totoafrika.reismee.nl

JAPANSE GEBRUIKEN

In Japan kennen ze geen of in ieder geval weinig criminaliteit en de beleefdheid is ongelooflijk en ze zijn heer in het verkeer, heb in 2 weken geen enkele keer een claxon gehoord en in Tokyo wonen toch 15 miljoen mensen en is het behoorlijk druk. Bij de wegrestaurants is het druk en het lijkenwel kleine luchthavens met soms wel 40 verschillende restaurants en alles geautomatiseerd, je besteld bij een automaat en krijgt dan bonnetje en pieper je gaat restaurant in en kunt gratis drinken tappen, als je bestelling klaar is gaat de pieper en kun je het komen halen aan de balie. Motor en gehandicapten parkeerplaatsen zijn overdekt en op elke motor ligt gewoon open en bloot zonnebril handschoenen helm en niks afgesloten. Hier zijn ze nog op gevoed dat je met je frikadellen van spullen afblijft die niet van jouw zijn. De wegen in Tokyo soms wel 3 boven elkaar, onder tolvrij maar als je naar boven gaat echt duur, James betaalt 30 EURO enkele reis als hij naar huis rijd. De huizen in buiten wijk zijn vrijstaand dat wil zeggen halve meter van de buren af en nog afrastering ertussen, je moet afspreken wie de ramen openzet want tegelijk word moeilijk, achter geen tuin en ook maar halve meter van buren af en voor het huis een parkeerplaats waar dan de auto, fietsen, motor en alles wat normaal in garage thuishoort staat. En ze hebben geen bedden, slapen op matje op de grond, was voor mij wel wennen. En de huizen prefab en overal gewoon een kant en klareprefab badkamer erin , en de wc met veel elektra voor spoelen föhnen e.d.en de spoelbak met fonteintje erop zodat je je handen kunt wassen met het volgende spoelwater
Er rijden veel autootjes met gele nummerplaat, die hebben maximaal 600 CC en automaat voor max 4 personen. Deze zijn goedkoop in aanschafdoor lage belasting en in gebruik en op de tolwegen zelfde tarief als motoren, maar het ziet er niet uit.
Beleefdheid heb ik nergens nog niet zo mee gemaakt, ze geven elkaar geen hand maar knikken als een knipmes de hele dag als ze iemands bekent zien en visite kaartjes uitwisselen is een ceremonieel, hier in Nederland pak je 3 kaartjes en deelt die uit aan je connecties. In Japan pak je je mapje met visitekaartjes haalt er 1 kaartje uit je bergt je mapje weer op je overhandigt je kaartje met veel buigingen, degene die hem krijgt buigt net zoveel keer als jij en bergt zijn kaartje op en pakt zijn kaartje dat word dan weer met veel buigingen overhandigt aan jouw. Je bergt dat kaartje ook weer netjes op en pakt een nieuw kaartje en dat word dan aan de volgende overhandigt met veel buigingen enz. enz. tot dat iedereen de kaartjes uitgewisseld heeft. Nee zeggen kunnen ze niet dat is niet beleefd, als ze ja ja zeggen is het ja maar als ze zachtjes ja zeggen zou het ook wel eens nee kunnen zijn, dat is soms best lastig maar je went eraan. Dan zijn wij een stuk directer maar in hun ogen lomper. Zag een keer een bijna aanrijding tussenfietser en auto, de auto verleende geen voorrang en remde op laatste moment piepend, de fietser was al van zijn fiets gesprongen omdat hij dacht aan gereden te worden. Hier in Nederland zou de fietser meteen een bek open trekken van hier tot Tokyo, maar in Tokyo zei de fietser niks de automobilist stapt uit gaat met de handen vroom ineen geslagen diepe buigingen staan maken ter verontschuldiging en de fietser accepteert dit dan met net zoveel buigingen, komt toch een stuk netter over. Alcohol en verkeer is uit den boze promillage 0.0 zero en bij overtreding minimaal 1000 Euro boete voor iedereen in de auto, dus passagier is net zo schuldig als chauffeur. Bij aanrijding met alcohol rijbewijs kwijt en bij dodelijk ongeval met alcohol reken er maar op dat je 25 jaar kost en inwoning krijgt. OP doorgaande voorrangsweg laten ze gewoon iedereen meteen invoegen en geen stres en opgefokte toestanden gewoon rustig en kalm je beurt af wachten ook al duurt je rit een uur langer door file. parkeren doe je in vakken en niet zomaar ergens de weg blokkeren. Bij betaald parkeren zet je de auto over een stalen schot heen dit gaat dan automatisch omhoog zodat je niet weg kunt, na betaald te hebben bij automaat gaat schot weer naar beneden en kun je weg rijden. Bij wegwerkzaamheden staat altijd wel een man of 2 met vlaggen te zwaaien, ook bij bouw werkzaamheden altijd en overal mannen met vlaggen. En allemaal keurig in uniform met helm op. Veel scooters en die laat iedereen gewoon overal tussen door rijden zonder stres toestanden. En grote mond kennen ze hier niet. Heb bij VIBES in de 2 weken op hun kantoor niet een keer discussie mee gemaakt. En werken is hun hobby, niks geen 9 tot 5 mentaliteit maar werken tot je werk klaar is. De fotograven en redacteuren werken gewoon 5 dagen en in het weekend naar treffens om te fotograferen en reportage dat is gewoon je werk daar doe je niet moeilijk over. Overal ter wereld zie je in grote steden sloppenwijken hier dus niet, gewoon overal redelijk nette huizen en nergens geen zooi op de straat gewoon clean.
Roken doe je buiten, maar in bars en cafés op veel plaatsen gewoon binnen roken, het is rookvrij maar als ze een asbak op tafel zetten is het rook area . Iedereen spreekt een beetje Engels want veel reclame en koppen in de krant zijn in het Engels zodat ze wel moeten en op de TV niks niet nagesynchroniseerd zoals in Duitsland maar gewoon de taal waarin de film gemaakt is met ondertiteling. Alles bij elkaar gewoon een net land en veel duurder als in Europa, maar daar heb ik weinig van gemerkt dankzij VIBES. Maar mijn vakantie land zal het nooit worden te weinig avontuur en te georganiseerd.

JAPAN deel 3

Maandagmorgen uitslapen wat aan mijn verslag werken en om 1 uur middags ging ik met James mee, zou bij hem thuis gaan slapen en via motorzaak naar zijn huis gaan. Bij motorzaak werd de lunch bezorgd en was best wel leuk alleen de tent stond helemaal vol met motoren waaronder enkele Harleys. Daarna via buitengebied van Tokyo o.a. de havens, Disneyworld en vliegveld naar de school om zijn dochters op te halen. Ik moest mee naar binnen en dat werd me een spektakel een grote kale blanke in de klas. Zijn dochters Haruka van 7 en Karin van 5 waren leuke meiden en niet bang van mij. Later bij zijn huis kennis gemaakt met zijn vrouw Junko, dit is ook een bikster en heeft 20 jaar geleden een wereldreis gemaakt met 5 motoren. Vanaf Losangeles naar New-York daarna vliegen naarDuitsland en via Zwitzerland e.d. en Spanje naar Marokko, daarna met 3 motoren nog een tijd in Australië en weer naar Japan en alles met gehuurde motoren. Heerlijk gegeten, zij heeft ook jaren als kok gewerkt en werkt nu op assurantie kantoor. Heerlijke avond en de nodige pinten (haar film van reis nog bekeken) laat naar bed. Smorgens een zeer uitgebreid ontbijt en weer de kinderen naar school brengen en weer naar Vibes.
Transport proberen te regelen o.a. prijsafspraak en vooral wanneer, dan kan ik een vliegticket gaan regelen. Donderdag om 4 uur middags staat mijn motor ingekrat klaar bij Harley Tokyo, daar vandaan kan hij naar warehouse , die maken papierwerk inorde waar ik mee naar de douane moet en daarna nog naar een particulier bureau die mijn carnet de passage af moeten stempelen en mijn paspoort moeten zuiveren, want mijn motor staat in mijn paspoort bij geschreven en anders kom ik het land niet uit. Zij verwachten dat ik op vrijdag dit kan regelen en dan kan vliegen, maar het is mogelijk dat dat niet lukt en dan word het Dinsdag want maandag is een Nationale feestdag. We zullen wel zien. Avonds mee met Sinya om bij hem te gaan slapen. We rijden via het huis van zijn ouders. Hij doet een blouse aan met lange mouwen want zijn ouders hebben een hekel aan zijn vele tatoes. Zijn vader rijd een Vrij nieuwe Twin-cam Harley, hij is gepensioneerd maar werkt als bus monteur nog enkele dagen per week.Sinya zijn Harley staat hier ook in de garage. Ja bijna al de personeels leden van VIBES rijden een harley. Bij Sinya thuis heeft zijn vrouw het eten klaar, zijn zoontje van 2 is helemaal door het dolle heen en viegt als een tornado door het huis zijn dochter van 5 is wat rustiger. Na het eten gaat Sinya op het tapijt liggen slapen en gaat zijn vrouw met de kinderen in bad. Om 9 uur gaat zij met de kinderen naar bed en zit ik voor de TV met een pint en ligt de heer des huizes te slapen, hadden mij wel verteld waar de koelkast was en ik mocht vrij drinken wat ik wou. Om half 12 ga ik ook maar naar bed. Smorgens goed ontbijt en naar VIBES.
Bij Vibes is de drummer met zijn Pan-head van de MMS band eral, want vandaag gaan wij een rit maken, de manager komt later op zijn Twin-cam. Riho een fotograaf gaat achterop bij hem om reportage te maken, en misschien komt Mino ons nog na, want die heeft eerst nog een interview en fotoshoot. Wij rijden de stad uit naar buiten gebied, eerst over lange brug die overgaat in tunnel van 10 KM onder zee door en dan weer brug. Er worden veel foto's gemaakt en later lunchen. Smiddags op de terug weg gaan wij nog naar een grote motorshop en hier mag ik als present uitzoeken wat ik wil. Motorpak, leren laarzen maakt niet uit. Ik houd de boot zeer vriendelijk redelijk af , ik heb goede laarzen en pak en bij de vitrine met motorbrillen, goedkoopste 200 USD $, kom ik ook weer weg omdat ik voor veraf aangepaste glazen heb. Krijg uiteindelijk wat stickers van Japan en een mond doek, was de mijne kwijt geraakt in Russia. Terug bij VIBES nemen wij hartelijk afscheid en we spreken af als ik het week-end nog in Japan ben we nog een avond op stap gaan want het was hun ook goed bevallen.
Wou nog wat aan mijn verslag gaan werken, maar ik moest acuut met Mino mee naar een foto sessie, er staat elke maand een professioneel fotomodel in hun blad op een mooie speciale motor. Er worden dan een stuk of 10 pagina's aan geweid en het zijn niet de lelijkste meiden, de middenpagina kun je uitklappen en binnenin staat dat model dan poedeltje naakt in volle glorie te bewonderen en het viel mij op dat die modellen met de ladyshave een heel stuk overslaanen nogal behaard zijn op intieme deel, ik had eens een opmerking gemaakt dat ik bij die foto sessie wel eens bij zou willen zijn. Dus nu ik met Mino daar naar toe en ik kan je verklappen dat de volgende maand het model ook weer zo is en de motor een Panhead. De sessie duurt in totaal ongeveer 10 uur en gaat er zeer professioneel aan toe, werd nog aan haar voor gesteld als beroemde Harley rijder en de volgende maand kan zij mij en ik haar bewonderen in VIBES magazine.
Later werd er door Toshi nog mee gedeeld dat ik het weekend zijn gast zou zijn, op vrijdagavond met hem stappen en op zaterdag met de VIBES fox girls naar een Harley treffen 300 KM van Tokyo en ik moet dan de meiden beschermen tegen de eventuele opdringerige meute als body-gard, leek mij ook wel leuk. Ik vertelde Toshi nog een verhaalover een kat en spek en wat touw maar dat begreep hij niet. Later bleek dat ik meer babysit was als bodygard. Ging weer met James mee naar zijn huis, zou Woensdag en Donderdag weer bij hem slapen. De kinderen kwamen mij buiten al begroeten met hai Tony en het voelde als thuis komen. Weer voortreffelijk gegeten en zeer leuke avond met de familie. Op donderdag morgen bij VIBES alvast wat voorbereidend werk over eventuele vliegtickets en het zal vliegen worden via Moskou waar ik een tussenlanding heb en dan een dag bij Ludo en Svetlana verblijf, hij zorgt dan voor vervoer vanaf Vliegveld naar zijn huis en restaurant en brengt mij ook weerterug, ben erg benieuwd hoe het echt met hem is, het zal vliegen worden op Zondag of Dinsdag naar gelang mijn export documenten klaar zijn. Op donderdag om 12 uur vertrokken wij , ik op de motor en VIBES met 4 man in de volgauto naar Harley Tokyo om mijn motor in te kratten, ik dacht nog wat overdreven om met 5 man mijn motor inkratten maar later was ik er heel blij mee, want het was weer een misverstand dat niet Harley mijn motor in zou kratten maar wijzelf. Voorwiel, rechter voorschokbreker , schakelpedaal, rempedaal en tassen eraf en het paste net, mijn stuur nog omlaag en hij zit als gegoten. Mijn plunjebaal en overtollige kleding erbij en klaar is Toon. Het was nogal heet en ik wou wat flessen drank kopen om de dorst te lessen maar ook die flessen werden door VIBES betaald. Om half 4 was transport auto er en mijn motor vertrok naar warehouse. Wij kregen nog een rondleiding van eigenaar hemzelf, het nieuwe spul kan mij niet zo bekoren maar op zolder had hij een stuk of 10 oude motoren staan waaronder Liberators en panheads en ook de VIBES redacteuren vonden dit interessanter had ik de indruk. Om 5 uur waren wij weer terug op kantoor en hebben ze toch weer in totaal 20 uur aan mij besteed. Savonds weer met James mee en de kinderen hadden tekeningen gemaakt voor ons Drieka en wat cadeautjes gekochtwas weer "thuis". Morgens bij journaal de vliegramp in Oekraine op het nieuws, de omvang was mij toen nog niet helemaal duidelijk. Later op hun kantoor werd ik gecondoleert door iedereen en medeleven betuigt. Om 12 uur kwam per mail mijn transport papieren binnen en ik direct met Mino naar de customers om mijn carnet e.d. in orde te laten maken. Werd hier meteen zeer vriendelijk geholpen, alleen wisten ze er geen raad mee maar na verschillende telefoontjes was dit in orde en konden wij naar de particulieren afdeling en dit duurde nog geen 5 minuten en kon ik bij VIBES meteen mijn ticket gaan regelen. Het word zondagmorgen om 12 uur vliegen naar Moskou en op maandag om 14.30 naar Amsterdam zodat ons Drieka mij direct van het werk op kan komen halen op station Eindhoven. Vrijdag avond met Toshi verschrikkelijk op stap geweest en goed in de olie lag ik laat in mijn bed in hotel, tegenover hun kantoor, wat zij voor mij gereserveerd hadden voor de laatste 2 nachten. Er zal wel niemand meer geweest zijn die mij in huis wou hebben, vermoed ik.
Zaterdagmorgen 12 uur verzamelen bij VIBES, de meiden nemen hun repertoire nog een keer door, want vandaag presenteren zij voor de eerste keer een nieuwe dansact. Onderweg vertel ik nog wat fabeltjes aan de meiden en tellen wat schaapjes en ze slapen als roosjes zie later de foto's. Nog een goede lunch en we zijn er klaar voor. Op het treffen heeft VIBES een promotie stand en de meiden en ik zijn daar de hele dag als gast aanwezig. Spreek verschillende mensen die ik vorig weekend ook al gezien had en natuurlijk veel foto's , de dames zijn meer in trek als ik. Om 7 uur hun optreden en ik vond het er allemaal zeer professioneel aan toe gaan. Na het optreden wij als een speer de auto in want Toshi wou op stap en drinken en dat gaat niet samen. In Tokyo de auto in garage en wij met de 4 Fox girls naar restaurant en een heel leuke avond , heb walvis gegeten, als zij naar huis gaan neem ik afscheid van hun met een umbrasso i.p.v. wat vriendelijke knikjes, druk ze eens stevig tegen mijn borst aan met hun .....jes. heb het echt leuk gehad met hun en voor de nieuwsgierigen google maar eens"VIBES fox 2014".Ga met Toshi nog naar een andere bar maar wij maken het niet laat. Toshi staat erop dat hij mij op Zondag persoonlijk naar vliegveld brengt en ik niet met de bus of metro hoef. Als ik op zondagmorgen mijn hotel wil betalen blijkt dit al gedaan te zijn door VIBES. OP vliegveld koopt hij nog wat souvenirs voor ons Drieka en wij nemen zeer hartelijk afscheid. ZIJ ZIJN ECHT SUPER GASTHEER GEWEEST VOOR MIJ . Volgend jaar als zij naar de super ralley gaan in Londen komen zij bij mij logeren met een man of 8 , verheug mij erop dat ik dan wat terug kan doen.
VIBES bedankt voor alles
Volgende keer nog wat over Japanse gebruiken en mijn ervaring bij Ludo en Svetlana
Mijn verslag staat ook weer op tototo.reismee.nl maar de mailingslijst is verdwenen dus als jullie zo vriendelijk willen zijn om je mailadres daar achter te laten krijg je automatisch mail als ik morgen mijn fotos plaats

JAPAN 2

JAPAN deel 2

Woensdagmorgen met Mino en James naar de oude binnenstad van Tokyo voor een partij foto's. Munten in een bak gooien en bidden tot een boedha is niet echt mijn ding, maar alles voor de kijkcijfers zullen we maar zeggen. s'Avonds met Mino en zijn vrouw Hiro, Bubu en zijn vriendin Sayumi en een andere medewerker van Vibes naar restaurant om te fondueën. Het begint saai te worden maar weer lekker gegeten, het concept was in afgesproken tijd zoveel eten en drinken als je wilt en zelf bier tappen uit een automaat. Je zet pul onder de tapkraan en drukt op startknop de pul gaat onder 45 graden onder de kraan en er komt alleen bier zonder schuim uit tap dan pul weer recht en dan schuim erop, keuze uit veel, weinig of geen schuim. We maken onze uren vol en ik ga mee naar Mino thuis slapen kan ik s'nachts om 05.00 uur voetbal zien. Jammer dat Argentinië de penalties beter neemt.

Donderdagmorgen na een zeer goed ontbijt van Hiro, met Mino naar Joyride een chopper bouwer en hij heeft inderdaad mooi spul staan. Ook een freesbank en draaibank zodat ik mijn oude stiel weer eens kan zien. Nog naar een grote motorzaak voor wat stickers en daarna lunch met Mino in Indiaans restaurant. Om 15.00 uur moeten wij op stel en sprong vertrekken want de Senior Manager van Harley-Davidson Japan heeft tijd voor mij en wil mij graag ontmoeten. Hoe die afspraken tot stand komen snap ik niet maar Mino en Toshi ( hoofdredacteur en eigenaar )zijn blijer met dit bezoek als ik, heb ik de indruk. Zij hebben een presentatie boek gemaakt met een partij foto's van mij die ik in de auto te zien krijg en kan kijken waar en wanneer de foto's zijn gemaakt en er iets bij vertellen. Wij worden met veel vertoon ontvangen en de fotograaf van Harley legt alles op de plaat vast. De Manager blijkt een Canadees te zijn Brian Kenji. Krijg rondleiding van hem en hij vraagt of ze mijn foto's mogen gebruiken op hun facebook pagina. Ze hebben de eerste motor die ooit door Harley naar Japan verkocht is in de showroom staan een model uit 1913 en keurig gerestaureerd. Krijg nog 2 shirts van hem van 100 jaar Harley Japan en ik vertel mijn verhaal bij de fotos en hij is duidelijk onder de indruk vooral als ik vertel van ongeluk in Griekenland en ik ben op meer plaatsen in Canada geweest als hij. Mino en Toshi wisselen wat visite kaartjes uit en zijn blij met' het contact dat zij nu hebben. s'Avonds naar een echt Japans restaurant met Mino, Bubu en de vrouwen en ik krijg van alles voor geschoteld van gemalen vis-ingewanden tot orgaan-pate en gegrilde hartjes en.... ik eet alles op, wat ik van hun niet kon zeggen. Slaap weer bij Mino thuis. Van de tyfoon merken we hier gelukkig niks, als een paar omgewaaide fietsen maar in het zuiden is het echt hevig geweest met paar doden. Er viel daar in een uur 40 cm regen en verschillende bruggen zijn weg gespoeld.

Vrijdag moet Mino werken op kantoor, maar gaat Hiro met mij mee op stap ook Bubu en zijn vriendin. We gaan naar de grootste Boedha van Japan; de Kamakura, een gevaarte van 11.5 meter hoog en 121 ton zwaar en 760 jaar oud er is toen 10 jaar aan gewerkt. En ik weer muntjes offeren en bidden en in een rookpot mij met rook bevuilen maar eerst moest ik ceremonieel mijn handen wassen en mond spoelen met reinigend water en zij hebben hun plaatjes weer. Later aan zee in een Steak-house een grote steak (voor Japanse begrippen althans) en franse frieten en om 17.00 uur zijn wij weer in het kantoor. Om 21.00 uur rijden wij in de regen op de motor naar Mino thuis, onderweg nog chinees gegeten nu zonder bier, want ik moet nog rijden. En het lukt mij (voor het eerst deze week ) om de rekening te betalen ik ben echt gast. Later bij Mino wel wat pinten gedronken en vroeg naar bed want op zatermorgen gaan wij naar een Harley treffen bij de Fuji, de hoogste berg van Japan. Hun blad is woensdag in verkoop gegaan en op internet zijn al foto's van mij van verschillende clubs die mij gespot hebben en weten dat ik naar het treffen kom met Mino. Had info dat de treffens hier goed aan de prijs zijn 30 Euro voor een nacht en de pinten 4 Euro per halve liter we zullen het wel zien.

Op de route naar treffen zien we al veel Harleys passeren (er worden er ongeveer 1000 verwacht) en ik ben blij dat ik weer eens op de brommer zit ondanks de dikke 30 graden hitte. Bij treffen mag Mino als pers en ik als zijn gast voor nop binnen en de president van de organisatie komt Mino en mij welkom heten en heeft ook 20 consumptie bonnen voor ons, dus met de kosten zal het wel weer mee vallen vermoed ik, daar Mino bijna niks drinkt. Het treffen is totaal anders dan ik gewend ben, hier brengt iedereen zijn eigen drank, BBQ e.d. mee en blijft voornamelijk bij zijn eigen stek in de buurt, ga met Mino de vele stands af, die hij beleefdheidshalve moet bezoeken en overal krijgen wij wel wat aan geboden in de vorm van eten, drinken of sticker. Er zijn ook weinig mogelijkheden om drank te kopen als je bedenkt dat er 1000 man zijn. We zitten als gauw in Mooks-restaurant en weer Happy-Hour, best wel leuk allemaal en ik moet een partij op de foto met kinderen, oudere vrouwen en ook mooi spul natuurlijk. Leer een Amerikaan Ron kennen die al 12 jaar in Japan woont en met Japanse getrouwd is en voor het Amerikaanse leger werkt. Hij heeft een Jack Russel bij die nog al eens ontsnapt en deze wordt elke keer trouw terug bezorgt. Hij is iets kleiner als ik, maar 150 kilo schat ik in en dikke baard en snor. We kunnen het wel vinden en als stel zijn we zeer in trek voor op de foto. Er liep daar ook een kerel rond die zich verkleed had als tijger en iedereen bang probeerde te maken (de bekende dorpsgek) en iedereen liet hem maar wat doen, nou zal hij wel iets verkeerd gedaan hebben of iemand met colors om gelopen hebben of zoiets in ieder geval wilde ze hem op zijn smoel slaan. Hij zocht bescherming tussen mij en Ron in, wij tegen hun zeggen van doe nou niet en proberen te sussen en het liep gelukkig goed af. Later zocht hij weer bescherming bij ons maar toen kwam een man of 4 achter hem aan en om mij op mijn gezicht laten slaan heb ik ook niet zoveel zin in, wij probeerde het wel te sussen maar zonder resultaat en hij kreeg een kopstoot midden op zijn neus en meteen plat achterover over een zitbankje heen en wat geworstel en het leek weer gedaan. Totdat het slachtoffer een kratje pakt en de dader vol in zijn gezicht slaat, die zag er ook niet helemaal fris meer uit. Nu een hoop omstanders ertussen, ik stond op 15 meter afstand de zaak te bekijken, en de zaak leek weer gesust. In Nederland wordt je door de securitie verwijderd daar is geen twijfel over mogelijk, maar hier lieten ze het op een beloop zodat de kans bestaat dat het weer uit de hand loopt. Ron die zelf ook lid is van een color club was nog naar de dader gegaan en uitgelegd dat wij er niks mee te maken wilde hebben en dat hij niet zo slim was enzo en er is gelukkig ook niks meer gebeurd. Om 22.00 uur stopt de muziek, maar wij gaan nog een tijdje door en we besluiten om met z'n 3-en op zondag via een binnendoor weg naar Tokyo terug te rijden.

Om 06.00 uur ben ik al klaarwakker van de vele motoren die vertrekken, er komt weer regen is voorspeld en daar zijn de bikers hier bang voor. Bij ontbijt ontmoet ik een Amerikaan die na zijn pesionering als militair in Japan is komen wonen en hij heeft een oom in de States uit Nederland en zijn naam is Toon van der Heijden, het moet niet gekker worden ! Wij vertrekken zoals afgesproken om 10.00 uur en wij rijden heel mooi door bergen, meren en rivieren gebied naar Tokyo, onderweg nog een geroosterde vis en de dag kan niet meer stuk. Voor Tokyo nemen wij afscheid van Ron. Mino en ik gaan naar Harley-Davidson Tokyo. Alle motorzaken zijn hier op zondag gewoon open hun devies is als de mensen vrij zijn moet de winkel open zijn, dan hebben ze tijd om te kopen en ze hebben hier ook maar 2 weken vakantie per jaar. Bij Harley Tokyo is de hoogste baas er persoonlijk en hij spreekt zeer goed Engels. Hij was al benaderd dat ik een krat nodig zou hebben om mijn motor te verschepen naar Nederland en hij heeft er een klaar staan waar mijn motor en aanhanger in kunnen, als mijn voorwiel en voorpoten verwijderd worden, dat scheelt weer in de kubike meters. En zij doen dat gratis voor mij. Zo zo'n krat wordt gebruikt om nieuwe Harleys mee te verschepen, dus de mijne moet kunnen. Op woensdag zijn zij gesloten en de derde dinsdag van de maand ook. Maar woensdag ga ik nog rijden met de MMS band dus de afspraak is donderdag om 12.00 uur bij Harley-Tokyo. Met de transporteur is nu ook afgesproken dat hij donderdag door hun nog opgehaald wordt en dan kan ik vrijdagmorgen naar douane e.d. en mijn motor uit mijn paspoort laten halen. Dan kan ik naar huis vliegen en omdat ik nog een Visum heb voor Rusland, kan ik via Moskou met Airoflot en misschien bij Ludo op bezoek gaan. Want ik kan een tussenstop kiezen tussen 4 , 9 of 11 uur en Ludo zou het ook zeer op prijs stellen. Svetlana komt mij dan op luchthaven halen en brengt mij later ook weer terug en kan bij hun slapen. Ik zie wel wat het wordt. Bij Harley zaak hebben ze wel hele mooie T-shirts in mijn maat maar zeer goed aan de prijs en ik krijg hem cadeau van VIBES. Ja ze zorgen zeer goed voor mij en voel mij een ECHTE gast. Stal mijn motor in de garage bij VIBES en ga met Mino een pintje doen tegenover kantoor en tot mijn verrassing is Bubu er ook, maar voor 22.00 uur lig ik in bed, want wil wel de voetbal finale zien en kan hem hier in de kroeg kijken. Als ik om 03.30 uur wakker word, is Toshi al aan het werk. Hij heeft vandaag als eigenaar een afspraak over hun Vibes treffen en zijn staf komt om 06.00 uur, om gezamelijk naar afspraak te gaan. Als het voetbal begint en ik aan mijn eerste pint en ook de laatste zit komt Bubu en zijn vriendin ook voetbal kijken. Het resultaat kennen jullie; Duitsland Weltmeister !

Weer bedankt voor de reactie en hopelijk is de site reismee.nl weer snel op orde. Hij is weer in de lucht, maar ik kan nog niet inloggen.

JAPAN

JAPAN

Zaterdagmorgen na een goed ontbijt, gaan wij op de motor naar het monument ter nagedachtenis aan de atoombom die 6 Augustus 1945 boven Hirochima werd gedropt door de Amerikanen en aan 200.000 mensen het leven kostte en het hele centrum totaal verwoeste. Een gebouw wat niet totaal verwoest was hebben ze laten staan en daaraan kun je zien hoe verwoestend een atoombom is. Kentaro wil foto's van mij maken, vlak voor het monument en wij duwen mijn motor daar naar toe want het is niet gepast om tussen de mensen door te rijden. Later rijden we nog naar een museum over de ramp. Erg indrukwekkend allemaal en bij een gedenksteen met vlam, wordt door mensen huilend gebeden.

Daarna rijden wij naar de plaatselijke Harley-dealer waar ik zeer welkom ben, maar hij heeft alleen T-shirts in XL en daar kan ik echt niet in, jammer. De directeur heet Toon Kawasaki. Mijn motor wordt gewassen en de banden op spanning gezet en ik ben er weer klaar voor. Buiten staat een kerel met de Brabantse vlag te zwaaien en ik weet nog niet wat dat te betekenen had. Ga nog met Kentaro lunchen in een leuk Japans restaurant en ik moet voor het eerst met stokjes eten. Hij besteld typisch Japanse gerechten en ik heb hem beloofd dat ik alles eet en lust. We eten voortreffelijk en ik vond alles lekker. s'Middags wat geschreven aan mijn verslag en foto's geplaatst en s'avonds gaan wij met zijn vrouw en dochtertje naar een leuke pub waar ze happy-hour hebben, wat ons zeer goed uitkomt. Ik eet spaghetti met mosselen wat ik altijd lekker vind en inderdaad in de spagethie 2 MOSSELEN, dus alles perfekt toch. Nog een hamburger en franse frietjes, die zijn dochter niet lustte en ik kan er weer tegen. Kentaro kan duidelijk niet zo goed tegen drank als ik en is redelijk aangeschoten. Als wij later thuis nog een cognacje drinken lazert hij van de bank af en is met geen mogelijkheid wakker te krijgen. Als ik om 05.00 uur opsta om naar Nederland - Costa Rica te kijken is hij toch naar bed gegaan. Ik hoop wel dat ze tegen Duitsland in de finale, de kansen beter benutten.

Zondagmorgen om 10.00 uur rijden wij aan, Kentaro rijdt met mij mee op zijn EVO-springer van 1995, precies dezelfde als die de plumber had en hij heeft deze nieuw gekocht en er staan al 18.000 KM op de teller !Dus ongeveer 1000 KM per jaar, maar dit jaar komt hij daarover heen want hij rijdt een dag met mij mee. We rijden richting Tokyo en Mino komt ons tegemoet. Wij slapen in Toyohashi waar Mino een goed en goedkoop hotel geboekt heeft en waar een hele leuke pub is. Wij paseren Fukuyama, Okayama, Osaka, Kyoto, Nagoya en we zijn na 550 Km in de regen op de plaats van bestemming. Hartelijke ontmoeting met Mino en nu pas zie ik pas wat voor een harley hij rijdt, een Knuckelhead 1000 van 1937, echt een vette bike. Vlug in bad en op weg naar de pub Free-Bird en echt een leuke tent, we maken er zelf maar happy-hour van en we eten voortreffelijk. Er komt nog een stel wat door Mino uitgenodigd is omdat ik kom en zij mijn verhalen in Vibes gelezen hebben. Het moet niet gekker worden, maar dat doet het toch zal ik ondervinden. We hebben een leuke avond en Kentaro is weer flink dronken geworden en waggelt met ons mee terug naar hotel. s'Morgens besluit Kentaro om niet mee te rijden naar Tokyo maar weer naar huis te gaan. Ik rijd met Mino de laatste 350 KM naar Tokyo, mijn hotel, eten, drinken en tanken wordt door VIBES betaald. Ik ben hun gast.

Iets meer over VIBES : dat is dus een magazine puur over Harley en Harley treffens e.d. Het verschijnt maandelijks en elk jaar bezoeken ze de Super ralley in Europa en gaan naar Sturges in de USA voor de reportages. Zij bestaan sinds 1991 en zijn nu toon aan gevend in de Japanse Harley wereld. En dan praten we hier niet over de oplage van de parocie berichten van Hulsel om maar iets te noemen, maar over een oplage van 6 miljoen, welke allemaal in vrije verkoop verkocht worden. Ze hebben geen abonnees ! Ze hebben alleen reporters en grote adverteeerders krijgen het blad met de post thuis gestuurd en af en toe mensen die in een reportage staan, zo heb ik er 4 mogen ontvangen in de loop der jaren. Dus veel Japaners hebben mijn foto's en verhalen gelezen. Ook deze maand sta ik er met een pagina in, dat ik onderweg ben op de brommer door Siberië en Mino, die de verhalen schrijft als hoofd redacteur, heeft al veel reacties gekregen van mensen die mij willen ontmoeten. We gaan het zien. Het is voor hun ook gewoon business, als er een reportage komt over iemand die wat te vertellen heeft, dan alleen wat foto's van brommers. En ik vermoed dat hun reportages van de super-ralley in de tienduizenden Euro kost, dus dan ben ik redelijk goedkoop, vermoed ik. En ik heb echt iets te vertellen !

We komen op maandagmiddag aan in Tokyo bij hun kantoor en zowat de hele staf komt naar buiten om mij welkom te heten en ik krijg meteen 3 blikken bier in mijn hand geduwd. Ik vermoed dat mijn reputatie mij vooruit gesneld is en ik stel ze niet teleur. Verschillende van hen ken ik van de super-ralleys die zij geregeld bezoeken in verschillende samenstellingen. Alleen de eigenaar Toshi is er niet, maar die komt later heeft hij laten weten, ik ken hem nog van de super-ralley van Finland 2009. s'Avonds word ik door Mino naar een restaurant gebracht waar ik met Toshi zal eten en drinken. Ze hebben 2 dames van promotion team VIBESFOX uitgenodigd die onze tafeldames zijn Miki en Maria (voor geïnteresseerden google maar eens op vibesfox2014). Ze spreken geen Engels maar Maria heeft een Paraquaanse moeder en spreekt Spaans zodat ik met haar redelijk kan converceren. Leuke avond en ik moet aan de Sake. Ik dacht dat je dan een glaasje kreeg maar ze zetten het glaasje in een vierkant bakje en schenken net zolang tot glaasje en bakje tot de rand toe vol is en dan voor mij dan toch HUP-SAKE en zij snappen er niks van. Maria mag nog geen alcohol zij is 18 en de wet hier is minimaal 20. Later gaan de dames naar huis en wij gaan nog naar een andere bar waar niet veel te doen is op maandag avond, maar we worden redelijk dronken. Ik slaap in hun kantoor, het is behelpen maar ik heb wel op slechtere plaatsen geslapen. Op Dinsdag ochtend word ik wakker gemaakt door Mino en ik krijg zo ongeveer ontbijt op bed. Later ga ik op de motor met Mino en Toshi naar chopperbouwer Dragstare welke zij zeer goed blijken te kennen en Toshi heeft reparatie nodig en mijn schakelpedaal, wat weer redelijk los gerammeld was, wordt vakkundig vast gemaakt. Ik vermoed dat zij hem hadden verteld dat ik niet in Japanse XL kan want hij komt direct met een spierwitte blouse 3XL aan dragen welke ik meteen moet passen. Ik denk dat ik ondanks dat een witte blouse niks voor mij is, toch redelijk enthousiast heb gereageerd, want hij gaat er meteen een bij halen zodat ik er nu 2 heb. Rijd eerder met Mino terug want anders komen wij in de spits terecht, het valt mee en wij hebben toch even 100 KM door Tokyo gereden, om even naar dealer te gaan. Om 17.00 uur moeten wij klaar staan, want wij worden bij een bandje verwacht de : MMS band.

Wat ik niet wist en later pas achter kwam, is dat dit een zeer bekende band is in Japan, zij rijden allemaal Harley en kennen VIBES zeer goed. Volgende maand vertrekken zij voor optredens naar Amerika en spelen ook op Sturges en het ziet er naar uit dat zij volgend jaar op de Super-ralley van Londen spelen, de onderhandelingen lopen nog. Zij bestaan uit 3 man; drummer bas en zanger. Ik word opgehaald door drummer Shen Yoshida, hun manager Shimizu en hun vaste filmman, die alle optredens op film vastlegt. Drummer, bassist en zanger rijden alle 3 een Panhead uit de jaren begin 70 en hun manager een EVO. Eerst gaan wij naar het huis van de manager om kennis te maken met zijn vrouw en zoon en om alvast wat te eten en te drinken. Ik krijg hier een promofilm te zien en krijg Video film en een stuk of 10 CD's van hun en later gaan wij met 2 taxis de stad in. Over geld mag ik niet praten want zij vinden het een eer dat ik met hun op stap ga.
Nou moet je je ongeveer voorstellen als jij in Nederland met de de Golden Earing een restuarant binnen komt. Ik moet van hen voorop lopen en wij worden naar de tafel gebracht waar ik aan het hoofd moet zitten. Met de drummer kan ik zeer goed overweg en wij hebben de grootste lol en hun manager is echt een gangmaker hij zet bij wijze van spreken heel de tent op zijn kop met zijn redelijk imposante voorkomen en vertelt uit gebreid aan iedereen die het wel of niet horen wil dat ik een wereldberoemde Harley rijder ben en wat ik zoal gedaan heb. We eten zeer uitgebreid en hele mooie gerechten en tot hun verbazing lust ik alles wat zij bestellen en veel bier. We maken er een happy hour van dus 2 pinten tegelijk. Het gesprek komt met mannen onder elkaar natuurlijk weer bij de vrouwen uit en hebben veel plezier en de manager stelt voor om te verkassen. Weer 2 taxis en we gaan naar de zeer exclusieve Phoenix club. De portier kent de band blijkbaar want in mum van tijd is de manager bij ons om ons te verwelkomen en wij worden door hem persoonlijk naar een grote tafel met bankstellen geleid. En daar zit ik dan in mijn harley hemd, kapotte spijkerbroek en laarzen, maar als je beroemd bent mag alles. In de club hebben ze dus gezelschap dames; dat zijn leuk uitziende juffen die je gezelschap houden (geisha) en zorgen dat je niks tekort komt als je wat te te of drinken wilt hebben. Voor de goede orde het zijn geen bosnimfen, alhoewel ik vermoed dat ze wel tegen een stootje kunnen en je kunt er een leuk gesprek mee voeren als je tenminste Japans spreekt. De manager zorgt er persoonlijk voor dat ik aan iedere kant van mij een geisha heb die Engels spreekt. Echt happy hour 2 pinten 2 taxis en 2 juffen op de schoot, zie later de foto's. Als je dus naar het toilet moet brengt de geisha je weg en opent de deur voor je van toilet ( en volgens mij veegt ze je reet nog af als je dat vraagt ) en als je het toilet uitkomt staat zij klaar met een natte warme handdoek om je handen te reinigen en een droge om je te drogen en ze begeleid je weer naar de tafel en komt weer braaf langs je zitten. Er komt een cabaret optreden in een andere zaal en de manager komt ons halen om ons een goede plaats te bezorgen. Het optreden van de dames is zoiets als Lets-Dance in Eersel, maar dan niet synchrome maar de bewegingen zijn duidelijker, maar geen strip akt. We gaan later nog naar hun stamkroeg, wat ook een soort club is en ook weer een geisha, maar van lager niveau zal ik maar zeggen. We besluiten om gezamelijk een motorritje te gaan rijden en komen uit op woensdag. De eerste dagen kan niet ivm een naderende typhoon en het weekend ben ik met Mino naar een harley treffen 150 KM van Tokyo aan de voet van de hoogste berg van Japan de Fuji. De geisha welke bij mij zit, belooft om bij mij achterop mee te gaan rijden, wat volgens mij wel mogelijk is met 1.50 meter en 43 kilo moet kunnen op een harley en anders gaat ze maar in de aanhanger. We nemen hartelijk afscheid van de band en Mino brengt mij naar hun kantoor met de taxi en gaat zelf op de motor naar huis ( hij drinkt bijna niks )

Allemaal weer bedankt voor de reacties en sorry dat de reismee site er nog steeds uitligt, daar baal ik echt van !

FERRY

FERRY

De Ferry vanuit Vladivostok via Donghae Zuid-Korea naar Sakaiminato Japan zat helemaal volgeboekt. Ik had een 1e class ticket maar dat wil niet zeggen dat je een bed hebt, het is Azieën style en die slapen op de grond op een matrasje. Dus ik had van tevoren nagevraagd of ik bij mijn motor kon dan kon ik nog altijd mijn luchtbed gaan halen met mijn slaapzakken en desnoods mijn tentje in het ruim opzetten. In mijn aanhanger zat ook de helm en motorlaarzen van Mina de Finse en zij was op maandag al bang dat zij er niet bij zou kunnen en ze kan ze niet missen. Ik had haar uitgelegd dat de sleutels van de aanhanger in mijn zijtas zitten en dan kan ze zelf de spullen pakken als ik niet het ruim in kan in Korea en als zij van boord gaat.
Woensdagmiddag op de haven terminal was zij nerveus dat ze niet bij mijn motor kon komen. " she had trillings hands " van nervositeit, ik stelde haar gerust dat ik heel de ferry afbreek als ik niet zoals belooft bij mijn spullen kon. Ik ging als laatste aan boord omdat ik niet in de rij ga staan en toen ik mijn rekening aan het voldooen was, stond zij bij mij dat zij mij nog 110 Euro moest betalen, welke ik maandag voor geschoten had. Ik zeg dat komt wel, we hebben nog 24 uur de tijd. Nee, het zou op stel en sprong afgewerkt moeten worden, dus ik was met haar af aan het rekenen terwijl ze mij info aan het verstrekken waren over de procedure in Japan. Zij had geen gepast geld en ik kon niet terug geven, lekker makkelijk allemaal. Aan boord bleek dat ik wel een goede hut had voor 4 personen met eigen douche en toilet, maar geen bed maar matras op de grond met lakens dekbed en kussen met zuivere sloop dus geen probleem. Er lag ook een Rus op de kamer welke Engels sprak en hij was erg gedienstig. Hij vertelde dat ze mijn naam en hutnr al 2 keer omgeroepen hadden dat ik naar de info bali moest komen. Dus ik naar de info bali bleek dat Mina mij om had laten roepen omdat zij haar laarzen en helm wou hebben en bang was dat ze zonder moest vertrekken morgen. Ik had geen zin om mee onder in het ruim te gaan en zeg haar je weet waar de sleutels liggen en je ziet maar of je wacht tot morgen middag. Later vertelde ze mij dat de helm en laarzen nu bij haar motor stonden zodat ze morgen meteen weg kon. Had maandag bij wasserette al gezien dat zij erg nerveus is, haar motor was afgespoten en zij duwde hem naar buiten over de parkeerplaats. Toen ik vroeg waarom zij niet reed: Nee ik ben bang dat ik val en zij was al 5 x gevallen in het stadsverkeer en eenmaal op grenspost tegen andere auto. In ieder geval duwde zij haar motor in een kwartier tijd meer als ik in 15 jaar. Er zaten ook 2 Franse Bikers aan boord met KTM's en daar een leuke avond mee gehad. Ook Mina kwam af en toe langs om te vertellen van ongelukken die zij gehad had en ik vertelde haar dat als je een ongeluk krijgt omdat je een auto niet hebt gezien dat je daar niks aan kunt doen, maar ik denk bij mijn eigen; dat je dan een DOOS bent.

Zit nu op mijn verjaardag op de ferry. 17 jaar geleden zaten ons Drieka en ik ook op de Ferry van Italië naar Griekenland, ook op mijn verjaardag. En op 4 juli hadden wij toen de aanrijding met traktor en nu ga ik op 4 juli links proberen te rijden. Zal nog verschillende keren terug denken aan 4 juli 17 jaar geleden !

Aan boord zitten nu ook enkele KUT-Russen volop aan de drank en luidruchtig. Ze wilde de man van receptie op zijn bek slaan omdat de airco niet goed werkte en de temperatuur accuut met 5 graden omlaag moest wat natuurlijk niet kan. Ze wilden wel vriend met mij worden en ik moest met hun drinken, zij hadden alleen whiskey en wodka en ik zei heb liever bier of cognac en meteen 1 liter cognac gekocht en gewoon uit de fles drinken als bier. Echt een zooitje waar ik niet van houd op die plaats althans waar ook kinderen zijn. En toen zij onderling ruzie kregen en elkaar op de smoel begonnen te slaan, ben ik er tussen uit gepiept. Dit zijn dus die Russen die je ook in die resorts tegen komt en van god los zijn. De wereld vrede zouden zij zo oplossen; heel Amerika bombarderen want die maken overal oorlog zoals in Syrië, Irak Afghanistan, Egypte en nu ook in de Oekraine. Ook Duitsland, Frankrijk en Engeland deugden niet maar Holland was prima. De Rus die bij mij op de kamer lag schaamde zich voor zijn landgenoten, maar ik zei dat dat echt niet hoefde ik heb alleen maar nette mee gemaakt en die paar intersseerde mij niet zo veel. Hij bood aan om mee te gaan ontbijten op zijn kosten en ik had gisteren aan hem gevraagd of hij mijn roebels wou wisselen voor dollars en dat was ook geen probleem.

In Donghae moeten wij allemaal van de boot en door de douane en later weer door de douane terug de boot op, mijn tas mag wel aan boord blijven. Het duurt allemaal een eeuwigheid en ik blijf buiten op een bank zitten te wachten tot de rij weg is, maar ik moet naar binnen. Als ik binnen ben en bij de deur een stoel heb, nee ik moet naar de rij en daar ga ik op een bank zitten te wachten totdat iedeen weg is, tenminste dat was mijn bedoeling. Als voor de derde keer een juf mij komt zeggen gogogo en naar de rij wijst ben ik het beu en val redelijk lomp tegen haar uit, dat ik hier blijf zitten tot de rij weg is omdat ik niet lang kan staan en laat mijn gehandicapten parkeerkaart zien. Ik mag nu meteen met haar mee en ben meteen aan de beurt. Straks op de boot is het rustig er zijn maar 100 gasten tegen over gisteren 500 en niet veel Russen want die moeten een visum hebben en Europeanen niet. Het bleek dat de Russen van gisteren veel zeellui waren die op Koreaanse boten varen onder Panamese vlag. Als wij aan boord gaan is het een wereld van verschil, de balie is nu bemand door leuke juffen, in plaats van bodygards en in de bar is nu bediening aan de tafel en bij elke pint een bakje nootjes. Leer hier de Japanse biker kennen die op de Ferry zit en op weg naar huis is na rondje Europa. Hij is 70 jaar oud en rijd een BMW 1100 hij is al 4 x dwars door Rusland gereden. Ja-ja altijd baas boven baas, leuke kerel. Lig op tijd in bed en alleen op de kamer met 4 matrasjes op elkaar, zodat ik toch wat hoger lig en heerlijk rustig.

s'Morgens mogen wij als bikers het eerst van de boot af naar douane en daarna onze motoren halen. Ik word uitgebreid gecontroleerd alle tassen open, portomonnee uitgebreid bekeken, maar wel zeer vriendelijk. Mag mijn motor gaan halen en bij de douane neer zetten. Nu blijkt dat ik met mijn carnet de passage naar de Japanse ANWB moet ( de JAF ) om te laten verifiëren of het echt is, maar dat is 30 KM vanaf de haven. Ik besluit om op Kentaro te wachten en dan met hem daar naar toe te gaan want om met de bus te gaan en drie x overstappen zie ik niet zitten. Wel moet alles voor 5 uur klaar zijn anders wordt het maandagmorgen. Om goed 13.00 uur is Kentaro er en wij zijn meteen op weg en kan ik er alvast een beetje aan wennen om links te rijden als het MOET. Alleen valt het mij tegen dat hij met de auto is als biker zijn de maar het is regenseizoen dus ben ik ook meteen van gezeik af dat ik mooi weer rijder ben ! Om 14.30 uur zijn wij op weg naar Hiroshima naar zijn huis waar ik bij hem thuis mag slapen. Dit is heel bijzonder want je komt normaal gesproken nooit bij een Japanner in huis, dat is not done. Maar hij komt vaker in Europa en weet dat dat daar normaal is. Hij is van beroep fotograaf en maakt Free-lance reportages voor VIBES en heeft in Finland toen een partij foto's gemaakt van mij voor VIBES.
Krijg al meteen een partij regen, maar het laatste stuk droog. Ik word hartelijk ontvangen door zijn vrouw Emy en dochter Yuca die bang van mij is en alleen maar tegen moeders zegt: Wat is hij groot en ik vermoed lelijk maar dat werd niet vertaald.
Heerlijk gegeten en de nodige pinten want hij wist nog dat ik daar wel van houd. Morgen gaan wij naar het monument van de slachtoffers van de atoombom, want dat is toch het eerste waar wij aandenken als wij Hiroshima horen en daarna naar de Harley shop.

Allemaal bedankt voor de reacties en jammer dat mijn andere reismee site er uit ligt. Deze is toch iets moeilijker en zeker het onderschrift bij foto's mogen maar 20 leestekens bevatten.
De volgende keer en verslag van Japan het land van de reizende zon. Ik zit wel in Tokyo dus mijn devies:
TOny TO TOkyo is volbracht !

RUSLAND

RUSLAND

Ik wil jullie het een en ander vertellen over Rusland :
Je ziet hier heel veel auto's die het stuur rechts hebben ongeveer 90 % en diegene die het links hebben is import uit Korea. Nieuwe auto's betalen veel minder invoerbelasting dan oude auto's. Je ziet heel veel nieuwe auto's die gewoon rijdend over de weg vervoerd worden en dat over duizenden Km. De auto op de foto moest naar Kemerovo toch 6000 KM. Er wordt dan van alles aangeklooit zodat de teller op NUL blijft en hij wordt afgetaped om beschadigingen van steenslag tegen te gaan. Dat dat niet altijd goed gaat zie je duidelijk. Ook worden ze vaak vervoerd de een rijdend en de ander met stang op sleep en de gesleepte zit dan totaal achter een schot wat voorop de auto gemonteerd wordt om ook weer steenslag te voorkomen. En natuurlijk veel vrachtauto's die er 10 tegelijk vervoeren en daarna zo goed als leeg terug naar de haven in Vladivostok rijden om nieuwe lading op te halen. Heb altijd in mijn achterhoofd gehad om bij eventuele pech zo een vrachtauto aan te houden om mij naar Vladivostok te vervoeren en dan mijn motor van hieruit te tranporteren per schip naar Nederland en ik zelf vliegen, maar dit is gelukkig niet nodig geweest. Heb van Bart Hoogers een adres van een betrouwbare vervoerder uit Son gekregen, die vanuit zowat elke haven ter wereld transport kan regelen en zo zal mijn motor nu hoogstwaarschijnlijk vanuit Tokio of Osaka ingekrat worden en per schip vervoerd. Mag zelf mijn motor inkratten anders moet ik wel veel betalen voor krat. Maar ik denk dat Harley-Davidson Japan of anders Mino of Hyperpro (waar ik op bezoek ga als wederdienst) wel behulpzaam kunnen zijn. En ik vlieg dan naar huis hoogstwaarschinlijk via Moskou met Aeroflot. Mijn oorspronkelijke plan was om vanuit Japan weer met de ferry naar Vladivostok te gaan en dan met trein naar Moskou en dan rijdend naar huis of eventueel eerst rijdend naar Irkutsk en dan per trein naar Moskou. Maar de ferry is goed aan de prijs, maar de trein prijs viel weer heel veel mee. Maar alles bij elkaar is transport vanuit Japan goedkoper en ik ben dan ook weer eerder bij ons Drieka de hoofdsponser. We gaan het zien.

Dan de Russen zelf, die vallen mee, ze zijn behulpzaam vriendelijk en niet lastig. Ik heb in de 4 x dat ik nu in Rusland ben geweest nog geen vervelende dingen meegemaakt; als in 2005 de corupte politie maar dat is nu ook verleden tijd heb ik ondervonden. En de bikers zijn de beste vrienden die ik op de wereld heb mee gemaakt. Ze gaan voor je door het vuur en zijn 100% te vertrouwen als ze iets beloven alleen duurt het wel eens paar uurtjes langer als afgesproken. Dus als jullie nu weer eens in een all-in resort zitten in Turkije of Spanje en je ziet dan die Russen die zich onbeschoft gedragen, negeer ze en denk aan de Russen die ik heb mee gemaakt. En die jullie zien zijn de nieuwe rijken die door oliehandel e.d. snel wat geld verdiend hebben. Ik maak hier ook hele rijken mee en die zijn heel goed te pruimen die lopen er echt niet mee te koop maar gedragen zich normaal. Mij zul je trouwens nooit in een al-in resort tegenkomen en dat kan ik uitleggen:

Een gokverslaafde zet je NIET in een casino
Een drugsverslaafde NIET in een coffy shop
Een drankverslaafde NIET met happy hour in de kroeg
Een sex verslaafde NIET in een bordeel
Een eetverslaafde Niet in een friettent
En mij NIET in een all-in resort ik eet alles op als het er is

JAPAN
Wat weet ik van Japan, eigenlijk niks. Volgens Johan is het niks voor mij en volgens Bart ga ik een fijne tijd tegemoet. Heb een keer Nederlandse bikers gesproken die in Japan geweest zijn. Die waren door Japanse bikers uitgenodigd en die werden daar als helden binnen gehaald ondanks dat zij met het vliegtuig gekomen waren en zonder motor. Mino de hoofdredacteur van het Japanse Harley magazine VIBES heeft mij uitgenodigd om naar Japan te komen. Ik ken Mino al ongeveer 10 jaar en in 2007 op de superralley in Nederland heb ik uitgebreid met hem gesproken en hij was wel onder de indruk wat ik gedaan had en nog wilde doen.
In 2009 op de superralley in Finland heeft hij een reportage van mij gemaakt, ik had toen een dikke 500.000 Km op de teller staan. Na de reportage in Finland kreeg hij van lezers veel reacties dat zij meer wilde weten over mij. Ik heb hem toen een partij foto's gestuurd van mijn Dakar tripjes e.d. en een beknopt verhaal van mijn reisjes. Hij heeft toen een reportage gemaakt met als titel ( ik heb het niet verzonnen) ONE FOOT TONY THE SUPERSTAR en hij kreeg weer veel reacties. Hij nodigde mij uit om als zijn gast naar Japan te komen, ik accepteerde dat onder de voorwaarde dat hij dan voor verzekering voor mijn motor moest zorgen. Hij werd eerst een beetje bleek toen viel zijn mond open van verbazing en vroeg: You come on the harley, ja natuurlijk anders was ik wel piloot of kapitein geworden als ik graag vlieg of vaar (of machinist of conducteur voor de alpentoer) Alleen duurde het wat langer dan gepland. Ik was niet op de superalley in Griekenland (die kunnen geen feestje bouwen) en in Lithouwen was Mino er niet omdat ze in Japan genoeg problemen hadden met Tsunamie en nucliaire rotzooi. In 2012 was mijn motor in Zuid-Amerika dus geen superralley Duitsland en in principe haal ik mijn brommerke ook niet voor ritjes onder de 500 KM van de standaard af. In 2013 was mijn motor nog steeds in Zuid-Amerika en ging met de auto omdat ik afspraak had met Mino en in Polen kunnen ze wel feestjes bouwen. Dit jaar via Tallin naar Japan en op 4 juli als ik in Japan aankom is Mino er en gaat hij met mij eerst naar Zuid-west Japan. Verwacht er veel van, Mino is een zeer bekende biker in Japan en hij kent alle Harley clubs e.d. en Japan kent geen used dirty bikes met nu in totaal 700.000 Km op de teller.

VLADIVOSTOK
Werd door de biker keurig naar de Iron Tigers gebracht, Michael de eigenaar van de workshop en president van de Iron Tigers was er niet. Ik had hem al een SMS gestuurd dat ik onderweg was en hij stuurde er een terug dat ik mij nergens zorgen om hoefde te maken.
Kreeg meteen aanbod dat ik kon blijven slapen en dan zien we morgen dan wel verder.
Kreeg Michael nog aan de telefoon en hij beloofde dat hij s'avonds rond 11 uur nog langs zou komen. Had internet ter beschikking en ik werkte mijn verslag bij. Bij het supermarktje tegenover wat eten en drinken gehaald voor avond en ontbijt. Om half een was Michael er nog niet en ik ging slapen, was daar ook kei alleen. Om 10 uur zou de shop weer open zijn maar om half 12 weas de eerste pas daar en om 1 uur was Michael er dan. Er kwam echt iemand binnen groot (1.90) netjes modern en zo te zien duur gekleed en zijn auto Hummer H3 past wel bij hem. Hij was alleraardigst en vriendelijk en was onder de indruk dat ik op mijn oude Harley naar Vladivostok was gereden. Mijn aanhanger had nog al wat schade; de voorkant lag er bijna uit en overal scheuren. Dat was geen probleem hij had een goede monteur plaatwerker die dit vakkundig op zou lossen, zelf had ik de indruk dat ik mijn onderstel naar huis zou verzenden met mijn motor en de ton bij het afval zou deponeren. Kon heel de week blijven slapen in de shop als ik wou maar omdat ik daar alleen zat in een buitenwijk ging ik toch liever in het centrum in een goed hotel liggen. Hij regelde onmiddelijk via een vriend meteen voor 6 nachten hotel voor mij met WI-FI, bad en groot bed en vlak bij centrum en strand. Transport voor mijn motor had ik een adres gekregen van Milo en Carlos en hij belde onmiddelijk Yurie van die maatschappij, ook een vriend van hem. Hij nodigde mij uit om mee te gaan lunchen en na de lunch zou Yurie naar de shop komen om het vervoer rond te maken. De lunch was in de kantine van het industrieterrein waarop ook de Iron Tigers zaten en het viel mij op dat hij een uitgebreid praatje hield met het personeel. Na de lunch werd mijn transport keurig geregeld en op vrijdag zou hij met mij naar haven gaan om voor mij een ticket te kopen en dan kon pas officieel mijn motor op de boot. Smiddags werd mijn aanhanger zeer goed gemaakt zodat ik nu denk hij gaat mee terug gaat naar Nederland, alleen had ik er eerder aandacht aan moeten besteden, dan was het niet zover gekomen. Ik was 4 bouten kwijt waarmee de ton op onderstel zit en daardoor is alles kapot gerammeld. Gaf zelf mijn brommer een service beurt en ik ben er klaar voor. Om 5 uur ben ik in mijn hotel en vermaak mij de avond dichtbij hotel met pintje en wat eten en werk later aan mijn verslag.
Vrijdag ga ik met Yuri naar de haven om ticket voor mij te kopen en wat administratie voor douane voor transport voor mijn motor naar Japan. Smiddags stuur ik een SMS naar een nr dat ik onderweg gekregen heb, het bleek iemand van Russian Samurai motorcycle club en hij zou meteen naar mijn hotel komen, het bleek dat de biker die mij naar de Iron Tigers had gebracht foto's van mij en mijn brommer had gemaakt en die op een motorsite gezet had zodat hij al op de hoogte was. Hij kwam met zijn vriendin Svetlana die zeer goed Engels sprak, zij had in de USA gestudeerd. Wat bijgepraat en we gingen samen wat eten in een voor mij veel te dure tent en voor hun ook bleek later, jammer want ik zit ook veel liever in de goedkopere buurten. We gingen met de taxi naar hun clubhuis en werd meteen uitgenodigd om die avond met hun club naar de Russiche sauna te gaan, onderweg naar de sauna werd er voor mij nog lekkere vette creme gekocht. Het werd een zeer leuke avond met 15 clubleden met veel zweet en bier en om 4 uur s'nachts werd ik naar mijn hotel gebracht en op Zaterdag zouden ze mij op komen halen om 2 feesten op te luisteren met hun aanwezigheid. In hotel bleek dat de site ‘reismee.nl’ er uit lag en ik niks op mijn site kon plaatsen en ik had een partij foto's en een verslag klaar om te plaatsen. Op zaterdag lag heel het internet in Hotel eruit en nu maandag middag heb ik nog steeds geen internet en de site ligt er ook nog uit door fout in datacentrum. Heb net een ernstig gesprek gehad met de manager dat als er vandaag geen internet in hotel is, ik mijn geld terug wil en naar ander hotel verkas. Hij heeft toegezegt dat dit oke is, ik krijg de helft van de laatste 3 dagen en de volle mep van de komende dagen terug als er om 8 uur geen internet ter beschikking is voor mij. Kreeg net telfoon van de receptie dat alles oke is en dat klopt, dus ik heb weer WI-FI maar geen reismee.nl site, die ligt er nog steeds uit.

Zaterdag werd ik opgehaalt om met hun naar dorpsfeest te gaan, voor ons was er een concert en toen moesten wij met een hoop kabaal onze motoren voor het podium zetten en enkele bikers op het podium. Ik moest een speech houden in het Engels wat mij redelijk afging. Later naar hun clubhuis waar voor eten werd gezorgt en s'avonds om 9 uur zouden wij verwacht worden op een stadje 40 KM van Vladivostok. Daar moesten wij de dansmarietjes van een jaar of 20 oud op de motor naar podium rijden en daarna weer intervieuw en speech van Tony himself en ik kreeg me een applaus. Onze motoren aan de zijkant stallen en wij wat drinken (geen alkohol) en veel foto's werden er gemaakt. Sta hier op de foto's met baby's van half jaar en tandloze omas van 80 in omhelzing en natuurlijk met mooie vrouwen. Om half 12 was ik terug bij hotel en Valeri de president of the Russian Samurai zou die nacht met mij op stap gaan. Zaterdag avond stapavond en er liepen me daar een partij mooie vrouwen rond niet te geloven, ik leek wel een kind in de snoepwinkel van meneer Jamin. Alleen mocht Valeri nergens binnen omdat hij colors droeg, ik werd ook veel geweigerd maar als ik dan op zijn Engels naar de manager vroeg, ik mocht er wel in maar Valeri niet. Maar hij wist een goede pub een eind buiten het centrum waar hij ook welkom was. En inderdaad een leuke tent en in de pub mochten wij komen, maar niet in het dans gedeelte waar ik wel blij mee was. Grote pitcher en russsische tapas, 4 soorten noten en 4 soorten gerookte zee- produkten waaronder gerookte inktvisjes en wat later bleek vrij goedkoop ook nog. Om 5 uur lag ik met stuk in de kraag in bed en zondagmorgen miste ik mijn ontbijt. Zondag zouden wij rondrit gaan maken met de club maar ik heb niemand gezien en de hele dag wat gelambald, even naar openlucht concert geweest in centrum en vroeg naar bed want om 3 uur s'nachts wou ik het voetbal wel zien.

Op maandagmorgen moest ik mijn motor inleveren bij douane en wat papier werk wat door Yuri volgens afspraak keurig werd verzorgt. Er zou ook een biker lady (Mina)uit Finland komen en toen die ariveerde bleek ze mij nog te kennen van een treffen in Hovezie in Tjechie, ik herinnerde haar totaal niet. Zij is bezig met een reis om de wereld als vrouw alleen om de eerste Scandinavische te zijn die dit solo doet. Zij is vanuit Finland naar hier gereden dan met de boot naar Seoel en dan met vliegtuig naar Vancouver dwars door Canada dan naar Lissabon vliegen en weer naar Finland rijden, ik vind dat dat zoveel niet voorsteld maar dat heb ik haar maar niet verteld. Yuri verteld mij dat er vanavond met onze Ferry 7 bikers vanuit Japan ariveren waaronder een Fransman en een Argentijn waar hij ook de administratie voor gaat doen. Ook moet hij een BMW 650 van een Koriaan vanuit Vladivostok terug verschepen naar Seoel; hij is zwaar gecrast en ligt in coma in ziekenhuis van Habarovsk. Ik krijg een brok in de keel en denk onmiddelijk aan de Koreaan die ik met veel te veel bagage gesproken heb, het zal toch niet waar zijn. Als ik verder vraag blijkt het een BMW met koffers en veel bagage te zijn, hij heeft er foto's van en als ik die zie weet ik dat hij het niet is, want deze heeft blauwe bagagezakken en degene die ik ken knalgele, niet temin even erg maar toch anders.
De prijs voor overtocht blijkt mee te vallen nu ik plaatselijk hier geboekt heb, ik krijg 50% discount en betaal 200 $ voor eerste klas naar Japan en de Finse die 2 maanden geleden geboekt heeft 300 $ tweede klas naar Seoel plus nog 10 % boekings kosten. Ik zit dan 2 dagen en nachten op de ferry en zij 1 dag en nacht. Ik wist van Bart en Johan dat er toch bijna niemand op de ferry richting Japan gaat en er altijd plaats genoeg is. Voor mijn aanhanger hoef ik na hevige discussie niks bij te betalen omdat iedereen met een koffer op wielen zo de boot op mag en waarom ik dan niet alleen is mijn koffer een beetje groter met iets grotere wielen. Morgen ga ik met Svetlana shoppen want ik wil graag een sweater van far-est Vladivostok en wat souveniers voor de hoofdsponser scoren.

VLADIVOSTOK

VLADIVOSTOK

Om half 7 was ik dus in Cita, had gisteren contact gehad met Andrey en die zou voor mij een hotel regelen, meestal kan ik dit het beste zelf doen maar je hebt ook wel eens andere hulp nodig en dan is de plaatslijke biker de aangeweze persoon. Dus een SMS dat ik er was en waar ik was en Dimitri was er zo op zijn TDM 900. Andrey kon niet of zoiets en nu zou Dimitri mij wel helpen. Er was nog geen hotel gereserveerd dus dat werd rond rijden voor wij iets fatsoenlijk gevonden hadden om 20.30. Hij zou mij om half 10 op komen halen en dan zouden wij gaan eten en een pint drinken. Vlug mijn verslag op de site gepleurd ( stond in words) geskyped met ons Drieka en ik kreeg en SMS dat het 40 minuten later werd dus toen nog lekker in ligbad geweekt want de eerste dagen zou daar niks van komen. Om 11 uur was Dimitri er pas met zijn vriendin Chritstina en om half 12 zaten wij bij een Italiaans restaurant waar hij goede connecties mee had, hij had de menu kaart logo e.d. gemaakt en ze kenden hem zeer goed. Hij vroeg mij wat ik luste nou dat is alles. Lust jij spiezen? Ja ik lust alles ! Lust jij salade? Ja ik lust alles! Lust jij soep? Ja ik lust alles! Lust jij pizza? Ja ik lust alles! Lust jij spagethie? Ja ik lust alles!. Ik kreeg om te beginnen een pul van 1 liter tap bier, toen kwam een heerlijke salade, de soep en een grote spies. Alles echt lekker, ik had genoeg gehad. Maar toen kwam een pizza van halve meter doorsnee en een bord spagethie wat voor een weeshuis nog teveel was. Maar jij luste toch alles? Ja, maar dat wil nog niet zeggen dat je de hele menukaart moet bestellen want daar staat niks op wat ik niet lust. Dus een klein misverstandje. Betalen werd keurig op gelost, ik moest betalen wat ik gegeten en gedronken had en hij at toch voor niks. De pizza namen zij mee naar huis en om 1 uur lag ik in bed. Een leuke avond gehad want zij wouden echt van alles weten over mijn reisjes e.d. Als ik nu zelf een hotel geregeld zou hebben zou ik gewoon doorgereden hebben tot ik een motel gevonden zou hebben dan meteen eten pintje en slapen. Had wel veel info van hem en hij had gebeld met een vriend in Mogocha dat ik morgen een beroep op hem zou kunnen doen. Denk niet dat ik daar gebruik van ga maken.

Alle info die ik nu heb op een rijtje
Johan: in enkele dagen zonder problemen naar Vladivostok en goede weg
Bart Hoogers uit Wintelre: tot Habarovsk goed daarna de slechtste weg die hij ooit gereden had (en uitkijken voor rovers)
Harley zaak in Irkutsk: iemand had in 2 dagen dus 48 uur naar Vlaivostok gereden (4000 KM )
Dimitri: in 3 dagen van Cita naar Vladivostok (3000 Km)
Hoteleigenaar in Ulan-Ude: had in 3 dagen van Vladivostok naar Habarovsk gereden en daarna in 5 dagen naar Ulan-Ude en er waren onderweg maar 3 motel o.i.d dus tent was noodzaak
Alles bij elkaar een hoop info en ik heb geen reden om aan iemand te twijfelen, alleen weet ik wel dat ik onderweg niet alleen in het bos ga liggen slapen ! ( stel voor dat er bosnimpfen zijn ! )

Zondagmorgen vroeg wakker en om 7 uur zat ik met ontbijt op, op mijn brommerke om het in 3 dagen van 700 KM te doen of in 4 dagen van 550KM tot Habarovsk en daarna naar Vladivostok zien we dan wel weer. Meteen de stad uit politie controle alleen even paspoort en visa, 2de keer dat ik mijn paspoort moet laten zien vanaf Sint-Petrusburg. Heerlijke glooiende wegen en strak asfalt en mijn brommerke heeft er zin in en gaat als een speer en voor mij is het ook wel fijn dat ik niet elke bocht op de rem hoef. Had van Dimitri info dat de laatste 250 KM tot Mogocha geen tank mogelijkheden zouden zijn dus bij laatste pomp toch maar 10 liter getankt (wat later mijn redding zou zijn) Om half 3 was ik bij Mogocha en besloot meten door te rijden. Voor de goede orde er ligt dus geen enkele plaats aan de doorgaaande weg allemaal enkele KM er vanaf en Mogocha was 11 Km van de weg af. Na 50 Km stop ik op een parkeerplaats om eens op mijn kaart te kijken voor mijn plan, een Rus wist mij duidelijk te maken dat de eerste 250Km ook geen pomp zou zijn en ook geen slaapplaats. Had ik dus mijn 2 extra flessen leeg achter op de brommer, maar ik had uit geteld dat ik niet in de problemen zou komen. Na 150 Km stop ik om mijn can van 10 liter in de tank te kiepen en meteen stopt een Rus om te helpen, krijg nog een paar WERKhandschoenen van hem (hij kent mij nog niet zo goed denk ik)

WAT IS DE WERELD KLEIN ONDANKS DE 9 TIJDSZONES
Nadat ik 900 KM gereden had kwam mij een DAKAR auto tegemoet, ik naar nummerbord kijken maar zag ik niet toen in mijn spiegel en ik meende een Russisch nummerbord gezien te hebben. Vertel nu wat er in de auto gebeurde; Carlos en Milo rijden in hun Toyota van Vadivostok naar Baikal meer en zien een brommer aan komen als de brommer passeerd zien zij dat het een Harley met aanhanger is en zij roepen tegelijk dat is TONY. Even later rijd de Toyota achter mij en knippert volop met zijn licht en passeerd mij en hoor hun roepen Tony. Heb hun in Afrika getroffen later in Zuid-Amerika .
Milo is een Tjech en Carlos een Zuid Afrikaan. De auto is van Milo en vaak rijden zij samen, soms rijd Carlos alleen en verscheept hem dan omdat hij meer tijd heeft als gepensioneerde. Soms rijd Milo met zijn vriendin en is Carlos thuis. Het zijn echte maten en nu gaan zij door Mongolien en Kazastan rijden. We ouwehoeren een tijd en besluiten dan om een slaapplaats te zoeken voor mij, zij slapen altijd in de auto. Het eerste dorp wat we inrijden geen succes Milo spreekt als Tjech Russisch en zij sturen ons naar Motel waarnaar ik op weg was. Zij besluiten om de 50 KM dan niet mee terug te rijden maar om nog uren door te rijden om dan in bos te slapen, op mijn vraag of dat veilig is laten zij een bus pepperspray formaat brandblusser zien die hebben zij in Alaska gekocht om grizlieberen mee om te leggen. Als ik hun vertel dat ik dit jaar de Dakar ook weer gevolgd heb zegt Milo; ja dat klopt jij was met een reportage op de Tjechissche TV een klein intervieuw maar veel film materiaal, dus de Tjechische "Allard Kalf" heeft meer een motor hart dan een geld hart. Volgend jaar Juli ga ik Milo opzoeken als ik weer eens naar Hovezie naar een treffen ga, we nemen hartelijk afscheid met gezamelijk een fles bier. En ik heb nu actuele info over de weg conditie van Habarovsk tot Vladivostok, niet slechter als in Zuid-Amerika.

Na 50 km pak ik de afslag naar hotel en bij hotel blijkt dat ze alles hebben wat ik nodig zou kunnen hebben airco, WI-FI, koelkastje op de kamer, goed restaurant, terrasje; alleen geen STROOM. Ik besluit om toch maar te blijven voor de helft van het geld en zij maken een salade voor mij en krijg een partij brood (had nog blikken zalm paté) en het bier is nog redelijk koud. Ook krijg ik een emmer water op de kamer om mij wat op te frissen. Als ik af moet rekenen is het veel te hoog naar mijn zin en zeg haar dat ook. Ze is redelijk boos en even later komt zij terug met gespecificeerde rekening en de menu kaart de rekening klopt al vind ik 3 Euro voor fles bier hoog maar het zij zo. Voor het donker lig ik in bed en heb geen last van TV of radios die nog aan staan. Dagtotaal 950 KM gemiddelde snelheid 95 KM per uur waar 90 mijn maximale toegestane snelheid is, dus goede weg mag je wel zeggen.

Om zes uur ben ik uit bed en om half 7 zit ik zonder ontbijt op de brommer, krijg van haar nog een stuk brood mee, want ik had een heel betaald en dit niet helemaal op. Bedank nogmaals heel vriendelijk en ben weg met volle tank en nu ook volle extra flessen totaal 48 liter.
Meteen als ik op de doorgaande weg zit zie ik dat ik niet het dorp ingemoeten had maar gewoon door had moeten rijden na 5 Km een groot motel met restaurant en pomp daar had ik moeten zijn. Meteen word ik aangehouden door politie en als ik op zijn vraag; Koedoe en Akoedoe zeg ( Nederland en Japan ) mag ik meteen door rijden en wenst mij goede reis.
Er zitten nu veel glooïingen in de weg en de meeste kan ik met goed 100 nemen, je krijgt dan het gevoel dat je op de kermis in de Jimmy zit soms moet ik van het gas af en soms kom ik los van de grond maar wel strak asfalt heel de dag door mooi zonnig weer en veel bossen. Na 160 km stop ik voor mijn ontbijtje en er staat mij daar een luxe toiletgebouw in the middle of nowere, met wasmachines aan toe. Ik besluit om hier mijn grote bah te doen, het toilet is voorzien van papier en spray kan mijn handen armen en gezicht wassen en krijg een echte handdoek om mijn handen af te drogen en voor dit alles moet ik 5 cent betalen aan de toilet juf, de normale toiletten zien er iets anders uit zie later de foto's.

Alleen vandaag eerste akkefietje met een overijverige politie agent, hij houd mij staande en ik moet meteen langs de weg parkeren. Hij vraagt mijn paspoort wat ik netjes overdraag, hij controleert mijn visa e.d. en vraagt mijn transit papieren. Ook deze geef ik netjes af dan vraagt hij mijn Nederlandse papieren van de motorcyckel ik zeg njet. Jij kunt mijn transit papieren lezen en daar staat in het russia alles op en de Nederlandse kun jij toch niet lezen, maar hij vraagt opnieuw mijjn Nederlandse papieren ik zeg een moment en ik geef hem mijn paspoort, entree dokument, transit papieren, Nederlands rijbewijs, internationaal rijbewijs, groene kaart, eigendomsbewijs van aanhanger, Nederlands kentekenbewijs en zeg je zoekt het maar uit en als je klaar bent roep mij maar ik ga daar zitten wachten. Ik ga op een bankje zitten en pak mijn telefoon die ik aan zet, hij is er zo klaar mee en geeft mijn papieren en zegt: You can go. Ik vraag: why you ask my papers for to check it and now you check nothing. Why you asking for any papers? You can go, is zijn antwoord opnieuw, ik steek alles weer op zijn plaats en rij aan zonder iets te zeggen.

Na 950 KM met gemiddelde snelheid van 97.5 Km besluit ik om eens naar slaapplaats uit te zien, bij benzine pomp word ik aan gesproken door 4 politiemannen met veel sterren strepen en balken ze zijn super vriendelijk en schudden mij alle 4 de hand en of zij wat foto's mogen maken van mijn harley en ik nodig ze uit om er gewoon op gaan te zitten als ik mijn foto toestel pak, mag dat absoluut niet, zij willen niet op mijn foto's. Zij leggen mij nog uit dat na 106 Km aan de linkerkant een eenvoudig motel met restautant is. Deze laatste 100 Km worden de moeilijkste van de dag krijg mij een partij op gebroken weg met gaten en keien als de weg weer redelijk is nog eens een onweer waar ik goed nat van word en doe 2 uur over de laatste 100 Km. Het motol is sober maar een super vriendelijke knappe juf van 22 die klein beetje Engels praat en het goedkoopste adres van heel mijn trip. Ze hebben weer eens aan de klok zitten rommelen en nu 9 uur verschil met Nederland. Kan dus om 3 uur s'nachts met haar naar voetbal komen kijken Nederland -Chilie, maar als ik gegeten heb en paar pinten op heb ben ik moe en dan s'nachts van 3 tot 5 TV kijken zie ik niet zitten. Prijs bier weer gewoon halve liter voor 1 Euro.

Smorgens word ik pas om half 9 wakker en heb er duidelijk geen zin in, moet nog wat werken aan de verlichting van de aanhanger van rechterachterlicht ligt de kabel er van af en als ik vandaag de stofwolken in ga wil ik wel 2 stoplichten van 21 watt hebben en evenzo 2 alarmlichten van 21 watt. Kom tot de conclusie dat mijn toilettas 1050 Km terug op kamer staat GVD. Als ik de balans op maak denk ik dat ik mijn uierzalf; zowel de witte als de lekkere vette gele; het meest ga missen. Deze gele smeer ik elke dag een grote klodder in mijn knieholte omdat met schakelen de prothese hier drukt en ben bang dat zonder mijn huid snel stuk zal zijn. Dat word winkelen in Habarovsk in plaats van door kachelen, bij het ontbijt is mijn leuke juf er niet, deze moest tot 10 uur werken. Deze juf spreekt niks als russies zodat ik de voetbal uitslagen niet te weten kom. In Habarovsk vind ik alles behalve lekkere vette creme.

Heb nu het plan om vandaag toch 550 KM te rijden dan ben ik op woensdag in Vladivostok hoop ik toch, de wegen zijn slechter maar valt mij toch mee. Na 500 Km stop ik bij een Koreaan op een BMW 650 die een wereld reis gaat maken van 3 jaar. Dit is er duidelijk een die niet weet waar hij aan begonnen is en weinig ervaring heeft. Hij heeft in principe een goede motor die nog zuinig is ook dat is ook belangrijk maar hoe hij hem heeft bepakt je gelooft het niet: 2 grote alluminium koffers, een grote: ja echt grote plunjezak achterop de motor en nog eens op elke koffer een plunjezak en voorop de motor helemaal niks. Hij verteld dat het echt zwaar is en de nodige bagage zal moeten achterlaten, want hij heeft nu ook in de gaten dat hij dit niet gaat redden. Hij heeft nu alleen vanuit Vladvostok gereden in 2 dagen 500 Km en is doodop.
Hij is met de boot vanuit Korea hier aan gekomen, hij wil nu door Rusland dan Finland, Europa, Marokko met Mali, Senegal, Gambia dan weer naar Spanje en dan vanuit Turkije naar Egypte verschepen en dan naar Zuid - Afrika rijden en verschepen naar Zuid-Amerika dan naar Alaska vandaar uit verschepen naar Midden -Oosten en dan naar Korea rijden. Ik weet niet wat er in de plunje zakken zit, maar volgens mij heb je nodig van ieders 5 onderbroeken, t shirts, hemden, sokken, 2 sweaters, een motorpak, spijkerbroek en korte broek voor s'avonds en rustdag. Wat gereedschap en onderdelen, olie, communicatie en foto cq film apparatuur, wat wegen kaarten of GPS en dat is het en dat kan makkelijk in een grote weekend tas. Dan tent en slaapzak en luchtbed en klaar is kees, je zorgt dat je ook wat gewicht op voorwiel krijgt door tanktas of grote rol boven voorwiel en je rijd stabiel. Hij heeft ook nog info voormij dat er de eerste 400 Km geen slaap mogelijkheden zijn voor mij, maar ik heb er vanaf Habarovsk al wel 50 gezien en dat zal zeker niet minder worden, dus zijn ogen heeft hij ook nog eens in zijn zak zitten.
Als ik hem vertel dat ik in 2 weken vanaf Tallin kom gelooft hij mij absoluut niet maar als ik hem mijn visa stempel van 8 juni Sint-Petrusburg laat zien moet hij wel. Zo die heeft de eerste uren iets om over na te denken ! Als ik na in totaal 550 Km stop bij Benzinepomp om te vragen naar hotel moet ik nog 15 rijden en dan aan linkerkant van de weg. Maar zij gebaart dat ik moet wachten en zij belt iemand. Ik wacht geduldig en na 10 m inuten stopt er een auto met redelijk jong stel ik word meteen in goed Engels aan gesproken of zij mij kunnen helpen en zij bieden aan om voor te rijden. Bij het motel doet zij het woord het is mij veel te duur voor wat zij bieden en toilet en Douche verderop in de straat. Dan bied zij in overleg met haar husband aan om bij hun thuis te komen slapen voor niks. Daar ben ik wel voor in en we rijden de 15 KM weer terug. Mijn motor kan in de garage en mijn tassen gaan mee naar de tweede verdieping waar zij hun apartement hebben. Hij Sacha is politieman en spreekt alleen Russisch en zij Irena lerares op de plaatselijke school. Als ik mijn inkopen van vandaag uit de verpakking haal blijkt dat ik alleen scheermesjes heb gekocht en geen houder maar Sacha zal daar wel voor gaan zorgen en wat ik het liefst drink dat is duidelijk bier ook dat komt in orde. Zij laat het bad voor mij vol lopen en hij gaat boodschappen doen. Badder heerlijk en scheer mij later als Sacha terug is. Krijg van haar maaltijdsoep met grote kluif en salade, zij hadden al gegeten en Sacha is naar een vriend maar komt zo terug. Ze is echt geïntereseert in wat ik doe en wat ik van Rusland vind etc etc . Als Sacha terug is komt er een fles bier van 3 liter tevoorschijn die wij samen op drinken, als die leeg is haal ik nog een halve liter cognoc uit mijn tas en die gaat er ook aan. Hij is ook jager en visser en veel in de natuur en eens heeft hij een gincheng wortel gevonden welke erg zeldzaam zijn, die heeft hij in een fles wodka laten inmaken en de sappen van die wortel zorgen voor helderheid goede gezondheid hogere potentie en nog veel meer en die fles krijg ik van hem alleen ik mag niet meer druppels per dag nemen als mijn leeftijd. Ze vragen mij het hemd van het lijf en om 1 uur gaan we slapen. Ik slaap zeer goed en word pas om half 9 wakker. Krijg een uitgebreid ontbijt met gebakken eieren en om 9 uur ben ik on route voor mijn laatste etappe naar Vladivostok.

De eerste 80 gaan goed dan wegwerkzaamheden met keien, gaten en bulten welke echt slecht te berijden zijn en de nodige stofwolken. De grote trucks zijn duidelijk langzamer dan ik, maar de cruisers sneller zodat het een jankboel is voor mij. Als we weer eens bij wegwerkzaamheden komen zie ik dat de linkerhelft geasfalteerd is maar met autobanden verspert, voor mij geen probleem ik kan er tussen door glippen en rijd 10 KM sla-ommend tussen de autobanden door, de wind komt ook nog eens van links en ik rijd zonder stof alles voorbij dat vind ik wel leuk. Kom nog een loopster tegen met een vlag en ik stop om te vragen waarvoor. Het blijkt voor de vrede te zijn en zij loopt met een heel team in estafette naar Omsk heb ik begrepen. Er stoppen nog meer bikers en wel 2 hele bijzondere ruig uitziende die dragen duidelijk zichtbaar grote revolvers en messen in holster. Een heeft ook nog eens een masker van de duivel op en een zeis aan zijn Honda, maar het zijn mijn vrienden.

Voor mij rijd een tractor met tank er achter, ik zie duidelijk dat zijn linkerwiel schuin naar binnen staat. Ik blijf bewust een stukje achter hem rijden en knipper met mijn licht maar daar reageert hij niet op. De band loopt nu tegen zijn tank aan met flink wat rook ontwikkeling, ik ga als er geen tegenligger aankomt helemaal links over de vluchtstrook rijden om hem in te halen en net als ik hem voorbij ben en signaal wil geven dat hij moet stoppen, loopt zijn wiel eraf en verdwijnt in de diepte het moeras in. Die zal nog wel even bezig zijn voor hij weg is, hij rijd zijn combinatie nog wel de vluchtstrook op zodat iedereen normaal kan passeren.

Na 500 KM rijd ik op woensdagmiddag Vladivostok binnen en ga op zoek naar de Iron Tigers, de eerste en de beste biker die ik zie spreek ik aan en hij brengt mij direct naar hun werkplaats met clubhuis. Toch vandaag gemiddeld 75 KM per uur gereden.

SO I DID IT AGAIN

Voor de gene die mij waardevolle info gaven bedankt.
Johan: klopt jullie hadden nieuwe weg die nog niet kapot bevroren was
Bart: klopt, na Harbarovsk inderdaad de slechtse weg maar niet die ik gereden heb.
Harley zaak: klopt ik deed het in minder dan 48 uur maar niet non stop
Dimitri: heeft gelijk van Cita tot Vladivostok in 3 dagen kan
Hoetel eigenaar Ulan-Ude: zal het wel in 8 dagen gedaan hebben met Oeral met zijspan en 200 kilo bagage
Carlos en Milo: zaten er voor mij het dichtste bij, het is beter dan in Zuid-Amerika

Plumber die 2.5 liter wodka heb jij zo op, heb je laatst 2 flessen op een avond op zien drinken en anders vraag maar aan mijn broer die heeft het gezien.

Laatste week en Camino Des Mortes

Zondagavond nog lekker weesten eten met Angie en vroeg naar bed, want morgen vroeg moet er gewerkt worden aan m'n brommerke.
Om 08.00 uur s'morgens ben ik onderweg naar de wasserette, want het ziet er niet uit en er verschijnen al witte plekken op het aluminium van het zout.
De baas van de wasserette heeft duidelijk ervaring met zout afspuiten, want mijn motor moet op de brug om hem ook van onderen goed te kunnen reinigen. Hij is er bijna een uur mee bezig en maardan is hij ook weer helemaal picobello !(3 euro totaal)

Dan naar de hobbyist, wat een heerlijke rotzooi hier.We gaan meteen aan de slag, mijn brommer op wat houten blokken zodat het achterwiel vrij is van de grond. Tassen eraf, uitlaater onderuit,dan het achterwiel eruit en webeginnen om mijn remschijf te verwijderen. Erzat inderdaad een slagje in.
Ik haal mijn reserve remschijf uit mijn aanhangertje en wat blijkt; Deze is nog KROMMER als degene die op mijn brommer zit, dus dat schiet niet op.
Maar het betekent wel, dat ik het tot Lima met een beperkte achterrem zal moeten doen. Maar ik kan er al behoorlijk mee overweg en ben al behoorlijk snel met pompen als het nodig is. Ik sta er versteld van wat alleen met voorrem mogelijk is !Ik raad iedere motorrijder aan om eens een week in de bergen te gaan rijden zonder achterrem. Wij monteren alles weer, alle werk voor niks en een dag verspild, want om nu nog aan te rijden naar Potosie, daarheb ik geen zin in. Dus heb ik mijn vorige verslag maar geschreven, wat jullie al gelezen hebben. Ik reken af met de baas, die mij ook nog een setje BOLIVIAANSE nummerplaten mee geeft. Hij vraagt in totaal 3 Euro, ik wil hem er 5 geven maar daar wil hij niks van weten. Maar het lukt mij toch om ze aan zijn vrouw te geven.

s'Avonds zal ik mij zonder Angie moeten vermaken, zij moet werken. Haar broer die hier werkt als chauffeur- gids, komt deze avond terug van een driedagse trip met vier Turkse dames. Dat zal gezellig geweest zijn.Er komen ook nog verschillende backpackers hun bagage op halen.Angie moet met haar broer naar de baas om het een en ander te bespreken. s'Avonds ga ik alleen een pintje drinken tegenover het hotel, leuk terras en de bazin een typische Boliviaanse net zo breed als hoog. 1 meter 50 hoog en honderd kilo zwaar, een gele plooi jurk, hoed op en haar haar in 2 lange vlechten. Maar het is eenaardig mens en vraagt en verteld van alles.

Als ik later wil gaan eten zie ik een Suzuki V-strom staan, met volle bepakking en zeer slordig geparkeerd. Ik kan zijn nummerbord niet lezen van het stof, maar ik besluit om de wacht te houden, want hier moet iets aan de hand zijn wat niet in orde is. Een paar minuten later komt een Zuid-Amerikaans type aanlopen met zijn helm onder arm, het is een Colombiaan :Alex Gomez die in New-York woont en werkt ,en nu met zijn maat een trip aan het maken is in Zuid-Amerika.
Hij heeft problemen met de koppeliing geen olie (dot 4 ) en zijn maat staat 10 kilometer voor het dorp zonder benzine. Hij is al bij alle drie de benzine stations geweest, maar geen van drieën Benzine op voorrraad. Nou dat treft, ik heb nog 10 liter op mijn aanhanger in voorraad, daar kun je een deel van hebben. Zelf zal ikook nog wel wat nodig hebben, want als er nu geen benzine is, zal er morgenvroeg ook wel geen benzine zijn als ik vertrek. Ik laat hem naar mijn stallingbellen om te kijken of George thuis is, want anders kan ik niet bij mijn brommer i.v.m. met de grote hond. George is thuis en wil ons met de auto op komen halen, om naar zijn maat te rijden met de benzine. Wij vinden zijn maat slapend langs zijn motor. Hij is doodop en ziek.Ze hebben die dag 600 kilometer of-road piste gereden. Wij kiepen wat benzine in zijn motor en hij rijd voorop naar het dorp. George weet een backpackers hostal waar motoren op een veilige binnenplaats kunnen en het goedkoop is. Later gaan wij gezamelijk eten en natuurlijk een goede pint (dat houden wij erin, héJoop !) Zijn maat gaat vroeg slapen, is echt ziek, maar ik ouwehoer nog een hele tijd met Alex. Als ik mijn verhaal vertel wat ik allemaal met mijn harley gedaan heb, is hij toch wel onder de indruk en hij wil persé morgenvroeg een filmpje maken voor zijn vader en zijn vrienden. En als hij hoort dat ik in juli / augustus naar het noorden wil naar Equador /Colombia etc, biedt hij mij zijn huis aan. Hij heeft een huis in Medelin en daar woont alleen zijn oma. Er zijn 3 kamers over en daar mag ik zo lang als ik wil gratis gebruik van maken en zijn oma zal goed voor mij zorgen. Kijk zo maak je vrienden. Als wij eigenlijk veel te laat gaan slapen ( wij kregen geen bier meer ! ) spreken wij af morgenvroeg 09.00 uur bij mijn hotel, om wat te filmen en foto's te maken.
Om 08.00 uur s'morgens haal ik mijn brommer op en knoop mijn bagage er weer op. Een lekkerontbijtje en ik ben er klaar voor. Alex filmt mij en een intervieuwtje erbij. Ikneem hartelijk afscheid van Alex en natuurlijk van Angie, want met haar heb ik het toch wel naar mijn zin gehad.

De eerste 25 kilometer offroad vallen mij weer mee. Ikmoet meer berg op, dan af en later op het asfaltin een stralende zon, zit ik weer te genieten.Met mijn rem is goed te leven, alsik er maar rekening mee houd. Onderweg nog foto's gemaakt bij cactussen en vergezichten, wat kan het leven toch mooi zijn. 50 kilometer voor Potosi moet ik mijn reserve can aanspreken, want ik kon s'morgens inderdaad nergens tanken. In Potosi ander hotel genomen, het vorige was wel erglawaaierig en prijzig omdat ik voor 2 moest betalen. Ik had bij de overburen, in hotel Jerusalem, al geïnformeerd naar prijs en dat was hetzelfde geld, voor 2 sterren meer. Zie later de foto's. Alleen moest ik mijn kamersleutel nog terug brengen naar vorig hotel, want die had ik nog in mijn zak zitten. Internet gezocht met snelle verbinding, maar datwas niet mogelijk. Aan mijn motor het fiets-computer systeem compleet vervangen, want nu was heteens een keer niet de teller. Onderweg was er iets aan de hand en ik had gemerkt hoe ik hem vandaag gemist had. Lekker gegeten in hetzelfde restaurant als vorige week en later nog in een donker bruin café eenafzakkertje genomenen op tijd naar bed. s'Morgens bij het ontbijt word ik in gebrekkig Nederlands aangesprokendoor een man,die gids is voor 2 Oostenrijkers en methen10 dagen door Bolivia reist in zijn4-wheel. Hij is geboren in Nederland, met zijn 3 jaar naar Australië verhuist en later naar Bolivia.Hij heeft nu dus 3 paspoorten, maar wil zeker zijn Nederlandse niet kwijt. Als ik later de stad uitrijd, knoop ik 100 meter voor het benzine station mijn Boliviaanse plaat op de motor en het gaat perfect : 30 liter voor een tientje. Dat is kicken (20 EURO verdient)

Onderweg naar Ouru geniet ik weer van een Canyon achtig gebied. In de bergen krijg ik nog een hagel en onweersbui op mijn flikker en heb ik het fris. Later weer volop zon en ik rij nonstop door naar het voor mij bekende hotel, maar nu voor derde keer gratis. En hier vind ik wel snel internet en zet mijn foto's van het zout op mijn site, (alhoewel : snel: 5uur !). Ik stuur een mailtje naar Enrique en Vladi; dat ik misschien een dag eerder kom, om mijn rem te repareren en ik besluit om eens naar mijn vrienden in La Paz te bellen. Ik bel Kevin, die spreekt het beste Engels, maar ook gebrekkig. Die geeft mij zijn vader en hem leg ik uit dat ik een nieuwe remschijf nodig heb en als die te verkrijgen is in La Paz, datik dan kom om hem te vervangen. Het is voor mij 300 kilometer omrijden. Er is in La Paz een harley zaak die alleen verkoopt maar niet sleutelt (Dennis) en via via krijg ik zijn telefoon nr. Ik bel hem; het is geen enkel probleem, hij heeft keus uit 3 verschillende types en eentje moet zeker passen. Anders kan ik bij Boris, in zijn metaal fabriekje, de gaten wel aan passen of zoiets.
Ik spreek af als ik morgen in de buurt van La Paz ben ik hun bel, dan pikken zij mij op om met mij de ronde te gaan doen. Later in een restaurantje nog een heerlijke schotel genomen met een, inderdaad :lekker pintje en een koffie met cognac na.


s'Morgens zit ik om 08.00 uur op mijn brommerke op weg naar La Paz, wat zal ik blij zijn als ik nieuwe schijf heb. Voor La Paz tank ik nog een keer met mijn eigen platen, ik denk dat ik het beste buiten de steden kan tanken, waar weinig volk is en geen bewaking, Alleen nu zegt hij dat ik een buitenlander ben, ik zeg dat klopt, maar de motor niet en het gaat om het voertuig en niet om de bestuurder. Hij tankt mij vol en vraagt uit welk land ik kom. Wat denk je, vraag ik ? Laat hij nu toch denken dat ik een Argentijn ben, dus met mijn Spaans gaat het al een stuk beter, al moet ik nog verschrikkelijk veel leren.
In La paz bel ik hun niet, maar rij op goed geluk de stad in en ik rij recht naar het zelfde hotel als vorige week. Ik pak een kamer en bel Kevin, die komt mij halen met Jessica en wij bellen Dennis. Maar helaas siesta tot 14.30 uur,dus anderhalf uur wachten. Kevin stelt voor om bij Boris mijn achterwiel en remschijf vast te demonteren, dan kunnen wij later meteen aan de gang. Maar ik houd de boot af ik wil eerst wel eens zien wat voor een schijf het is, het duurt nog lang voordat het donker is. We gaan in een Braziliaans restaurant eten, buffet en betalen per kilo. Om14.30 uurzijn wij bij Dennis en hij bekijkt mijn schijf eens. No problem; als ik hem nu bestel heb ik hem over 10 dagen in huis. Ik val een partij uit tegen hem, waar de honden geen brood van lusten. Ik heb jouw heel duidelijk gevraagd of JIJ ze op stock had en dat was geen probleem. Jij had er zelfs 3 op stock, maar hij bedoelde dat zijn leverancier ze op stock had. Kijk daar schiet je wat mee op. Als ik wat gekalmeert ben, besluiten wij om bij Boris mijn remschijf te laten richten en als dat niet mogelijk is, kan ik van een Sportster die bij hem in de shop staat de schijf kopen, monteerd hij later dan wel de nieuwe erop.
Bij Boris bekijken wij de situatie eens en die geeft het advies om de tweede handse schijf van de Sporster te monteren en niet gaan liggen te klooien.
Hij belt Dennis en die wil zijn schijf voor 250 USD wel kwijt. Ik zeg dat hij hardstikke gek is, deze heb ik voor 100 USD nieuw gekocht en dan 250 voor tweede handse. Ik ben gvd gekke Henkie niet. Zij bellen naar harley zaak in Sante Cruz: daar kosten NIEUWE 160 USD en op voorraad en in 2 dagen in La Paz. Ik bel zelf naar Dennis; dat ik zijn tweede handse voor 160 USD wil en hij krijgt dan een nieuwe, voor op de sportster, thuis geleverd. Hij heeft er tenslotte voor gezorgd dat ik voor Jan lul naar La Paz gekomen ben. Hij blijft bij zijn standpunt dat ik voor 250 USD de zijne kan kopen. Ik leg hem op zijn Spaans/Engels/Irsels uit dat hij zijn schijf in zijn reet kan steken, ik ben er helemaal klaar mee.

Boris en Kevin gaan aan het bellen, zij vinden via via een adres welke ervaring heeft met schijven richten en daarna opnieuw vlakken. Wij er naar toe, ik zie het eigenlijk niet zitten, maar ik ga overstag. Wij monteren mijn achterwiel gewoon op straat tussen het verkeer en ze gaan aan de gang. Het richten viel mij inderdaad niet tegen maar daarna het vlakken op de draaibank was kloten, want met een oude draaibeitel krijg je een geharde schijf echt niet gevlakt. Het bleef trillen, fluiten en zingen, daarna met oliesteen en schuurlinnen bij gewerkt en het zag er redelijk uit. Gemonteerd en ikke eenproefrit gemaakt. Het viel mij niet tegen in eerste instantie en mijn aanhanger er weer achter gehangen. Dan zegt Kevin tegen mij; boven naar de berg wijzend: MANAÑA ?en ikke zeg: SI. Ik nodig Kevin, zijn vader Leo, Borisen de dames uit voor een etentje voor vanavond. Dit voor wat zij allemaal voor mij gedaan hebben. En op weg naar het hotel, test ik mijn rem nog verschillende keren. Het gaat, maar daar houdt het mee op. Maar ik durf er morgen de DEAD ROAD mee aan !

Leuke avond, vooral Kevin zijn vader is in zijn nopjes met mijn bezoek. Hij praat en vraagt weer honderduit, als ik later het hele gelag betaal, zijn zij het er niet mee eens maar ik heb een leuke avond. Zijn vader, Boris en ik nemen er nog een en nog twee. Dan besteld hij whiskey die echt niet te zuipen is, dan cognac, dievolgens mij uit dezelfde fles komt. Dan weer een partij bier en veel te laat word ik met de taxi naar hotel gebracht.

Om 09.00 uur s'morgens staat Kevin aan het hotel voor de tocht. Een van mijn doelen in Bolivia was de DEAD ROAD of te wel CAMINO DES MORTES te rijden. En vandaag gaat het met enige vertraging, toch gebeuren. Jessica gaat nu wel mee achterop en kan foto's maken onderweg. Wij rijden naar boven met zijn tweeën. Leo en een paar vrienden komen later. Onderweg heb ik natuurlijk mijn rem weer eens goed aan zijn kloten gezeten en het is echt kloten. Boven bij een restaurant mijn aanhanger afgekoppelt, tentje van mijn motor af, mijn rem reservoir bijgevuld, de rem ontlucht, ik ben er klaar voor. Ik bestel nog een gegrilde forel en dan komt Leo met zijn broer op een harley sportster, hijzelf nu op een Suzukie look a like en nog iemand op een Yamaha ofroad met zijn vriendin er achterop. Wij rijden verder naar de top, om aan de afdaling te beginnen. Ik heb voor mijn eigen besloten om het kalm aan te doen, alleen met voorrem en in geval als het niet anders kan mijn achterrem erbij. Het eerste stuk is echt steil en grint. Ik moet hier mijn achterrem er al bij pakken, maar later wordt het minder en gaat het voor treffelijk. Slechte weg en diepe afgronden maar no problem ! Ik heb alles onder controle en twijfel geen enkel ogenblik. Na 10 kilometer stoppen wij om even wat te bij te kletsen en van het uitzicht te genieten. Het is spectaculair om te zien; een wegje van 3 meter breed uitgekapt op een berg en een afgrond van 600 meter diep en zonder vangrail ( twee maal de Eifeltoren). Als je hier een fout maakt, ben je ongelofelijk de klos en kansloos. Tussen de 10 en 15 kilometer is het gevaarlijkste stuk, veel water, een douche gordijn en keien en gaten Maar wij gaan zonder problemen naar beneden en ik heb mijn achterrem niet nodig. Alleen stikt het hier de moord van de mountain bikers, echt een plaag. Soms zit je echt op gesloten in zo'n groep, als het iets vlakker is gaan wij harder en iets steiler naar beneden gaan zij harder. Maar leven en laten leven. Na 25 kilometer is het eigenlijk maar een gewoon bergpaadje, meer niet . Dan word ik onbeschoft in gehaald door een quad, ik moet echt rechts blijven en kan niet het beste spoor volgen. Hij rijdt mij zowat van mijn sokken de idioot . Als ik weer eens in een groep mountain bikers zit, komt er een langs mij rijden en roept: you must go faster. Ja m'n kloten, ik hobbel in zijn eerste versnelling naar beneden en hoef geen gas te geven of bij te remmen.Het is goed zo.
Bij 40 kilometer is er een rustpunt, daar stopen wij weer en drinken wat. Hier vertelt Kevin dat hij is geraakt door die groene quad en met veel moeite overeind gebleven is. Ook de mountain bikers klagen over die idioot. Ik hoop voor hem dat hij aan de voet niet te zien is, anders zullen wij hem eens iets duidelijk maken, vermoed ik. De laatste 20 kilometer zijn redelijk goede weg, geen afgronden meer en niet zo steil meer. Soms zelfs klimmen. Dan zie ik die mountain biker die mij aan gesproken had, ik ga achter hem rijden met een hoop kabaal. Hij kijkt een paar keer raar achterom, dan ga ik langs hem rijden en roep: you must go faster. Na 60 kilometer is het gedaan enwij rijden door naar de rivier. Hier is ook een restaurant met zwembad. Veel mountain bikers zijn hier verzamelt, om later met busjes terug te gaan naar La Paz. Een Deense is op de dead road in de fout gegaan en vol de voorremgepakt ipv de achterrem en over de kop gegaan. Wat bulten en schaafwonden en de duim uit de kom. Wat mij opvalt bij die fietsers; die hebben volop bescherming, helm- knie- elleboog- schouder besherming maar enkels ho maar !Enkel een paar gympis. WE DID IT AGAIN !

We moeten nog 100 kilometer terug naar La Paz , dat isvolgens hun nog bijna 3 uur rijden door de vele bochten en langzaam verkeer. Na 60 kilometer pik ik mijn aanhangertje weer aan en bindt mijn tentje weer op de motor. Eet nog een forelletje en ga voldaan naar La Paz. Maar mijn rem is nu echt kloten; hij hapt en bijt en ik moet pompen en pompen om er wat vaart uit te krijgen. Mijn besluit staat vast : ik rijd morgen in 2 dagen naar Arica en parkeer daar mijn motor en ga met de bus naar Lima. Ik heb hier een goed adres;een biker met hostal en grote garage. Ik ken hem nog van Dakar ralley van 2011.

Het is dan over en uit !


Kevin zou mij om22.00 uur bij het hotel op komen halen om te gaan eten, maar ik ben moei, echt moei ! Ik ga een half uur onder de douche zitten en ga dan onder de wol om22.30 uurword ik wakker. Kleed mij vlug aan en ga naar receptie maar geen Kevin te zien. Kijk wat op mijn mail, stuur ons Drieka een mailtje dat ik ermee op houden dan komt hij binnen met Leo. Sorry sorry, ikheb mij verslapen; ja ik ook ben net hier. Zijn vader zou ook mee gaan maar heeft zijn kater van gister nog niet verwerkt en Jessica moet nog studeren. Zelf heb ik eigenlijk ook geen zin. Maar zij hadden mij de vorige week al beloofd om gegrild kalfshart te gaan eten aan een stalletje. Ditis maar een klein hapje en een specialiteit van La Paz. Echt lekker en een pintje erbij. Om24.00 uur lig ik onder de wol.

Om 09.00 uur komen Kevin en Leo mij uitzwaaien. Zij brengen mij tot buiten de stad, ik tank weer met mijn eigen plaat. Hier komt ook nog een Harley rijder van de Harley- Davidson club vertellen dat ze een remschijf voor mij gevonden hebben. Hartstikke fijn natuurlijk, maar ik heb nu geen tijd meer. Ik heb dinsdag een vlucht vanuit Lima naar Buenos Aires enhet is nog 1800 kilometer rijden naar Lima. En mijn besluit staat vast, ik ga op mijn gemak naar Arica, stal daar mijn motor en neem daar de bus naar Lima. Want als het mislukt heb ik een groter probleem, dan red ik ook dat niet meer.We nemen afscheid, zijn vader belt nog om mij het beste te wensen en ik rijd alleen naar de grens is tenslotte maar 300 honderd kilometer voor vandaag.

Het gaat voorspoedig en ik ben om14.00 uuruur al aan de grens. Het is hier een dorp van niks en ik besluit om door te rijden naar Arica, dathaal ik gemakkelijk voor het donker. De douane helpt niet echt mee om het vlot af te werken, maar in een uur ben ik klaar en mijn motor mag tot 6 juli in Chili blijven. De afdaling naar Arica van 4800 meter naar zeeniveau gaat normaal, wel wat gaten hier en daar maar no problem. Dan stilstaand verkeer en niet zo'n beetje ook. Hetzal toch niet waar zijn zeker, hier zit ik niet op te wachten. Ik rij naar voren en vraag wat er aan de hand is. Door wegwerkzaamheden van 23 kilometer, om en om verkeer. Alleen om en om is 3 uur wachten, maar er zijn al 2 uur van om, dus nog een uur wachten en dan kunnen wij. Als ik dat maar red voor het donker. Af en toe zien wij eens een vrachtauto de berg op komen, want wij hebben wel een prachtig uitzicht over de helling.
Als ik na een uur nog steeds vrachtauto's in een grote stofwolk de berg op zie komen, begrijp ik dat het wat langer kan gaan duren en ik in het donker zal moeten rijden. En zal dan ook de eerste tijd tussen auto'szitten. Ik vraag nog eens aan die verkeersregelaar hoe lang nog? Het kan nog best een uur duren, maar niet voor mij besluit ik. Ik start mijn motor en ben weg. Hij wil mij nog tegen houden, maar tevergeefs ik ben er vandoor. Als ik verkeer tegen kom ga ik netjes aan de kant en wacht. Soms gaan de vrachtauto's voor mij aan de kant, geen enkel probleem, Alleen verwacht ik aan de ander kant wel wat problemenbij de wegafzetting, want zij hadden wel radio contact met elkaar. Dehele de 23 kilometer kom ik verkeer tegen, dus wij hadden er nog wel een tijd gestaan, vermoed ik. Bij de ander wegafzetting mag het verkeer nog steeds door rijden en mij laten ze wonder boven wonder gewoon door rijden zonder iets te zeggen. Het laatste stuk moet ik toch nog in het donkere rijden, maar het iseen spiks-plinter nieuwe weg en met reflektoren in midden en bermstrepen. Geen verkeer, dus groot licht eropen met 100 kilometer per uur, de laatst 50 vlakke kilometers naar Arica.

Op goed geluk de stad in en als ik voor de eerste keer de weg vraag, blijk ik maar een straat van de hostal af te staan. Ik kan hier mijn motor binnen kwijt maar Marco de biker is er niet. Hijis naar Iquque met de Pasen. Ik ben de enigste gast want de prijs is i.v.m. de paasdrukte verhoogt van 18 naar 30 euro per persoon en dat blijkt niet echt volk te trekken. Maar ik denk dat ik met Marco wel een leuk prijsje overeen kom. Ga nog wat eten en natuurlijk een koude pint !want het is warm hier en om22.00 uur ga ik naar bed maar niet onder de wol. Als ik wakker word om te pissen, verschiet ik ervan dat het al na 09.00 uur is. Ikzal het wel nodig gehad hebben vermoed ik. Ik was ook echt moe en op, maar ook opgelucht dat ik het er weer vanaf gebracht had.
Vlug ontbijt en naar bus station voor info. vanbustijden naar Lima. Dat valt mee, 5 bussen per dag en in de bus van morgen,14.00uur s'middags, is nog een cama (bed) vrij. Zodoende heb ik nu de tijd om dit verslag te schrijven en kan ik vanavond eens lekker op stap en morgen uitslapen.
In de loop van de dag komen nog veel mensen vragen voor slaapplaats, maar als ze de prijs horen, vragen ze: is ditvoor twee personen ? Nee per persoon !en zeslaan gillend op de vlucht zonder de kamer te hoeven zien. Zodoende zit ik lekker rustig hier !

Er volgen t.z.t.nog een partij foto's

Houdoe !