komt op zijn achterwiel terug na mij gereden. Dat vindt Frans leuk en de Chilenen gaan helemaal uit hun dak.Als hij dan met een stoppy bij mij stilstaat, is het echt feest !Ook vandaag is Frans weer bij de eerste 5 geëindigd.Wat is het toch verschrikkelijk jammer van zijn vastloper in Copiapo. Hij was dan zeker bij de top 5 gebleven. Dat Frans mij wel mag blijkt wel dat hij altijd stopten voor hetpubliek een showtje weggeeft, als hij mij ziet of hoort. Als de top voorbij is ga ik op een terras wat eten en drinken en kan ik heel de ralley verder langs zien komen.

Na een uur rijd ik ook verder met de meute mee en zie verschillende bekende coureurs langs mij komen rijden. Maar ik heb pech; er komt nog 30 km piste met veel zand, stof en keien en om dan tussen peleton te rijden is geen feest voor mij. De meeste houden echt rekening met mij, maar er zijn van die respectloze kloothommels die het leuk vinden om de vouwen uit mijn broek te rijden en mij vol in het stof te zetten. Maar voor de meeste niets dan lof ! Zo komt heel het service team van het GINAF alle 6 de trucks voorbij, die passeren mij met 5 km snelheids verschil en laten dan stof wegwaaien voordat de volgende mij inhaalt. Jekunt merken dat in hun team veel motor liefhebbers zitten, die weten in wat voor ellende ik zit. Ik word door geen enkel Nederlands team onbeschoft ingehaalt en van de meeste krijg ik een dikke duim uit het raam en een van de Rooy trucks maakteenfilmpje. Na de piste stop ik om wat te drinken en wie staan daar: mijn Servische vrienden met een kapotte band. Zezijn alles al weeraan het inruimen en zij bedanken mij dat eenNederlandse de Rooy truck hen tijdens het banden wisselen geholpen hebben met een grote krik. Zo kan het dus ook.

Ik rij dan verder over goede wegen met de karavaan mee naar Chilecito, maar hier ga ik niet naar bivac maar ga ik door naar volgende plaats, om slaap plek te zoeken. Als ik hier al een keer of 3 zonder resultaat naar een hotel of iets dergelijks gevraagd heb is er toch iemand die een soort motel weet en inderdaad een prima plek voor mij. Een hokje van 2,5 bij 2.5 met raam, deur, beden ventilator. De buurman verkoopt ilegaal bier en ik zit heerlijk in de tuin onder een boom bij te komen, want het is hier echt verschrikkelijk heet ! Dan komt er een dikke4x4 met 4 wegwerkers, die hier ook slapen, alleen in een iets groter hok met zijn vieren bij elkaar op de kamer. Als ik de route van morgen bestudeer zie ik tot mijn schrik dat ik morgenvroeg weer 45 km piste te goed heb. Alleen nu al vrij vroeg in de route en de wegwerkers verzekeren mij dat de weg best mee valt, met veel harde gravel en weinig zand. Als ik dan om 07.00 uur aan rijd, kom ik meteen tussen de motoren te zitten, die om 6.30 mochten vertrekken. De eerste auto mag pas om 09.00 uur vertrekken, dusdie zie ik dan niet op slechte stuk. Ik besluit het er op te wagen en niet de service route te gaan rijden maar de wedsrijd te volgen.Dit lijkt mijook wel interresant.Hetis ookdat er een stuk neutralisatie inzit van 80 km door een natuurpark, waar ik dan mischien wel tussen de motoren mee door kan. De wegwerkers nodigenmij uit om mee uit te gaan eten, hoef ik niet te lopen en zij vinden het wel gezellig als ik mee ga. Inderdaad ik eet weer voortreffelijk; gegrild geitje en heerlijke Malbec wijn en ik mag absoluut niet betalen, zij eten toch van de baas zijn pesos. Het is dan wel weer makkelijk als je een beetje Spaans kent, want iets anders kennen zij niet. s'Nachts slaap ik met raam en deur open en de ventilator op volle kracht blazen en toch is het dan nog te heet om te slapen.

Om 07.00 uur s'morgens zit ik meteen tussen de motoren. De eerste helft is er al door en ik kan lekker met hun mee rijden. De piste valt inderdaad veel mee en met af en toe een motor die mij inhaalt, heb ik geen probleem.Het is een zeer mooie bergpas om te rijden, echt genieten! Later komen de auto's en trucks mij voorbij, maar danzit ik allang weer op het asfalt en heb geen problemen. Als iedereen de weg afgaat naar de start van de special, heb ik de weg voor mij alleen en tokkel op mijn gemak naar de neutralisatie, om daar de eerste coureurs op te wachten. Ik eet wat drink wat en als ik de eerste motoren aan zie komen, rij ik aan. Marc Coma is als nr 1 en rijd paar kilometer langs mij mee, echt leuk !Hij geniet er ook wel van lijkt mij. Ikzie in mijn spiegel meer motoren komen en inderdaad Cyril Despres en Franco Lopez sluiten bij Marc en mij aan. Als wij door een dorp komen waar het zwart ziet van het volk, is het kicken voor mij. Voorop Marc dan Tony ( from the fields ) gevolgd door Cyril en Franco. Jammer dat ik hier geen beelden van heb, echt lachen !Op een rotonde snappen de gendarmes er helemaal niks van wat er aan de hand is, maarze begrijpen wel dat er iets niet klopt. Na het dorp, waar zij maar 40 km mogen rijden, geven ze mij een duim en gaan er vandoor. Ik rij op mijn gemak door, om meer motoren in te laten halen, want ik hoop op Frans Verhoeven die ook vroeg gestart is. Ik verwacht Fransals ik een motor aan zie komen in mijn spiegel enben ik in volle verwachting.Maar tot mijn schrik is het een gendarme die mij op de hielen zit, en ik verwacht zeker van het parcour gehaald te worden. Ik laat hem onder het rijden trots alle drie mijn polsbandjes zien en roep dat alles oké is.Hij stopt engaatterug naar het dorp. Er rijden mij nog veel motoren voorbij, op het laatst nog Henk Knuiman en net als ik bij de familie van de foto's stop, komt Frans langs. En ookzie ik de rest langs komen, met ondertusssen genietend van mijn natje en droogje bij familie. Ook stopt Eric van Loon nog om mij mee te delen dat er voor mij polsbandjes geregeld zijn voor rest van de Ralley. Mirjam Pol komt ook nog langs, die ik van veraf al herken aan haar fel oranje helm en die snapt dan pas ( als ze mij en mijn motor ziet )waarom de Argentijnen haar zo fel aanmoedigen. Later bij het bivac heb ik geen bandje, maar dat krijg ik al vlug een van het Prodakar team Nederland en binnen blijkt dat er toch iets fout is gegaan met de bandjes van Eric van Loon. Ze komen er een te kort, ze hebben er maar 10 en niet de gevraagde 11. Misschien morgen meer succes. Eric baalt hierban, want hij heeft mij ze belooft. En vanmorgen is Hans Jos Liefhebber met nr 48 speciaal voor mij gestopt om te vragen of hij voor mij bandjes moet regelen. Dat had ik dusafgeslagen omdat ik er van Eric zou krijgen. s'Nachts slaap ik net aan de rand van San Juan in een zeer eenvoudige Hostal maar met airco en naast een leuk restaurant !

Het was vandaag dus echt mijn dag wel, tussen de rijders !!!!!

De laatste ralley-dagen

19 januari 2011

s'Morgens om 7 uur zit ik op mijn brommer, om met het hele Dakar-zooitje San Juan uit te rijden. Als je daar tussen zit kun je lekker opschieten, want alle kruispunten zijn door de politie afgezet. Het eerste stuk rijd ik met coureurs en service teams enlater als de coureurs afgehaakt zijn voor hun special, alleen met de service teams. Ik heb dan heel de dag goede weg, maar hetis wel stuk verder rijden. Afgelopen nacht heeft het verschrikkelijk geregent, maar daar heb ik niks van meegekregen. Ik zie het alleen aan het water en de modder op en langs de weg. Daar gaan de coureurs last mee krijgen !Bij een benzine pomp tref ik veel bekenden service teams en ook meer toeristen, die speciaal voor de laatste dagen van de ralley ingevlogen zijn door sponsoren en dergelijke. Bij het cactus monument maak ik wat foto's, die jullie al gezien hebben. Verder tutter ik op mijn gemak naar Cordoba, het is niet zo heet en de 600 km schieten goed op.

Ik besluit om niet naar het bivac in Cordoba te gaan, maar meteen door te gaan richting Buenos-Aires. Ik heb al 850 kmvan de route van zaterdag gedaan en ik hoefniet om 4.30 in het donker te starten met de eerste motorrijders. Ik kan om 7 uur ergens aansluiten bij de karavaan. Net als ik Cordoba uit wil rijden breekt mijn koppelingskabel. Ikkrijg m'n motor nog in zijn vrij, laat hem uitbollen en kan nog net museum terrein oprijden, waar ik onder een boom stop. Meteen een juf in uniform erbij en vragen wat er aan de hand is en wat of de bedoeling is. Maar ze heeft alle begrip en geeft mij meteen koud water te drinken. Nu heb ik al jaren standaardeen reserve koppelingskabel in mijn aanhanger zitten dus geen probleem. De juf houdt mij al die tijd gezelschap, want ze heeft tijd genoeg. En met deze hitte komt er toch niemand naar het luchtvaart museum. Na een dik uur ben ik weer on route en besluit om nog 200 km te rijden naar Villa Maria, omdaar slaapplek te zoeken. Voor het donker ben ik daar, eerste hotel complet, een 2de heeft wel plek maar moet ik voor twee betalen. Maar ikbesluit het toch maar te nemen, Voor parkeren extra betalen, geen ontbijt en als ik op de kamer de airco niet aan de gang krijg, blijkt dat ik hier ook extra voor moet betalen. En ik heb 2 kleine bedden, dusdat schiet niet op.Ik eens goed kwaad naar de receptie en eens goed lelijk gedaan: voor wat een bandito hij is om overal poen voor te vragen en geen enkele service. Hij is onder de indruk van mijn verbaal geweld en biedt mij ander kamer aan, met groot bed en ik hoef maar voor single te betalen. Kijk dan zijn we weer amigos ! Ik betaal wel extra voor de airco, die hij vanuit receptie aan zet.

Ik ga eenpint pakkenin de bar, waar wel leuke bediening is en hier kan ik tot 3 uur s'nachts nog eten. Ikga naar eeninternet café voor foto's op de site te zetten. Dat valt nog niet zo mee voor mij, omdat alles in het Spaans is en ik heb nog steeds hulp nodig. Lex !!!!!!!!Ik heb hier ook mijn Argentijnse telefoon mee naar toe genomen, want ikprobeer al 2 dagen contact met Marc Willems te krijgen, maar is niet gelukt. Als ik bijna klaar ben met foto's gaat mijn telefoon en krijg ik Marc aan de lijn. Blijkt hij in de garage naast mijn brommer te staan en slaapt in hetzelfde hotel als ik !!Alleen moet hij ook voor twee betalen ! Als ik mijn amigo van de receptie aan de lijn krijg, is dit misverstand ook gauw uit de weg. We spreken af dat ik naar hethotel kom, om daar samen te eten.Hier eten wij tegen onze verwachting in een voortreffelijk stuk vlees. We hebben elkaar van alles te vertellen.Hij heeft alle dagen met de Chilenen buiten in de open lucht geslapen en niet in een restaurant geweest te zijn maar zelf alles ingekocht. Alleen wordt het wel wat later als geplanden tegen 02.00 uur zoeken wij ons bedje op. Bij de receptie zit nu een chagrijn van een vent die ons met luide stem duidelijk maakt dat wij rustig moeten zijn. Alleen maakt hij dubbel zo veel herrie als wij. Als ik op mijn kamer kom, blijkt mijn airco niet aan te staan en ik schat dat het ongeveer 35 graden is op mijn kamer. Ikweer eens terug naar receptie en ik hebnu 2 keer zo veel herrie als dat hij eerst gemaakt heeft. Hij wil de airco wel weer aanzetten, want heeft die uitgedaan omdat ik toch niet op mijn kamer was. Ik grijp hem bij zijn stropdas en eis onmiddelijk mijn geld terug en de airco hoeft voor mij niet meer aan. Ik heb balcon-deuren en grote ventilator op mijn kamer en buiten is het ongeveer 20 graden. Dat gaat vlugger als die kutairco van hem en inderdaad krijg mijn poen terug. Marc vraagt mij s'morgens wat er toch aan de hand was bij receptie !

s'Morgens nemen wenog een uitgebreid ontbijt en gaan samen op weg naar Buenos-Aires. Marc wil bij mij blijven, omdat hij dan de meeste kans ziet om ergens binnen te komen. Onderweg veel Dakar verkeer op de route en in Rosario kom ik zonder benzine te staan en moet ik mijn reserve can aan spreken. Benzine tankenisde laatste weken al een heelprobleem en ook nu bij derde pomp pas benzine. Als wij langs hetbegin van special komen, besluiten wij om meteen door te rijden, tot na de special. Dan te eten en op de coureurs te wachten. Na heerlijk gegeten te hebben, vervolgen wij onze weg en de eerste motor-rijders passeren ons al vlug. Marc ziet nu zelf dat bijna alle coureurs even naast mij komen rijden, om wat te roepen en te bedanken voor mijn supporting. Als Frans Verhoeven naast mij komt rijden, heb ik meteen door dat hij vandaag, de laatste etappe, gewonnen heeft en wij gaan langs elkaar rijdend helemaal uit ons dak. Dat zijn weer leuke momenten ! EnFrans had gisterenin zijn nieuwsbrief alaangekondigd dat hij vandaag in de korte special, volop in de aanval zou gaan, ook wel wetende dat de top zich rustig houd en geen onnodig risico zal nemen.

In Buenos-Aires gaat Marc mee naar mijn gereserveerd IBIS hotel, wat mij weer de helft scheelt in de kosten. Het lukt mij zelfs omeen gehandicapte kamer te krijgen, zodat ik goed en veilig water kan verspillen, om over mijn trauma heen te komen. Na een lekkere pint op de goede afloop, gaan wij met detaxi naar centrum om te kijken of wij polsbandjes kunnen scoren. Maar dit valt tegen en wij maar wachten of wij bekenden tegen komen. Weeten een hamburgertje en weer wachten. Marc geeft de moed al op, maar ik ben er van overtuigd dat het mij gaat lukken, vandaag niet, dan morgenvroeg maar.

Maar dan spreekt Fransois, een Franstalige Belgmij aan. Hij zit voor de verzekeringen van heel het circus bij de organisatie en kent mij al jaren. Ook in Arica en Copiapo heb ik hem uitgebreid gesproken. Hij vraagt wat het probleem is en als ik uitleg dat wij niet binnen kunnen, belooft hij om ons te helpen. Hij en zijn vrouw nemen ons mee naar binnen en gaan metons naar de directeur sportive de heer David Castera, die ook een ex motorrijder is. Hij heeft mij ook al verschillende keren gezien. En : YES BINGO, hij geeft ons meteen 2 polsbandjes voor de zondag bij het podium en wij zijn de koning te rijk. Wij nodigen Fransois en zijn vrouw uit om een pint mee te gaan pakken, wat zij graag aanvaarden. Ook een vriendin van zijn vrouw sluit zich bij het gezelschap aan. Na een paar pinten nodigt Fransois mij uit om mee te gaan eten, ook Marc kan mee aanschuiven, als hij dat wil. Hij heeft een tafel in een zeer goed restaurant gereserveerd en inderdaad; wat eten wij voortreffelijk !Goede Malbec wijnen, cognacje na en Fransois betaald alles en is blij dat hij er vrienden bij heeft. En ik moet met mijn Harley een keer naar Charlois, om bij hem het weekend door te brengen.

Zondag zijn wij al vroeg bij het podium, want om 10 uur begint de huldiging van de laatste motorrijder en zo opvolgend naar nr. 1: Marc Coma. Ik heb heel de ralley niet met Richard de Groot gesproken, hem wel vaak gezien. Richard is de enigste Nederlandse motorrijder die zonder ondersteuning rijd en alle 5 de keren dat hij gestart is, ook gefinisht is. Dat zijn de echte helden; zelf s'avonds tentje opzetten en onderhoud s'morgens, tentje weer inpakken en op weg naar het volgend bivac. Voor hem wil ik vroeg bij de huldiging zijn, wat hij ook duidelijk waardeerd. Later alle Nederlanders gezien en gefotografeerd. Frans Verhoevensteelt de show om op zijn achterwiel, omhoog het podium op te rijden en later als hij het podium afrijd een stoppy te maken. Dat heeft er nog nooit eentje gedurfd, want als het mislukt, lig je wel voor lul. Maar Frans doet dit altijd.

Na de motoren besluiten wij om binnen bij het feest vast wat te gaan drinken en te eten. Maar tot mijn verbazing mogen wij met ons blauw bandje daar niet binnen. Geen nood, ik ga op een hek staan en kijk of ik Fransois ergens zie. Enjawel hoor, als ik hem zie brul ik een keer en komt hij met het roze bandje van zijn vrouw, zodat ik naar binnen kan. Later gaat hijMarcook op halen. Wij kunnen nu mee eten en drinken, maar als wij naar het podium terug willen, komen wijniet mee binnen, Maar wij hoeven ook niet meer naar buiten, want een stortbui houdt ons binnen en van achter het glas zien wij ook alles. Later komt Fransois ons roze bandjes brengen zodat wij vrij in en uit kunnen en bij het buffet niet stiekum hoeven te doen omdat wij daar wel eens betrapt zouden kunnen worden met ons blauw bandje. Het is hier een gezellige boel en ik spreek alle Nederlandse teams, die mij zonder uitzondering respecteren om wat ik doe. Ook Eric van Loon is blij dat hij mij binnen ziet.Het is met hun bandje mis gegaan maar hij had er niet aan getwijfeld dat ik ook hier wel weer een mouw aan zou passsen en kans zag om binnen te komen. Om18.00 uur gaan Marc en ik naar ons hotel voor een slaapje, want om goed21.00 uur gaan wij naar het Holland-Argentinahouse voor het afsluitend feest voor de Nederlandse teams.

Het inter-netcafé gaat nu sluiten, vooreen siesta. Wordt vervolgd

De feestavond en verder

19 januari 2011

Mijn siesta zit er nu op, lekker geslapen. We gaan( om22.00 uur ) naar het afsluitings feest van de Nederlandse deelnemers,georganiseerd door Henk Verhoeven uit Eersel.

De aankomst was al leuk; de Argentijnse Bavaria-meisjes stonden ons buiten al op te wachten in hun oranje outfit en binnen loop ik meteen Alex Meurs ( uit Eersel ) tegen het lijf. Lekker met hem en Peter van de Autovriend ( ook uit Eersel )goede pint gepakt, om beetje in de stemming te komen met Eersels volk onder elkaar. Er komt nog een Harley rijder meer ouwehoeren uit Waalwijk, die de laatste dagen met sponser mee is. Veel teams gesproken en gezien en ze hopen dat ze mij volgend jaar hier weer zienof misschien wel in Bolivia en Peru. Het gonst van de geruchten, maarzullen wel die landen worden die het meest betalen. Dan begint de prijsuitreiking door de belangrijkste man van heel Dakar, vindt hij zelf, Oom Alard zelf. Niet alle teams zijn aanwezig dus het duurt gelukkig niet al te lang, maar dan begint hij ook nog live mee te zingen met een Nederlandse entertainer. Het moet echt niet gekker worden met meneer KALF, hij heeft zijn naam wel mee vind ik. Veel mensen, hebben dezelfde mening als ik, maar hebben die ijdeltuit, nodig dus kunnen ze beter hun mond houden willen ze in de toekomst in beeld blijven in belang van hun sponsering.

Een tijdje gekletst met Harm uit Geldrop ( neefje van Bert en Wil v.d. Ven uit Eersel ). Hijis hier als plaatjesdraaier in gehuurd en met de zanger van een Argentijnse bluesband, kan ik het heel goed vinden. Zie later de foto's. Als later het bier op is, schakel ik over op whiskey en dat gaat er ook wel in. Om 06.00 uur s'morgens ben ik met Marc terug in hotel en missen het ontbijt !Om13.00 uur worden wij uit onze kamer gezet. Het voordeel is dan maar gelijk een lunch met grote lap vlees.

Om14.00 uur neem ik afscheid van Marc en begin met frisse tegenzin aan mijn 500 km naar Necochea, waar ik om 20.00 uur, net voor donker aan kom. Word hier weer hartelijk ontvangen door Nelson en zijn 2 zussen, maar ze hadden mij vroeger verwacht. De buurman Fernando komt meteen vragen hoe het geweest is en nodigd mij meteen uit voor een BBQ de eerste dagen. Er moet iemand bij het hotel blijven, dat doet Nelson en ikoffer mij dan maar weer op om met zijn 2 zussen Carlina en Leticia op de boulevarte gaan eten, heb wel eens slechter gezelschap gehad. Veel te laat en moe ga ik naar bed en slaap een gat in de dag. Dinsdag eerst op zoek naar remblokken want ik rijd al sinds San Francisco pas met een slechte achterrem. Ik vind remblokken voor let wel:6 EURO per rem setje. Koop meteen heel zijn voorraad en bestel nog 15 setjes bij. En hier hebben ze nog ouwderwetse remblokken met asbest, die gaan ook nog eens langer mee en worden niet zo gauw heet. Laternog een tijdje gesleuteld en tegen de avond ben ik klaar en is mijn motor klaar voor vervolg van reis. Hoe die gaat verlopen is nu nog niet duidelijk. Nelson gaat morgen of overmorgen terug naar Mendoza en misschien rijd ik dan wel met hem mee, omvia het noorden door te gaan. Dan zie ik zijn ouders ook weer, die daar in Mendoza zijn, in hun restaurant.

Ik houd jullie op de hoogte

Verdere planning

20 januari 2011

Ja, ik weet nuwat ik verder ga doen, ondanks de hitte !

Morgen ( vrijdag 21 januari )rijd ik met Nelson in 2 dagennaar Mendoza. Hier wonen zijn ouders, die daar een restaurant hebben. Hierovernachtenwe en zondagrijdt Nelson met mij mee. We gaan eerst naarBolivia,enhopen daar die zeer beruchte en zeer gevaarlijke hyway te rijden (zie topgear ). Daarna rijden we door naar Paraquay.Zelf ga ik dan door naarBrazilië en via Uruquay naar Buenos-Aires om mijn brommer weer in te leveren.Hoop danvolgens de planning, op 7 februari weerthuis te zijn.

Vandaag heb ikNelsons zussen belooft om wat klusjes te doen, want Nelson heeft 2 linkse handen. Ermoet hier zoveel gebeuren, maar zich druk maken ho-maar. Ik heb vanmorgen al een nieuw slot in de garage-deur gemonteerd. Zo dadelijk nog wat beugels aan de muur hangen voor de magnetron en het gasstel, wat lampen vervangen, bij een doorgezakt bed wat extra pootjes onder monteren enz. enz. Dus de eerste dagen zal er weinig nieuws van het front zijn !

Houdoe

Drie dagen met hindernissen

24 januari 2011

De laatste avond nog een heerlijke BBQ met de familie genuttigd. Nelson vertrekt met mij maar gaat niet mee naar Bolivia en Paraquay. Hij heeft thuis nog wat zaken af te handelen en dat kan alleen maandag. Nu neem ik onderweg afscheid van hem en ga dan alleen door. Hij zou tot half februari in het hotel blijven om te helpen, maar vertrekt nu het hotel helemaal vol zit, vrolijk naar huis. Hij heeft het werken niet uitgevonden; met het ontbijt heeft hij geen moeite. Je kunt zien dat hij thuis een restaurant heeft, maar de rest van de dag is hij moe en van opruimen heeft niemand ooit iets van gehoord.De eerste nacht had ik nog kamer alleen, de2e nacht bij Nelson op de kamer geslapenen laatste nachten op een matras in de woonkamer geslapen. Dan komt Nelson met heel zijn bagage en legt alles op de tafel in de woonkamer. Daar ligt het dus ! Die tafelis dus 2 dagen niet te gebruiken geweest en niemand die zich daar aan stoort. Ik had al mijn bagage bij de motor in de garage gelegd, wat ik normaal vind. En nu hijweg is moeten zijn 2 zussen het zelf maar uitzoeken.

s'Morgens zijn wij te laat weg, het was al10 uur.Ik heb Nelson gezegd dat hij met mij mee gaat en niet ik met hem. Dus aanpoten en op tijd tanken ! Hij heeft nu een can van 5 liter gekocht, zodat hij niet droog valt. Heel de dag goed door gereden en toch nog net voor donker na 800 km motel. Alleen heeft hij met tellende van het begin vandetankstop en tot heteinde 7 keer getankt. En dan moet er even gebeld worden en sigaretjeroken. Het was een lange saaie dag, die niet opschoot.

De tweede dag rijd ik nog deel met hem mee en rijd dan naar Cordoba. Hier krijg ik op een nieuwe 4 baansnelweg met gescheiden wegstroken, ongeveer 10x eenspookrijder. Het is af en toe ook wel slecht aangegeven en eerst was dit ook een2 baansweg zodat het voor iedereen niet duidelijk is dat het gewijzigd is. Na paar honderd km krijg ik veel weg werkzaamheden met omleggingen wat niet opschiet. Mijn startmotor heeft het begeven zodat ik mijn kickstarter weermoet gaan gebruiken, maar hij start ookslecht. Ikzal mijn ontsteking eens moeten stellen, denk ik. Dan krijgt mijn motor kuren en loopt zeer slecht, pruttelt en loopt alleen stationair redelijk. Ikkan bij een benzine station onder een afdak uit de zon beginnen te sleutelen. Eerst debougies eruit, zo te zien niks mis mee. Dan mijn ontsteking: die staat veel te krap. Als ik mijn motor wil aantrappen zie ik dat de controle lampen geen van alle branden, dus ik geen stroom heb. Zadel eraf en nu blijkt dat het kabelschoentje afgebroken is. De pompbediende heeft wel oplossing met een nieuw kabelschoentje, maar dat is veel teklein. Maar isbeter dan niks en ik kan weer rijden. Na 150 km houd mijn motor er weer mee op. Ik kan hem uit laten drijven tot onder een boom zodat ik schaduw heb om te repareren. Ik ga er vanuit dat kabelschoentje de geest gegeven heeft, maar na paar minuten spontaan weer stroom. Duszalwel deautomatische zekering uit gevallen zijn geweest. Mijn motor start meteen en ik weer op weg, ik verwacht eigenlijk dat dit dan wel meer zal gebeuren maar geen enkel probleem meer.

Ik heb ook al paar dagen last van mijn protese been net onder de knieschijf, met rijden geen enkel probleem, maar lopen is een probleem. Dat moet ik dus zo weinig mogelijk doen en s'nachts goede zalf eraan en overdag veel uierzalf erop. s'Avonds 200 km voorbij Cordoba in een dorp van niks, eenmotel genomen. Perfect voor mij goedkoop en met airco. Eerst 2 liter bier gedronken en dan mijn motor naar mijn kamer gereden en voor de deur gestald. Meteen een hoop volk erbij. Het is een ploeg van 10 man, die een pijpleiding aan het aanleggen zijn naar Bolivia en zij slapen ook in het motel. Zij hebben net de BBQ aan gestookt en nodigen mij meteen uit om mee te eten, wat ik natuurlijk niet afsla. Een bak sla met maar drie vorken waar wij met elven mee moeten doen! Wijn uit bodem van plastiekfles drinken en bier uit de fles van hand tot hand. Het vlees wordt in stukken gesneden en met de hand gegeten zonder borden of iets erbij. Om22.00 uur voetbal: Bocar-juniors tegen River-plata en van elks 5 fans en ik neutraal. Het is een leuke wedrijd met veel spektakel en de Bocar-juniors winnen met 2 tegen 0. De drank vloeit rijkelijk en ook mijn laatste fles cognac moet er aan geloven. Veel te laat en met te veel drank op ga ik slapen,maar ik heb weer eenzeer mooie avond gehad.s'Morgens zijn de werkers al vertrokken en ik ben niet al te fris! Maar na het ontbijt vertrek ik toch maar, ik had bij werklui van airconog wel een kabelschoentje gescoord, zodat ik een reserve bij heb als deze te dunne breekt of doorbrandt. Het wordt een lange zware dag en wat is het heet ! Ik moet een keer of 4 flink naar de WC en vaak stoppen om te drinken. Ik ontmoet wel een stel op 2 Honda's, die mij wat advies geven over Bolivia. Zij adviseren mijom via andere weg,dan datik van plan ben, de grens over te steken. Anders begin ik meteen met 300 km gravel en nu met asfalt. Ik heb ook uitnodiging van Arthur van Amerongen om bij hem in Paraquay te komen logeren, hij woont daar al 4 jaar en ik ben van harte welkom.

Ik heb onder tussen van Japanse journalisten bericht gehad dat ze een artikel over mij gemaakt hebben en dat ze dat in 2 delen in hun VIBES magazin gaan plaatsen. Ik had hunop de superralley in Finland ontmoet en contact met hun gehad. Zij hadden toen een pagina aan mij gewijd en hebben daar veel reakties op gehad.Ik had via demail n.l.mijn verhaal en foto's gestuurd en zij zijntoen aan de gang gegaan wat uitmond in 2 delen in hun blad en de uitnodiging om volgend jaar als hun gast naar Japan te komen. Zij zullendan via Harley-Davidson Japan voor sponsoringzorgen.

Nu gaik eten en vroeg naar bed zonder alkohol! Want ben moe, morgen nog 300 km tot in Bolivia en zien wat dat gaat worden ! Ikheb er geen flauw idee van, ikmoet eerst eens een landkaart zien te bemachtingen, zodat ik mijn route kan plannen. Ik hoop dat ik komende dagen nog eens wat foto's kan plaatsen, want ik heb van Henk Lammerting 100 extra foto's gesponsord gekregen, waarvoor hartelijk dank !

HOUDOE en WELTERUSTEN

In Bolivia

25 januari 2011

Ik zal mijn route aan moeten passen, want de wegen zijn door regenval onbegaanbaar voor mij op mijn chopper. Vandaag zonder problemen de grens over gekomenen meteen is alles anders. Veel vee op de weg; kippen, hanen, kuikens, varkens, koeien, geiten, schapen, paarden, ezels en ander loslopend gerij.

InBolivia meteen een landkaartgekocht en ik kanalleen via gravel-wegen naar Paraquay. In het noorden verwachten ze de komende dagen nog meer regen en dan worden de wegen alleen maar slechter. Dus ik ga terug via Argentinië naar Paraquay. Daarzijn verharde wegen.

Ik slaap hier in een luxe verblijf en ben door deeigenaresse in een Hummer naar het restaurant van een Nederlander,een 'Bosse Bol¨,gebracht. Heb hierzeer goed gegeten met (het wordt wel watsaai) eengoede pint en een flesje Boliviaanse witte wijn. Wantik moet wel mijn vochtgehalte op peil houden !

Ik hoopdat ik niet meer last ga krijgen van mijn been, maar hetwordt er niet beter op met die hitte hier. Gelukkig vandaag maar 33 graden enna deregenbui van vannacht, lekker ietsjes frisser

In Paraguay

27 januari 2011

Ja ik ben nu in Paraguay aan belandt en verblijf bij Arthur van Amerongen.

De reis vanuit Bolivia had hoogte en dieptepunten. Het eerste dieptepunt was, dat ikin de gaten kreeg waarom ik enkele dagengeleden zo snel de grens over was Bolivia in. Ik had de Boliviaanse grenspost helemaal gemist en was dus alleen Argentinië uit maar niet Bolivia in !Zodoende heb ik geen inkomst stempel in mijn paspoort en nu ik Bolivia uit moet had ik een probleem. Ikmoest alsnog eerst eeninkomst stempel kopen en dan kon ik pas Bolivia uit, maar de 20 Euro vond ik veel te veel en maakte een hoop stennis dat ik dat niet ging betalen. Maar ik had geen resultaat, alleen een duister Gringo figuur stak mijn paspoort in zijn binnenzak en verdween. Er zat voor mij niks anders op dan te wachten, na anderhalf uur kwam hij terug enzei tegen mij : je gaat nu 40 Euro betalen of je kunt morgen terug komen om 60 Euro te betalen. Ik zag aan de grijns op zijn smoel dat hij het meende en ikkapitaleerde en rekende af.Ook de Argentijnse douane werkte niet zo vlot mee en toen ik eindelijk mijn papierwerk klaar had en aan zou kunnen rijden, was de slagboom met ketting afgesloten. Na een half uur kwam een beambte en haakte de boom los en gebaarde dat ik aan kon rijden. Ik mijn helm op, handschoenen aan, motor aangestampt en wilde aanrijden, maar ikmoest van hem 2 meter achter slagboom stoppen en wide hij mijn papoort weer controleren of alles wel in orde was. Ik liet duidelijk merken dat ik het hier niet mee eens was maar er zat voor mij niks anders op. Ik mijn motor weer af, helm af enz . Hij mijn paspoort controleren, wat volgens hem in orde was en ikkon weer vertrekken. Helm op,handschoenen aan, motor aantrappenenz en na 5 meter stapt een douanier voor mijn motor, die mijn invoerdokument van motor wil controleren. Hij is notabene dezelfde die dat dokument voor mij in orde gemaakt had. Maar ik maar weer in omgekeerde volgorde motor uit enz.Hij vond dat hij zijn werk goed gedaan had en ik kon weer vertrekken en nu mocht ik echt doorrijden. Bij deze grenspost waren ook ongeveer 500 manen en vrouwen met steekwagentjes partij goederen de grens aan het over rijden en eenieder had 150 kilo aan zakken of dozen en ander gerij op wagentje. In volle vaart de grens over, magazijn in en met leeg wagentje weer terug naar de vrachtwagens voor de grens. Foto's van dit gebeuren volgen nog.

Na grens had ik nog 120 kilometer te gaan, voordat ik links af moest naar Paraguay en zou hier dan ook tanken bij SHELL,want had dit tankstation gezien op heenweg. Maar na 90 km bij een T-splitsing politie controle. Tot nu toe heb ik bij die controles nergens problemen gehad, maar nu stuurde politieman mij naar hun post links onder bomen.Die vroegen mij wat ik kwam doen: Ik zei jullie collega heeft mij gestuurd. En waar ga je naar toe, vroegen ze; ik wees rechtdoor en zei Paraguay. Maar dan moet je hier links af was hun antwoord. Nou wist ik dat ook wel, maar had deze route niet genomen, omdat er volgens mijn toch nieuwe kaart 250 km onverhard in voorkwam. Dit vertelde ik hen, maar zij wisten zeker dat er heel de route strak asfalt lag. Nou dat was dan een mee valler van 400 kilometer en veel makkelijker rijden, doordat ik nu bijna geen enkele stad door moest. Maar waar is eerste tank mogelijkheid, vroeg ik hen ?Na 120 km verzekerde zij mij, nu stond ik voor de vraag: ga ik eerst 30 heen en 30 km terug om te tanken of neem ik het risico van de 120 km en mijn dagteller stond al op 410 km. Nou had ik in Rosario met Marc al op 450 km helemaal leeg gestaan, maar toen had ik met wind tegen veel harder gereden dan nu. Ik had in Bolivia ongeveer 200 km lamgzaam gereden ivm met veel vee op de weg en ook na de grens had ik kalm aan gedaan. Ik besloot het te wagen; als ik de eerste 40 km niet op reserve kom gaat mij dat lukken. Maar na 35 km op reserve en nu niet harder geredenals 80 km per uur en maar hopen dat ik het haal en dat er inderdaad na 120 km pomp is. Maar gelukkig haal ik het net en kom ik met de schrik vrij.

Na 120 weer een pomp en dan weer 450 kmgeen pomp, dus nu ook maar 5 liter in mijn reserve can, danheb ik zeker weten, geen probleem. Als ik bij pomp stop valt mijn stroom weg, ik ga er vanuit dat mijn stroomkabel de geest gegeven zal hebben. Maar bij de accu alles in orde. Het blijkt dat mijn contactslot kortsluiting maakt en behoorlijk knettert. Als ikmijn automatische zekering weer inschakel, gooi ikmijn accupool los en bekijk de schade eens. Aan de overkant van de weg is een garage met winkeltje en de monteur komt direct mee om te kijken, en gaat terug om gereedschap e.d. te halen. Wij gooien mijn contactslot los en monteren een contactslot voor een auto en het werkt, alhoewel het er niet uitziet.

Een kilometer verder een motel gepaktwat er goed uiziet en goedkoop is. Ik heb airco op de kamer, die ik dan ook meteen aanzet. Ikga wat eten en drinken en ik kan opeen computer mijn mail bekijken. Alleen valt regelmatig de stroom uit, zodat ik maar geen verslag maak. Als ik later op mijn kamer kom, is de airco uit en de TV aan. Daar snap ik niks van, want ik had het duidelijk andersom achter gelaten. Als ik later wakker word staat de TV weer aan en de airco uit. Nu blijkt dat als de stroom uitvalt en weer ingeschakelt wordt, de airco niet aanslaat maar TV wel. Dus de stekker van TV eruit getrokken, zodat die in iedergeval niet meer aan kan. Maar ik moet regelmatig de airco opnieuw aan zetten. Ook hoor ik regelmatig gesnuif aan de deur en ik besluit om eens te gaan kijken wat dat nou weer is. Blijkt het een varkensbeer te zijn die rondscharreld en rond mijn deur wel iets speciaals ruikt. Om 07.00 uur ga ik maar ontbijten en dan maar vroeg aan rijden. Zelfs onder het ontbijt heb ik gezelschap van de varkensbeer. Later best saai gereden en om15.00 uur ben ik zonder problemen de grens met Paraguay over en kan ik in Asuncion, Arthur op gaan zoeken. Ik word hier heel hartelijk ontvangen en meteen aan het bier in de tuin. Alleen is het hier heet en ik zweet me kapot.Voordat ik s'nachts ga slapen wil ik nog een koude waterverspilling. Alleenblijkt zijn douche niet zo geschikt voor mij te zijn en besluit ik om in de tuin met de tuinslang te spetteren. En inderdaad, dat is verkwikkend ! Ik ben nu helemaal over mijn trauma heen, alleen zullen andere mensen weer een trauma oplopen als ze de foto's zien

Muntz bij de Dakar: Tony met houten poot

Rob Muntz is een beetje verdrietig vanwege het uitvallen van Dees Buggy Beffie, zijn Amsterdamse vriend. Muntz: 'Dees had zijn Amsterdamse koffieshopketen verkocht om mee te kunnen doen aan deze schitterende race, hij had zich er zo op verheugd. Zijn prachtige vrouw en dochter zijn zijn grootste fans, die zitten er helemaal door. Dees was ook de enige rijder die ik verstond, vooral bij het Brabantse continent heb ik vaak geen idée waar ze het over hebben.'

'Het goede nieuws is dat mijn vriend Toon van de Heijden nog in de race zit. Tony heeft een houten poot als gevolg van een nare schuiver met zijn motor in Griekenland. Hij werd geschept door een tractor en zoals iedereen weet wil je in Griekenland niet dood gevonden worden, en ook niet in een ziekenhuis. Toon vertelt graag in geuren en kleuren graag, vooral tijdens het warme eten, over de gangreeg die al na een dag zijn been wegvroot. Dan pakt hij zijn fotoalbum en toont hij zijn been waar de maden uitkropen. Toch loopt hij gewoon de marathon van Boekel, de Avondvierdaagse en rijdt hij op zijn Harley mee in de Dakar. Toon schrijf zich nooit officieel in, dat vindt hij geldverspilling. ‘s Avonds kruipt hij onder het hek van het damesbivak en doet hij zijn reputatie als Het Beest van Brabant eer aanMuntz roept de lezers van Sp!ts op om massaal om zijn goede vriendin Mirjam Pol te stemmen, die inmiddels naar een spectaculaire derde plek is gestegen in de Rally Rijders poll, een schitterend initiatief van mijn vrienden van RTL en Autodrop. 'Ik stem op Mirjam in ieder internetcafe in Chili en Argentinië, in mijn eentje moet ik haar zeker 30 procent van het huidige aantal stemmen hebben gegeven. Mirjam kan de aandacht goed gebruiken, ze heeft het hele vorige jaar gespaard voor de race, die haar toch een slordige 50.00 gekost heef

De laatste loodjes

28 januari 2011

Ja het loopt weer op een eindje en ik ook. Ik heb de laatste dagen ergveel last van mijn protese been. Het dreigde een ontsteking teworden, maar met ontstekings remmers lijkt dit nu mee te vallen. Ikloop nu met mijn badprotese en deze zit toch net anders. Nu heb ik minder druk op de gevoelige plek.

Ik ben nunog bij Arthur van Amerongenen zijn vriendin Paula in huis. Vanavond zouden wij bij een Nederlander (Aart) die met een Paragyaanse getrouwd is, gaan eten. Maar zijn vrouw is ziek en nu komt hij vanavond naar hier en hebben wij hier een afscheidsfeestje. Nuzijn Arthur en Paula nu inkopen het doen voor vanavond.

Morgenvroeg vertrek ik (redelijk op tijd, hoop ik )richting Buenos-Aires. Ikrij eerst nog 400 km door Paraguay, door een groene heuvelachtige streek waar heel veel Duitsers wonen. Dan ga ik bij Posadas over de Pirana rivier,Argentinië weerbinnen. Ga dan een stukje zuidwaarts en rijd langs de Uruguay rivier, die eerst de grens is met Brazilie en later met Uruguay. De Uruguay stroomtnaar de Plata Rivier waar hij in uitmond en dan moet ik nog 100 kmom in Buenos-Aires te komen. Dit is in totaal 1400 km en wil dit in 3 dagen gaan doen. Dan ben ik maandagavond in Buenos Aires om mijnexport papieren op te gaan halen bij Craft en Warehous om dinsdagmorgen eerste klant te zijn bij de Douane. Numaar hopen dat ik daar mijn maatje tref die mij al 2 keer gematst heeft bij binnenkomst. Vorig jaar bij deexport van mijn motorben ik 2 dagen bezig geweest. Ikmoest toen bij een notaris alle bladzijden van mijn paspoort laten verifieren en copyeren, wat ze dan later bij de douane controleren of hij dat goed heeft gedaan. Wat een onzin allemaal !

Als ik dan mijn motor bij warehous kwijt ben, kijk ik eens of ik mijn ticket paar dagen kan vervroegen. Zoniet, danga ik met de bus nog paar dagen naar Necochea, waar ik weer hartelijk welkom ben. Ik kan dan nog paar dagen rusten op het strand, wat maar paar honderd meter vanaf hotel is. Ikkijk wel hoe het allemaal verloopt en jullie horen het wel.

Joop: in dit verslag kwam het woord bier nietin voor, maar Arthur en Paula komen net met 12 literse flessen bier binnen en 6 flessen wijn, zodat het maar goed is dat ik het verslag nu schrijf en niet morgenvroeg als de flessen leeg zijn.

Allemaal bedankt voor de reacties en voor het volgen van mijn afzien, want wat is het weer heet hier ! Overdag tegen de 40 graden en s'nachts 25. Ik zal mijn UNOX mutsen nog nodig hebben, als ik weer thuis ben !

Houdo

Inhaal slagen

2 februari 2011

Het was zaterdagavond flink uit de hand gelopen bij Arthur, niet door mij natuurlijk !Ik had alleen maar bier, rosé en rode wijn genuttigd. Maar er was ook wat te snuiven en dat heb ik heel mijn leven nog nooit geprobeerd en dat wou ik ook zo houden. Zijn Chileense buurman was er ook en die had wat te roken: een dikke joint als een sigaar en geen tabak, maar alleen puur. Daar had Aart wel zin in en rookte er vrolijk op los, maar hij werd me een partij stoned, niet te geloven. Later werd hij ook nog flinkziek en overgeven, hij bleef aan de gang. Toen hij leeg was, bleef hij overgeven maar zonder resultaat. Ik had best medelijden met hem. We hebben hem in eentaxi gelegd en die heeft hem naar huis gebracht naar zijn zieke vrouw. Om 03.00 uur had ik mijn tax wel gehad en ben naar bed gegaan. Ook Paula ging slapen maar Arthur en deChileense buurmangingen door en toen ik om 8.30 uur wakker werd was Arthur nog niet naar bed, maar zat met een fles whiskey aan de computer te klooien. Maar er kwam geen fatsoenlijk woord uit.

Om tien uur was ik eindelijk weg en ik ging op advies van Arthur in het uiterste Zuidoosten op de grens met Argentinie slapen in een Beiers hotel: TIROL. Dit werd gerunt door Duitsers, altijd leuk. Nou stikt het hier de moord van de Duitsers sinds 1945. Toenzijn die naar hier verhuist en er wonen veel Duitsers in Paraguay, Uruguay en in het zuiden van Brazilië. Best wel leuk gereden, alleen de eerste 100 km veel bewoonde wereld, maar later mooie, groene, glooiende wegen. Bij het hotel werd ik al leuk welkom geheten waar ik mijn motorrad platse muste, maar ik trok mij er natuurlijk geen zak van aan en parkeerde midden voor de receptie om zo weinig mogelijk te hoeven lopen.Gelukkig had ik gereserveerd anders had ik een ander onderkomen moeten zoeken! Maar toen ik mijn probleem uitgelegd had werd de receptie medewerker al wat milder. Misschien komt dat ook door mijn dikke kale kop, zodat ze mij voor een soortgenoot aanzien. Het was hier wel voor mekaar echte Duitse grundligkeit ( zie foto's die nog komen )Ik kreeg bungalow 23 toegewezen en de parkwachter zou mij begeleiden waar ik mijn motorrad platze muste, maardat hoefde voor mij niet want ik zette hem toch weer zo dicht mogelijk bij mijn voordeur met de neus bergaf altijd handig als hij niet goed start. Toen hij na 5 minuten in de gaten kreeg dat ik mijn motor niet wou verzetten droop hij af. Ik was hier goed op tijd, zodat ik nog uitgebreid kon zwemmen in een van de 3 baden. Devoertaal was Duits en dat vond ik minder. Later nog uitgebreid schnitzel gegeten met kartoffelen en Duits bier gedronken wat hier in eigen brouwerij gebrouwen wordt eneigenlijk hadden ze het perfect voor elkaar. ( zie straks defoto's )

Zondag morgen, na een zeer goed ontbijt ,was ik voor08.00 uur op route naar Argentijnse grens, waar het inderdaad niet druk was. Voor Paraguay uit hoefde ik zelfs niet van mijn motor af en werd aan het loket mijn paspoort afgestempeld. Ook de Argentijnse douane ging vlot, aan hetloket werdmijn paspoort gestempeld, alleen moest mijn motor voor import aan mijn paspoort gelinkt worden. Maar ik kreeg geen importformulier mee, waar ik wel 3 keer omgevraagd heb,maar dat had ik niet nodig, zeiden ze. Mijn motor was aan mijn paspoort gekoppeld, dus hoefde ik geen importformulier.Maar ik vreesde het ergste om dat in Buenos-Aires uit te moeten leggen, waar ik later gelijk in kreeg.

Na grens lekker doorgekacheld, alleen werd er over ongeveer 800 km aan weg gewerkt. Die werd van 2 baans, verbreed naar 4 baans. Maar gelukkig werd er op zondag niet aan de weg gewerkt, alleen veel snelheids beperkingen van 60 km per uur, waar ik mij natuurlijk geen zak van aan trok. Bij steden waar viaducten e.d. gebouwd moesten worden, warenwat omleggingen die slecht waren, maar nieterg lang. Ik komop een gegeven momen een bochtdoor, komen er 2 vrachtauto's langs elkaar, op mij af. De vrachtauto die aan het inhalen was, was pas halverwege de bocht ende andere was er bijna. Er was geen vluchtstrook alleen maar een berm, die er niet te best bij lag. Ik volop in het anker en zo ver mogelijk naar rechts omtegen berm aan te gaan rijden. Nou heb ik, sinds dat mijn remklauw wat lekt, spontaan ABS gekregen, zodat ik vol kan remmen zonder te blokkeren. Ik zie dat de vrachtauto die ingehaalt wordt, ook remt en naar rechts uitwijkt richting berm. Ik kan erlangs zonder de berm in te hoeven, alleen mijn rechteraanhangwagen wieltje is de berm in. Hier kom ik met de schrik vrij. Ik denk dat ze mij door de struiken die er waren,niet gezien hebben. Want normaal wordt hier zeer netjes gereden.

Ik zit nog wat na te denken overwat er fout had kunnen gaan, ik kom weer in een bocht, precies hetzelfde. Alleen nu een Toyota Cruiser, die een vrachtauto aan het inhalen is. Alleen veel korter bij en weer gaat het maar net goed en kom ik wederom met de schrik vrij. Maar als het niet anders gekunt had, was ik toch de berm in gegaan hoor, met het risico van vallen.

Als ik na 900 km ( op 300 km vanaf Buenos-Aires )een hotel wil zoeken, ga ik zelf in de fout. Ik haalover 2 doorgetrokken gele strepen, 6 personen autos in, die bij eenpolitie controle langzaam rijden. De politie heeft geen tijd meer om mij te doen stoppen, maar ikzie er nog wel eentje in zijn lulijzer praten, zodat ik wel aan de beurt kom vermoed ik. En inderdaad, van verre zie ik een motor agent onder een viaduct staan.Ik haal nog een personen auto in, waar dat ook mocht volgens mij, om pal achter een vrachtauto te duiken en zodoende het eventuele stopteken te kunnen missen. Dit lukt mij ook ! Maar een kilometer verder ben ik toch de Sjaak: rode pionnen op de weg en aan 2 kanten van de weg,tussen de pionnen in,agenten op straat. Ik word meteen zeer streng toe gesproken; dat ik het inhaal verbod 2 maal heb genegeerd en dat dit een zeer zware overtreding is; tot 2 maal toe !Dit bestrijdik meteen af, want vóór de motoragent, was er volgens mij geen inhaal verbod. Maar hij beweert dat alles op defilm staat en dat ik die morgen kan bekijken, maar dan moet ik nu mijn rijbewijs en kenteken bewijs inleveren. Dan wordt de strafmaat bepaalt door officier van justitie, wat dan mogelijk tijdelijk intrekken van rijbewijs tot gevolg kan hebben. Daar zit ik niet op te wachten ! Dus toch maar eieren voor mijn geld gekozen en betaald voor eerste keer inhalen ongeveer 65 Euro en voor de 2 de keer 170 Euro. Maar ik moet zeggen ze waren correct en ik kreeg netjes een recu mee.

Later in een hotel meteen, maar een hotel geboekt voor een volgende nacht in Buenos-Aires.Ik hoop daar morgenvroeg vóór 11.00 uur te zijn en meteen met de papierwinkel te beginnen om dan mijn motor op dinsdag kwijt te zijn. Maandag morgen flink regen en volgens portier vanhet hotelde hele dag, inhet Oosten van Argentinië.Om 07.15 ben ik aan het rijden, eerst viel het wel mee, maar later stortbuien (tot op mijn kont toe nat )en bij sommige slechte wegstukken is het echt wel uitkijken geblazen door slecht zicht. Om precies 11.00 uur stop ik voor mijn hotel waar ik meteen voor de deur op het trottoir kan parkeren. Ik laat mijn houthakkersblouse en mijn regenoveral gewoon over mijn motor hangen, want later als ik terug kom moet ik ze zelf weer meenemen. Die gaan niet meer mee naar Nederland. Mijn helm en handschoenen in de afgesloten aanhanger en ik in een taxi naar Craft voor de eerste transport papieren. Die werken volop mee en een half uur later zit ik weer in taxi terug naar hotel, want zij beweren dat ik mijn motor meteen achter kan laten bij GEMEZ 2 , wat vorig jaar niet ging. Hier heb ik de pech dat ze tot 13.30 pauze hebben, maar na de pauzebenik meteen aan de beurt. Veel bekende gezichten van vorig jaar die mij en mijn motor meteen herkennen. De accu los, stuur plat, iemand blij gemaakt met mijn blouse, bagage uitgezocht; wat ik meem ik wel mee en wat niet. Om15.30 uurvertrek ik met taxi naar de DOUANE, om vandaag in ieder geval voorbereidend werk te doen en morgenvroeg met al het benodigde terug te gaan.

Wat een geluk, ik kom daar meteen mijn maatje tegen, die vanalles wil weten over mijn rit enz. enz. Ik vertel hem dat ik veel last heb van mijn poot, moeilijk kan lopen en dat ikhoop dat vandaag alles achter de rug is zodat ik morgen kan rusten met mijn been. Hij belooft zijn best te doen en inderdaad na een kwartier word ik binnen geroepen en gaan ze aan de gang met mijn papieren en inderdaad ik heb geen import document bij me,wat ik nodig heb voor deexport. Ik verzeker hun zeer overtuigend dat ik wel 3 keer om dat dokument gevraagd had, maar dat ik dat niet nodig had, volgens douane aan Paraguaanse grens. Wat word ik gematst, mijn maatje gaat naar het archief om een copy van mijn invoerdokument van 28 december te zoeken en na kwartier is hij terug met een copy. Deze wordt met tipex hier en daar wit gemaakt, datumstempel terug gezet, wat stempels en handtekeningen geplaatst en ik ben officieel, via Paraguay - Argentinië binnen gekomen. Om18.30 uuris alles klaar en ben ik de koning te rijk. Wat is hetmakkelijk als je wat Spaans kent !Terug naar mijn hotel en dinsdagmorgen met de bus naar Necochea, waar ik weer heel hartelijk word ontvangen. Het is erniet zo druk is, omdat het weer wat slechter is en zij afhankelijk zijn van strandweer. Echt ongelofelijk hoe welkom ik ben en alles gratis en voor niks ! Inclusief op tijd een pintje, goed te eten enslapen. Ik weet niet hoe